All Chapters of มนต์รักหนุ่มพิษณุโลก: Chapter 41 - Chapter 50

 “คะ...ค่ะ ดิฉันจะลองหาวิธีอื่น...”“หวังว่าหลังจากผ่านวิธีนี้ไป ผมจะได้ในสิ่งที่เราตกลงกันไว้นะครับ คุณแม่”คำแพงได้แต่กัดฟันก้มหน้าก้มตาทำตามคำสั่งของชายอายุคราวลูกอย่างจำใจ ได้แต่คิดว่าป่านนี้ไอ้ลูกชายคนโตของเธอดึกดื่นป่านนี้มันไปอยู่ที่ไหนกันแน่ ทำไมถึงไม่ยอมกลับบ้านมารายงานสถานการณ์ตามที่ตกลงกันไว้ เพราะถ้าไม่สำเร็จเราสองคนมีหวังได้อดตายกันแน่“ว่าแต่คุณแม่บอกว่าจะทำให้สองคนนั้นแตกคอกันใช่ไหมครับ?”“ใช่ค่ะ ลูกชายฉันที่หน้าเหมือน-“ดูเหมือนลูกชายคุณแม่จะไม่ค่อยอยากทำเท่าไรนะครับ”ว่าแล้วก็หยิบภาพถ่ายขาวดำที่เก็บไว้ใต้เสื้อสูทสีน้ำตาลโยนลงบนพื้น ขบบุหรี่ในปากด้วยความไม่พอใจพลางเหลือบมองหญิงมีอายุที่กำลังมีใบหน้าซีดเซียวเมื่อเห็นภาพลูกตัวเองนั่งก๊งเหล้ายาปลาปิ้งในร้านริมทาง“ดะ...เดี๋ยวดิฉันจะจัดการให้ค่ะ”“ให้เวลาอีกแค่ ๑ อาทิตย์ ทำให้ได้”“ค่ะ...ค่ะ”คนเป็นแม่ทำได้แต่พยักหน้ารับคำสั่ง ก่อนจะต้องมานั่งกลุ้มใจห

 ระหว่างมื้อดึกพูนก็ได้เล่าเรื่องที่สน.ให้น้องแผนฟังอย่างคร่าว ๆ ว่าเขาเจรจากับแม่เจ้าตัวรวมถึงสัญญาซึ่งจะไม่มารบกวนชีวิตอีก ทว่าเขาไม่กล้าพูดจะถึงวิธีการเจรจา รวมไปถึงไอ้เงินเก้าพันที่มอบให้ไปด้วยเช่นกัน เพราะหากบอกแล้วคนอย่างน้องแผนต้องพยายามทุกวิถีทางเพื่อหาเงินมาคืนให้จงได้เป็นแน่“พวกผมขออาศัยอยู่ที่นี่ไปจนกว่าเพียงจะสอบได้ไหม เดี๋ยวพวกผมจะช่วยเรื่องทำความสะอาดบ้านเอง”“ได้อยู่แล้วครับ ส่วนเรื่องงานบ้านเราดูแลแค่ในส่วนของตัวเองก็พอ”พูนกล่าวพลางตักชิ้นเนื้อในต้มข่าให้เจ้าน้องที่มักคิดเล็กคิดน้อยอยู่เสมอ นี่แค่เรื่องมาอยู่บ้านนะ ถ้าเขาบอกเรื่องแม่ไปจริง ๆ ไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายจะขอรับผิดชอบด้วยวิธีการใด“ถ้าระหว่าง ๓ เดือนนี้ไม่สะดวกอย่างไร บอกได้เลยนะพี่”ถ้าตัวเขาคนเดียวน่ะ ในตอนนี้คงสามารถอยู่บ้านได้แล้ว ติดก็แต่เขาเป็นห่วงเพียงที่ยังขวัญเสียกับหลายเหตุการณ์ที่ผ่านมา ไหนจะต้องการความเงียบสงบเวลาอ่านหนังสือหลังจากการเรียนกับพี่วิภาหากมองในภาพรวมโดยไม่เกรงใจกัน ที่นี่ก็เป็นบ้านที่กว้างขวางและเงียบสงบมากเลยทีเดียว“ไม่ต้องกังวล

 ในการย้ายมาอยู่บ้านเดียวกับพี่พูนนั้นไร้ซึ่งปัญหากวนใจ เพราะการอาศัยตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาความติดขัดเพียงอย่างเดียวคือการแย่งกันใช้ห้องน้ำเวลาพวกเขากลับบ้านมาพร้อมกันในช่วงหัวค่ำ มันไม่เชิงว่าแย่งแต่พวกเขาสองคนมักเดินนุ่งผ้าขาวม้าลงมาในเวลาไล่เลี่ยกันมากกว่า รวมไปถึงตอนเช้าแบบนี้ทุกคนต่างต้องทำเวลา ดีหน่อยที่คุณน้าทั้งสองต้องลงไปตระเตรียมวัตถุดิบตั้งแต่ตีสี่ และเพียงก็ไม่ได้เคร่งเรื่องเวลาเท่าคนวัยทำงาน พวกเขาจึงวนผลัดใช้ห้องน้ำกันสองคนและเช้านี้ก็เป็นเขาที่ได้ใช้ห้องน้ำก่อนพี่พูน ก่อนที่จะขึ้นมาสวมเครื่องแบบติดกิ๊บเหน็บไรผมหน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งประจำห้อง ทว่ามันเป็นขณะเดียวกันกับเพียงซึ่งนุ่งกระโจมอกขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้า พี่ชายอย่างเขาจึงพยายามหลบเข้ามุมเพราะเกรงใจน้องสาวแผนคิดเรื่องนี้มาสักพักตั้งแต่เห็นแผนผังของบ้านว่าจะทำอย่างไรไม่ให้ตัวเองรู้สึกลำบากใจเวลาน้องสาวเข้ามาแต่งตัว เพราะเธอก็ดูจะอาย ๆ ตามประสาหญิงสาววัยสะพรั่ง รวมไปถึงพี่ชายคนนี้เองก็อึดอัดใจเช่นกัน สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้คงจะมีเพียงการรีบแต่งตัวและลงไปทานมื้อเช้าให้ได้ไวที่สุดว่าแล

