All Chapters of มนต์รักหนุ่มพิษณุโลก: Chapter 21 - Chapter 30

 ‘เอาแบบนี้แล้วกัน ถ้าเธอตกลง คราวหน้าเอาเครื่องแบบมาเปลี่ยนก็แล้วกัน’ย้อนกลับไปในช่วงเวลาที่หนี้พนันท่วมหัว เขาถูกบอกมาอย่างนั้นเพราะยังไม่สามารถให้คำตอบเรื่องผูกปิ่นโตได้ในทันที คุณรัญชน์เองก็คงอยากเล่นสนุกบนความทุกข์ของเขาจึงได้พูดอะไรแบบนั้นออกมา ก็รู้อยู่แท้ ๆ ว่าคนอย่างเขาคงพูดคำว่าตกลงออกมาได้ยากแม้มีคำตอบในใจชัดเจนแล้วก็ตามมาจนค่ำคืนนี้ซึ่งเขาขอตัวมาจัดแจงร่างกายตัวเองในห้องน้ำตามเคย รวมไปถึงการปลดป้ายชื่อสีดำออกจากเครื่องแบบนายสถานี เพราะเขาไม่ต้องการให้คนนอกเข้ามารู้ชื่อนามสกุลจริง เพราะแค่ให้รู้ที่อยู่บ้านไปนั่นก็มากเกินพอแล้วแผนรีบอาบน้ำชำระร่างกายอีกครั้งให้ทุกส่วนสะอาดไร้ซึ่งกลิ่นเหงื่อไคลจากงานบริกร แผนแต่งตัวไปก็ได้แต่กัดฟันข่มใจตัวเองถ้าเขาตอบตกลงไปเสียเนิ่น ๆ คงไม่ต้องมาทำอะไรที่ชวนให้รู้สึกถูกย่ำยีศักดิ์ศรีแบบนี้ ทั้งที่ไม่ต้องการให้ใครมารู้แท้ ๆ ...กิ๊บดำซึ่งวางพักไว้บนอ่างล้างหน้าถูกหยิบขึ้นเหน็บไรผมที่ปรกหน้าผาก กระดุมสีกากีเดียวกับเสื้อผ้าถูกจัดอยู่ในรังดุมเรียบร้อย แผนมองสภาพตัวเองในกระจกบานหรูอย่างนึ

 แผนเช้านี้ยังคงทำงานอย่างขยันขันแข็ง และเป็นที่รักที่เอ็นดูของเหล่าลุงป้าน้าอาในสถานี ทว่าคนเหล่านั้นไม่รู้เสียแล้วว่าเขากำลังอึดอัดขนาดไหน จากที่หนักอึ้งเป็นทุนเดิมเพราะปัญหาชีวิต ตอนนี้กลายเป็นต้องมากังวลสายตาของนายตำรวจคนนั้น‘ตำรวจคนนี้ไม่พบใครในห้อง...’ต่อให้จะพูดมาเช่นนั้น ความหวาดระแวงก็ยังไม่คลายหายไป ตรงข้ามกับพี่ตำรวจที่ทำประหนึ่งไม่เคยมีเรื่องราวใด ๆ เกิดขึ้น ยังคงซื้อขนมของทานเล่นมาให้พร้อมหยอดมุกเห่ย ๆ ตามฉบับคนหน้าหนา ทว่าเขาซึ่งไม่กล้าพอจะออกไปสู้หน้าได้แต่ฝากพี่ดาไปบอกว่าต่อจากนี้ไม่ต้องเอาอะไรมาให้แล้ว กระนั้นด้วยวาทศิลป์ของตำรวจเสียงเหน่อนั่น ย่อมเกลี้ยกล่อมพี่ดาจนขนมพวกนั้นตกมาถึงมือเขาในที่สุด แถมถ้าไม่กินก็จะเสียดายอีก สุดท้ายเขาต้องปันเวลามาเอามันลงท้องทุกครั้งไปด้วงเองหลังลาพาหลานไปฟังบรรยาย ไม่นานก็มาลาไปเยี่ยมมารดาอีก ถึงนี่จะเป็นปกติของทุกปีก็ตามทีเถอะ แต่สภาพร่อแร่แบบนั้นไม่รู้จะไปเลือดกำเดาไหลอีกหรือเปล่า เพราะล่าสุดก็ทำเอาเขาตกใจเหมือนกันแผนหยุดความคิดสะระตะเอาไว้แค่ตรงนั้น เนื่องจากรถไฟเกิดปัญหาเขาจึงต้องรีบว

