บทที่ 1

ฉู่เยว่หลีพบกับทั่วป๋าเฟยเยวียนครั้งแรกยามที่นางลอบสังหารลู่เฟิงจิ่น คู่หมั้นของนาง

ทั่วป๋าเฟยเยวียนพลาดท่าจึงถูกจับกุมตัว ทว่าลู่เฟิงจิ่นนั้นไม่ลงโทษนาง กลับกันยังรู้สึกว่ามือสังหารหญิงนางนี้ต่างจากหญิงสาวทั่วไป

“เจ้าคือลูกสาวของทั่วป๋าหู้หรือ?” ลู่เฟิงจิ่นหรี่ตา จ้องมองเด็กสาวในเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งตรงหน้า “เงยหน้าขึ้นมาให้ข้าดูสักหน่อย”

ลู่เฟิงจิ่นคือองค์ชายเทพสงครามแห่งตงหลิง จอมทัพแห่งกองทหารที่ใครต่างต้องก้มหัวให้

มีเพียงเด็กสาวตรงหน้าผู้นี้ที่ประจันหน้ากับความเกรี้ยวโกรธของเขาอย่างหยิ่งผยอง ไร้ซึ่งความเกรงกลัว

“จะฆ่าหรือจะเลาะกระดูก ก็สุดแล้วแต่ท่าน แต่หากข้าทั่วป๋าเฟยเยวียนกะพริบตาแม้แต่นิด ข้าย่อมไม่คู่ควรที่จะเป็นลูกสาวของเจ้าแห่งทะเลทราย!”

ท่าทีแข็งกร้าวดื้อรั้นและหยิ่งทะนงตนของนางนั้น ตราตรึงลึกในใจของลู่เฟิงจิ่น

ลู่เฟิงจิ่นบีบคางของนางด้วยฝ่ามือ เชยดวงหน้าน้อยมอมแมมของนางขึ้นมา “กล้าสามหาวต่อหน้าข้าเช่นนี้ เจ้าคงไม่กลัวตายจริง ๆ สินะ!”

“ปล่อยข้า!” ทั่วป๋าเฟยเยวียนไม่อาจหลบเลี่ยง ทำได้เพียงถลึงตามองเขาอย่างเดือดดาล “ชายชาติสุนัข แน่จริงก็ฆ่าข้าสิ!”

ลู่เฟิงจิ่นถูกด่า ทว่านอกจากจะไม่โมโหแล้ว กลับกันริมฝีปากบางนั้นยังยกยิ้มขึ้นอีกต่างหาก “เจ้าคือหญิงคนแรกที่กล้าด่าข้า หึ น่าสนใจนี่!”

หัวใจของฉู่เยว่หลีเหมือนถูกบีบแน่นอย่างไม่มีสาเหตุ

บทสนทนาของทั้งสอง ชวนให้นางรู้สึกเหมือนส่วนเกินอย่างไรอย่างนั้น

หลังจากนั้นการกระทำของลู่เฟิงจิ่นก็ยิ่งทำให้นางรู้สึกได้อย่างชัดเจนยิ่งกว่าเดิม

นางได้กลายเป็นฉากหนึ่งในละครแรงรักแรงแค้นของพวกเขาแล้วจริง ๆ

เพื่อให้ทั่วป๋าเฟยเยวียนคายชื่อพรรคพวกที่เหลือของทั่วป๋าหู้ออกมา ลู่เฟิงจิ่นจึงขังลู่เฟิงจิ่นเอาไว้ และสอบสวนด้วยตัวเอง

ในขณะเดียวกัน ลู่เฟิงจิ่นปราบทั่วป๋าหู้ราบคาบ ออกคำสั่งให้จัดกองกำลังทหาร ไม่นานคงถอยทัพกลับเมืองหลวง

ฉู่เยว่หลีเป็นกุนซือ หลังจากชนะสงครามแล้วก็ไม่มีอะไรทำ แต่ละวันนอกจากอ่านหนังสือแล้ว ก็ทำงานเย็บปักถักร้อย

พิธีแต่งงานของนางและลู่เฟิงจิ่นถูกกำหนดไว้ต้นเดือนหน้า นี่คืองานแต่งงานที่พ่อแม่ของนางจัดหาเมื่อยังมีชีวิตอยู่

ตั้งแต่เล็กจนโต นางและลู่เฟิงจิ่นคือคู่เด็กชายหญิงจากสวรรค์ ชายเก่งหญิงงาม ใคร ๆ ต่างก็อิจฉา

ฉู่เยว่หลีตั้งตาเฝ้ารอการแต่งงานครั้งนี้อย่างใจจดใจจ่อ แม้แต่ชุดเจ้าสาวยังตัดเย็บด้วยตัวเอง

