All Chapters of สิ้นสุดปลายฟ้าไม่กล้าหวนคืน: Chapter 41 - Chapter 50

กงล้งซัดฝ่ามือเข้าใส่ฉูฉางจนกระเด็นไปติดผนังถ้ำกระอักเลือดสดๆออกมา ก่อนที่เขาจะฉุดมือหยางหว่านออกจากถ้ำไปหยางหว่านสะบัดแขนอย่างแรงจนหลุดจากการเกาะกุมวิ่งถลาไปหอบร่างอ่อนแรงของฉูฉาง ที่วรยุทธ์ของเขาไม่มีทางสู้กงล้งได้“เจ้าสงสารมันหรือมีใจให้มัน หยางหว่านไปกับข้าเสียไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่าเขาเสีย”“อย่าทำแบบนั้นกงล้ง เขาเป็นสหายของท่าน”“เจ้าผิดแล้ว ข้ากับเขาขาดกัน ตั้งแต่วันที่ข้าพบเจ้ามากับเขาในวันนั้น”“ท่านจะทำแบบนี้ไม่ได้ เขาบาดเจ็บสาหัส ให้ข้าพาเขาไปรักษาก่อน”ฉูฉางลืมตาขึ้นมา ในอ้อมกอดของหยางหว่าน“ข้ายอมตายอย่าได้ขอร้องเขาอีกเลย หากเขาต้องการตัวเจ้าจะต้องฆ่าข้าเสียก่อน”ฉูฉางส่งเสียงลอดไรฟัน“ได้ ข้าจะไม่ทำให้เจ้า ผิดหวัง”รวบรวมลมปราณ ขั้นสูงสุดไว้ที่ฝ่ามือทั้งสองข้าง ซัดฝ่ามือเข้าใส่ฉูฉาง แต่ลืมว่าหยางหว่านนั่งอยู่ที่นั่นด้วยหยางหว่านหอบร่างไร้เรี่ยวแรงของฉูฉางอยู่ “เจ้าเลือกเองฉูฉางข้าให้โอกาสเจ้าแล้ว”ซัดฝ่ามือเข้าใส่ ฉูฉางที่ไม่อาจหลบหลีก หยางหว่าน ผลักร่างสูงของฉูฉางให้เซถลา ลมปราณสูงสุดจากฝ่ามือของกงล้งซัดเข้าที่หน้าอกของหยางหว่านเต็มแรง ริมฝีปากบางพ่นเลือดสดๆออกมา กงล้งอ้าป

“นางเป็นของข้ามาก่อน”“แก้ตัวไปก็ไม่มีประโยชน์ ความแค้นของเราสองคนวันนี้จักต้องสะสางให้หมดไป แต่บอกไว้ก่อนปู้ตานซินข้าดื่มเลือดสูบเนื้อมานาน เคล็ดวิชาสุดยอดนี้ทำให้ข้าเหนือกว่าเจ้าสิบปี ความจริงไม่อาจเปิดเผยแต่เมื่อเห็นว่า เจ้ากำลังจะตายคนตายจึงเป็นคนที่เก็บความลับได้ดีที่สุด”“หากเป็นความลับของเจ้า ถึงข้าตายไปข้าก็จะขอเหยียนหลัวหวางกลับมาเปิดโปงมันเสีย”“ยังไม่เปลี่ยน กงล้งเจ้าเป็นคนที่อ่อนนอกแข็งใน วาจาแม้ไม่ยี่หระแต่ทว่าน้ำใจงาม ข้าชอบเจ้าเสียจริง เช่นนั้นข้าช่วยให้เจ้าพบเหยียนหลัวหวางได้เร็วขึ้น”ซัดฝ่ามือเข้าใส่ทันทีแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ปู้ตานซินโดนฝ่ามือเข้าเต็มเปาร่างลอยไปชนเข้ากับผนังถ้ำ แต่ยังคงแบกร่างหยางหว่านไว้ไม่ให้ได้รับบาดเจ็บวางร่างบางของหยางหว่านลงบนพื้นฉูฉางรวบรวมพลังลมปราณซัดฝ่ามือเข้าใส่อีกครั้ง เลือดสดๆถูกพ่นออกมาจากปากของปู้ตานซิน“เจ้าก็ไม่เปลี่ยนฉูฉาง ชอบฉวยโอกาสอย่างไรก็ยังอย่างนั้น” กระอักเลือดออกมาจากปาก“ข้าบอกแล้วอีกสิบปีกว่าเจ้าจะชนะข้า”จ้องเขม็งมาที่ปู้ตานซินความทรงจำบางส่วนของหยางหว่านกลับคืนมา อาจารย์ที่ตบตูดนอน อาจารย์ที่เคยโอบอุ้มด้วยสองมืออบอุ่น อา

