All Chapters of มนต์รักหนุ่มพิษณุโลก: Chapter 11 - Chapter 20

 นายตำรวจผดุงกิตติ์ในคืนกินเลี้ยงหลังจบงานพูดกับตัวเองไว้ว่าค่อยเอาเรื่องไปถามไถ่วันพรุ่งนี้ก็จริง แต่ไม่ได้บอกเสียหน่อยว่าจะแอบดูเพื่อยืนยันหน้าไม่ได้ดังนั้นในขณะที่เพื่อนตำรวจพากันกลับบ้านกลับช่องจึงมีเพียงเขาซึ่งสั่งน้ำเปล่ามาดื่มล้างแก้วหน้าร้านจึงมานั่งจับตามองโรงแรมอยู่ในระยะสายตา หากทั้งสองคนที่เขาคาดว่าหนึ่งในนั้นเป็นน้องแผนทำเรื่องอย่างว่ากันจริงคงใช้เวลาไม่เกินหนึ่งหรือสองชั่วโมง ว่าแล้วก็เหลือบมองหน้าปัดนาฬิกาหน้าร้านที่ตนนั่ง จากเมื่อครู่คงจะผ่านไปราว ๆ ยี่สิบนาทีเห็นจะได้ ลองนั่งรอดูอีกสักพักก็แล้วกันเพื่อนตำรวจวันนี้ก็ไม่ค่อยสุดเหวี่ยงเท่าไรนัก เพราะนี่ถือเป็นงานจัดเล็ก ๆ เอาไว้ไปปล่อยผีทีเดียวงานเลี้ยงเกษียณในอีกไม่กี่วันข้างหน้า คนพระนครนี่ช่างเป็นคนครึกครื้นดีเสียจริงยิ่งเวลากลางคืนดำเนินไปเรื่อย ๆ อากาศภายนอกยิ่งหนาวต่างจากขามาลิบลับ ทว่ายังดีที่ฤทธิ์สุราคอยบรรเทาความหนาวออกมาจากภายใน พูนเปลี่ยนท่านั่งจ้องมองไปยังหน้าประตูของอาคารสูงมีระดับ จึงได้แต่คิดไปเองคนเดียวว่าหากข้อสันนิษฐานเขาเป็นความจริงขึ้นมา ตัวเองจะมีปฏิกิริยาอย่างไ

 พูนฟังคำอธิบายจากผู้จัดการร้านก็รู้สึกเกินคาด เพราะมันไกลจากที่เขาเข้าใจไปมากมายนักนั่น...ยังจะอธิบายสรรพคุณแต่ละคนให้เขาฟังอีก เขาไม่เคยซื้อ! ไม่เคยคิดจะซื้อ! แล้วก็ไม่เคยทำเรื่องอย่างว่ามาก่อนด้วย! เขาไม่ได้อคติกับอาชีพนี้หรอกแต่เล่นพูดให้ฟังยาวเป็นต่อยหอย เขาทำตัวไม่ถูกนะเฮีย!แม้เจ้าของร้านจะเนื้อเสียงเบา แต่ไม่ได้จงใจรักษามันเป็นความลับกับลูกค้าคนอื่น ๆ และคล้ายว่าทุกคน ณ ที่นี้จะรู้ ๆ กันอยู่แล้ว เพียงแต่เขาที่มือซนสงสัยไม่เข้าเรื่อง เจ้าตัวจึงร่ายมายาวเหยียดด้วยความภูมิใจ มีความมาถามด้วยว่าเขามีชอบแบบไหนเป็นพิเศษไหม“จริง ๆ ก็มีอยู่สองคนนะ แต่วันนี้ไม่มาทั้งสองคนเลย”มีจริง ๆ ด้วย...นี่เขาอุตส่าห์แกล้งบอกรายละเอียดถี่ยิบแล้วนะแน่นอนว่าเขาปฏิเสธทุกข้อเสนอ ขอรับไว้เพียงกับแกล้มประจำเดือนและน้ำหวานชุ่มคอก่อนก็เพียงพอแล้ว ทว่าน่าแปลกใจเหมือนกันที่พระนครมีสถานที่อันจำเพาะแบบนี้อยู่ด้วย ถึงจะอยู่ห่างจากใจกลางย่านร้านกลางคืนไปมากพอควรแต่คนแบบเขากับไอ้ไกรก็คงมีมากกว่าที่เคยคิดไว้ รู้สึกดีใจเล็ก ๆ แฮะ นอกจากเรื่องริบบิ้นสี ๆ นั่นแล้วเ

