บทที่ 7

เมื่อองค์ชายลู่เฟิงจิ่นลงมาจากรถม้า ผมของเขายุ่งเหยิง เห็นได้ชัดว่าเพิ่งโรมรันหญิงสาวในรถม้าอย่างหนักหน่วง

เขาไม่คิดว่าเมื่อเงยหน้าขึ้น จะเห็นฉู่เยว่หลี่กำลังยืนอยู่ท่ามกลางสายลม มองเขาอยู่

ยามนั้นสายลมพัดผ่าน

ฉู่เยว่หลี่ในชุดขาวพลิ้วไหวไปตามสายลม สง่างามและงดงามราวกับเทพธิดา

ส่วนเขานั้นสง่างามและเยือกเย็น แต่บัดนี้กลับดูยุ่งเหยิงเพราะทั่วป๋าเฟยเยวียน

เขาลงจากรถม้า ทั่วป๋าเฟยเยวียนตามลงมาแล้วดึงม่านรถขึ้น

นางเงยหน้าขึ้นก็เห็นฉู่เยว่หลี่อยู่ไม่ไกล

ใบหน้าที่งดงามราวกับนางฟ้า ทำให้ทั่วป๋าเฟยเยวียนหรี่ตาลง

นางหันไปมองลู่เฟิงจิ่นที่ยืนอยู่ข้างรถม้า ความโกรธในดวงตาเพิ่มขึ้น ริมฝีปากเผยรอยยิ้มเยาะเย้ย “หึ นางงามในจวนของเจ้ากำลังรอเจ้าอยู่ ยังมาเกี่ยวข้องกับข้าทำไม?”

นางกระโดดลงจากรถม้า มองไปยังฉู่เยว่หลี่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความแค้น แค้นที่ถูกแทง สักวันข้าจะเอาคืนให้สาสม! ผู้ใดก็ตามที่คิดร้ายกับทั่วป๋าเฟยเยวียน แม้จะอยู่ไกลก็จะถูกกำจัด! ฉู่เยว่หลี่ ฝากไว้ก่อนเถอะ!”

เอ่ยจบนางก็หันหลังเดินจากไป โดยไม่เหลียวแลแม้แต่น้อย

ทว่าลู่เฟิงจิ่นนั้นเดินเข้าหยุดอยู่ตรงหน้านาง

เขาจับข้อมือนางไว้ เอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “เคลื่อนทัพทหาร จะล่าช้าไม่ได้ อย่าทำอะไรบ้า ๆ มีอะไรค่อยคุยกันที่เมืองหลวง”

“ไอ้ชาติหมา ข้าบอกเขาชัดแล้ว! ข้าไม่ใช่ฉู่เยว่หลี่ ข้าไม่เหมือนพวกนาง ที่จะยอมรับตำแหน่งและอำนาจของเจ้า คอยรับใช้เจ้าพร้อมกับหญิงอื่น”

“ถ้าเจ้าอยากได้ความเสแสร้ง ก็ไปหานางสิ มาข้องเกี่ยวกับข้าทำไม?”

ทั่วป๋าเฟยเยวียนพยายามดิ้นรน แต่ก็ดิ้นออกจากฝ่ามือของลู่เฟิงจิ่นไม่ได้

“ปล่อย! อย่าใช้มือที่เคยแตะต้องนางมาแตะต้องข้า!” แต่ลู่เฟิงจิ่นก็ไม่ปล่อย ทั่วป๋าเฟยเยวียนโมโห จึงยกมือขึ้นฟาดไปที่ใบหน้าของลู่เฟิงจิ่นอย่างแรง

เพี๊ยะ!

เหล่าทหารต่างตกตะลึงตาค้าง ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

แม้แต่จื่อซูก็ตกใจ ตัวแข็งทื่อ

เขาคือองค์ชายจิ่นผู้ทรงเกียรติ พระโอรสของฮ่องเต้

ถึงทั่วป๋าเฟยเยวียนจะดื้อรั้นแค่ไหน ก็ไม่ควรลงมือกับองค์ชาย นางอยากตายหรือย่างไร?

ลู่เฟิงจิ่นโกรธจนตาแดงก่ำ มือที่จับข้อมือทั่วป๋าเฟยเยวียนก็ยิ่งแน่นขึ้น “เจ้าเบื่อจะมีชีวิตอยู่แล้วใช่หรือไม่ หืม?”

ทั่วป๋าเฟยเยวียนตกใจกับความโกรธในดวงตาของเขา แต่นางยังคงทำหน้าจองหอง “เจ้าคิดว่าข้าจะกลัวความตายหรือ? ลู่เฟิงจิ่น ถ้าเจ้ากล้า ก็ฆ่าข้าซะ!”

ลู่เฟิงจิ่นไม่ได้ฆ่านาง แต่เขาอุ้มนางขึ้นแล้วโยนนางลงขึ้นไปบนรถม้า

ในรถม้าก็ได้ยินเสียงผ้าฉีกขาด และเสียงกรีดร้องของหญิงสาว “ลู่เฟิงจิ่น เจ้าทำอะไร? ปล่อยข้า! ปล่อย… ไอ้ชาติหมา!”

ด้านนอกเหล่าทหารต่างก้มหน้าลง

ท้องฟ้ายังคงแจ่มใส ไร้เมฆหมอก

แต่ในใจของทุกคน กลับรู้สึกหนักอึ้ง

แม่นางหลียังอยู่ที่นี่! ฮ่องเต้ทรงยอมรับว่านางคือจิ่นอ๋องเฟยในวันหน้า!

แต่ตอนนี้องค์ชายจิ่น กลับอยู่กับหญิงสาวอีกคน กลางวันแสก ๆ ต่อหน้าเหล่าทหาร และต่อหน้าจิ่นอ๋องเฟยในอนาคต กำลังร่วมรักกันอยู่ในรถม้า…

เมื่อลู่เฟิงจิ่นลงมาจากรถม้าอีกครั้ง ก็ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว

แน่นอนว่าเขาไม่ได้ทำอะไรกับทั่วป๋าเฟยเยวียน เขายังสามารถควบคุมตนเองได้

แต่ครั้งนี้ ไม่เพียงแต่ผมจะยุ่งเหยิง แม้แต่เสื้อผ้าก็ยับยู่ยี่

ดูหมดสภาพยิ่งกว่าเดิม

เหล่าทหารยังคงรออยู่

ใต้แสงแดดจ้า แต่ไม่เห็นเงาสีขาวนั้นแล้ว

“อาหลีอยู่ไหน?” เขาถามองครักษ์ข้างกาย

องครักษ์หน้าแดง ด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อนกล่าวว่า “คุณหนูหลีตามกองทัพของเขาแม่ทัพฉู่ไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ลู่เฟิงจิ่นหน้าเสีย ไม่คาดคิดเลย

ไม่คาดคิดว่า ฉู่เยว่หลี่จะใจแคบถึงเพียงนี้ เรื่องเล็กน้อยก็โกรธ

นางไม่เพียงแต่ใจแคบ ยังดื้อรั้นอีกด้วย ไม่รู้หรือว่าการละทิ้งกองทัพเป็นความผิดร้ายแรง?

“เราตามใจนางมากเกินไป!”

ลู่เฟิงจิ่นโกรธจัดพลางเอ่ย “ออกเดินทางเดี๋ยวนี้ กลับเมืองหลวง!”