All Chapters of วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี: Chapter 1 - Chapter 10

“นางหญิงชั่ว! เม่ยเอ๋อร์เป็นน้องสาวเจ้า เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงลงมือสังหารนาง!” เจียงซุ่ยฮวนลืมตาขึ้น มองชายหญิงแปลกหน้าตรงหน้าด้วยความงุนงง นางเป็นแพทย์ระดับยอดฝีมือในยุคปัจจุบัน เชี่ยวชาญทั้งการแพทย์แผนจีน แผนตะวันตก และวิชายุทธ์โบราณ มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วโลกด้วยฝีมือการรักษาอันล้ำเลิศ แต่เมื่อตื่นขึ้นมา กลับพบว่าตนเองมาอยู่ในที่แปลกประหลาดแห่งนี้ ยังไม่ทันได้เข้าใจสถานการณ์ ความเจ็บปวดก็แล่นปราดไปที่หน้าอก เจียงซุ่ยฮวนก้มมอง พบว่ามีกริชปักอยู่ที่อก โลหิตไหลรินไม่หยุด เสียงเย็นชาของชายผู้นั้นดังขึ้น “ตอนแรกเจ้าแต่งงานกับข้าแทนเม่ยเอ๋อร์ ข้าก็ละเว้นชีวิตเจ้าแล้ว วันนี้เจ้ายังจะฆ่าเม่ยเอ๋อร์อีก ข้าจะยอมเจ้าได้อย่างไร!” ความทรงจำพรั่งพรูเข้ามาในสมอง นางข้ามภพมาเป็นองค์หญิงผู้เป็นภรรยาเอกแห่งวังหนานหมิง ร่างเดิมคือธิดาแท้ ๆ ของจวนอ๋อง นางถูกสับเปลี่ยนตัวตั้งแต่แรกเกิด กว่าจวนอ๋องจะตามหาจนพบและได้แต่งงานกับองค์ชายฉู่เจวี๋ย ก็ระหกระเหินอยู่ภายนอกหลายปีน้องสาวที่องค์ชายกล่าวถึง คือธิดาตัวปลอมในจวน แม้ไม่ใช่บุตรีแท้ ๆ แต่ท่านอ๋องและฮูหยินเสียดายนาง จึงรับไว้เป็นบุตรีบุญธ

เจียงเม่ยเอ๋อร์นั่งบนเก้าอี้โยก กินผลไม้อย่างเอร็ดอร่อย ในใจเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ หากเจียงซุ่ยฮวนตาย ตำแหน่งชายาเอกก็จะเป็นของนาง จวนอ๋องก็จะมีเพียงธิดาคนเดียว เป็นธิดาอนุภรรยาแล้วอย่างไร? ต่อไปเรียกลมก็ได้ลม เรียกฝนก็ได้ฝนคิดถึงตรงนี้ เจียงเม่ยเอ๋อร์ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “คุณหนู จวนอ๋องส่งข่าวมา ท่านอ๋องเชิญท่านและองค์ชายไปที่จวน” ชุ่ยหงสาวใช้คนสนิทรีบวิ่งมารายงาน เจียงเม่ยเอ๋อร์ยิ้มบาง: “คงเป็นเพราะท่านพ่อรู้แล้วว่าเจียงซุ่ยฮวนพยายามจะฆ่าข้า และถูกองค์ชายสั่งประหารสินะ?” “มิใช่เพคะ ท่านอ๋องบอกว่า... บอกว่า องค์หญิงตอนนี้อยู่ที่จวน...” ชุ่ยหงพูดติดขัด “อะไรนะ?” เจียงเม่ยเอ๋อร์แทบจะตกจากเก้าอี้โยก ลุกขึ้นอย่างกระสับกระส่าย “ศพของเจียงซุ่ยฮวนไม่ได้ถูกโยนทิ้งที่ป่าช้าร้างหรอกหรือ? จะมาอยู่ที่จวนได้อย่างไร?” ชุ่ยหงราวกับถูกขวัญหนี เสียงสั่นเทา “มิใช่ศพเจ้าค่ะ ได้ยินว่าเมื่อครู่มีคนมากมายเห็นองค์หญิงในชุดเปื้อนเลือดปรากฏกายบนถนน องค์หญิง... นาง... นางฟื้นขึ้นมาแล้วเจ้าค่ะ!” คำพูดนี้ราวกับสายฟ้าฟาดลงข้างหูเจียงเม่ยเอ๋อร์ นางล้มลงกับพื้น “เป็นไปไม่ได้! เมื่อวานข้าฆ่านางด้ว

สองคนเดินผ่านระเบียงคดเคี้ยว มาถึงสวนหลังของจวนอ๋อง ที่มุมทั้งสี่ของศาลาริมน้ำมีโต๊ะยาวตั้งอยู่ บนโต๊ะเต็มไปด้วยของว่างและชาอย่างประณีต ภรรยาขุนนางและธิดาของพวกนางนั่งรอบโต๊ะสนทนากันอย่างสนุกสนาน เมื่อเห็นฮูหยินพาเจียงซุ่ยฮวนเดินมา คุณหนูหลายคนยกมือปิดปากหัวเราะ ในดวงตาเต็มไปด้วยแววดูถูก คุณหนูคนหนึ่งเอ่ยปากเยาะเย้ย: “เอ๊ะ? นี่ไม่ใช่ชายาองค์ชายหนานหมิงหรอกหรือ? ได้ยินว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนปรากฏตัวกลางถนนด้วยร่างเปื้อนเลือด ดูน่าอนาถยิ่งนัก วันนี้ยังมีอารมณ์มาร่วมงานเลี้ยงของพวกเราอีกหรือ?” เจียงซุ่ยฮวนเงยหน้ามองคุณหนูที่เอ่ยปาก คนผู้นี้คือเมิ่งเซียว ธิดาอนุภรรยาของบุตรชายคนที่สองแห่งแม่ทัพเจิ้นหยวน นางชอบติดตามเจียงเม่ยเอ๋อร์มาตั้งแต่เด็ก เพราะเจียงเม่ยเอ๋อร์เกลียดร่างเดิม นางจึงมักจะกลั่นแกล้งร่างเดิมทั้งลับหลังและต่อหน้า ธิดาอนุภรรยาไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมงานเลี้ยงเช่นนี้ แต่เมิ่งเซียวเพิ่งแต่งงานกับเฉินยู่หุย บุตรชายคนเล็กของอัครเสนาบดี จึงได้มีสิทธิ์มาร่วมงานวันนี้ ข้างๆ เมิ่งเซียวคือเมิ่งชิง พี่สาวต่างมารดา ก็เป็นสหายของเจียงเม่ยเอ๋อร์เช่นกัน แต่ก่อนมักจะร่วมกับเมิ่งเซียวเยาะ