 ตั้งแต่ทำงานในเส้นทางกลางคืน ไม่เคยมีครั้งใดที่เขากล้าหลับตาปล่อยให้ตัวเองจมเข้าสู่ห้วงนิทรา เพราะที่ผ่านมานั้นมันไม่เคยมอบความสบายใจอื่นใดนอกไปเสียจากเงินทองที่ได้ กลับกันในคราวนี้มันต่างออกไป ทันทีเมื่อเปลือกตาได้เปิดขึ้นโดยที่ตัวเขาไม่ทันได้รู้เลยว่าตัวเองเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหน และช่างน่าตกใจที่ร่างกายเขายอมโอนอ่อนเมื่ออยู่ต่อหน้าตำรวจเสียงเหน่อที่นอนน้ำลายยืดคนนี้แผนลอบมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยความรู้สึกเสียดายของนิด ๆ ถึงห้องนอนที่นี่จะอยู่ได้จนถึงเที่ยงของอีกวันก็เถอะ แต่คุณคนนี้ไม่คิดจะกลับบ้านกลับช่องเลยหรือไร ได้ยินว่าพรุ่งนี้เป็นวันทำงาน ไม่สิ ต้องเรียกว่าเป็นวันนี้เพราะเข็มสั้นชี้เลขหนึ่งแล้วนายสถานีตัวเล็กนอนมองนายตำรวจไม่วางตาภายใต้ผืนผ้าห่มเดียวกัน เมื่อนึกไปถึงเวลาที่ลืมตาตื่นเขารู้สึกได้ในทันทีว่าบ่าตัวเองเบาขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ถึงมันจะไม่ใช่การเล่าความทุกข์ทั้งหมดที่เขาต้องเผชิญแต่อย่างน้อยการระบายให้ใครสักคนฟังมันดีอย่างนี้นี่เองว่าแล้วแผนก็เหลือบสายตามองท่อนแขนบนเอวที่คงจะเกาะมาตั้งแต่เขาเผลอหลับ แถมพอจะยกออกมันก็หนักเสียจนยกไม่ข

 อีกไม่กี่วันจะสิ้นปีแล้ว ผู้โดยสาร ณ สถานีกลางย่อมพลุกพล่านเป็นธรรมดา บางครั้งกว่าจะได้กลับบ้านต้องจัดการปัญหาเฉพาะหน้าให้เสร็จก่อน บางเหตุการณ์อาจกินเวลาไปเกือบหนึ่งชั่วโมง แน่นอนว่าหากวันไหนต้องไปทำงานร้านเหล้าต่อละก็ได้สับตีนแตกไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดแน่ส่วนร้านสุราลัยที่เขาคิดจะไปลาออกนั้นผู้จัดการก็บอกว่าขอให้ทำงานต่อไปจนถึงกลางเดือนมกราคมก่อนแล้วจึงค่อยเลิก เพราะลูกค้าปลายปีค่อนข้างเยอะ หากขาดใครไปคนหนึ่งคงลำบากแน่ ดังนั้นต่อให้หน้าที่ในฐานะพนักงานติดริบบิ้นจะเลิกไป แต่งานบริกรยังคงอยู่ แถมหากมองในแง่ดี เรื่องของคุณรัญชน์ เขาจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเดินไปโรงแรม แล้วยกเลิกสัญญากันให้จบในร้านแผนพาตัวเองนึกย้อนไปยังวันคืนอันวุ่นวายก็ทอดถอนหายใจออกมาด้วยความโล่ง เพราะรู้สึกดีที่ตัวเองผ่านมันมาได้จนถึงวันหยุดสองวันติดที่เขามีต่อสัปดาห์ ซึ่งจะไม่มีงานกลางคืนจากร้านไหนมาขัดขวางเวลานอนอีก คงต้องขอบคุณโชคอันน้อยนิดตารางร้านเหล้าแรกที่ปรับใหม่ จัดหน้าที่ให้เขาอยู่ในวันอื่นที่ไม่ใช่วันหยุดนายสถานีวันนี้เขาจึงตั้งใจจะออกไปตลาดเพื่อหาซื้อข้าวสารอาหารแห้งรวมไปถึง

 “เราไปหาครูมาจากที่ศูนย์แถวมหาลัยใช่ไหมครับ หวา...”“รู้แบบนี้น่าจะถามไอ้ด้วงก่อน ไม่นึกว่าพี่มันจะจ้างครูมาจากที่เดียวกัน”พึ่งมารู้เอาก็ตอนนี้ว่าพี่ไกรวิชญ์แกก็เคยหาครูสอนพิเศษเช่นกัน แต่มันไม่ได้เรื่องจึงมีปากเสียงกับไอ้ด้วงมาสักพัก นั่นขนาดบ้านมันรวยล้นฟ้า ไม่รู้ว่าศูนย์ที่ติดป้ายโฆษณาเป็นองค์กรปลอมหรือเปล่า ไม่น่าเสียเงินไปโดยเปล่าประโยชน์เลยแผนตัดสินใจตอบรับข้อเสนอนายตำรวจ พร้อมจับจูงมือเพียงมาด้วยเพราะหากเป็นไปได้เขาไม่อยากให้เพียงต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวในช่วงนี้ ว่าแล้วก็ชำเลืองมองน้องสาวที่อาการทรงตัว สงสัยคงต้องรีบเดินกันหน่อยเพราะเพียงเริ่มคัดจมูกแล้วนายสถานีตัวเล็กเดินตามทางในยามย่ำค่ำพร้อมพ่นลมหนาวออกมาเนื่องด้วยเจ้าตัวยกผ้าพันคอผืนใหม่ให้น้องสาวไปแล้ว พูนซึ่งเป็นฝ่ายเดินนำระหว่างบทสนทนากลางทางจึงมองด้วยความเป็นห่วง เพราะวันที่เจ้าตัวเป็นลมล้มพับไปก็เป็นตอนที่อากาศหนาวมากเช่นกัน“เพียงครับ ครั้งหน้าเอาใหม่นะครับ เดี๋ยวน้ามาช่วยอีกแรง”“ขะ...ขอบคุณนะคะ”โดยส่วนตัวแล้วถึงพูนจะไม่สามารถเปิดใจสาวน้อยได้ในทันทีเ