บททั้งหมดของ เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า: บทที่ 11 - บทที่ 20

ในจดหมายมีเพียงประโยคเดียว"คน ข้าจะช่วยหลานสะใภ้ดูแล~ไว้ก่อน"เป็นประโยคธรรมดาๆ แต่ปัญหาอยู่ที่สัญลักษณ์โค้งๆ หลังคำว่าหลานสะใภ้ เพียงชั่วครู่เดียวก็ทำให้กู้หนานนึกถึงตอนที่เซียวเหยียนจากไปเมื่อวานนี้ คำนั้นที่ลากเสียงยาว"วันนี้ขอบคุณหลานสะใภ้มากสำหรับการต้อนรับ~"เสียงที่ยืดยาวนั้นเมื่อใส่เข้าไปในคำว่าหลานสะใภ้ ก็ทำให้กู้หนานหน้าแดงโดยไม่รู้ตัวสูดหายใจเข้าลึก ๆ กดความร้อนบนใบหน้า นางจึงอธิบายให้หรูอี้ฟัง"เป็นทหารองครักษ์ขององค์ชายจิ่งที่พาภรรยาฉางชุนไป""องค์ชายจิ่ง?"หรูอี้มีสีหน้าตกใจ"ทหารองครักษ์ขององค์ชายจิ่งทำไมจู่ๆ ถึงปรากฏตัวในเรือนของเรา?"กู้หนานก็ไม่แน่ใจสีหน้าของหรูอี้ดูแปลกไปเล็กน้อย พูดเบาๆ ว่า:"หรือว่าองค์ชายจิ่งมีความคิดอื่นกับคุณหนูหรือเปล่า?"ความร้อนที่เพิ่งจางหายไปจากใบหน้าของกู้หนานก็กลับมาอีกครั้ง"คำพูดนี้พูดมั่วๆไม่ได้นะ""งั้นคุณหนูจะอธิบายอย่างไรว่าทำไมคนขององค์ชายจิ่งถึงปรากฏตัวในเรือนของเราในตอนดึก? ทันทีที่ไฟลุกขึ้นก็พาคนออกไปได้พอดี?นอกจากองครักษ์คนนั้นจะคอยจับตาดูความเคลื่อนไหวในเรือนของเรา?"เป็นแบบนั้นเหรอ?หรือว่าเซียวเหยียนให้คนจ

เจ้าหญิงห้วยหยางตบมือของกู้หนาน ในหน้ารู้สึกผิด"ข้ามีเพื่อนสนิทคนหนึ่งตอนที่ยังไม่ออกเรือน ปีนั้นเราตั้งท้องพร้อมกัน และเคยสัญญาว่าถ้าต่างฝ่ายต่างมีลูกชายและลูกสาว ก็จะให้แต่งงานกันแต่ต่อมาตระกูลของเพื่อนข้ามีปัญหา นางจึงตามสามีไปจากเมืองหลวง แล้วขาดการติดต่อ และไม่รู้ว่านางให้กำเนิดลูกชายหรือลูกสาวเดิมทีคิดว่าชาตินี้คงไม่ได้เจอแล้ว ใครจะรู้ว่าเมื่อไม่กี่วันก่อน ลูกสาวของเพื่อนข้าก็ได้มาหาถึงเรือนโฮวฝู"กู้หนานฟังอย่างเงียบๆ จนถึงตรงนี้ แล้วจู่ๆ ก็เงยหน้าขึ้นมามอง"มาหาเมื่อไม่กี่วันก่อน คือวันไหน?"เจ้าหญิงห้วยหยางสีเจอกับสายตาที่ใสซื่อของกู้หนาน ตาที่กลมโตแบบนั้น จู่ๆ ก็ได้รนขึ้นมาหรือว่ากู้หนานสังเกตอะไรได้?นางพูดอย่างคลุมเครือว่า:"เมื่อเดือนที่แล้ว ข้าจำไม่ได้ว่าเป็นวันไหน"กู้หนาน:"แปลกจัง ข้าที่ดูแลบ้านทุกวัน ทำไมไม่รู้ว่ามีคนมาหาเมื่อเดือนที่แล้วล่ะ?"ตาของเจ้าหญิงห้วยหยางก็ได้มีพิรุธเล็กน้อย"อ้อ ข้าจำได้แล้ว วันนั้นเจ้าออกไปงานเลี้ยงชมดอกไม้ที่บ้านตระกูลหลี่ ไม่ได้อยู่ในเรือน""คนรับใช้พาคนมาเจอข้าเลย ต่อมามีหลายเรื่องเกิดขึ้นในเรือน ข้าก็ลืมบอกเจ้าเกี่ยวกับเร

