บททั้งหมดของ ท้าอำนาจวังหลัง: บทที่ 11 - บทที่ 20

ลู่เฟิงจิ่นก้มลงมองกล่องไม้ที่ฉู่เยว่หลีถืออยู่นั้นดูมีแน่น แต่ด้วยนิ้วมือที่เรียวเล็กดุจหยกของนาว กลับทำให้มันดูอ่อนช้อยงดงามขึ้นมาลู่เฟิงจิ่นรู้มานานแล้ว ว่านางมีมือที่งดงามที่สุดในโลกหน้า นิ้วเรียวขาวละเอียด ราวกับแกะสลักจากหยกพูดได้เลยว่าฉู่เยว่หลีเป็นหญิงสาวที่สวรรค์เมตตากว่าผู้ใด ตั้งแต่หัวจรดเท้าหาตำหนิไม่ได้เลยแม้แต่น้อยแม้กระทั่งตอนที่นางรีบร้อน เหงื่อซึมออกมาเล็กน้อย เหงื่อนั้นก็ยังมีกลิ่นหอมเฉพาะตัวลู่เฟิงจิ่นเคยเห็นกับตาของตัวเอง ยามที่นางร่ายรำ หมู่ผีเสื้อนั้นบินวนเวียนรอบกายนางไม่ยอมห่างนางเป็นหญิงสาวที่สมบูรณ์แบบ หาที่ติไม่ได้ลู่เฟิงจิ่นพลันสับสนจู่ ๆ ก็ไม่เข้าใจว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่จนกระทั่งน้ำเสียงเย็นชาของทั่วป๋าเฟยเยวียนดังขึ้น “ข้าคิดว่าคนสูงศักดิ์อย่างองค์ชายจิ่นนั้น มีของดีใดบ้างที่ไม่เคยเห็น แต่กลับหลงใหลในของขวัญเล็ก ๆ น้อยๆ ช่างน่าขันจริง ๆ!”ความคิดของลู่เฟิงจิ่นพลันกลับมาสู่ความเป็นจริงอีกครั้งเขามองกล่องไม้ในมือของฉู่เยว่หลี สีหน้าเปลี่ยนไป “อาหลี ข้าคิดว่าข้าพูดชัดเจนแล้ว! เหตุใดเจ้าต้องทำเช่นนี้?”“องค์ชายไม่ลองเปิดดูหรือเพคะ?” ฉู่

“เจ้าให้โอกาสข้าแก้แค้นงั้นหรือ?” ทั่วป๋าเฟยเยวียนพูดอย่างไม่ยี่ระ “คิดจะให้เล่ห์เหลี่ยมอะไร?”“ใช่ ข้าให้โอกาสเจ้า และให้เพียงครั้งเดียว!” ใบหน้าที่งดงามของฉู่เยว่หลียิ่งดูงดงามยิ่งขึ้นเพราะความเยือกเย็นสายตาของนางมองทอดยาวข้ามคนอื่นไป หยุดอยู่ที่ฉู่เซียวเหอที่เพิ่งมาถึง “หากทั่วป๋าเฟยเยวียนทำร้ายข้าได้ที่นี่ ไม่ว่าจะตายหรือรอด คนของจวนกั๋วกงจะไม่เอาเรื่อง”“ไม่ได้!” ฉู่เซียวเหอรีบวิ่งไปหาฉู่เยว่หลี กันนางไว้ด้านหลังเขาจ้องลู่เฟิงจิ่นอย่างโกรธแค้น “องค์ชายจิ่น แม้ท่านจะสูงศักดิ์แค่ไหน ก็ไม่ควรจะรังแกอาหลีเช่นนี้! จวนกั๋วกงตั้งแต่นายยันบ่าวมีแต่คนที่มีความดีความชอบ หากอาหลีเกิดอะไรขึ้น แล้วราชวงศ์ไม่รับผิดชอบ ข้าจะไปชนเสาในพระที่นั่งให้ตาย อยากจะเห็นนักว่าองค์ชายจะอุดปากคนทั้งเมืองได้อย่างไร!”ทั่วป๋าเฟยเยวียนกลับเอ่ยอย่างดูแคลน “แม่ทัพขี้แพ้เช่นเจ้า ยังกล้ามาขู่ข้า”“เจ้า!” นี่เป็นครั้งแรกที่ฉู่เซียวเหอเผชิญหน้ากับหญิงผู้นี้ หลังจากที่ถูกทำลายเขารู้สึกตึงเครียดไปทั้งร่าง ฝ่ามือสั่นเครือ แทบจะถึงขีดจำกัดแล้ว!เขาอยากจะฆ่าผู้หญิงโหดเหี้ยมคนนี้ด้วยมือของตนเอง!“ไม่เป็นไร เรื

