All Chapters of มนต์รักหนุ่มพิษณุโลก: Chapter 31 - Chapter 40

 แผนควรโทษตัวเองหรือไม่ในเมื่อเขาเป็นฝ่ายเริ่มก่อน เพราะการกระทำอันไร้ซึ่งการไตร่ตรองจึงนำพาสถานการณ์มาถึงจุดนี้ ทีแรกคิดว่าอากาศในบ้านกำลังเย็นสบายทว่าจู่ ๆ มันกลับร้อนรุ่มเมื่อตัวเองต้องสบสายตากับชายที่พร่ำบอกรักตัวเองเสมอมา“พี่...ขอเป็นฝ่ายจูบเราบ้างได้ไหมครับ?” มันผิด...ผิดที่บ้านเงียบเกินไป เขาจึงได้ยินเสียงทุ้มต่ำชัดขนาดนี้ ปกติพี่พูนไม่ใช่คนแบบนี้นี่ ปกติต้องทำให้เขารำคาญหรือไม่ก็สะดิ้งไปมาเหมือนพวกลูกสุนัขตาดำ ๆ แต่ทำไมตอนนี้เขากลับรู้สึกเหมือนกำลังถูกไล่ต้อนเข้ามาเรื่อย ๆ“ลามปามนะ”นายสถานียกฝ่ามือขึ้นประสานคั่นระหว่างใบหน้าทั้งสอง ทว่ามันกลับผิดแปลกไปจากเมื่อครั้งที่มีคนอื่นเคยขอ คราวนี้เขารู้สึกว่าจิตใจตัวเองกำลังไม่มั่นคง อีกใจก็คิดว่ามันคงเร็วไปหากจะวางใจ อีกใจกลับอนุญาตโดยที่เผลอ ๆ ต้องการเร่งเร้าเสียด้วยซ้ำไป“ถือเป็นรางวัลให้พี่ได้ไหมครับ”“เรื่องอะไรล่ะ?”“เรื่องแม่เราเมื่อเย็น”“ผมคิดว่าตัวเองตอบแทนโดยการทำแผลไปแล้วนะ”ยิ่งต่อบทสนทนาคล้ายว่าแผนกำลังได้เปรียบ ตรงข้ามกับพี

 ‘เรือนจำพิเศษพระนคร’ เป็นที่ที่บิดาของเขาถูกกุมขังเอาไว้เนื่องด้วยเจ้าตัวถูกตรวจว่ามีโรคประจำตัวนอกจากนี้ยังติดสุราเรื้อรังจนส่งผลต่อสภาวะทางจิตทำให้ไม่สามารถอยู่ร่วมกับนักโทษปกติได้ ซึ่งตัวเขาตั้งเป้าหมายว่าจะมาที่นี่อย่างน้อยเดือนละครั้งถ้าไม่ติดธุระด่วนอะไรภายนอกอาคารถูกก่อขึ้นเป็นโครงเสาปูนขนาดใหญ่สีขาว ประตูกั้นภายในเป็นซี่โลหะประดับลวดลายเรียบง่ายอยู่ลึกเข้าไปในอุโมงค์ประตูขนาดย่อมซึ่งน่ากลัวสำหรับเขาในตอนที่มาเป็นครั้งแรก ทว่าดีที่คุณลุงพนักงานแกไม่ได้ดุ มิหนำซ้ำครั้งนั้นยังอาสานำทางให้เขายื่นบัตรประชาชนให้เจ้าหน้าที่สำหรับบันทึกข้อมูลบุคคลไว้เป็นหลักฐาน ก่อนเดินเข้ามานั่งรอเจ้าพนักงานดำเนินการยังส่วนรับรองที่ถูกกั้นเอาไว้เพียงรั้วไม้สูงเท่าเอว มีพื้นที่พอจุคนได้ไม่ถึงยี่สิบคนเสียด้วยซ้ำกระมัง แต่ก็เป็นมุมที่ดูน่ารักเรียบง่ายขัดจากภาพลักษณ์ที่เขาเคยจินตนาการไว้ในช่วงแรก ๆ ที่พ่อเข้าคุก เขาจะมาค่อนข้างบ่อย ต่อให้มาแล้วจะโดนก่นด่า หรือสาปแช่งแต่เพราะข้างในลึก ๆ เองในฐานะลูกมันก็เหงาเมื่อรู้ว่ากลับบ้านมาแล้วไม่เจอบิดานอนอยู่ยังที่ที่เดิม จนต

