บททั้งหมดของ สัมพันธ์ร้ายสายใยรัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

เรือนเล็กหลังจากที่พลอยไพลินกลับมาที่เรือนเล็กเห็นว่าเจ้าก้อนกลมลุกสาวของเธอนอนหลับอุตุเรียบร้อยแล้วจึงรีบเข้าห้องน้ำอาบน้ำอาบท่าเพื่อที่จะรีบมาปิดไฟนอนไปพร้อมกับลูกครู่ต่อมา“ว้ายยย...คุณพอลคุณเข้ามาได้ยังไงเนี่ยยย” พลอยไพลินเข้าห้องน้ำไปไม่นานมากนักก็เดินพันผ้าขนหนูผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำแต่ก็มีสิ่งที่ทำให้เธอต้องร้องตกใจเพราะชายหนุ่มก็มานั่งอยู่ในห้องของเธอโดยที่ไม่รู้ว่าเขาเข้ามาตอนไหนและเข้ามาได้อย่างไร“คือพี่อยากจะมานอนยัยหนูน่ะพลอยคงไม่ว่าอะไรนะ” แผ่นดินเอ่ยหน้าตาเฉยทั้งสายตายังคอยจับจ้องใบหน้านวลไล่ลงมาที่ไหล่มนของเธออย่างถือวิสาสะ“แล้วคุณมาที่นี่ได้ยังไง” พลอยไพลินถามชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ที่ตอนนี้เขาได้มานั่งอยู่บนเตียงของเธอเรียบร้อยโดยไม่ได้ขออนุญาตเธอสักคำหญิงสาวนึกแปลกใจว่าคนตรงหน้ามาที่นี่ได้ยังไงโดยที่ในห้องของเธอตอนนี้ก็ไม่มีรถเข็นของเขาอยู่ด้วย“พี่ก็ให้ลุงสนพามาส่งที่นี่ไงพี่อยากมาหาลูกบ้างไม่ได้หรือไง” ชายหนุ่มถามกลับหญิงสาวน้ำเสียงแกมประชด“แต่คุณก็น่าจะคุยกับพลอยก่อนไหมคะว่าสะดวกให้คุณมานอนหรือเปล่าเดี๋ยวพลอยขอแต่งตัวแปปนะคะเดี๋ยวจะไปเรียกลุงสน

“เรื่องมันยาวน่ะแกเดี๋ยวฉันเล่าให้ฟัง” ลูกแก้วหันไปบอกกับจอมขวัญครั้นจะเล่าตอนนี้หรือเรื่องมันก็ยาวและอีกอย่างก็อยากรู้เรื่องที่คุณหญิงพิไลจะพูดอะไรต่อไปมากกว่า“คืออย่างนี้นะหนูแก้วแม่น่ะเป็นน้องสาวแท้ๆของคุณพี่ดวงแขแล้วตาพรีมก็เป็นลูกชายคนโตของแม่ที่หนูไม่เคยเห็นก็เพราะพี่เขาไปดูงานที่ต่างประเทศอยู่บ่อยๆไม่ค่อยได้กลับบ้านสักเท่าไรหรอกจะ...แม่ดีใจนะที่เป็นหนูมาช่วยงานพี่เค้าเพราะหนูแก้วทำงานเก่งอยู่แล้วคงช่วยพี่เค้าได้มากเลยหละ” พิไลพูดด้วยความเอ็นดูสาวน้อยตรงหน้าเพราะรู้สึกถูกชะตาเอ็นดูลูกแก้วตั้งแต่ตอนเรียนกับจอมขวัญอยู่แล้วและยิ่งรู้ว่าเป็นลูกบุญธรรมของพี่สาวของตนอีกก็ยิ่งเอ็นดูเข้าไปใหญ่และสบายใจอีกเปราะหนึ่งว่าจะมีคนเก่งๆมาช่วยงานที่บริษัทแถมเป็นคนที่เธอรู้จักมานานอีกต่างหาก หลังจากทุกคนทานข้าวกันไปและคุยกันไปก็ทำให้เข้าใจในเรื่องราวต่างๆทั้งเรื่องที่จอมขวัญไม่รู้ว่าลูกแก้วมาเป็นลูกบุญธรรมของป้าเธอตั้งแต่เมื่อไรและเรื่องที่คุณหญิงดวงแขฝากให้บ้านของคุณหญิงพิไลดูแลลูกแก้วด้วย ทำเอาทั้งจอมขวัญและลูกแก้วต่างก็ดีใจที่ทั้งสองจะไม่ได้เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นแต่ตอนนี้เป็นลูกพ

ครู่ต่อมา พลอยไพลินพาชายหนุ่มไปส่งที่ห้องเรียบร้อยแล้วเธอก็ขอตัวมาอาบน้ำที่ห้องของเธอเมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วหญิงสาวจึงมานั่งรอชายหนุ่มที่ตึกใหญ่อยู่ตรงโซนรับแขกเธอนั่งดูเวลาก็เห็นว่ามันนานผิดปกติแล้วยังไม่ออกมาหญิงสาวจึงถือวิสาสะเดินเข้าไปเคาะประตูเรียกคนข้างในก๊อกๆๆ“คุณพอลคะ คุณพอลเสร็จหรือยังคะพลอยรอนานแล้วนะคะ” ชายหนุ่มที่อยู่ในห้องเมื่อได้ยินเสียงหญิงสาวก็รีบนอนลงที่เตียงทันที“คุณพอลคะทำไมยังไม่ออกมาซะทีล่ะคะ” เมื่อไม่เห็นมีเสียงตอบรับอะไรสาวเจ้าก็เปิดประตูเข้าไปดูทันทีกลัวว่าคนในห้องจะเป็นอะไรไปแต่ภาพตรงหน้าคือชายหนุ่มนอนขดตัวอยู่บนเตียงส่งเสียงโอดโอยเบาๆ“โอ้ยยยย” “คุณพอลเป็นอะไรคะ”“พี่ปวดท้องมากเลยพลอย โอ้ยยย...”พลอยไพลินรีบเดินไปยังคนที่นอนขดอยู่บนเตียงตัวงอหน้าตาตื่นทำอะไรไม่ถูกสีหน้าของเธอแสดงออกถึงความรู้สึกเป็นห่วงคนที่กำลังป่วยอย่างเห็นได้ชัด“เดี๋ยวพลอยโทรเรียกรถพยาบาลนะคะ..คุณพอลรอพลอยแปปนึงนะคะ”“ว้ายย...” ระหว่างที่หญิงสาวกำลังหมุนตัวหันหลังจะเดินออกไปจากห้องเพื่อโทรเรียกรถพยาบาลแต่ก็ต้องส่งเสียงร้องออกมาก่อนเพราะอยู่ดีๆชายหนุ่มก็มารวบตัวของเธอเข้าไปอยู่ใน