“องค์ชายจงวางใจเถิด ข้าจะไม่เสียใจ” ฉู่เยว่หลียกมุมปาก แย้มยิ้มบาง “ในเมื่อยามนี้ข้าที่ไม่ต้องการองค์ชายแล้ว”หลังจากที่แย้มยิ้มให้ลู่เฟิงจิ่นอีกครั้ง ฉู่เยว่หลีก็จากไปย่างก้าวนั้นช่างสำราญใจแผ่นหลังนั้นชวนหลังใหลไร้ซึ้งความเศร้าโศก!ลู่เฟิงจิ่นกำมือแน่น แข็งทื่อไปทั้งตัว“องค์ชาย เช่นนั้น... กลับจวนก่อนเถิด ดูท่าแม่นางทั่วป๋าเหมือนจะไม่ไหวแล้ว คนไม่รู้คงคิดว่านางตายไปแล้วกระมัง!” ฉู่เซียวเหอเอ่ยอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อนยามนี้หากเจอทั่วป๋าเฟยเยวียนแล้วควบคุมตัวเองไม่ให้วู่วามฆ่านางได้ ก็นับว่าเขาอดทนอย่างถึงที่สุดแล้วอยากให้เขาดีกับทั่วป๋าเฟยเยวียน ชาตินี้คงเป็นไปไม่ได้!“แม่ทัพฉู่ ระวังคำพูดด้วย!” ลู่เฟิงจิ่นจ้องเขาอย่างดุเดือดแต่เมื่อเห็นทั่วป๋าเฟยเยวียนยังหมดสติอยู่บนพื้น ภาพนั้นทำเขาหัวใจกระตุกวูบเมื่อครูไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เมื่อเห็นฉู่เยว่หลีจะจากไป กลับทิ้งเยวียนเอ๋อร์วิ่งตามไปเสียอย่างนั้นยังไม่รู้ว่าเยวียนเอ๋อร์บาดเจ็บมากน้อยเพียงใดเขาพลันหันหลังกลับ อุ้มทั่วป๋าเฟยเยวียนขึ้น แล้วรีบวิ่งออกจากห้องโถง “ใครก็ได้! กลับจวน!”ฉู่เซียวเหอไม่ได้ตั้งใจจะส่งเขา พอส่

”หุ” เสียงแค่นหัวเราะดังขึ้น ทำลายความอึดอัดระหว่างทั้งสองคนพระสนมรุ่ยเฟยโมโหจนถึงขีดสุด แต่กลับหัวเราะขึ้นมา “ดี ดีมาก ลูกชายของข้า ไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นสามีของเจ้าหรอก”“เสด็จแม่ นางจิตใจงาม เพียงแต่ยังเด็กอยู่ก็เท่านั้น…” ลู่เฟิงจิ่นรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัวรอยยิ้มนี้ของเสด็จแม่ น้อยนักที่เขาจะมีโอกาสได้เห็นคราวก่อนที่ได้เห็น ก็ตอนที่นางยิ้มเยาะยามสั่งประหารแม่นมเฒ่าที่คอยรับใช้ข้างกายตัวเองมาลู่เฟิงจิ่นพยายามอธิบายต่อ “เสด็จแม่ เยวียนเอ๋อร์ไม่มีเจตนาจะดูหมิ่นท่าน ลูกเพียงแค่…”“ลู่เฟิงจิ่น เจ้าจะก้มหัวให้นางหรือ?” ทั่วป๋าเฟยเยวียนที่ยังคงอวดดีตั้งแต่เมื่อครู่ ใบหน้าเปลี่ยนไปในทันที ดูไม่ได้เอาเสียเลยนางรู้ดีถึงสถานะของพระสนมรุ่ยเฟย และรู้ว่าหากขัดคำสั่งนาง ผลที่ตามาคงไม่ดีแน่แต่สิ่งที่นางต้องการ คือความจริงใจนี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่จะพิสูจน์ว่าลู่เฟิงจิ่นจริงใจกับนางหรือไม่หากลู่เฟิงจิ่นไม่ปกป้องนางในตอนนี้ วันหน้ายามอยู่ในจวนองค์ชาย นางจะไม่มีอำนาจนางไม่ได้โง่ เพียงแต่อยากเดิมพันสักครั้งแต่พระสนมรุ่ยเฟยหมดความอดทนแล้ว“ใครก็ได้!”ทันทีที่นางออกคำสั่ง องคร

“เจ้าก็รู้นี่ว่ามีเพียงนางเท่านั้นที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะเป็นฮองเฮาของเจ้า! ” พระสนมรุ่ยเฟยจ้องลูกชายตาเขม็งลู่เฟิงจิ่นเอ่ยในทันใด “ลูกเข้าใจดี”เอาเข้าจริงแล้ว ฐานะของทั่วป๋าเฟยเยวียนนั้น ไม่เหมาะสมที่จะขึ้นสู่ตำแหน่งสูงส่งเช่นนั้นไม่เพียงแต่ฮ่องเต้จะไม่ยอมให้เป็นจิ่นอ๋องเฟย แม้แต่ประชาชนทั่วไปก็จะไม่ยอมรับให้นางเป็นแม่ของแผ่นดินคนที่สามารถช่วยเหลือเขาได้อย่างแท้จริง ก็คือฉู่เยว่หลีแต่เขารักเยวียนเอ๋อร์ เขารักนิสัยดื้อรั้นของนาง!กรมทั้งหมดเขามอบให้กับอาหลีได้ แต่เยวียนเอ๋อร์จะเป็นพระสนมที่เขารักที่สุดพระสนมรุ่ยเฟยส่งเสียงฮึดฮัดอย่างเย็นชาแต่คำพูดของลูกชายนั้นถูกต้องแค่หญิงสาวนางหนึ่งเท่านั้น ตามใจนั้นทำได้ แต่ไม่ควรเอาใจจนเสียคนฉู่เยว่หลีอวดดีปานนั้น ก็เพราะตัวเองมีคุณงามความดีมิใช่หรือ?สร้างคุณงามความดีให้ลูกชายเพียงเล็กน้อย แต่กลับฉีกหน้าลูกชายนางเช่นนั้น นางเอาความกล้ามาจากไหน?“ลงโทษนางบ้างก็ดี อย่าให้นางคิดว่าตัวเองสำคัญนัก แต่ก็อย่าให้ถึงกับแตกหัก แต่งงานกับนางนั้นมีคุณกับเจ้ามากกว่าโทษไม่รู้กี่ร้อยเท่า”“ลูกเข้าใจแล้ว” ลู่เฟิงจิ่นพยักหน้าแต่พระสนมรุ่