“555เจ้าเด็กเมื่อวานซืน ดูรึว่าจะสามารถฆ่าข้าได้ไหม” ฝืนใจลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิ รวบรวมลมปราณ เพื่อฟื้นฟูกำลังของตัวเอง ข่มขู่เริ่นเจินที่ลอบกลืนน้ำลายลงคอ“ก็ได้ ถ้าอาจารย์ไม่สั่งให้ข้ามาช่วยศิษย์พี่หยางหว่าน ข้าไม่มีทางละเว้นชีวิตเจ้า”“ฉูฉางหลับตาลง จะกังวลไปไย ปู้ตานซินตายเขาก็ค่อยพานางกลับคืน ลบความทรงจำนางเสีย ตอนนี้หากเผยความอ่อนแอให้ศิษย์ของปู้ตานซินรู้ว่าเขาแทบจะทรงกายไม่ไหวไม่เหลือลมปราณแม้เพียงสักนิด มีหวังเหล่าจอมยุทธ์ฝ่ายคุณธรรมต้องรวมหัวกันมากำจัดเขาแน่ๆเริ่นเจินไม่ได้คลายจุดที่อาจารย์สกัดหยางหว่านไว้ หอบเอาร่างบาง ขึ้นบนบ่าพากลับไปหาปู้ตานซิน“คลายจุดให้นางเสีย”“อาจารย์ไม่กลัวว่าศิษย์พี่จะทำร้ายอาจารย์หรือไร”“คลายจุดให้นางแล้วเจ้าออกไปเสีย”“อาจารย์หากศิษย์พี่….ทำร้ายอาจารย์อีกเล่า”ยิ้มเศร้าๆ“นางจะไม่ทำอย่างนั้น นางจะไม่มีทางทำอย่างนั้น”แม้จะลังเลกับสิ่งที่พูดแต่ เขามั่นใจว่าหยางหว่านจะไม่มีทางทำร้ายเขาอีกแล้วเริ่นเจิ่นคลายจุดที่สะกัดไว้“อาจารย์”หยางหว่านคุกเข่าลงตรงหน้าปู้ตานซิน“ข้าขอโทษข้าผิดเอง ข้าไม่อาจอยู่ ...กับเจ้าได้แล้วไม่อาจดูแลเจ้า ”ปู้ตานซินยิ้ม“อาจารย