พร้อมกับเสียงตะโกนเสียงแหลม เซี่ยเฉียวหยู่เดินเข้ามาอย่างเร่งรีบเมื่อเห็นกู้หนานในชุดกระโปรงยาวสีแดง นางก็อึ้งไปเล็กน้อยยังไม่ทันที่นางจะพูดอะไร แม่บ้านก็พุ่งเข้ามาทันที"คุณหนูรอง ในที่สุดท่านก็มา ข้าไม่รู้ว่าข้าได้ทำอะไรให้นายหญิงผู้สืบทอดโกรธ นายหญิงผู้สืบทอดถึงได้อยากจะตบปากข้า"เซี่ยเฉียวหยู่ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ"วันนี้เป็นวันที่พี่สะใภ้คนใหม่แต่งเข้ามา ข้ารู้ว่าพี่สะใภ้ไม่ชอบใจ แต่เจ้าก็ไม่ควรระบายอารมณ์กับแม่บ้านของข้า"กู้หนานถูกเซี่ยเฉียวหยู่ตำหนิอย่างไม่ยุติธรรมก็ได้ขำ"ที่แท้นี่คือแม่บ้านของเจ้า ในเวลาที่ควรทำงาน แต่กลับมายืนขวางที่ประตูเรือนของข้าและพูดจาไม่ดีแต่เช้าตรู่ตอนแรกที่เจอข้าก็คิดว่าท่านแม่ยายที่เพิ่งดูแลบ้านไม่กี่วัน บ้านก็ได้ไม่มีระเบียบอะไรไปเลย"เซี่ยเฉียวหยู่ก็ได้เถียงอย่างโมโห"พูดอะไรไร้สาระแม่ของข้าดูแลบ้านอย่างมีหลักเกณฑ์ ในบ้านไม่ได้ไม่มีระเบียบ"กู้หนาน:"แล้วทำไมในเวลานี้ แม่บ้านถึงมาที่หน้าประตูเรือนของข้าเพื่อพูดนินทา? อ้อ ข้ารู้แล้ว เป็นคำสั่งของคุณหนูรองใช่ไหม?หรือว่าคุณหนูรองไม่พอใจที่ท่านแม่ลงโทษให้เจ้ามาขอโทษข้า จึงจงใจส่งค

ตามหลักการแล้ว หยุนซางกับเหิงเอ๋อหมั้นหมายกันก่อน นางต่างหากที่ควรจะเป็นภรรยาหลวงแต่เหิงเอ๋อรักและห่วงใยเจ้า ไม่อยากให้เจ้าต้องเจอเรื่องน้อยใจ แต่ก็ไม่สามารถไม่ปฏิบัติตามสัญญาการแต่งงานกับหยุนซางได้ จึงต้องให้หยุนซางเป็นภรรยาเท่าเทียบหยุนซางได้ถอยให้ก้าวหนึ่งแล้ว เจ้าก็ยอมถอยให้อีกก้าวเถอะ ให้นางเข้าทางประตูหลักถือว่าข้าที่เป็นแม่สามีขอร้องเจ้าได้ไหม?"เจ้าหญิงห้วยหยางกุมมือของกู้หนาน ใบหน้าเต็มไปด้วยการอ้อนวอนผู้คนที่มุงดูรอบๆ เริ่มพูดคุยกัน "ไม่น่าแปลกใจเลยที่ผู้สืบทอดเซี่ยต้องแต่งภรรยาเท่าเทียม ที่แท้ก็เพราะมีเรื่องแบบนี้""ฝ่ายหนึ่งคือภรรยาที่แต่งงานเข้ามาช่วงไว้ทุกข์ อีกฝ่ายคือคุณหนูที่หมั้นหมายตั้งแต่เด็ก ช่างเป็นเรื่องที่ลำบากใจจริงๆ""เรือนโฮวฝูสงสารเด็กกำพร้า แล้วก็ทำตามคำสัญญาผู้สืบทอดเซี่ยเป็นคนที่ซือสัตย์จริงๆ""ถ้าจะให้ข้าว่าภรรยาเท่าเทียมควรเข้าทางประตูหลักนะ""ใช่แล้ว ควรเปิดประตูหลัก"ทุกคนต่างเห็นด้วยกับเจ้าหญิงห้วยหยางที่ให้เข้าประตูหลักแววตาของเจ้าหญิงห้วยหยางก็ได้มีความได้ใจเซี่ยเหิงถอนหายใจอย่างลับๆ ว่าความคิดเห็นของสาธารณชนอยู่ข้างเขาเมิ่งหยุ

กู้หนานมองไปที่เซี่ยเหิง"ท่านผู้สืบทอดคิดว่าอย่างไร?"สีหน้าของเซี่ยเหิงเย็นชา"ข้าไม่รู้ว่าเจ้าได้ไปมีเรื่องอะไรข้างนอก แต่ว่าท่านผู้ว่าราชการได้มาเรียกแล้ว ทางเรือนโฮวฝูต้องให้ความร่วมมือเจ้าไปไปกับเจ้าหน้าเถอะ"ใบหน้าของกู้หนานซีดลง"ท่านผู้สืบทอดไปกับข้าได้หรือไม่? สถานที่อย่างศาลาว่าการ ข้าที่เป็นผู้หญิงไปคนเดียว ไม่ว่ายังไงก็ไม่ดี"เซี่ยเหิงก็ได้ขมวดคิ้ว ก็ไม่ยอมเล็กน้อยแต่ในสายตาของทุกคน ถ้าเขาปฏิเสธ กู้หนานไป มันจะทำให้คนรู้สึกว่าเขาไม่สนใจความสัมพันธ์ของพวกเขาที่เป็นสามีภรรยาเขาแอบส่งสายตาให้กับเซี่ยเฉียวหยู่เซี่ยเฉียวหยู่ได้หมดความอดทนไปนานแล้ว พบได้สัญญาณของเซี่ยเหิง ก็ได้ต่อว่ากู้หนาน"ต้องเป็นแกที่ทำค้าขายแล้วไปสร้างเรื่องไว้ ไปรังแกคนอื่น จึงทำให้คนอื่นฟ้องถึงศาลาว่าการเมืองหลวง""พวกเราเรือนเหวินชางโฮวเป็นตระกูลขุนนางที่มีชื่อเสียงทำไมเจ้าถึงได้ทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้ข้างนอก ทำให้เรือนเหวินชางโฮวของเราขายหน้ามาก""แล้วยังกล้าให้พี่ชายข้าไปที่ศาลาว่าการกับเจ้า เรื่องของนายหญิงที่อยู่เรือนใน เกี่ยวอะไรกับพี่ชายข้า?ยิ่งไปกว่านั้น วันนี้เป็นวันดีของพี่ชายและพี่