บทที่ ๑๙ ภายหน้า

“ตอนนี้หมอฉีดยาลดไข้ให้แล้วดังนั้นคาดว่าอาการจะกลับมาทรงตัวภายในหนึ่งชั่วโมง แต่ความดันคนไข้ต่ำมาก ดังนั้นต่อจากนี้ช่วยดูเรื่องอาหารการกินให้ครบห้าหมู่ด้วยนะครับ”

“ขอบคุณครับหมอ...”

พูนโล่งอกได้ในระดับหนึ่งที่เจ้าน้องไม่เข้าขั้นวิกฤต ว่าแล้วก็ส่งมือไปดึงม่านกั้นให้ความเป็นส่วนตัว ลากเก้าอี้กลมมานั่งดูอาการข้างเตียงคนไข้

ตั้งแต่มาถึงน้องแผนเจ้าก็ผิวหน้าซีดเผือดตัวเย็นเฉียบ แน่นอนว่าเป็นเพราะวิ่งตากฝนมาตลอดทางกระนั้นต่อให้จะเข้ามาอยู่ที่ร่ม นอนหลับตาอยู่บนเตียงเฉย ๆ แต่เรียวคิ้วนั้นยังคงขมวดมุ่น หอบหายใจติด ๆ ขัด ๆ มือไม้สั่นไปหมด

พูนไม่เคยมีโอกาสได้รู้เลยว่าบนบ่าเล็ก ๆ นั่นแท้จริงแล้วกำลังแบกอะไรอยู่กันแน่ สิ่งที่เปิดเผยก็มีเพียงหน้าที่ในฐานะเสาหลักของครอบครัวที่ต้องดูแลพ่อกับน้องสาว การทำได้เพียงมองทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าในสลัมแห่งนั้นสามารถเกิดอะไรขึ้นมาได้บ้างมันตรงข้ามกับความเป็นเขาอย่างถึงที่สุด ขณะเดียวกันเขาเองก็มีความกลัว กลัวว่าหากแสดงความเป็นห่วงมากจนเกินไปอีกฝ่ายจะหนีหาย มันอาจเป็นการคิดไปเองอยู่ฝ่ายเดียว และสายตาคู่นั้น ทุกครั้งที่