 เพราะตอนนี้ที่สำนักงานตำรวจพระนครขาดผู้กำกับ ภาระงานส่วนใหญ่ของลูกพี่ไกรวิชญ์ถึงตกมาอยู่ในมือเขานายตำรวจผดุงกิตติ์ ชยธาดา ซึ่งมันไม่ใช่ตัวเขาเลยสักนิด!เขารู้ว่าไอ้ไกรมันทำผิดก็ต้องโดนโทษตามกฎหมายแต่นี่มันคล้ายกับการโยนขี้ชัด ๆ ดีหน่อยที่มันตั้งใจจะมอบตัวจึงจัดการงานเอาไว้จนเหลือส่วนน้อยแล้ว แต่คำว่า ‘น้อย’ ของคนเรามันไม่เท่ากัน และเขาซึ่งต้องก้มหน้าทำงานงก ๆ กับเอกสารกองพะเนินมาร่วมหลายสัปดาห์แล้ว ในตอนเย็นจึงต้องมารบกวนบ้านก้องภัชรกุล เพราะที่สน.ไม่มีใครฟังเขาบ่น เนื่องจากเจ้าคนฟังมันกำลังนั่งจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์สบายใจเฉิบอยู่ ณ โต๊ะทานข้าวชั้นสองพูนในเครื่องแบบตำรวจนอนฟุบหลอมเหลวไปกับโต๊ะไม้ ส่งเสียงโอดโอยด้วยความเหนื่อยล้า แล้วก็เชื่อเขาเลยว่าไอ้ไกรมันจะปิดบังเรื่องพวกนี้เอาไว้ ถึงมันจะนานมากมากกว่า ๑๐ ปีทั้งยังไม่ใช่ความผิดของเจ้าตัวเต็มประดาก็ตามทีเถอะ แต่หากมองในมุมไอ้ไกรเรื่องพวกนี้ก็ไม่ควรเอาไปพูดสุ่มสี่สุ่มห้า“เฮ้อ”“เอ็งถอนหายใจมาจะสิบรอบแล้วนะไอ้พูน”“ก็มันเหนื่อย เอ็งทำงานแบบนั้นเข้าไปได้ยังไงทุกวันวะ”“มันชิน

 แผนเมื่อตั้งสติเสร็จจึงตัดสินใจเดินเข้าสถานี ในวันนี้สติเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแต่เช้าเลย มีหวังถ้ามัวแต่คิดเรื่องพี่พูนคงไม่เป็นอันทำงานกันพอดีเนื่องจากหลายวันมานี้เขารับจ้างกับคุณปู่นายสถานีที่ต้องเข้า ๆ ออก ๆ โรงพยาบาล ถึงจะเป็นไม่กี่นาทีแต่เขาสามารถมาสายได้นิดหน่อยเข้าไปในห้องประชาสัมพันธ์ก็เห็นพี่ ๆ นั่งพูดคุยบ้างก็ทำหน้าที่ขายตั๋วในช่องตัวเอง เห็นว่าตำรวจมากันแล้วสงสัยจะไปนั่งประจำอยู่จุดอื่นกระมัง“สวัสดีตอนเช้าครับพี่”น้องเล็กกล่าวทักทายพี่ ๆ ด้วยความสดใส ทำตัวให้ดูมีชีวิตชีวาเข้าไว้ทักคนอื่น ๆ คุยไปคุยมาเดี๋ยวเรื่องพี่พูนก็ออกไปจากหัวเองนั่นแหละ“จ้ะ สวัสดีจ้ะ สามีพี่ซื้อข้าวหลามมาฝากเราเอาไปกินสิ”“ขอบคุณคร้าบ”แผนกล่าวอย่างมั่นใจก่อนจัดแจงวางของ ปลดผ้าพันคอเสื้อกันหนาวพาดไว้กับเบาะเสร็จสรรพก่อนจะหย่อนก้นลงมานั่งข้างเพื่อนด้วงที่วันนี้ก็ยังมีบรรยากาศอึมครึมรายล้อมอยู่เหมือนเดิม เอื้อมมือหยิบกระบอกไม้ไผ่สั้นในกล่องใจกลางโต๊ะมามอง ๆ ก่อนจะเอ่ยถามเพื่อนคนสนิทไม่ให้เฉาจนเกินไป“ด้วง เอ็งได้กินไปรึยัง อร่