เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 18
บทที่เกี่ยวข้อง
ท้าอำนาจวังหลัง บทที่ 19
ลู่เฟิงจิ่นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ย “ถึงแม้ว่าตอนนั้นจะเป็นอาหลีที่วางแผนหลอกล่อองค์ชายสี่ไปยังศึกทางเหนือ แต่อาหลีก็เป็นคนของลูก หากองค์ชายสี่แค้นใจ ก็คงจะแค้นลูกด้วย”“อาหลีเป็นคนออกอุบายนี้หรือ?” พระสนมรุ่ยเฟยตกใจ “เช่นนั้น ข่าวลือข้างนอกจึงเป็นความจริงสินะ?”“ข่าวลืออะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?” ลู่เฟิงจิ่นไม่รู้ว่ามีข่าวลืออะไรพระสนมรุ่ยเฟยขมวดคิ้ว “พวกเขาว่ากันว่าในกองทัพของเจ้ามีกุนซือหญิง วางแผนการรบเก่งกาจ ไม่มีใครเทียบได้ ชัยชนะของเจ้าตลอดหลายปีที่ผ่านมา ล้วนเป็นเพราะแผนการของนาง”“เหลวไหล!”“จิ่นเอ๋อร์ เรื่องนี้ เจ้าต้องบอกความจริงกับแม่” หากไม่มีมูลจะแพร่ไปได้อย่างไร ตลอดหลายปีที่ผ่านมาทุกครั้งที่ลูกชายออกศึก ก็จะพาฉู่เยว่หลีไปด้วยจริง ๆ อย่างที่ว่า ห่วงใยคนรัก แรกเริ่มนางคิดว่าลูกชายยังคงห่วงใยคนรัก แต่ยามนี้ดูเหมือนว่าลูกชายจะสนใจกลศึกของอาหลีมากกว่า“จิ่นเอ๋อร์ เจ้าได้เป็นเทพสงครามของตงหลิง มีความดีความชอบของอาหลีอยู่มากน้อยเท่าใด? องค์ชายสี่จะกลับมาแล้ว ยามนี้หากเจ้ายังไม่ยอมบอกความจริงกับแม่ แม่ก็ช่วยเจ้าไม่ได้แล้ว!”ลู่เฟิงจิ่นเงียบไปพักใหญ่ จึงเอ่ยเสียวแผ่ว
ท้าอำนาจวังหลัง บทที่ 20
“เจ้าก็รู้นี่ว่ามีเพียงนางเท่านั้นที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะเป็นฮองเฮาของเจ้า! ” พระสนมรุ่ยเฟยจ้องลูกชายตาเขม็งลู่เฟิงจิ่นเอ่ยในทันใด “ลูกเข้าใจดี”เอาเข้าจริงแล้ว ฐานะของทั่วป๋าเฟยเยวียนนั้น ไม่เหมาะสมที่จะขึ้นสู่ตำแหน่งสูงส่งเช่นนั้นไม่เพียงแต่ฮ่องเต้จะไม่ยอมให้เป็นจิ่นอ๋องเฟย แม้แต่ประชาชนทั่วไปก็จะไม่ยอมรับให้นางเป็นแม่ของแผ่นดินคนที่สามารถช่วยเหลือเขาได้อย่างแท้จริง ก็คือฉู่เยว่หลีแต่เขารักเยวียนเอ๋อร์ เขารักนิสัยดื้อรั้นของนาง!กรมทั้งหมดเขามอบให้กับอาหลีได้ แต่เยวียนเอ๋อร์จะเป็นพระสนมที่เขารักที่สุดพระสนมรุ่ยเฟยส่งเสียงฮึดฮัดอย่างเย็นชาแต่คำพูดของลูกชายนั้นถูกต้องแค่หญิงสาวนางหนึ่งเท่านั้น ตามใจนั้นทำได้ แต่ไม่ควรเอาใจจนเสียคนฉู่เยว่หลีอวดดีปานนั้น ก็เพราะตัวเองมีคุณงามความดีมิใช่หรือ?สร้างคุณงามความดีให้ลูกชายเพียงเล็กน้อย แต่กลับฉีกหน้าลูกชายนางเช่นนั้น นางเอาความกล้ามาจากไหน?“ลงโทษนางบ้างก็ดี อย่าให้นางคิดว่าตัวเองสำคัญนัก แต่ก็อย่าให้ถึงกับแตกหัก แต่งงานกับนางนั้นมีคุณกับเจ้ามากกว่าโทษไม่รู้กี่ร้อยเท่า”“ลูกเข้าใจแล้ว” ลู่เฟิงจิ่นพยักหน้าแต่พระสนมรุ่
