Semua Bab ของรักท่านนายพล: Bab 41 - Bab 50

  "มานี่" เมื่อเสียบปลั๊กแล้ว เย่จื่อหยางก็ทําท่าทางเหมือนเรียกสัตว์เลี้ยงของเขา ซ่งเสี่ยวเชียนเห็นว่าเขาแค่อยากเป่าผมให้เธอ นี่จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกลูบผมที่เปียกชื้นของตัวเองแล้วบอกว่า “ ฮ่าๆ ไม่ต้องเป่าแล้ว ฉันนอนเปียกผมหลายครั้งแล้ว ไม่เป็นไร”"มานี่!" สําหรับสัตว์เลี้ยงที่ไม่เชื่อฟังก็ดุน้ำเสียงของเย่จื่อหยางค่อนข้างน่ากลัว ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็มืดครึ้ม คิ้วขมวดแน่น ซ่งเสี่ยวเชียนหดคออีกครั้ง ทางเลือกที่รู้ที่สุดคือเชื่อฟัง คําพูดนี้เย่จื่อหยางพูดอย่างชัดเจนเมื่อพวกเขารู้จักกันครั้งแรกถ้าอย่างนั้นก็เชื่อฟังเถอะ ซ่งเสี่ยวเชียนคลานขึ้นไปต่อหน้าเย่จื่อหยางด้วยความท้อใจ นั่งอยู่ข้างเตียง ไม่ต่อต้าน เชื่อฟังมากเย่จื่อหยางจึงพอใจแล้ว มุมปากมีรอยยิ้มเล็กน้อย สัตว์เลี้ยงที่เชื่อฟังจะได้รับความโปรดปรานจากเจ้าของ เปิดเครื่องเป่าผม ความร้อนที่อบอุ่นพัดออกมา เย่จื่อหยางเป่าผมให้เธออย่างอ่อนโยน เส้นผมลอยอยู่ในอากาศ เย่จื่อหยางไม่เคยเป่าผมให้คนอื่น ดังนั้นการเคลื่อนไหวจึงค่อนข้างแข็งกระด้าง แต่เขาดูเหมือนจะสนุกกับการกระทำนี้มาก

"ถ้าคุณเก่งจริงก็ลองทำให้ฉันเป็นคนสุดท้าย!? เอาอย่างนี้สิ ถ้าคุณเป็นผู้ชาย คุณก็อย่าซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังเป็นผู้ตัดสินอะไร ลงมาแข่งกับฉัน มาดูกันว่าคุณเก่งจริงหรือแค่ขี้โม้!"   เย่จื่อหยางไม่ได้ยั่วยุคนอื่นแบบนี้มานานแล้ว เจียงจิ่งเฟิงคนนี้เป็นคนที่เชื่อมั่นในตัวเองมาก เขาต้องสั่งสอนเขาให้ดีและทําลายศักดิ์ศรีของเขา"ฉันยอมรับคำท้าของคุณ!" เจียงจิ่งเฟิงตบโต๊ะอีกครั้งทำให้จานบนโต๊ะสั่นเมื่อซ่งเสี่ยวเชียนออกมาแล้ว สิ่งที่พวกเขาเพิ่งพูดเธอก็ได้ยินหมดแล้ว เธอไม่รู้ว่าการแข่งขันที่พวกเขาพูดถึงคืออะไรกันแน่ แต่น่าจะเป็นเรื่องล้อเล่นใช่ไหมมองหน้ากับเฉียนอ้ายเล่อ เธอก็ส่ายหัวอย่างไม่สนใจ "พวกเขาจะแข่งอะไรก็ให้พวกเขาแข่งไปเถอะ มันไม่ใช่เรื่องของเรา" ใช่ ใช่ ใช่ เฉียนอ้ายพูดถูก นั่นเป็นเรื่องของพวกเขา ส่วนซ่งเสี่ยวเชียนเธอล่ะ ใช้ชีวิตของตัวเองให้ดีก็พอแล้ว"พวกคุณรู้ไหม มีหมอฝึกหัดจะเข้ามาอีกแล้ว แต่ดูเหมือนจะมีเส้นสายใหญ่ เพราะมันเลยเวลาที่นักศึกษาฝึกงานเข้าทํางานแล้วไม่ใช่เหรอ" พยาบาลที่ยืนเคาน์เตอร์ซุบซิบกันซ่งเสี่ยวเชียนถือเอกสารกองหน

