All Chapters of วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี: Chapter 41 - Chapter 50

เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกว่าช่างเหลือเชื่อนัก จึงโต้แย้งว่า "บนถนนสายนี้มิใช่ข้าผู้เดียวที่ขับรถม้า อีกทั้งข้าก็ขับช้าแล้ว เป็นเด็กคนนี้เองที่วิ่งมาขวางหน้ารถ จะมาโทษข้าได้อย่างไร" "อีกอย่าง กีบม้าก็มิได้แตะต้องเด็กคนนั้นเลยสักนิด เขาเป็นลมไปเอง!" หยิ่งเถาก็รีบเอ่ยสนับสนุนว่า "ใช่แล้ว เจ้าดูแลบุตรของนายไม่ดี จะมาโทษพวกเราได้อย่างไร" แม่นมพูดไม่ออก ทั้งไม่กล้าลงไม้ลงมือกับพวกนาง จึงระบายโทสะใส่ม้าตัวมอมแมม เตะขาม้าอย่างแรง พลางด่าว่า "ล้วนเป็นเพราะม้าตาบอดตัวนี้!" ม้าตัวมอมแมมร้องครางด้วยความเจ็บปวด ไม่เข้าใจว่าตนทำผิดสิ่งใด จึงก้มหัวลงอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกสงสารจึงลูบขาม้าเบาๆ ม้าตัวมอมแมมนี้เป็นม้าที่ดีนัก แม้จะถูกเหลือบรบกวนหูมานานจนอารมณ์ฉุนเฉียว แต่ก็ไม่เคยทำร้ายผู้ใด เพิ่งจะหายดีได้เพียงวันเดียว ก็ต้องมาถูกเตะเข้าให้! นางพับแขนเสื้อจะระบายโทสะ ทันใดนั้นก็เห็นสตรีแต่งกายงดงามผู้หนึ่งเดินโซเซมา เมื่อเห็นหลานชิงที่สลบอยู่บนพื้น ก็ตบหน้าแม่นมทันที "ดูสิ่งที่เจ้าทำ!" สตรีผู้นี้ดูท่าจะเป็นภรรยาขุนนางผู้หนึ่ง ด้านหลังมีองครักษ์ติดตามมาหลายคน แม่นมรีบคุกเข่าลงกั

ฮูหยินหลี่เอ่ยถ้อยคำที่ทำให้เจียงซุ่ยฮวนตกใจจนไม่รู้จะตอบสนองอย่างไร ฮูหยินหลี่ผู้นี้ดูมีกิริยาผิดแผกจากสามัญ แต่เพิ่งรู้จักกันเช่นนี้ จะให้มาเป็นสะใภ้ได้อย่างไร อีกอย่าง บุตรชายของนาง... เจียงซุ่ยฮวนก้มมองหลานชิง เด็กคนนี้อายุแค่เจ็ดแปดขวบเท่านั้นมิใช่หรือ ฮูหยินหลี่สังเกตเห็นสายตาของเจียงซุ่ยฮวน จึงปฏิเสธว่า "มิใช่หลานชิง แต่เป็นบุตรชายคนโตของข้า ซวีเอ๋อร์ อีกสองปีก็ถึงวัยแต่งงานแล้ว ข้าเที่ยวมองหาธิดาผู้สูงศักดิ์ในเมืองหลวงมานับครั้งไม่ถ้วน ก็ยังไม่พบผู้ใดเหมาะสม" "หากได้พบเจ้าแต่แรก ข้าคงไม่ต้องลำบากถึงเพียงนี้" เจียงซุ่ยฮวนไม่สนใจเรื่องแต่งงาน จึงโบกมือปฏิเสธ "ขออภัย ข้าขอปฏิเสธ" "เจ้าจะไม่คิดทบทวนอีกสักหน่อยหรือ" ฮูหยินหลี่ดูผิดหวังอย่างยิ่ง นานนักกว่าจะได้พบสาวงามถูกตาต้องใจในเมืองหลวง หากได้มาเป็นสะใภ้คงดีเหลือเกิน "ไม่คิดเจ้าค่ะ" เจียงซุ่ยฮวนส่ายหน้าอย่างเด็ดขาด "ข้ายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าท่านเป็นผู้ใด จะให้แต่งกับบุตรชายท่านได้อย่างไร" "เอ๊ะ! ข้าลืมบอกเจ้าไป" ฮูหยินหลี่ตบเข่าดัง "ข้าคือฮูหยินแห่งจวนท่านไท่เว่ย ตอนเจ้าเพิ่งกลับจวน ข้าก็เคยพบเจ้า แต่ตอนนั้นเจ้ายังเล

