บทที่ 33

ทันใดนั้นในสวนดอกไม้ก็วุ่นวายอลม่าน

ลู่เป่ยโม่พร้อมกับจิงเหลยและหลิวอวิ๋นมาถึง ก็เห็นว่าผู้คนกำลังมุงดูอะไรบางอย่างอยู่

หลิวอวิ๋นเข้าไปถามข่าวในทันที “องค์ชาย หญิงสาวที่องค์ชายจิ่นพามานั้น ทำร้ายแม่นางหลี! องค์ชายจะเข้าไปช่วยหรือไม่?”

ความตื่นเต้นฉายขึ้นในแววตาของลู่เป่ยโม่ เขาหันไปทางจิงเหลยที่อยู่ข้างหลัง “ดูว่าอานเต๋อลู่ไปถึงไหนแล้ว ให้เขามาดูความสนุกสนานนี้ด้วย”

“ขอรับ” จิงเหลยรับทราบแล้วหันหลังกลับไป

แต่หลิวอวิ๋นกลับร้อนใจ “แม่นางหลีล้มอยู่กับพื้น องค์ชาย จะไม่ไปช่วยเลยหรือ?”

ลู่เป่ยโม่ไม่พูดอะไร เดินต่อไป

เมื่อจิงเหลยกลับมา ก็เห็นหลิวอวิ๋นยังคงร้อนใจอยู่

เขาหัวเราะเสียงเย็น “ท่านชายฉู่ก็อยู่ที่นี่ เขายังไม่รีบ เจ้ารีบทำไม?”

แต่หลิวอวิ๋นกลับเอ่ยว่า “ท่านชายฉู่กำลังดื่มเหล้าอยู่ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับแม่นางหลี เขาถึงได้ไม่รีบน่ะสิ!”

จิงเหลยมองเขา หมดคำจะพูด

เจ้าโง่นี่ อยู่ข้างกายองค์ชายมาได้สิบกว่าปี ช่างโชคดีเหลือเกิน

เขาก็เดินตามไป ไม่สนใจไอ้คนพูดมากอีกต่อไป

จุดศูนย์กลางของความวุ่นวายยังคงเป็นลู่เฟิงจิ่นกับหญิงสาวสองคนข้างกาย

ลู่เฟิงจิ่นรีบเข้าไป จะพยุงฉู่เยว่หลีข