บทที่ ๒๗ เกื้อหนุน

“เราดูชอบนมชมพูเป็นพิเศษนะครับ”

“มันอร่อยสุดแล้วนี่”

พูนหาเรื่องคุยสัพเพเหระระหว่างมื้อสายเพื่อเบี่ยงเบนอารมณ์ตึงเครียดของเจ้าน้องไปเรื่อย ๆ ทั้งที่บอกว่าทานมื้อเช้ามาแล้วแต่ยังคงกินเก่งไม่แผ่ว น่ารักจริง ๆ

ทว่าขนาดกินน้ำตาลกินแป้งเข้าไปเยอะขนาดนี้ทำไมถึงยังได้ดูผอมอยู่อีกนะ ถึงจะมีน้ำมีนวลขึ้นแต่เขาขนขนมไปให้ทุกวันมันต้องเจ้าเนื้อมากกว่านี้สิ ทว่าตอนนี้ก็ยัง

“น่ารักครับ”

“ฮะ”

แผนซึ่งเดินมาพักยังม้านั่งริมทางเงยหน้ามองนายตำรวจที่พูดเรื่องไร้แก่นสารออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยอีกแล้ว

ก่อนหน้านั้นพวกเขาหลังจบมื้อสายได้ข้อสรุปว่าจะพากันไปร้านโชห่วยซึ่งรวมพวกเครื่องปรุงกับสินค้าราคาถูกไว้ด้วยกัน เพราะเขาบอกพี่พูนไปว่าตัวเองมัวแต่เป็นห่วงน้องสาวจนตลาดวาย ทว่าเขาดันกินเข้าไปเยอะจนจุกจึงขอมานั่งพักก่อนสักนาทีสองนาทีให้กระเพาะได้ทำงาน ก่อนที่ไม่นานพี่พูนจะพูดพ่นคำหวานชวนแปลกออกมา

แผนมองหน้าคนเลี้ยงมื้อสายคิ้วขมวดด้วยความสงสัย ก่อนจะต้องขัดเขินเมื่อพี่พูนรู้ตัวจึงผินใบหน้ามามองเหล่าเด็ก ๆ ในลานเด็กเล่นแทน

“คืนนี้เรา