"ท่านรู้จักม้าตัวนี้หรือ" เจียงซุ่ยฮวนถามอย่างสงสัย "ท่านอัครเสนาบดีเคยมีม้าจากมองโกลตัวหนึ่ง วิ่งเร็วดั่งลูกธนูทะลุเมฆ เป็นม้าที่ท่านรักยิ่ง ภายหลังม้าตัวนั้นล้มป่วยตาย ท่านอัครเสนาบดีจึงทุ่มเงินมากมายตามหาม้ามองโกลพันธุ์นี้ ค้นหามาหลายปีก็ยังไม่พบ" ยวี่จี๋ลูบขนข้างแก้มม้าตัวมอมแมมอย่างตื่นเต้นดีใจ เอ่ยอย่างรำพึง "ไม่คิดว่าวันนี้จะได้เห็นที่นี่" ม้าตัวมอมแมมดูเหมือนจะรับรู้ได้ว่ายวี่จี๋กำลังชมมัน จึงไม่แสดงท่าทีรังเกียจ เมื่อยวี่จี๋ขึ้นนั่งบนรถม้าและสะบัดบังเหียน มันก็ยอมทำตาม พาเดินรอบถนนหนึ่งรอบแล้วกลับมาที่หน้าโรงประมูลทาส เจียงซุ่ยฮวนพอใจในความสามารถของเขามาก จึงหันไปถามจางอวิ๋น "เจ้าทำอาหารเป็นหรือไม่" จางอวิ๋นตอบ "เรียนคุณหนู หม่อมฉันทำได้แค่อาหารธรรมดาทั่วไป แต่หม่อมฉันเรียนรู้ได้ หม่อมฉันเรียนรู้อะไรได้เร็วเจ้าค่ะ" "ได้" เจียงซุ่ยฮวนหันไปมองแม่สื่อ "ข้าเอาสองคนนี้" "ได้เจ้าค่ะ สัญญาขายตัวของทั้งสองคนรวมกันเก้าสิบตำลึง" เจียงซุ่ยฮวนจ่ายเงินและเก็บสัญญาขายตัวของทั้งสองคนไว้ หงหลัวเข้ามากระซิบข้างหูเจียงซุ่ยฮวนเบาๆ "คุณหนูเจ้าคะ ทำไมหม่อมฉันไม่มีสิ่งนี้" "เจ้าไม

เสียงหัวเราะของเจียงซุ่ยฮวนเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่แฝงไว้ด้วยอันตรายบางอย่างที่ยากจะอธิบาย ทำให้ผู้ที่ได้ยินรู้สึกขนลุกซู่ทันที ชายหน้าแผลเป็นมองสำรวจเจียงซุ่ยฮวนตั้งแต่หัวจรดเท้า เห็นสตรีตรงหน้ามีใบหน้างดงาม รูปร่างอ้อนแอ้น ก็เกิดความคิดลามก เขายิ้มหื่นกราด "เจ้าคงเป็นภรรยาของไอ้หน้าหยกนั่นสินะ ไอ้หน้าหยกนั่นนอกจากหน้าตาแล้วก็ไม่มีอะไรดี มาอยู่กับข้าดีกว่า" พวกชายฉกรรจ์ที่ยืนอยู่ด้านหลังชายหน้าแผลเป็นได้ยินเช่นนั้น ก็หัวเราะครืน "ใช่แล้ว มาอยู่กับพี่ใหญ่ของพวกข้าเถอะ พี่ใหญ่ของพวกข้าดีกับผู้หญิงมากนะ" เจียงซุ่ยฮวนกล่าวอย่างรังเกียจ "ไม่ได้หรอก เจ้าหน้าตาน่าเกลียดเกินไป ข้าเห็นแล้วกินข้าวไม่ลง" ชายหน้าแผลเป็นโกรธจนขบฟันกรอด "ไม่รู้จักบุญคุณ! รอให้ข้าขายเจ้าเข้าซ่องนางโลม ดูซิว่าเจ้าจะกล้าพูดแบบนี้อีกไหม!" เจียงซุ่ยฮวนหรี่ตาลง ดวงตาเย็นชา "อยากขายข้าเข้าซ่อง ต้องดูก่อนว่าเจ้ามีฝีมือพอหรือไม่" ชายหน้าแผลเป็นหัวเราะก้อง พูดอย่างโอหัง "หญิงอ่อนแอเช่นเจ้า ข้าใช้มือเดียวก็ทำให้เจ้าขยับไม่ได้แล้ว!" "จริงหรือ" เจียงซุ่ยฮวนชำเลืองมองมีดในมือเขา พูดอย่างดูแคลน "ถ้าอย่างนั้นจะถือมีดไ

เจียงซุ่ยฮวนตาวาววับ ร่างกายหลบอย่างคล่องแคล่ว เตะมีดในมือชายหน้าแผลเป็นกระเด็นออกไป แล้วเตะเข้าที่หน้าเขาอีกที เขาตาเหลือกล้มลงไป พวกชายฉกรรจ์ที่เดิมคิดจะลงมือหลังจากเห็นท่าทีของชายหน้าแผลเป็น ก็สงบนิ่งลงอีกครั้ง วรยุทธ์ของเจียงซุ่ยฮวนทุกคนได้เห็นกับตา พวกเขาเป็นเพียงคนที่ชายหน้าแผลเป็นจ้างมา ไม่ใช่ญาติมิตร การเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อชายหน้าแผลเป็นช่างไม่คุ้มเลย เจียงซุ่ยฮวนแค่นเสียงเย็น เหยียบอกชายหน้าแผลเป็น ล้วงตั๋วเงินในอกเขาออกมา พอดีหนึ่งพันตำลึง ไม่มากไม่น้อย ชายหน้าแผลเป็นแม้สติจะพร่าเลือน ก็ยังไม่ลืมที่จะปกป้องตั๋วเงินพวกนี้ เจียงซุ่ยฮวนแย่งมาได้ "เอามาซะดีๆ!" นางเก็บตั๋วเงินไว้ เตะชายหน้าแผลเป็นเบาๆ "พวกเจ้าลากคนนี้ไปได้แล้ว" พวกชายฉกรรจ์ลากร่างชายหน้าแผลเป็นที่นอนอยู่บนพื้นไปที่ประตู เสียงของเจียงซุ่ยฮวนดังแว่วมาจากด้านหลัง "จำเงื่อนไขสุดท้ายที่ข้าพูดให้ดี ไม่งั้น... ข้าจะทำตามที่พูดนะ" พวกชายฉกรรจ์ชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วรีบวิ่งหนีออกไปราวกับถูกผีไล่ ศีรษะของชายหน้าแผลเป็นยังกระแทกกับกรอบประตูจนสลบสนิท หลังจากพวกชายฉกรรจ์จากไป หยิ่งเถาและหงหลัวก็รีบวิ่งเข้ามา หงหล