ท้าอำนาจวังหลัง บทที่ 21
ทั่วป๋าเฟยเยวียนได้ยินก็ยิ่งโกรธ แม้แต่เสียงก็แหลมขึ้น “เจ้าพูดอะไร? เจ้าเบื่อข้าแล้วหรือ? เจ้า…”“หุบปาก!” เสียงของนาง แสบหูลู่เฟิงจิ่นเหลือเกิน ถึงขั้นว่า...รู้สึกรำคาญเขารักความเป็นตัวของตัวเองของทั่วป๋าเฟยเยวียน แต่นางไม่ควรดื้อรั้นไร้เหตุผล“อยู่กับข้า ข้าก็ยอมให้เจ้าทำตัวตามใจ ข้าเพียงแต่ขอให้เจ้าระวังตัวบ้างต่อหน้าเสด็จแม่ แค่นี้ก็ทำไม่ได้หรือ? เยวียนเอ๋อร์ เจ้าโกรธข้าที่ข้าไม่ปกป้องเจ้า แต่เจ้าเองก็ไม่ได้ทำอะไรให้ข้าเลยนอกจากด่าทอข้า”เขาไม่เข้าใจจริง ๆ ว่า เขาเป็นองค์ชายผู้สูงส่ง เหตุใดต้องทนให้นางดุด่า?แรกเริ่มก็รู้สึกตื่นเต้นและแปลกใหม่ แม้แต่การถูกดุด่าก็ยังยอมรับได้ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกไม่พอใจเหตุใดเขาต้องทำร้ายตัวเองอยู่เรื่อย ๆ?“เจ้าคิดให้ดี ๆ เถิด!”ลู่เฟิงจิ่นสะบัดแขนเสื้อ แล้วก็เดินจากไปเสียงก่นด่าของทั่วป๋าเฟยเยวียนยังคงดังตามไล่หลังเขาโมโหจนรีบเดินหนีจ้ำหนีไปเพิ่งเข้ามาห้องทำงาน ฉินอู่ก็รีบวิ่งเข้ามา “องค์ชายพ่ะย่ะค่ะ ชิงคืนชายแดนเหนือสิบสองเมืองมาได้แล้ว โม่อ๋องสร้างคุณงามความดีกลับมา ฮ่องเต้คงจะให้รางวัลอย่างงาม ฮ่องเต้คงโปรดโม่อ๋องมากเป็นแน่”“เ
ท้าอำนาจวังหลัง บทที่ 22
สายลมแผ่วเบาพัดผ่านผมยาวของฉู่เยว่หลีที่ถูกมัดรวบขึ้น ปลิวไสว แผ่นหลังที่ดูสง่างามนั้น ทำให้หัวใจของลู่เฟิงจิ่นเต้นรัวถึงแม้เขาจะไม่ชอบเล่ห์เหลี่ยมและแผนการของนาง แต่รูปร่างหน้าตาที่งดงามเช่นนี้ ทั้งเมืองหลวงก็หาไม่เจอหญิงเช่นอาหลีเช่นนี้ ถึงแม้เขาจะไม่โปรดปราน ก็ต้องกักขังนางไว้ในกรง ห้ามไม่ให้ชายอื่นแตะต้องลู่เฟิงจิ่นเร่งฝีเท้า “อาหลี……”ฝีเท้าพลันหยุดลงเขาเห็นชัดแล้วว่าคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามฉู่เยว่หลีคือใคร“องค์……ชายสี่หรือ?” ลู่เฟิงจิ่นอึ้งไป “ท่าน…กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”“กลับมาเมื่อคืน ได้พบกับเสด็จพ่อแล้ว” ลู่เป่ยโม่ร่างสูงใหญ่ นั่งอยู่บนม้านั่งหิน แสงแดดสาดส่องให้เงาของเขาทอดยาวหายหน้าหายตาไปหลายปี เขาก็ยังคงเป็นองค์ชายสี่คนเดิมรังสีแห่งความดุร้าย ลึกลับ เย็นยะเยือก หากคนทั่วไปเห็นคงไม่กล้าสบตาความสนใจของลู่เฟิงจิ่นมุ่งไปที่ใบหน้าของเขาเขาสวมหน้ากากครึ่งใบ น่ากลัวยิ่งนัก!เมื่อเห็นหน้ากากนั้น ความมั่นใจของลู่เฟิงจิ่นก็กลับคืนมายามนี้ทั้งความสามารถและรูปร่างหน้าตา เขาองค์ชายจิ่นผู้นี้เป็นที่หนึ่งแห่งเมืองหลวง ต่อหน้าลู่เป่ยโม่ เขาไม่จำเป็นต้องอ่อนน้อมถ่อม
