บทที่ ๒๓ จริตฟั่นเฟือน

ปกติคนเขามักเมาน้ำเหล้า แต่คนอย่างไอ้พูนที่รอน้องน้อยทำงานเสร็จขอเมาน้ำตาลไปก่อน ด้วยเหตุนั้นเองเขาจึงสลัดภาพนายตำรวจกระโดดขึ้นเวทีสวมบทนักร้องหนุ่ม อวดพลังเสียงลดความหวานในกระแสเลือดให้พร้อมเจอหน้าน้องแผน

แสงสีในร้านถูกปรับอารมณ์เพื่อให้สอดคล้องกับแผ่นเพลงที่เล่นอยู่อย่างที่ควรจะเป็น ผ้าแพรปลิวไสวตามลมหนาวที่พัดผ่านเข้ามาตามช่องหน้าต่างบานเกล็ดเกื้อหนุนเจ้าของเสียงทุ้มนุ่มอันไพเราะ

ผู้คนในร้านสุราลัยต่างมองชายผู้ถือครองเวทีกุมไมโครโฟนขาตั้งสีเงินเงาด้วยความสนใจหลากหลายจุดประสงค์กันไป บ้างก็เคยได้รับฟังบทเพลงลูกค้าท่านนี้มาแล้ว บ้างก็เป็นครั้งแรก แต่ปัจจุบันมีคนเข้าไปถามชื่อแซ่นักร้องกับผู้จัดการถึงห้าคนทั้งที่เพลงแรกยังไม่จบ

‘เพลิงไหม้ที่ลามป่ายังมีเวลาที่จะดับได้ แต่เพลิงรักมันดับไม่ไหวก็ด้วยหัวใจของฉันนั้นมั่นคง~♪’

ราวกับสายน้ำ คล้ายว่ากำลังถูกพัดพาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น แผนคิดว่าคนอื่นคงจะคิดและหลงเสน่ห์ไปแบบนั้น ในทางกลับกันตัวเขาซึ่งเคยเห็นภาพนี้มาแล้วไม่ได้มีความรู้สึกอะไรเพิ่มขึ้นมาเป็นพิเศษ...เขาคิดว่าตัวเองเป