บทที่ ๑๖ มุมมองสองโลก

เล่าความไปจนครบองค์ น้องแผนเจ้าก็คล้ายจะเป็นห่วงเพื่อนตัวเองขึ้นมามากกว่าเดิม เห็นว่าสุขภาพร่อแร่มาสักพัก ตรงกันข้ามกับจัวเองที่เดี๋ยวนี้ชักจะกินเก่งขึ้นเรื่อย ๆ มีน้ำมีนวลมากขึ้นก็ดีแล้ว จำได้ว่ามีช่วงหนึ่งเจ้าตัวซูบผอมลงไปหลังเขากลับมาจากภารกิจจับโจร

“แผนครับ”

“หือ?”

“ถ้าเรามีเรื่องหนักใจ เฮียพร้อมรับฟังเสมอนะครับ”

“มันยังไม่มีสักหน่อย”

“ดีแล้วครับ”

พูนมองคนเด็กกว่าตอบรับเคี้ยวเส้นก๋วยเตี๋ยวลวกตุ้ย ๆ ก็พลอยโล่งใจ มันกลายเป็นประโยคติดปากเขาไปแล้ว คงเพราะเคยเห็นรอยช้ำพวกนั้นมาก่อนจึงคล้ายมีเสี้ยนฝังอยู่ในใจ มีโอกาสหนใดจำต้องกล่าวออกไปทุกที

โต๊ะเขาสั่งเกี๊ยวกุ้งแยกมาต่างหาก ป๊าซึ่งทำงานนอกครัวจึงเดินถือมาวางให้ ก่อนจะขยิบตาสองครั้งส่งสัญญาณให้เขาเอ่ยชวนเจ้าน้องไปทานมื้อเย็นด้วยกันเสียที

จะบอกว่านี่เป็นครั้งแรกที่พ่อกับป๊าได้เห็นหน้าค่าตาน้องแผนชัด ๆ เข้าร้านมาแรก ๆ มีการมากระซิบด้วยว่าน่ารักตาถึง ซึ่งของมันแน่อยู่แล้วไหมล่ะป๊า นี่พูนเชียวนะ

“เฮีย”

“จ๋า”

แผนเอือมระอากับท่าทีกระดี๊กระด๊าของเจ้าพี