ท้าอำนาจวังหลัง บทที่ 23
“อาหลี!” ลู่เฟิงจิ่นสีหน้าเคร่งเครียด พูดอย่างไม่พอใจ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าช่วงหลายปีที่ผ่านมาองค์ชายสี่ได้สร้างอิทธิพลมากแค่ไหนในแดนเหนือ? เขาอดทนทุกข์ยาก ยามนี้เมื่อกลับมา ย่อมแก้แค้นเรื่องที่เสียโฉม! ยามนี้เจ้ายังกล้าทำอะไรไม่เข้าเรื่องอีกหรือ?”ฉู่เยว่หลีมองเขา รู้สึกสับสนในใจไม่ว่าตอนนี้นางจะพูดหรือทำอะไร ในสายตาของเขาก็ดูเหมือนจะไร้เหตุผล?ถ้าเป็นเช่นนั้น พวกเขายังมีอะไรต้องคุยกันอีกหรือ?“องค์ชาย วันนี้ข้าเหนื่อยแล้ว ไม่สะดวกจะรับแขก องค์ชายโปรดกลับไปเถิดเพคะ” นางยกกล่องไม้ขึ้น แล้วหันหลังเดินจากไปลู่เฟิงจิ่นสีหน้าไม่สู้ดี ก้าวขายาวขวางนางไว้ “ศัตรูอยู่ตรงหน้า เหตุใดเจ้าถึงพูดกับข้าด้วยท่าทีเช่นนี้?”“หากองค์ชายคิดว่าโม่อ๋องเป็นศัตรู เขาก็เป็นศัตรูขององค์ชายเพียงผู้เดียว ข้าเป็นเพียงหญิงสาวอ่อนแอ ไม่มีสิทธิ์ที่จะตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขา”ศึกครั้งนั้นระหว่างพวกเขา แล้วเกี่ยวอะไรกับนาง?“ศึกครั้งนั้น เจ้าใช้แผนล่อลวงองค์ชายสี่ไปยังแดนเหนือ ทำให้เขาเสียโฉม ความแค้นครั้งใหญ่เช่นนี้ เจ้าคิดว่าเขาจะลืมได้หรือ?”นางไม่ใช่คนที่รอบคอบเสมอหรอกหรือ? เหตุใดครั้งนี้ถึงได้ไร้เดียงสาเช่น
ท้าอำนาจวังหลัง บทที่ 24
แรกเริ่มฉู่เยว่หลีตกใจไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหัวเราะออกมาน่าขันยิ่งนัก“องค์ชาย พี่ชายใหญ่ของข้าไปขอร้องฮ่องเต้ให้ยกเลิกการหมั้น ตอนนี้องค์ชายให้คนของจวนกั๋วกงไปขอร้องฮ่องเต้ให้ยกเลิกคำสั่ง องค์ชายต้องการให้ฮ่องเต้เกลียดชังคนจวนกั๋วกงหรือ?”“เรื่องนี้เป็นความผิดของจวนกั๋วกงเอง แล้วจะให้ข้าตามคอยเก็บกวาดหรือไร?”ลู่เฟิงจิ่นพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง ยามนี้เรียกได้ว่ายังไว้หน้า“อาหลี อย่าเอาแต่ใจนัก เจ้ารู้ว่าข้าไม่อาจทำผิดต่อหน้าเสด็จพ่อได้ ถ้าแม่ทัพฉู่ไปขอร้องเสด็จพ่อ เสด็จพ่อก็แค่ดุไม่กี่คำ แต่เรื่องราวก็คลี่คลาย”“หากเขาไม่ไป การหมั้นของเราจะถูกยกเลิกจริง ๆ! อาหลี พอแค่นี้เถิด! ถ้าการหมั้นถูกยกเลิกจริง ๆ หากวันหน้าเราอยากแต่งงานกันอีก ชาวเมืองหัวเราะเยาะเอา เมื่อถึงตอนนั้นก็แก้ไขอันใดไม่ได้แล้ว”“ข้าไม่เคยคิดจะแก้ไข”เช่นนั้นแล้วเขาพูดไปตั้งมากมาย มีประโยชน์อันใด?ลู่เฟิงจิ่นสีหน้าเคร่งเครียด “อาหลี ข้าเอ่ยปากเองเช่นนี้ เจ้าจะดื้ออีกนานแค่ไหน?”ฉู่เยว่หลีขมวดคิ้ว “องค์ชาย สิ่งใดทำให้องค์ชายคิดว่าต้องเป็นข้าเท่านั้น? เหตุใดตอนนี้ องค์ชายยังคิดว่าข้ากำลังดื้อดึงกับองค์ชาย?
