All Chapters of วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี: Chapter 31 - Chapter 40

หลังจากสามคนนั้นจากไป เจียงซุ่ยฮวนก้มตัวจะพยุงสาวใช้ที่สลบไปส่งโรงหมอ แต่สาวใช้กลับฟื้นขึ้นมา คุกเข่าต่อเจียงซุ่ยฮวน “ขอบพระคุณคุณชายที่ช่วยชีวิต หงหลัวไม่มีสิ่งใดตอบแทน ขอมอบกายถวายชีวิตแด่คุณชาย!” “อะไรกัน!” เจียงซุ่ยฮวนตะลึง เกาศีรษะ “เจ้าอายุเท่าไหร่กัน จะมอบกายถวายชีวิตได้อย่างไร?” “กราบทูลคุณชาย หม่อมฉันอายุสิบสามแล้วเจ้าค่ะ” หงหลัวเห็นทั้งสองตกใจมาก ก็งุนงง “ในนิยายเขียนไว้เช่นนี้นี่เจ้าคะ สตรีที่ถูกคุณชายหน้าตาดีช่วยชีวิต ก็ต้องมอบกายถวายชีวิต” เจียงซุ่ยฮวนหัวเราะ “แต่ข้าก็เป็นสตรีเช่นกันนะ” หงหลัวตะลึงครู่หนึ่ง แล้วรีบตั้งสติ ก้มศีรษะกราบกับพื้นแรงๆ “ขอบพระคุณคุณหนูที่ช่วยชีวิต หงหลัวขอเป็นสาวใช้คนสนิทของคุณหนู รับใช้คุณหนูไปชั่วชีวิต!” เจียงซุ่ยฮวนลังเลเล็กน้อย นางต้องการรับบ่าวไพร่เพิ่มจริง แต่หงหลัวอายุน้อยเกินไป หงหลัวมีท่าทีมุ่งมั่น ทำท่าว่าถ้าเจียงซุ่ยฮวนไม่รับก็จะไม่ลุก “หม่อมฉันถูกแม่เลี้ยงขายเข้าหอนางโลม หากกลับบ้านท่านพ่อจะตีหม่อมฉันตาย ได้โปรดรับหม่อมฉันด้วยเถิดเจ้าค่ะ หม่อมฉันกินน้อย และทำงานคล่องแคล่ว” “ก็ได้” เจียงซุ่ยฮวนจำต้องพยุงนางขึ้น “ตามข้าม

ระหว่างลงเขา นางยังพบสมุนไพรหลายชนิดที่ช่วยบำรุงร่างกายและเสริมภูมิคุ้มกัน จึงเก็บทั้งหมดเข้าห้องทดลองโดยไม่ลังเล อีกสองวันจวนโหวมีงานเลี้ยง นางจะปรุงยาลูกกลอนบำรุงร่างกายไปมอบให้ เผื่อเจียงเม่ยเอ๋อร์จะเอาไปกระซิบฮูหยินและท่านโหวว่านางอกตัญญู “โฮ่ง! โฮ่ง!” มีเสียงแผ่วเบาดังมาจากพุ่มไม้ไม่ไกล เจียงซุ่ยฮวนกำเคียวแน่น ค่อยๆ เดินไปที่พุ่มไม้อย่างระแวดระวัง ราวกับรู้ว่ามีคนเข้าใกล้ เสียงในพุ่มไม้ดังขึ้นเรื่อยๆ เจียงซุ่ยฮวนใช้เคียวแหวกหญ้า พบลูกหมาป่าบาดเจ็บนอนอยู่ อุ้งเท้าหน้าของลูกหมาป่าคงติดกับดักสัตว์ มีแผลลึก มันร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด เจียงซุ่ยฮวนไม่กล้าประมาท ที่มีลูกหมาป่าต้องมีแม่หมาป่า ยิ่งลูกบาดเจ็บ แม่หมาป่าจะยิ่งดุร้าย นางใช้เคียวป้องกันตัว ค่อยๆ ถอยหลัง หวังจะรีบจากไปก่อนแม่หมาป่าจะพบ ลูกหมาป่ามองนางอย่างน่าสงสาร นางหยุดฝีเท้า ใจไม่กล้าทิ้งไป หากแม่หมาป่าไม่อยู่ที่นี่ ลูกหมาป่าบาดเจ็บหนักเช่นนี้คงไม่รอดถึงพรุ่งนี้ เจียงซุ่ยฮวนสำรวจรอบๆ หากพบร่องรอยแม่หมาป่า นางจะรีบจากไปทันที บนหญ้าข้างลูกหมาป่ามีคราบเลือด นางตามรอยเลือดไปหลังต้นไม้ใหญ่ พบแม่หมาป่านอนน