 ‘อีกคนก็...เพิ่ม...พี่ชายเราใช่ไหมครับ’‘ใช่ คนที่พี่บอกว่าชอบ’‘เราอย่าพูดแบบนี้สิ พี่น้อยใจนะ’บทสนทนาอันสนิทสนมเกินกว่าคนรู้จัก กล่าวถึงบุคคลที่สามซึ่งถูกมารดาสั่งให้เงี่ยหูฟังเจ้าบ้านซอมซ่อนั่นเป็นเวลากว่าครึ่งคืนจนได้ทราบถึงความลับอันน่าขยะแขยงเหล่านั้นเพิ่ม ตั้งแต่มารดาพามาอยู่กับพ่อเลี้ยงที่มีฐานะก็หลงลืมความทรงจำในวัยเด็กไปจนสิ้น ได้แต่ตั้งหน้าตั้งตาหาสังคมใหม่ที่แตกต่างไปจากชีวิตยาจกอย่างที่ผ่านมา ทว่าเมื่อลองนึกอย่างถี่ถ้วนผู้ชายคนนี้คล้ายว่าจะเป็นลูกชายเจ้าของร้านบะหมี่ที่ตัวเองเคยสนิทสนมด้วย ไม่คิดว่าจะเคยมีใจให้ตัวเขาซึ่งเป็นเพศเดียวกัน...ยิ่งคิดก็ยิ่งขนลุกและมันยิ่งน่าขนลุกไปอีกกับสิ่งที่มารดาสั่งเขาไปทำหลังจากรู้เรื่องนี้“แม่ ฉันไม่ทำหรอก! มันเป็นผู้ชายนะแม่!”เมื่อกลับมายังห้องพักรูหนูคนเป็นลูกก็ตะคอกใส่มารดาอย่างไม่เกรงใจขณะเจ้าหล่อนกำลังถอดต่างหูกำไลลงกล่อง เพราะแม่สั่งให้เขาไปยั่วยวนไอ้ผู้ชายคนนั้นมาเป็นคนของตัวเอง“แกก็ได้ยินใช่ไหม? มันเป็นวิธีที่เร็วที่สุด”

 “ไม่ได้คิดอะไรกับเด็กคนนั้นจริง ๆ นะครับ”“พี่ ผมจะสามสิบแล้วนะคิดบ้างสิ”ที่พี่พูนเอาแต่ถามถึงเด็กดนัยนั่นเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายเดินมาคุยกับเขาถึงโต๊ะขณะเขาฝากพี่พูนไปซื้อน้ำ เขาก็บอกตลอดทางมาวัดแล้วว่าเขาไม่ได้คิดอะไร มิหนำซ้ำยังรู้สึกไม่ชอบเสียด้วยซ้ำที่เด็กมันมุ่งจะจีบน้องสาวเขา หากเขาบอกว่าเพียงเรียนอยู่ในอาคารคงจะขึ้นไปหาเลยกระมัง ไม่คิดเลยว่าเจ้าของร้านทองจะมีสามีเป็นหมอทำงานอยู่ที่เดียวกัน โลกกลมจริง ๆ“จริง ๆ นะ”“ผมไม่ชอบคนเด็กกว่า”“แสดงว่าชอบคนแก่กว่าใช่ไหม?”“ใช่”นายสถานีตอบฉะฉานขณะยื่นแจกันดอกไม้มายัดใส่มือนายตำรวจ ก่อนจะส่งมือมาจับปลายคางทู่นั้นด้วยความมันเขี้ยว แล้วจึงจัดแจงสั่งให้เอาแจกันนั้นไปวางยังตำแหน่งของมัน พูนจึงทำตามคำสั่งนำดอกไม้ตั้งยังโต๊ะหมู่บูชา ก่อนจะขอไปไหว้ศพคุณปู่คนนั้นก่อนที่ตัวเองจะต้องไปช่วยงานน้องแผนต่อในงานนี้ไม่มีใครมาร่วมนอกเสียจากคนในครอบครัวจำนวนสองคนและตัวเขาซึ่งอาสามาช่วยเหลือหากมีสิ่งใดขาดตก พิธีสีดำนี้เรียบง่าย ไร้ซึ่งการตกแต่งด้วยพวงหรีดมากมาย มีเพียงโลงสีขาวตั้งตระหง่

 แผนต่อให้เมื่อวานพี่ตำรวจจะไม่สามารถเดินไปรับไปส่งได้ แต่เช้าวันรุ่งขึ้นเจ้าตัวไม่พลาดในการมารับถึงหน้าบ้าน เอาเข้าจริงเมื่อคืนที่ร้านเขาก็หวาดเสียวอยู่เหมือนกันว่าไอ้คุณรัญชน์จะมาตามมาตอแยถึงร้านหรือเปล่า แต่คืนสุดท้ายที่ร้านสุราลัยนั้นผ่านไปได้อย่างราบรื่นโดยไร้ซึ่งปัญหาใด ๆ และจากที่มารดาจะขอมาอยู่ ก็กลับคำบอกว่าจัดการปัญหาได้แล้วเสียอย่างนั้น ต่อให้จะมีข้อสงสัยเล็ก ๆ ถึงเงินก้อนที่แม่ได้มาบริหารเรื่องที่อยู่ ทว่าเรื่องของคนอื่นไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญเท่ากับครอบครัวของเขาเอง“พี่ไม่เหนื่อยเหรอ?”“พี่เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วครับ”“แรงดีจังเลยนะ”แผนกล่าวแซวพี่พูน ตำรวจผู้เหนือมนุษย์ ไม่รู้ไปเอากำลังมาจากไหนเยอะแยะ แค่เขาเดินไปเดินมาในสถานีไม่ต้องวิ่งไล่จับโจรหรือลงพื้นที่ก็เหนื่อยสายตัวแทบขาดแล้ว“รับงานพี่ไอ้ด้วงมาทำต่อไม่หนักเลยเหรอ?”“หนักสิ แต่ถ้าไม่ขี้เกียจก็ไม่ยากอะไรนะ”“แสดงว่าที่ผ่านมาคือขี้เกียจสินะ”“เขาเรียกว่าเก็บแรงไว้ใช้ทีหลังต่างหากล่ะจ้ะ”ถึงพี่ตำรวจแกจะติดเล่นไปสักหน่อยแต่แผนก็เห็นถึงถุ