ท้าอำนาจวังหลัง บทที่ 25
ลู่เฟิงจิ่นเดินจากไปอย่างเดือดดาลจื่อซูโกรธจัด “องค์ชายจิ่นเกินไปแล้ว เขาฟังคนพูดไม่รู้เรื่องหรือ?”ฉู่เยว่หลีเอ่ยเสียงเรียบเฉย “เขาไม่ได้ฟังไม่รู้เรื่อง เพียงไม่แยแสเท่านั้น”“เช่นนั้น คุณหนูก็คิดว่า คำพูดของเขาถูกต้องแล้วหรือ?” จื่อซูรู้สึกท้อใจท่านชายใหญ่บาดเจ็บ ตระกูลกั๋วกงหมดสิ้นทายาท ฮ่องเต้จะยึดอำนาจทางทหารเพราะตระกูลกั๋วกงไม่มีทายาทหรือ?“องค์ชายจิ่นใจร้าย โม่อ๋องก็ดูน่ากลัว คุณหนู เราจะทำอย่างไรต่อไปดีเจ้าคะ?”“ยามเรือถึงท่าย่อมต้องเทียบจอด เจ้ารีบร้อนทำไม?” ฉู่เยว่หลีเขกหัวนางเบา ๆ แล้วมองไปที่กล่องไม้ในมือจื่อซูสีหน้าอยากรู้อย่างเห็น “คุณหนูเจ้าคะ ในกล่องนี้มีอะไรหรือ? เป็นสินสอดจริงๆ หรือ?”ยามที่โม่อ๋องมาถึว เพราะรังสีแสนน่าสะพรึ่งกลัวนั้น จื่อซูจึงไม่กล้าเข้าไปใกล้ ได้ยินแค่คำว่า “สินสอด”แต่ใครจะไปขี้เหนียวปานนั้น สินสอดมีแค่นี้เองหรือ?กล่องไม้ดูเรียบง่าย ไม่ดูหรูหรา ของข้างในคงไม่ใช่ของมีค่าไปได้“โม่อ๋องสู่ขอคุณหนูจริงๆ หรือ?”“เจ้าไม่เชื่อหรือ?” ฉู่เยว่หลีเดินไปยังห้องโถงหลักจื่อซูบ่นพึมพำ “ไม่ใช่ไม่เชื่อเจ้าค่ะ แต่…เหลือเชื่อ โม่อ๋องเสียโฉม ก็เพราะแ
ท้าอำนาจวังหลัง บทที่ 26
“ข้าจะไปพบกับคนจากวัง” ฉู่เยว่หลียัดกล่องไม้ลงในมือของฉู่เซียวเหอ “พี่ชายใหญ่ รบกวนพี่ไปที่จวนโม่อ๋อง บอกว่า… คนมีตำหนิที่เคยถูกถอนหมั้นเช่นข้า ไม่คู่ควรกับเขา”“เจ้าไม่ได้ถูกถอนหมั้น แต่เจ้าเป็นฝ่ายไม่ต้องการองค์ชายจิ่นต่างหาก!” ฉู่เซียวเหอจะยอมพูดว่าน้องสาวของตนเองไม่คู่ควรได้อย่างไร?แค่คิดก็เจ็บปวดไปทั้งหัวใจแล้ว!“นี่เป็นข้ออ้างเดียวที่ข้าคิดออก พี่ชายใหญ่ มีเวลาไม่มากแล้ว เร็วเข้า!” ฉู่เยว่หลีผลักเขาเบา ๆฉู่เซียวเหอรู้ว่าสถานการณ์คับขัน ยามนี้ก็ทำได้เพียงแค่นี้เขาเก็บกล่องไม้ไว้อย่างระมัดระวัง ออกจากบ้านไปในทันทีฉู่เยว่หลีจึงรีบไปที่ลานหน้าบ้าน แต่คนที่มาก็คือแม่นมของพระสนมรุ่ยเฟยไม่ใช่คนของฮ่องเต้!ฉู่เยว่หลีโล่งใจ เดินเยิ้องย่างเข้าไปต้อนรับ “แม่นม วันนี้เป็นวันดีอะไรหรือ ถึงได้มาที่จวนข้าด้วยตัวเอง?”แม่นมหัวเราะร่วนพลางเอง “แม่นาง พระสนมได้ชาชั้นดีมา จึงอยากเชิญแม่นางเข้าวังไปดื่มชาด้วยกัน ดูสิ พระสนมจัดรถม้าให้แม่นางด้วย เห็นได้ว่าพระสนมคิดถึงแม่นางมากแค่ไหน”ไม่ให้โอกาสฉู่เยว่หลีได้ปฏิเสธ แม่นมเอ่ยต่อ “พระสนมรออยู่นานแล้ว แม่นาง เชิญเถิด!”…ในตำหนักชุนเหอ ค
บทล่าสุด