เจียงซุ่ยฮวนพลันหัวเราะ “ท่านพ่อหมายความว่า หากชูเจวี๋ยแต่งน้องสาวข้า ข้าแต่งกับพี่ชายเขาก็ไม่เป็นไรกระนั้นหรือ?” พูดถึงตรงนี้ ภาพของกู้จิ่นก็แวบเข้ามาในความคิดนาง กู้จิ่นเป็นอาของชูเจวี๋ย แต่งกับเขาก็น่าจะนับว่าใช่? แต่ฐานะของทั้งสองต่างกันลิบลับ ต่อให้นางอยากแต่ง เขาก็อาจไม่อยากแต่งด้วย ท่านโหวได้ยินคำพูดเจียงซุ่ยฮวน โกรธจนหายใจไม่ทั่วท้อง คว้าถ้วยชาขว้างพื้น “ลูกอกตัญญู! เจ้ากล้าหรือ!” ฮูหยินลูบอกท่านโหว ปลอบว่า “นายท่านสงบใจ อย่าโกรธจนทำร้ายร่างกายเลย” เจียงเม่ยเอ๋อร์ดูเหมือนจะห้าม แต่แท้จริงยุแยง “พี่สาว ร่างกายท่านพ่อไม่ค่อยดีอยู่แล้ว อย่าทำให้ท่านโกรธเลย อีกอย่างพี่ไม่มางานเลี้ยงเพราะคุณชายหลี่ กว่าจะมาก็มาทะเลาะกับท่านพ่อ รีบขอโทษท่านพ่อเถิด” “น้องพูดไม่ถูก ข้าพบคุณชายหลี่เมื่อสามวันก่อน ตอนนั้นเจอเจ้าที่ถนน เจ้าบอกว่างานเลี้ยงอีกสามวัน ข้าถึงได้มาวันนี้” เจียงซุ่ยฮวนมองเย็นชา “หรือว่าไม่ใช่น้องบอกเวลาผิด?” เจียงเม่ยเอ๋อร์ยื่นปาก เกาะแขนฮูหยินไกว “ท่านแม่ ดูพี่สาวสิ ที่จริงพี่จำวันผิดเอง กลับมาโทษว่าหม่อมฉันบอกผิด” “เจียงซุ่ยฮวน เจ้าถึงกับเรียนรู้การโกหก ช่างท

