All Chapters of ท้าอำนาจวังหลัง: Chapter 1 - Chapter 10

ฉู่เยว่หลีพบกับทั่วป๋าเฟยเยวียนครั้งแรกยามที่นางลอบสังหารลู่เฟิงจิ่น คู่หมั้นของนางทั่วป๋าเฟยเยวียนพลาดท่าจึงถูกจับกุมตัว ทว่าลู่เฟิงจิ่นนั้นไม่ลงโทษนาง กลับกันยังรู้สึกว่ามือสังหารหญิงนางนี้ต่างจากหญิงสาวทั่วไป“เจ้าคือลูกสาวของทั่วป๋าหู้หรือ?” ลู่เฟิงจิ่นหรี่ตา จ้องมองเด็กสาวในเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งตรงหน้า “เงยหน้าขึ้นมาให้ข้าดูสักหน่อย”ลู่เฟิงจิ่นคือองค์ชายเทพสงครามแห่งตงหลิง จอมทัพแห่งกองทหารที่ใครต่างต้องก้มหัวให้มีเพียงเด็กสาวตรงหน้าผู้นี้ที่ประจันหน้ากับความเกรี้ยวโกรธของเขาอย่างหยิ่งผยอง ไร้ซึ่งความเกรงกลัว “จะฆ่าหรือจะเลาะกระดูก ก็สุดแล้วแต่ท่าน แต่หากข้าทั่วป๋าเฟยเยวียนกะพริบตาแม้แต่นิด ข้าย่อมไม่คู่ควรที่จะเป็นลูกสาวของเจ้าแห่งทะเลทราย!”ท่าทีแข็งกร้าวดื้อรั้นและหยิ่งทะนงตนของนางนั้น ตราตรึงลึกในใจของลู่เฟิงจิ่นลู่เฟิงจิ่นบีบคางของนางด้วยฝ่ามือ เชยดวงหน้าน้อยมอมแมมของนางขึ้นมา “กล้าสามหาวต่อหน้าข้าเช่นนี้ เจ้าคงไม่กลัวตายจริง ๆ สินะ!”“ปล่อยข้า!” ทั่วป๋าเฟยเยวียนไม่อาจหลบเลี่ยง ทำได้เพียงถลึงตามองเขาอย่างเดือดดาล “ชายชาติสุนัข แน่จริงก็ฆ่าข้าสิ!”ลู่เฟิงจิ่นถูกด่า

หัวใจของฉู่เยว่หลีเหมือนถูกแทงจนไม่มีชิ้นดีเพราะแววตานั้นทั้งสองรู้จักกันมานานหลายปี แถมเดือนหน้าก็จะแต่งงานกัน แต่ยามนี้เขากลับคิดจะฆ่าจะแกงนางเพียงเพราะเด็กสาวคนหนึ่งที่เพิ่งรู้จักกันไม่ถึงครึ่งเดือนยามแรงอาฆาตแวบผ่านในแววตาของเขา ความรู้สึกอันลึกซึ้งที่สั่งสมมานานหลายปีก็พลันเปลี่ยนเป็นเรื่องน่าขำนางหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ “องค์ชายจะแก้แค้นแทนนางหรือ?”“เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าหรือ?” ลู่เฟิงจิ่นกัดฟันกรอด น้ำเสียงรอดออกมาจากไรฟันทั้งเย็นชาทั้งโหดร้ายจื่อซูได้ยินแล้วก็พันตื่นตระหนก รีบพุ่งตัวเข้ามา “องค์ชายเพคะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณหนู ทั่วป๋า เฟเยวียน ทำร้าย...ก่อน”“ไปให้พ้น!” ลู่เฟิงจิ่นยกเท้าขึ้น ถีบจื่อซูอย่างแรงจื่อซูล้มกระแทกลงกับพื้น กรีดร้องก่อนจะกระอักเลือดออกมา“จื่อซู” ฉู่เยว่หลีพลันได้สติ ก่อนจะรีบเข้ามาพยุง จื่อซูขึ้นจื่อซูอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่พออ้าปากก็กระอักเลือดออกมา นางหายใจแทบไม่ทัน ท้ายที่สุดดวงตาทั้งสองกลอกขึ้น ก่อนจะหมดสติไป“จื่อซู!” ฉู่เยว่หลีร้องตะโกนอย่างร้อนรน “ฟื้นสิ!”จื่อซูอยู่ข้างกายนางมาตั้งแต่เด็ก แม้ว่านางจะเป็นเพียงสาวใช้ แต่ทั้ง

”เช่นนั้นแล้ว องค์ชายมาเพื่อพูดเรื่องถอนหมั้นกับข้าหรือ?” ใบหน้าของฉู่เยว่หลียังคงราบเรียบ สงบนิ่งทว่าสิบนิ้วที่เก็บซ่อนอยู่ใต้แขนเสื้อนั้นจิกเกร็งแน่นเล็บอันแหลมคม จิกเข้าไปในเนื้อกลางฝ่ามือ เจ็บแสบเล็กน้อย แต่เพราะความเจ็บปวดที่หัวใจ ความเจ็บปวดบนฝ่ามือนั้นจึงไม่หนักหนาต่อไปคู่หมั้นของนางเอ่ยกันนางด้วยสีหน้าทุกข์ทนว่าเขาชอบหญิงอื่น แต่ต้องการให้นางปลอบโยนเขาเหมือนเช่นเคยเฮ้อ ใต้นภายิ่งใหญ่ อัศจรรย์ใดก็เกิดขึ้นทั้งนั้นช่างน่าขันนัก“ถอนหมั้น” สองพยางค์นี้ แทงหัวใจของลู่เฟิงจิ่งสาหัสนัก“จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร! ข้าจะถอนหมั้นกับเจ้าได้อย่างไร? ชาตินี้ข้าจะไม่มีวันไปจากเจ้า”เขาตื่นตระหนก กุมมือของฉู่เยว่หลีเอาไว้อีกครั้งคราวนี้กำแน่นกว่าคราวไหน บีบเลยด้วยซ้ำ เล็บมือของฉู่เยว่หลีเดิมทีจ่ออยู่กลางฝ่ามือ เมื่อถูกเขาบีบเช่นนั้น เล็บทั้งเล็บจึงจิกลึกเข้าไปในเนื้อทั้ง ๆ ที่เจ็บยิ่งนัก แต่กลับไม่รู้สึกอันใดนางมองลู่เฟิงจิ่น น้ำเสียงนิ่งเรียบ “เช่นนั้นแล้วที่องค์ชายมาคืนนี้ อยากจะพูดอะไรกับข้ากันแน่?”“อาหลี เจ้าอย่าได้เย็นชากับข้าเช่นนี้ได้หรือไม่? เราสองรักกันมานานหลาย

