บทที่ ๓๑ อวยยศ

แผนไม่รู้เลยว่าตัวเองเผลองีบหลับไปตั้งแต่ตอนไหน รู้ตัวอีกทีตัวเองก็มานอนอยู่ในมุ้งแล้ว

พี่ชายนายสถานีกะพริบตาถี่ก่อนจะขยับเขยื้อนร่างกายเพื่อบิดขี้เกียจพลางมองสภาพแวดล้อมที่เวลานี้ฟ้ายังคงมืดอยู่ ทว่าพลิกตัวไปทางซ้ายกลับไม่เห็นเพียง มีแต่ผ้าผวยซึ่งถูกพับเก็บเรียบร้อยไว้ ณ หัวเตียง ตอนนี้คงเป็นช่วงตีสี่ตีห้าแล้ว เพราะเขาได้ยินเสียงน้ำกระทบพื้นแว่วมา

เจ้าของบ้านสะลึมสะลือตื่นขึ้นพร้อมกระชับเสื้อกันหนาวให้แนบผิว ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนโพรงจมูกแห้งผากเพราะหายใจเอาลมหนาวเข้าไปทั้งคืน นี่ขนาดเขาปิดประตูหน้าต่างครบทุกบานแล้วนะ สงสัยการอาบน้ำในเช้านี้คงต้องตั้งเตาต้มน้ำร้อนไปเทใส่โอ่งเสียแล้ว

แผนลุกขึ้นมานั่งพักพอให้กล้ามเนื้อคลาย พลางมองหาคนที่ควรจะนอนอยู่อย่างน้อยก็หน้าห้องน้ำทว่ากลับไม่มี สักพักเมื่อร่างกายปรับตัวได้แล้วเขาจึงลุกขึ้นมาม้วนเก็บมุ้งเข้าที่ จัดแจงพับผ้าห่มวางบนหัวเตียงอย่างน้องสาวก่อนจะเดินออกมาด้อม ๆ มอง ๆ ยังส่วนกลางของบ้านซึ่งเหล่าขนมและตะเกียงเจ้าพายุถูกเก็บทำความสะอาดเป็นที่เป็นทางเรียบร้อย

“ถ้าน้าพูนละก็ออกไปก่อนพี่ตื่นสักพักแล้