All Chapters of วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี: Chapter 51 - Chapter 60

"พักผ่อนให้สบายนะ" เจียงซุ่ยฮวนตบบ่าจางอวิ๋นเบาๆ แล้วเดินออกไป ช่างไม้ที่หยิ่งเถาและหงหลัวเชิญมาใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วยามก็ซ่อมประตูเสร็จ เสียเงินเพียงยี่สิบต้าลึง กำไรหกร้อยแปดสิบต้าลึง วันรุ่งขึ้นเมื่อยวี่จี๋ฟื้น เจียงซุ่ยฮวนเข้ามาในห้องพวกเขาอีกครั้ง หยิบธนบัตรสองร้อยต้าลึงวางตรงหน้า กล่าวว่า "นี่คือค่าเสียหายทางจิตใจที่คนหน้าแผลเป็นจ่ายให้พวกเจ้า เก็บไว้ใช้เถิด" อีกหนึ่งร้อยต้าลึงที่เหลือเป็นค่าตรวจและค่ายาของนาง ก็นางเป็นหมอนี่นา ยวี่จี๋และจางอวิ๋นมองเงินสองร้อยต้าลึงตรงหน้า ชะงักไป ครู่ใหญ่ ยวี่จี๋ผลักธนบัตรออก "ไม่ได้หรอกคุณหนู ข้ารับเงินนี้ไม่ได้" เขาพูดเสียงทุ้ม "ที่คุณหนูซื้อพวกเรามาก็เป็นบุญคุณใหญ่หลวงแล้ว พวกเราไม่อาจรับเงินนี้" เห็นเขาดื้อดึงเช่นนั้น เจียงซุ่ยฮวนหยิบธนบัตรยัดใส่มือจางอวิ๋น "เอ้า เจ้าเก็บเงินนี้ไว้" จางอวิ๋นตกใจจะปล่อยมือ แต่ถูกนางกุมไว้แน่น ขมวดคิ้วกล่าว "หากพวกเจ้าไม่รับเงินนี้ ข้าก็จะคืนสัญญาขายตัวให้ แล้วพวกเจ้าก็ออกไปจากที่นี่" ด้วยว่าทั้งสองถูกคนของคนหน้าแผลเป็นทำร้าย นับแล้วนางก็มีส่วนรับผิดชอบ ได้ยินเช่นนั้น จางอวิ๋นไม่กล้าปล่อยมื

หากนางจะซื้อยาสมุนไพรทั้งหมด ต่อให้ทุ่มสมบัติทั้งหมดก็คงซื้อไม่ไหว เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกสับสนในใจ ยาสมุนไพรพวกนี้แพงเหลือเกิน คนธรรมดาจะซื้อได้อย่างไร? หากนางเปิดหอยา แน่นอนว่าจะไม่คิดเงินมากขนาดนี้ แต่ปัญหาตอนนี้คือ อย่าว่าแต่ชาวบ้านธรรมดาเลย แม้แต่ตัวนางเองยังซื้อยาพวกนี้ไม่ไหว แล้วจะเปิดหอยาได้อย่างไร? หลังจากลังเลครู่หนึ่ง เจียงซุ่ยฮวนเดินเข้าไปในจี้ซื่อถัง ร้านยาที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง หน้าหนาถามเจ้าของร้าน "หากข้าซื้อยาทุกชนิดอย่างละนิด จะคิดราคาส่งให้ข้าได้หรือไม่?" เจ้าของร้านชะงัก ไม่เคยเจอคนมาขอซื้อยาส่งที่นี่มาก่อน จึงส่ายหน้าทันทีโดยไม่คิด "ไม่ได้ ที่ร้านเราไม่ลดราคา" "งั้นก็ช่างเถอะ" เจียงซุ่ยฮวนจำต้องล้มเลิก เมิ่งเซียวและเจียงเม่ยเอ๋อร์เดินจูงมือกันเข้ามาพอดี เห็นเจียงซุ่ยฮวนถูกเจ้าของร้านปฏิเสธ เมิ่งเซียวเยาะหยัน "เจียงซุ่ยฮวน เจ้าตกต่ำถึงขนาดนี้แล้วหรือ แม้แต่ยาราคาถูกๆ ก็ซื้อไม่ไหว ฮ่าๆๆ เจ้าช่างยากจนจริงๆ" เจียงซุ่ยฮวนหลุบตาลง แอบมองท้องของเมิ่งเซียว เทียบกับท้องของเจียงเม่ยเอ๋อร์ที่นูนออกมา ท้องของเมิ่งเซียวไม่ชัดเจนนัก แต่ก็เห็นได้ว่าเอวใหญ่กว่าแต่ก่

