บทที่ ๒๙ หน้าซื่อตาใส

“แผนลูก”

เจ้าของชื่อนั้นในตอนนี้หูอื้อไปหมด ต่อให้ไม่อยากสนใจขนาดไหนกลิ่นอายบรรยากาศรอบข้างมันเงียบเสียจนทำให้เขาไม่สามารถเอาสมาธิออกไปจากคนสายเลือดเดียวกันได้เลย ฝ่ามือเหี่ยวย่นสูงอายุของหญิงคนนั้นยื่นมาจับข้อแขนบุตรชาย โดยที่แววตาของแผนได้แต่สั่นไหว

เขาไม่ทราบถึงเหตุที่พวกเราต้องกลับมาเจอกันอีก ดังนั้นเขาจึงไม่มีความสุขก่อเกิดขึ้นเมื่อครอบครัวกลับมาอยู่พร้อมหน้า

“ยะ.... อย่ามาจับ”

“แผน แม่ขอโทษ ให้อภัยแม่ได้ไหม”

คนที่ทิ้งเขากับพ่อไปมันคือพวกคุณไม่ใช่เหรอ แล้วจะกลับมาหาอะไรตอนนี้ เพราะคุณหายไป พ่อของผมถึงต้องไปพึ่งสุราจนไม่เป็นอันทำงาน มัวแต่พร่ำเพ้อพึ่งยาไร้ค่าพวกนั้นจนทำร้ายลูกตัวเอง

คล้ายว่าความทรงจำอันขมขื่นนั้นหวนกลับมาอย่างฉุดไม่อยู่ ทับถมเรื่องราวที่พบพานมาเช้าจรดเย็น เขาคาดหวังว่าอย่างน้อยคืนนี้จะได้พักผ่อนโดยไร้ซึ่งปัญหา คาดหวังว่าจะได้กลับบ้านอย่างปกติสุขแท้ ๆ

ร่างกายมันสั่นสะท้านไปด้วยความโกรธ มารดาจับจ้องกุมมือเขาอย่างถือวิสาสะด้วยแววตาน่าสงสาร ขอความเมตตาจากลูกชายที่ตนเองทิ้งไป แล้วอย่าคิดว่าเขาจะไม่รู้ว่าแ