“ศิษย์น้องหยางหว่านอาจารย์ให้ข้าผนึกเจ้าเสีย”“ศิษย์พี่ต้าฉิน หยางหว่านไร้คำกล่าวใดหากไร้ซึ่งอาจารย์ข้าก็ไม่อาจมีชีวิต”“ข้าเสียใจไม่น้อยไปกว่าเจ้าแต่ด้วยคำสั่งเสียของอาจารย์นับต่อแต่นี้เจ้าจงอยู่ในผนึกรอเพื่อจอมมารฉูฉางที่กำลังจะฟื้นกำลังขึ้นมาไม่อาจหาเจ้าจนพบ ข้ากับเหล่าจอมยุทธ์คงต้องเผชิญชะตากรรมกันเพียงลำพังต่อแต่นี้ อีกกี่ปีจึงจะมีผู้ที่สามารถผนึกฉูฉางไว้ได้อีก”“ไม่สู้ข้าตายไปเลยไม่ดีกว่าหรือ ที่จะต้องกลายเป็นมารเช่นเดียวกับฉูฉาง”หยางหว่านพูดขึ้นดังๆ“ครั้งนั้นเป็นเพราะจอมมาร ใช้วิชาสลายความจำของเจ้า จึงทำให้เจ้า ทำผิดพลาดไปช่วยคัดคนบริสุทธิ์ให้จอมมารดื่มเลือดสูบเนื้อ”“ควรเป็นข้าที่ต้องตาย คนเช่นอาจารย์ไม่ควรที่จะต้องมาสละร่าง ศิษย์พี่ท่านฆ่าข้าเสียอย่าต้องใช้ลมปราณของท่านโดยเปล่าประโยชน์เพื่อผนึกข้าอีกเลย”“หยางหว่าน อาจารย์ให้ผนึกเจ้าเพื่อที่รอคอยว่าอาจารย์จะหวนคืนอีกครั้ง”หยางหว่านหลับตาไล่หยาดน้ำตา“ศิษย์พี่ อาจารย์ให้ท่านมาล่อหลอกข้าใช่หรือไม่ หยางหว่านมิใช่เด็กสี่ขวบเช่นตอนที่พบอาจารย์ในครั้งแรก ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่า อาจารย์ไม่มีทางหวนคืนท่านฆ่าข้าเสียจึงดี ข้าคือสาเหตุทั้ง

“เคล็ดวิชาท่องกาลเวลา ในยุทธภพนี้มีข้า ปรมาจารย์เตี่ยงเลี่ยงและอาจารย์เจ้าเท่านั้นที่สามารถใช้มันได้ ปู้ตานซินแต่เดิมมีเคล็ดวิชาอ่านใจผู้คน แต่เขาเก็บงำเป็นความลับแต่เมื่อเขาสละร่างไปแล้ว ข้าจึงไม่จำเป็นต้องรักษาความลับให้เขาอีกต่อไป ข้ากับปรมาจารย์เตี่ยงเลี่ยงได้เคล็ดวิชาจากอาจารย์มาต่างกันออกไป เคล็ดวิชาของข้า ที่จะมอบให้เจ้าคือเคล็ดวิชาเปลี่ยนใจผู้คน” (จำได้ไหมตอนที่กกก๋งไปคุยกับปู้ตานซิน ทีแรกปู้ตานซินไม่อยากย้อนไปในตอนที่ต้นเรื่องเขากับฉูฉางแต่ท่านปรมาจารย์กกก๋งใช้เคล็ดวิชาเปลี่ยนใจคนกับปู้ตานซิน)“อาจารย์ปู่ท่าน จะถ่ายทอดเคล็ดวิชาทั้งสองให้ข้าได้หรือไม่”ปรมาจารย์กกก๋งหลับตาลงช้าๆ“อาจารย์เจ้าสละร่างไปแล้ว เคล็ดวิชาท่องกาลเวลาข้าไม่อาจถ่ายทอดให้ได้ทั้งหมดเจ้าจะต้องศึกษาเองเพียงลำพัง แม้แต่บิดาเจ้าป้อก้านยังไม่อาจได้ไปครอบครอง เจ้าแน่ใจหรือว่าจะสามารถสำเร็จเคล็ดวิชาได้ ส่วนเคล็ดวิชาเปลี่ยนใจคนนั้น ตอนนี้ข้าไร้ผู้สืบทอดจึงอาจจะยอมมอบมันให้เจ้าเพื่อสืบทอดต่อไป”“ตกลงข้ายินดีให้เจ้าไปด้วย”หยางหว่านใช้เคล็ดวิชาเปลี่ยนใจกับกวงเสี่ยวอึ้ง หยางหว่านบ่นเบาๆ“เจ้ายังอ่อนหัดนักกวงเสี่ยวอึ้งเ