ชายชราเปิดถุงป่าน "คุณหนูสนใจไหม? ถ้าคุณหนูจะรับ สองร้อยเหวินก็พอ" เจียงซุ่ยฮวนมองเข้าไปในถุง เป็นยาสมุนไพรที่ใช้บ่อยๆ เพียงแต่แตกหักไปบ้าง แต่ไม่กระทบการใช้งาน "ลุง ยาพวกนี้ถ้าขายให้จี้ซื่อถังได้เท่าไหร่?" ชาวนาผู้ปลูกสมุนไพรตอบ "มากสุดห้าร้อยเหวิน ส่วนมากสี่ร้อยเหวิน" เจียงซุ่ยฮวนขมวดคิ้วแน่น "สี่ร้อยเหวิน? ยาพวกนี้ถ้าวางขายที่จี้ซื่อถัง อย่างน้อยต้องยี่สิบตำลึง!" นางให้ยวี่จี๋นำยาไปเก็บในห้องยา หยิบเงินห้าตำลึงให้ชาวนา "ลุง ยาพวกนี้ข้าให้สองตำลึง ที่เหลือเป็นเงินมัดจำ ต่อไปยาที่บ้านลุงปลูกให้มาขายที่นี่นะ" "หากลุงรู้จักครอบครัวอื่นที่ปลูกยา ก็บอกให้มาขายที่นี่ได้" ชาวนาผลักเงินคืน "ไม่ได้หรอกคุณหนู มากเกินไปแล้ว" "ไม่มากหรอก" เจียงซุ่ยฮวนอธิบาย "ยาพวกนี้มีค่าเท่านี้อยู่แล้ว จี้ซื่อถังต่างหากที่ให้ราคาต่ำเกินไป" ชาวนาจึงยอมรับเงิน ก่อนจะไปบอกว่า "คุณหนู หมู่บ้านของพวกเราทั้งหมู่บ้านปลูกยา ข้าจะกลับไปบอกให้พวกเขาเอายามาส่งที่นี่" เจียงซุ่ยฮวนยิ้ม "งั้นก็ขอบคุณมาก" หลายวันต่อมา มีคนทยอยนำยามาขายมากมาย ส่วนใหญ่เป็นชาวบ้านหมู่บ้านเดียวกับชาวนาคนแรก รู้ว่าเจียงซุ่ย