 รัญชน์เหลือบมองน้องพิงเดินฝ่าฝนสวนทางไป เขาเห็นตั้งแต่ทั้งสองเดินคู่กันมาแล้ว ทีแรกคิดว่าจะเป็นตำรวจจากบ้านนอกธรรมดาจึงไม่ได้ใส่ใจอะไร ณ สน. ทว่ามาคราวนี้คงต้องปรับมุมมองใหม่ ส่วนตัวเขาไม่ติดหากน้องพิงจะรับงานจากคนอื่น แต่เขาชักสงสัยในตัวเองคือความรู้สึกไม่พอใจที่ผุดขึ้นมาอย่างน่าฉงนทนายหนุ่มกระชับคันร่มในมือ ต่อให้เขาจะเอ่ยทักทายอย่างโจ่งแจ้งทว่าเขาไม่มีธุระอะไรจะต้องพูดกับนายตำรวจคนนี้ ดังนั้นแล้ว-“คุณดูสงสัยในตัวผมนะครับ”เสียงเหน่อเอ่ยท่ามกลางสายฝนและลมพายุ รัญชน์คิดว่าตัวเองประเมินตำรวจคนนี้ต่ำไป ในขณะที่เขาไตร่ตรองอีกฝ่ายก็กำลังวิเคราะห์เขาหัวจรดเท้าเช่นกัน“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ”รัญชน์คิดว่าการที่น้องพิงบอกให้พวกเขาคุยกันให้สนุกคงจะเป็นแบบนั้นไม่ได้แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นน้องเขาจะรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้สายตาจากตำรวจที่ยิ้มแย้มให้ตัวเองกำลังมองมาที่เขาแบบไหน“ยังไงก็กลับบ้านปลอดภัยนะครับ”“คุณก็เช่นกัน”ทนายหนุ่มก้าวขาถอยหลังเพื่อเดินกลับไปขึ้นรถที่จอดอยู่ในจุดที่น้ำท่วมไม่ถึง ทว่าเมื่อเดินไปครึ่งทางก็ขอหันมาม

 นายตำรวจผดุงกิตติ์เดินกลับมาสน.เพื่อเปลี่ยนเครื่องแบบไปลงพื้นที่พร้อมรอยยิ้มเปี่ยมสุขและกำลังใจอันล้นเอ่อ ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าแต่ลึก ๆ รู้สึกว่าน้องแผนพูดคุยกับเขามากขึ้นมานิดหนึ่งพูนเดินนำหน้าเหล่าเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องหน้าใหม่เอี่ยมมาลงสนาม เอาเข้าจริง ที่ไอ้ไกรมันบอกให้เขาลงพื้นที่โดยด่วนก็เพราะจะเอาข้อมูลส่งขึ้นไปยืมแรงเด็ก ๆ พวกนี้ผนวกกับระยะเวลาการส่งไปรษณีย์ให้เอกสารเดินทางอีกนาน กลายเป็นว่าจากคดีที่เขาเข้าใจว่ารีบอยู่นั่นเองกลับไม่ค่อยมีอะไรคืบหน้าเพราะต้องรอลูกเดียว มาวันนี้เขาจะได้ลงมือทำอย่างจริง ๆ จัง ๆ เสียทีตำรวจในสน.พระนครแค่ชาวบ้านที่เข้ามาน้องทุกข์รายวันก็หนักแล้ว ไหนจะแบ่งกลุ่มซุ่มจัดการคดีที่เริ่มมีมากขึ้นเรื่อย ๆ ตามสถานการณ์การเมืองและเศรษฐกิจอันคุกรุ่น“พันโทครับ ให้ผมจั-“อย่าพึ่ง ใจเย็น ๆ พ่อหนุ่ม”พูนรู้สึกว่าตั้งแต่เข้ามาในซอยต้องพูดปรามเหล่าเด็กไฟแรงเกือบจะสิบรอบได้แล้วมั้ง แต่ก็พอเข้าใจ เห็นคนทำผิดกันโต้ง ๆ ตรงหน้ามือไม้ตำรวจมันคงสั่นเป็นธรรมดา ทำเอานึกถึงตัวเองตอนเริ่มงานในฐานะตำรวจสืบสวนใหม่ ๆ เช

 อดีตมักหอมหวานเสมอเมื่อตัวเองในวัยผู้ใหญ่หวนกลับไปมอง รอยยิ้มที่ได้มาประดับใบหน้ามันง่ายเพียงแค่ลืมตาขึ้นมาในทุกเช้าจากกลิ่นหอมของหม้อน้ำแกงของป่าในกระต๊อบหลังเล็ก ณ จังหวัดในแถบภาคเหนือเสียงวัตถุธรรมชาติกระทบเสียดสีมาจากที่ไกลตา รอบบ้านรายล้อมไปด้วยลานหญ้าแห้ง รั้วไม้ผุพังก่อนจะเป็นเรือนถัดไป อาณาเขตที่ไม่เล็กไม่ใหญ่ เพียงพอสำหรับครอบครัวสี่คนซึ่งย้ายหนีมาจากพระนครอันวุ่นวายบิดาของเขาอดีตเคยเป็นคนลากรถอยู่แถวสถานีรถไฟ คอยรับส่งลูกค้าทำงานได้เงินวันละ ๒-๓ บาท รับงานคนหนึ่งประมาณ ๑๐-๑๕ สตางค์ขึ้นอยู่กับระยะทาง หรือบางวันหากได้ราคาดี คนเยอะหน่อยจะตกวันละ ๕ บาทเลยเชียว ทว่าหนทางการใช้ชีวิตต้องมาติดขัดเพราะผู้หญิงคนหนึ่งที่พ่อไปเสพสมชั่วครั้งชั่วคราวกลับให้กำเนิดบุตรในสายเลือดถึงสองคนต่อให้บิดาจะยอมรับและเผชิญหน้าจากผลของการกระทำ เจ้าของบ้านตัวจริงอย่างคุณปู่กลับไม่ยอมให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนได้ขึ้นชื่อว่ามีลูกกับกะหรี่ในซ่อง ขับไล่ไสส่งต่าง ๆ นานาจนสุดท้ายบิดาจึงขอแยกทางจากบ้านหลังเดิม ก้าวขาพาตัวเขาและพี่ชายในวัยทารกไปยังต่างจังหวัดซึ่งเป็นบ้านเกิด