เวลาเขาออกงานสังคมเธอก็เที่ยวเปล่าประกาศไปทั่วว่าเธอเป็นคู่นอนของเขาเป็นแฟนของเขาเมื่อเขายุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนเธอก็ตามไปจัดการทั้งหมดจนเขาต้องเลิกยุ่งกับเธอแต่เธอก็ไม่ยอมยังคอยตามจิกเขาไปทุกที่ขนาดเขามาเมืองไทยแบบเงียบๆเธอยังตามมาได้อีกเขาไม่รู้จะสลัดผู้หญิงคนนี้ออกไปยังไงจริงๆ“คืออย่างนี้นะลูกแก้ว” พีรพัตรใช้เวลาไม่นานเล่ารายละเอียดเรื่องริต้ากับเขาให้เธอฟังพร้อมบอกให้หญิงสาวช่วยทำยังไงก็ได้ให้ผู้หญิงที่ชื่อริต้าออกไปจากที่นี่ทีหรือเลิกยุ่งกับเขาได้เลยยิ่งดี“หืม..คุณพรีมคะแก้วขอไม่ยุ่งละกันนะคะเรื่องนี้แค่เรื่องงานแก้วก็ปวดหัวจะตายอยู่แล้วค่ะ” หญิงสาวพูดพร้อมหันหลังให้กับชายหนุ่มหมายจะเดินออกไปนอกห้อง“ผมให้ห้าหมื่นทำยังไงก็ได้ให้เธอไม่ต้องมายุ่งกับผม” พีรพัตรเมื่อเห็นคนตัวเล็กทำท่าไม่สนใจไม่คิดจะช่วยเขาเลยคิดอะไรบางอย่างออกเพราะเคยได้ยินน้องสาวของเขาพูดถึงเรื่องของลูกแก้วอยู่บ่อยๆว่าเพื่อนของเธอขยันเลิกเรียนก็ทำแต่งานหาเงินเพราะขี้งกเขาจึงลองใช้วิธีนี้ดึงเธอไว้ดูว่าจะใช้ได้ผลหรือเปล่าและมันก็ได้ผลจริงๆหญิงสาวหยุดเดินแล้วหันมาทันทีเมื่อได้ยินเขาเสนอเงินให้“อืม..ห้าหมื่นเหร

“พรีมคะไหนบอกริต้าว่าให้มารอที่ด้านล่างแล้วเราจะไปสนุกต่อด้วยกันไงคะริต้ารอคุณตั้งนานคุณก็ไม่ลงมาแล้วอีนังเลขาคุณก็โทรให้รถพยาบาลโรคจิตมาจับตัวริต้าไปอีกริต้าไม่ยอมนะคะพรีม...ริต้าไม่ยอมมม..”“นี่คุณไม่อายคนอื่นเค้าหรือไงมายืนโวยวายอยู่ได้” พีรพัตรตอนนี้รู้สึกระอาหญิงสาวที่ยืนโวยวายอย่างมากไม่คิดว่าจะมาเจอเธอที่นี่อีก“อย่าบอกนะว่าคุณกับอีนังเลขานี่ไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วอะถึงได้มานั่งกินข้าวด้วยกันกระหนุงกระหนิงแบบนี้แถมเมื่อตอนที่ริต้าไปหาคุณคุณก็ไม่ยอมออกมาพบริต้าอีก”“โอ้ย..คุณก็เพราะคุณเป็นแบบนี้ไงผู้ชายเค้าถึงไม่เอาคุณอะ” ลูกแก้วที่ตอนนี้ทนฟังเสียงแสบแก้วหูของริต้าไม่ไหวละยังมากล่าวหาจนเธออีกเธอเลยหมดความอดทนจึงโวยใส่ริต้าเหมือนกัน“แกไม่ต้องมายุ่งฉันจะคุยกับพรีมกับแฟนฉัน”“ผมไม่ใช่แฟนคุณไปกันเถอะลูกแก้ว” พีรพัตรดึงมือลูกแก้วเดินออกไปทันทีหวังจะหนีคนที่โวยวายอยู่ไปให้พ้นแต่คนจอมโวยวายก็ยังตามเขาไม่เลิก“กรี๊ดดด..หยุดเดี๋ยวนี้นะพรีมม”“คุณพรีมคะเออ ออ ไปตามแก้วนะคะ”“อะไรเหรอลูกแก้ว”“อย่าพึ่งถามตอนนี้ค่ะ” ลูกแก้วที่ชักทนไม่ไหวกับยัยริต้าอะไรนี่เต็มทนจึงคิดแผนอะไรบางอย่างออกเธอ