หยิ่งเถาวางยาที่จัดเสร็จแล้วตรงหน้ากงซุนซวี เขาชะงักครู่หนึ่ง ก้มหน้าพูดอย่างละอายใจ "พี่สาวเจียง ขออภัยด้วย ข้าไม่ได้ผ่านมาบังเอิญ แม่ข้าส่งข้ามา" "อ้อ? มารดาเจ้าเป็นใคร?" เจียงซุ่ยฮวนเลิกคิ้วเบาๆ "มารดาข้าเป็นฮูหยินแห่งจวนไท่เว่ย เมื่อไม่กี่วันก่อนนางบอกว่าเจอคุณหนูที่ทั้งงดงามและมีกิริยาดีบนถนน อยากรับมาเป็นสะใภ้" กงซุนซวีเกาศีรษะ "แม่ข้าสายตาแม่นยำเสมอ ท่านพอใจคุณหนูมากเป็นครั้งแรก เมื่อสองวันก่อนนางตั้งใจสืบที่อยู่ของท่าน บังคับให้ข้ามาหา" เจียงซุ่ยฮวนเข้าใจกระจ่าง ที่แท้กงซุนซวีก็คือซวี่เอ๋อร์ที่ฮูหยินตระกูลหลี่พูดถึง แต่กงซุนซวียังอายุน้อยนัก ทำไมฮูหยินตระกูลหลี่ถึงรีบหาคู่ให้เขา หรือจะมีเรื่องซ่อนเร้นอะไร? นางส่ายหน้า นั่นเป็นเรื่องภายในครอบครัวพวกเขา ไม่เกี่ยวกับตน "เจ้ากลับไปบอกมารดาเจ้าว่า ข้าเป็นหมัน" "...ข้าเข้าใจแล้ว" กงซุนซวีหยิบเงินหนึ่งร้อยตำลึงวางบนโต๊ะ แต่เจียงซุ่ยฮวนผลักคืน "เจ้าเป็นลูกค้าคนแรกของหอยาข้า ให้ฟรี" "งั้นขอบคุณพี่สาวเจียงมาก" กงซุนซวีมองเจียงซุ่ยฮวนอย่างซาบซึ้ง แล้วถือห่อยาจากไป หยิ่งเถาเอียงคอ ถามอย่างสงสัย "คุณหนูไม่ใช่ชอบเงินที่

เจียงซุ่ยฮวนเงยขนงอนตายาวขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ สายตาเยียบเย็น "ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่สาวใช้กล้าใช้น้ำเสียงข่มขู่ข้าเช่นนี้?" ชุ่ยหงตกใจกับสายตานาง ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง เจียงเม่ยเอ๋อร์ส่งสัญญาณตาให้ชุ่ยหง ตวาดว่า "หญิงบัดซบ รีบตบปากตัวเองเดี๋ยวนี้!" ชุ่ยหงก้มหน้าตบตัวเองแรงๆ หลังจากตบไปสิบกว่าที จู่ๆ ก็โน้มตัวลง พ่นเลือดใส่เจียงเม่ยเอ๋อร์ เสื้อสีขาวของเจียงเม่ยเอ๋อร์กลายเป็นเปื้อนเลือดในพริบตา เจียงเม่ยเอ๋อร์กรีดร้อง ลุกขึ้นด่า "ทาสสุนัขไม่มีตา! กล้าพ่นเลือดใส่ข้า แล้วข้าจะกลับไปอย่างไร? ถ้าคนอื่นคิดว่าพี่สาวรังแกข้าจะทำอย่างไร?" "คุณหนูโปรดไว้ชีวิต! คุณหนูโปรดไว้ชีวิต!" ชุ่ยหงรีบคุกเข่าลง ดูเหมือนกัดลิ้นตัวเองจนเลือดออก พูดไม่ชัด เจียงซุ่ยฮวนมองนายบ่าวสองคนด้วยสายตาเย็นชา คิดในใจว่าทั้งคู่แสดงละครเก่งจริง คนหนึ่งทนเจ็บกัดลิ้นตัวเอง อีกคนรักความสะอาดแต่ก็ทนให้สาวใช้พ่นเลือดใส่ได้ สองคนนี้ถ้าไปแสดงละคร รับรองได้รางวัลแน่ เจียงเม่ยเอ๋อร์ดุด่าชุ่ยหงสักพัก เห็นเจียงซุ่ยฮวนไม่มีปฏิกิริยา จึงพูดอย่างน่าสงสาร "พี่สาว ข้าขอเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องนอนท่านได้ไหม? หากข้ากลับไปในสภาพนี้แล้ว