เจียงเม่ยเอ๋อร์ได้ยินคำพูดแรกก็ซีดเผือด พอได้ยินตอนท้ายก็ตื่นเต้น กระทืบเท้า “พูดเหลวไหล! ความตายของคนแคระเกี่ยวอะไรกับข้า? ตอนส่งศพกลับมาข้าถึงรู้ว่าพวกเขาตายแล้ว!” เจียงเม่ยเอ๋อร์ตอบสนองรุนแรงเช่นนี้ ดูเหมือนความตายของคนแคระจะไม่เกี่ยวกับนาง ถึงกระนั้น การที่นางวางแผนทำร้ายเจียงซุ่ยฮวนหลายครั้ง ก็เป็นเรื่องที่สวรรค์รับไม่ได้! เจียงซุ่ยฮวนค่อยๆ ลุกขึ้นยืน จ้องเจียงเม่ยเอ๋อร์ไม่แสดงอารมณ์ “คนทำอะไร ฟ้าดูอยู่ เจ้าแย่งตำแหน่งของเจียงซุ่ยฮวนมาสิบปี ยังพยายามเอาชีวิตนาง ไม่กลัวกรรมตามสนองหรือ?” ประโยคนี้ พูดแทนเจ้าของร่างเดิม! ในศาลบรรพชนมืดสลัว เจียงซุ่ยฮวนผิวซีด ริมฝีปากแดงเข้ม ดวงตาเต็มไปด้วยความแค้น ราวกับปีศาจจากนรกมาเอาชีวิตเจียงเม่ยเอ๋อร์ เจียงเม่ยเอ๋อร์ถอยหลังด้วยความหวาดกลัว ฟันสั่น “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ? เจ้าก็ยังไม่ตายนี่!” เจียงซุ่ยฮวนค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ พูดเสียงเย็น “ข้าไม่ตายจริง แต่ไปเยือนยมโลกมาแล้ว กลับมาแก้แค้นเจ้า!” “อย่าเข้ามา อย่าเข้ามานะ!” เจียงเม่ยเอ๋อร์เพิ่งเคยเห็นเจียงซุ่ยฮวนน่ากลัวเช่นนี้ ลืมเรื่องกล่องไปสิ้น ได้แต่ถอยหลังด้วยความกลัว จนหลังชนแท่นบูช

ไม่ถึงห้าวินาที ม้าดำก็ “โครม” ล้มลงกับพื้น พ่อค้าตะลึง อ้าปากกว้าง “คุณหนู ท่านทำอะไรกับม้า? เหตุใดจึงล้มลงทันที?” เขาเปิดคอกวิ่งไปข้างม้าดำ ค่อยๆ ใช้มือลูบ ม้าดำไม่มีปฏิกิริยาใดๆ “ม้าดำตัวนี้คงถูกวางยาพิษกระมัง!” เขาไม่กล้าแตะอีก รีบถอยออกมา ตอนนี้เจียงซุ่ยฮวนกลายเป็นคนประหลาดในใจเขา จ่ายเงินมากมายซื้อม้าดำ ยังไม่ทันได้ขี่ก็วางยาม้าตาย เจียงซุ่ยฮวนไม่สนใจคำพูดเขา เดินเข้าคอกหยิบเครื่องมือชุดหนึ่ง นั่งยองๆ เริ่มตรวจหูม้า ไม่นาน นางก็พบต้นเหตุที่ทำให้ม้าดำอารมณ์ร้าย ในหูลึกของม้าดำมีเห็บตัวดำเกาะอยู่ ดูดเลือดจนอิ่มกลมป่อง ราวกับอีกวินาทีร่างจะแตก เจียงซุ่ยฮวนหยิบแอลกอฮอล์ฉีดใส่ตัวเห็บ รอจนเห็บเกาะไม่แน่น จึงใช้คีมคีบเห็บออกมาอย่างรวดเร็ว โยนลงพื้นเหยียบจนแตก พ่อค้ามองตาค้าง “นี่คืออะไร?” เจียงซุ่ยฮวนฆ่าเชื้อไปพลางอธิบายไป “นี่คือเห็บ มันเกาะในหูม้า หิวก็ดูดเลือด อิ่มก็ซ่อนอยู่ข้างใน มันทำให้ม้าดำอารมณ์ร้ายฝึกไม่ได้ ม้าดำอยากสลัดเห็บในหูออก จึงส่ายคอไปมา” “โชคดีที่พบทัน ช้ากว่านี้ม้าตัวนี้คงช่วยไม่ได้แล้ว” เจียงซุ่ยฮวนหยิบยาถอนพิษฉีดที่ก้นม้า พ่อค้าเห็นเจียงซุ่ยฮวน