ทว่าช่วงนี้ลู่เฟิงจิ่นดูเหมือนจะยุ่งมาก ยามแรกยังกลับมากินข้าวกับนางได้ทุกวัน แต่ให้หลังกลับไม่เห็นหน้าตั้งแต่เช้าจรดค่ำ

บ่าวรับใช้บอกว่าช่วงนี้เขายังคงสะสางเรื่องพรรคพวกของที่เหลือของทั่วป๋าหู้ ขี่ม้าพาทั่วป๋าเฟยเยวียนไปกลางทะเลทรายทุกวัน บีบบังคับให้นางสารภาพที่ซ่อนตัวของพรรคพวกทั่วป๋าหู้ที่หลงเหลืออยู่

ได้ยินมาว่าทั่วป๋าเฟยเยวียนเป็นคนบ้าดีเดือด ตอนแรกเริ่มถึงกับไม่กลัวตายด้วยซ้ำ

“ในเมื่อไม่กลัวตาย เหตุใดต่อมาถึงได้สารภาพเรื่องพรรคพวกที่เหลือของตระกูลออกมา?” ขณะที่สาวใช้จื่อซูกำลังเล่าอย่างออกอรรถรส ฉู่เยว่หลีก็เอ่ยถามเสียงเนิบช้า

จื่อซูตอบ “ว่ากันว่าองค์ชายเกลี้ยกล่อมนางได้สำเร็จ บอกให้นางรู้ว่าคนเหล่านั้นโหดร้ายกับชาวบ้านแถบชายแดน ไม่ใช่คนดีอะไร เพราะเหตุนั้นนางถึงได้ยอมสละญาติพี่น้องเพื่อความยุติธรรม”

“หากว่าเช่นนั้น ทั่วป๋าเฟยเยวียนก็สร้างความดีความชอบสินะ?” ฝีเข็มของฉู่เยว่หลีค่อย ๆ ช้าลง แต่ไม่นานก็กลับมาเย็บต่อ

จื่อซูเอ่ยเสียงฮึดฮัด “พ่อนางเป็นโจร ต่อให้นางมีความดีความชอบ ก็ไม่อาจหักล้างได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะเจ้าค่ะ องค์ชายเก่งกาจ คงไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเด็กสาวคนหนึ่ง นางยอมสารภาพเรื่องพรรคพวกที่เหลือแล้ว องค์ชายคงไม่เอาผิดนาง”

ฉู่เยว่หลีไม่เอ่ยคำใด

จื่อซูเป็นพวกอยู่เฉยไม่ได้ จึงบ่นออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ “แต่ว่าทั่วป๋าเฟยเยวียนนั่นอารมณ์ร้ายนัก แม้แต่ตำราทหารที่องค์ชายหวงแหนที่สุดยังโดนนางฉีกเลยเจ้าค่ะ”

“หืม?” ฉู่เยว่หลีเลิกคิ้ว “องค์ชายไม่โมโหรึ?”

“แน่นอนว่าตอนแรกก็โมโหสิเจ้าคะ แถมยังจับนางขังคุกอีกต่างหาก แต่ต่อมาไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ปล่อยตัวออกมาอีกครั้ง หลังจากปล่อยตัวออกมา คุณหนูเดาสิเจ้าคะว่าเกิดอะไรขึ้น? ทั่วป๋าเฟยเยวียนนั้นก็ยิ่งเอาใหญ่ ลอบทำร้ายทหารที่ล้อมจับกุมพ่อของนางในตอนนั้น”

ใบหน้าของฉู่เยว่หลีเคร่งขรึม สีหน้าดูจริงจัง “แล้วองค์ชายจัดการนางอย่างไร?”

เด็กสาวคนหนึ่ง หากก่อเรื่องวุ่นวายเล็กน้อยยังพอไหว แต่ทำร้ายทหารนั้นคือโทษร้ายแรง!

หากไม่ลงโทษ แล้วจะกำราบได้อย่างไร?

จื่อซีตอบเสียงหงุดหงิด “องค์ชายบอกว่า อย่างไรเสียนางก็เพิ่งสูญเสียทั้งครอบครัวและญาติพี่น้องไป จะเสียใจหรือทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังก็ย่อมให้อภัยได้ แค่โบยไม่กี่ทีก็ส่งกลับไปที่ห้องพักผ่อนแล้ว”

ฉู่เยว่หลีกลับรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาในหัวใจ

หัวหน้าแม่ทัพที่นำกองทหารล้อมจับกุมทั่วป๋าหู้ในตอนนั้นคือฉู่เซียวเหอ พี่ชายคนโตของนาง

ฉู่เยว่หลียังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงเคาะประตูจังหวะร้อนรนก็พลันดังขึ้นจากด้านนอก “แม่นางหลี แย่แล้ว! แม่ทัพฉู่เกิดเรื่องแล้ว!”