หยิ่งเถาพยักหน้า: “รู้จักเจ้าค่ะ องค์ชายเป่ยโม่เป็นพระอนุชาแท้ๆ เพียงพระองค์เดียวของฮ่องเต้ ได้รับความไว้วางพระทัยอย่างมาก ได้ยินว่าผู้คนในเมืองหลวงต่างเกรงกลัวพระองค์” เจียงซุ่ยฮวนสงสัย “เหตุใดจึงกลัวพระองค์?” หยิ่งเถาเกาศีรษะ “ได้ยินว่าองค์ชายเป่ยโม่มีรูปโฉมงดงาม แต่พระอุปนิสัยเปลี่ยนแปลงง่าย วิธีการโหดเหี้ยม ผู้ใดที่ทำให้พระองค์ไม่พอใจล้วนจบไม่ดี ดังนั้นผู้คนในเมืองหลวงจึงเกรงกลัวพระองค์” เป็นคนที่มีนิสัยเช่นนี้หรือ? จะให้เขาตอบแทนบุญคุณดีหรือไม่? เจียงซุ่ยฮวนจมอยู่ในภวังค์ความคิด ยามค่ำ หยิ่งเถานำอ่างน้ำมา “คุณหนู ถึงเวลาเปลี่ยนยาแล้วเจ้าค่ะ” แม้แผลบนใบหน้าของเจียงซุ่ยฮวนจะหายสนิทแล้ว แต่แผลจากดาบบนร่างกายลึกเกินไป ยังต้องเปลี่ยนยาอีกสองครั้งจึงจะหายสนิท “ข้าเปลี่ยนเอง เจ้าไปช่วยข้าทำอย่างหนึ่ง” เจียงซุ่ยฮวนหยิบกำไลที่ได้มาจากเมิ่งเซียวส่งให้หยิ่งเถา “พรุ่งนี้หาโรงรับจำนำเอากำไลนี้ไปจำนำ แลกเป็นตั๋วเงินนำมาให้ข้า” หยิ่งเถาถามอย่างไม่เข้าใจ: “หากคุณหนูต้องการเงิน ขอจากฮูหยินก็ได้ เหตุใดต้องเอากำไลไปจำนำ?” เจียงซุ่ยฮวนอธิบาย: “แม้ข้าจะเป็นธิดาเอกของจวนอ๋อง แต่ก็เป็นคน

“ตรงนี้แขวนโคมเพิ่มอีกสองดวง จะได้ดูมีมงคล เม่ยเอ๋อร์เห็นแล้วจะได้ดีใจ” ฮูหยินดูมีความสุขมาก เมื่อเห็นเจียงซุ่ยฮวนก็โบกมือเรียก “ซุ่ยฮวน เจ้ามาดูสิ โคมพวกนี้แขวนเอียงหรือไม่?” เจียงซุ่ยฮวนหลุบตา พูดเรียบๆ: “โคมตรงดี แต่ใจท่านแม่เอียงเสียแล้ว” รอยยิ้มบนใบหน้าฮูหยินค่อยๆ แข็งค้าง “เจ้าหมายความว่าอย่างไร ใจข้าเอียงตรงไหน?” “ข้าเพิ่งหย่าขาดกับฉู่เจวี๋ย เขาก็รีบแต่งเจียงเม่ยเอ๋อร์เป็นชายาเอก ท่านแม่ไม่โกรธพวกเขาก็แล้วไป ยังช่วยเตรียมงานแต่งงาน นี่ไม่ใช่ลำเอียงแล้วจะเป็นอะไร?” เสียงของเจียงซุ่ยฮวนเบาและเย็นชา “ซุ่ยฮวน เจ้าเองที่เป็นคนขอหย่า ฉู่เจวี๋ยเป็นถึงองค์ชาย จะปล่อยตำแหน่งชายาเอกว่างได้หรือ? เม่ยเอ๋อร์ได้เป็นชายาเอกก็ดีกับพวกเราทุกคน!” ฮูหยินดูโกรธเล็กน้อย “เม่ยเอ๋อร์เป็นน้องสาวเจ้า ดีกับเจ้ามาตลอด กลัวเจ้าอยู่ในวังคนเดียวเหงา นางยอมเสียสละแต่งกับฉู่เจวี๋ยเป็นอนุภรรยา บัดนี้นางอุตส่าห์ได้เป็นชายาเอก เจ้าที่เป็นพี่สาวควรดีใจสิ!” บรรดาบ่าวไพร่ในจวนรู้สึกถึงบรรยากาศที่ไม่ดี จึงระมัดระวังตัว แม้แต่หายใจยังไม่กล้า เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกสับสนในใจ จากปฏิกิริยาของฮูหยินตอนที่นางบาด