เมื่อองค์ชายลู่เฟิงจิ่นลงมาจากรถม้า ผมของเขายุ่งเหยิง เห็นได้ชัดว่าเพิ่งโรมรันหญิงสาวในรถม้าอย่างหนักหน่วงเขาไม่คิดว่าเมื่อเงยหน้าขึ้น จะเห็นฉู่เยว่หลี่กำลังยืนอยู่ท่ามกลางสายลม มองเขาอยู่ยามนั้นสายลมพัดผ่านฉู่เยว่หลี่ในชุดขาวพลิ้วไหวไปตามสายลม สง่างามและงดงามราวกับเทพธิดาส่วนเขานั้นสง่างามและเยือกเย็น แต่บัดนี้กลับดูยุ่งเหยิงเพราะทั่วป๋าเฟยเยวียนเขาลงจากรถม้า ทั่วป๋าเฟยเยวียนตามลงมาแล้วดึงม่านรถขึ้นนางเงยหน้าขึ้นก็เห็นฉู่เยว่หลี่อยู่ไม่ไกลใบหน้าที่งดงามราวกับนางฟ้า ทำให้ทั่วป๋าเฟยเยวียนหรี่ตาลงนางหันไปมองลู่เฟิงจิ่นที่ยืนอยู่ข้างรถม้า ความโกรธในดวงตาเพิ่มขึ้น ริมฝีปากเผยรอยยิ้มเยาะเย้ย “หึ นางงามในจวนของเจ้ากำลังรอเจ้าอยู่ ยังมาเกี่ยวข้องกับข้าทำไม?”นางกระโดดลงจากรถม้า มองไปยังฉู่เยว่หลี่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความแค้น แค้นที่ถูกแทง สักวันข้าจะเอาคืนให้สาสม! ผู้ใดก็ตามที่คิดร้ายกับทั่วป๋าเฟยเยวียน แม้จะอยู่ไกลก็จะถูกกำจัด! ฉู่เยว่หลี่ ฝากไว้ก่อนเถอะ!”เอ่ยจบนางก็หันหลังเดินจากไป โดยไม่เหลียวแลแม้แต่น้อยทว่าลู่เฟิงจิ่นนั้นเดินเข้าหยุดอยู่ตรงหน้านางเขาจับข้อมือนางไ

“เจ้ายังคงโกรธเรื่องนี้อยู่จริง ๆ ด้วย!” ลู่เฟิงจิ่นผิดหวังในฉู่เยว่หลีเป็นอย่างมาก “เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ เจ้ายังจำมาจนถึงบัดนี้!”“องค์ชายคิดว่าพี่ชายข้าเสียอนาคตไป เป็นเรื่องเล็กน้อยหรือ?”เขาผิดหวังในตัวฉู่เยว่หลี ฉู่เยว่หลีก็ผิดหวังในตัวเขาอย่างที่สุดเช่นกันไม่ได้หรือ?ลู่เฟิงจิ่นผู้ที่เคยตัดสินใจอย่างเด็ดขาด เที่ยงธรรม ได้หายไปแล้ว“หากองค์ชายคิดว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย คราวหน้าก็ให้นางแทงองค์ชายบ้างสิเพคะ?”ลู่เฟิงจิ่นนึกภาพนั้นก็รู้สึกแน่นที่ท้องขึ้นมาในทันทีเขาพลันรู้สึกหมดแรงอย่างที่สุด “ช่างเถอะ อาหลี เจ้าก็แทงนางไปทีหนึ่ง ทำให้นาง... เจ้ารู้ไหมว่านางเจ็บปวดแค่ไหน? ไม่ใช่แค่เจ็บแค่กาย แต่ศักดิ์ศรีก็ถูกทำลายด้วย มีดนั้นทำให้นางรู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่หญิงสาวที่สมบูรณ์แบบอีกต่อไป...”“นางเคยสมบูรณ์แบบตั้งแต่เมื่อใด?”“อาหลี!” ลู่เฟิงจิ่นไม่พอใจเล็กน้อย “ข้าไม่อยากทะเลาะกับเจ้า เรื่องที่ผ่านมา จบลงแค่เท่านี้เถิด! ส่วนเรื่องที่เจ้ากับแม่ทัพฉู่ละทิ้งหน้าที่...”“ข้าให้คนส่งข่าวเร็วที่สุดไปยังฮ่องเต้ ขอให้พระองค์ทรงอนุญาตให้ข้าพาพี่ชายกลับเมืองหลวง พระองค์ทรงอนุญาตแล้ว ข้าได้ร