เจียงจิ่งเฟิงชี้ไปที่แผลเป็นสองแห่งใต้กระดูกไหปลาร้าไหล่ของเขา รอยแผลเป็นนั้นชัดเจนมาก ตําแหน่งเดียวกันของไหล่ทั้งสองบนหลังก็มีรอยแผลเป็นเหมือนกัน เย่จื่อหยางขมวดคิ้ว "แผลนี้เหรอ""นี่ไม่ใช่บาดแผลที่ฉันได้รับจากภารกิจ แต่เป็นปีนั้นมีคนจับภรรยาและลูกชายของฉันเพื่อแก็แค้นฉัน ข่มขู่ฉัน แล้วใช้เบ็ดเหล็กเจาะกระดูกไหปลาร้าไหล่ฉัน รอยแผลเป็นทั้งสองนี้ เตือนฉันตลอดเวลาว่า ฉันกับภรรยาเคยผ่านช่วงเวลาแห่งความเป็นความตายมาแล้ว แต่พวกเราก็สามารถมีชีวิตรอดมาได้ ""ฉันเป็นคนทําร้ายพวกเขา ครั้งนั้น ความทุกข์ทรมานที่เธอและลูกได้รับ ผมจะไม่ปล่อยให้พวกเขาต้องประสบอีกในชีวิตนี้ ดังนั้น ผมจะดีกับพวกเขาให้มากๆ ฉันจะชดเชยให้ทุกอย่างให้พวกเขา"        เมื่อเจียงจิ่งเฟิงพูดจบ เขาก็ดื่มเบียร์หมดไปแล้วหนึ่งขวด หยิบเบียร์ที่วางอยู่บนพื้นขึ้นมา ใช้ปากกัดฝาขวด ดื่มต่อ "แต่ที่ฉันพูดแบบนี้ ไม่ใช่เพื่ออธิบาย เพราะเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้น ฉันจึงดีกับพวกเขาขนาดนี้ ฉันแต่งงานกับเธอแล้ว เธอก็คือคนรักของฉัน ไม่ว่าจะมีเรื่องนั้นเกิดขึ้นหรือไม่ ฉันก็ยังดีกับเธออยู่ดี"

กลับมาพูดต่อ วันนี้เฉินเฉินโทรหาเย่จื่อซินและถามเธอว่า เธออยากให้ฉันจะเป็นพี่สะใภ้หรือเป็นผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้น แน่นอนว่าเย่จื่อซินตอบว่าหวังว่าพี่เฉินจะเป็นพี่สะใภ้ของฉันดังนั้น เฉินเฉินและเย่จื่อซินได้จัดตั้งแนวร่วม สงครามครั้งแรกยังไม่ได้เริ่ม แต่ก็ต้องสอดแนมสถานการณ์ทางทหารก่อน เย่จื่อซินยืนอยู่ที่ประตูและหายใจเข้าลึก ๆ และกำลังที่จะกดกริ่งประตู แต่ก็คิดได้ว่าเธอมีกุญแจบ้านของเย่จื่อหยาง ก่อนหน้านี้เธออ้อนวอนนานกว่าที่เย่จื่อหยางจึงให้เธอเธอหยิบออกมาอย่างมีความสุขแล้วเปิดประตู จริง ๆ แล้วเธอจินตนาการถึงฉากมากมายที่เธอจะเห็นเมื่อเข้าบ้าน เช่น แม้ว่าพี่ชายของเธอและซ่งเสี่ยวเชียนจะกินข้าวด้วยกัน แต่ก็ไม่มีอะไรคุยกัน พี่ชายของเธอยิ่งมีสีหน้าเฉยเมย หรือพี่ชายของเธอไม่กินข้าวกับซ่งเสี่ยวเชียน เขากินข้าวคนเดียว ยังไงก็แล้วแต่คิดแต่เรื่องที่ไม่ดีเพราะเย่จื่อซินคิดเสมอว่า พี่ชายของเธอคงไม่ชอบซ่งเสี่ยวเชียนจริงๆการแต่งงานก็เป็นไปตามความต้องการของปู่คุณย่าและคุณพ่อใช่ไหมแต่ทันทีที่เปิดประตู ทันทีที่เข้ามา มองเข้าไปในบ้าน บรรยากาศในบ้าน แสงไฟที่สว่าง บรรยากาศ

การแสดงออกทางสีหน้าของเย่จื่อหยางนั้นทั้งโมโห ทั้งสบสน ซ่งเสี่ยวเชียนคิดว่าเขาคงจะโกรธมาก แต่จู่ ๆ ก็เปลี่ยนสีหน้าแล้ว นี่จะแสดงละครหรอ        เย่จื่อหยางจําได้ว่าเขายังไม่ได้สารภาพรักเลย ยังไม่ได้บอกซ่งเสี่ยวเชียนว่าเขาดูเหมือนจะชอบเธอแล้ว ถ้าเขาพูดคําเหล่านี้โดยไม่มีเหตุผล ซ่งเสี่ยวเชียนจะรู้สึกไม่เข้าใจใช่ไหมไฟในใจของเขาดับลงทันที คําสารภาพเป็นงานทางเทคนิค เขาไม่สามารถพูดออกมาได้ทันทีโดยไม่ต้องเตรียมอะไรเลย ถ้าตอนนี้เขาพูดว่า ฉันชอบเธอ! ดังนั้น อย่าจะไม่อย่ากับเธอ แบบนี้ใช่ไหม ไม่แน่ว่าอาจจะทําให้ซ่งเสี่ยวเชียนอาจกลัวจนหนีไปนี่ยังต้องวางแผนอีกยาวดังนั้น เย่จื่อหยางจึงกลับไปนั่งบนเก็าอี้อีกครั้ง และพูดอีกประโยคหนึ่งว่า "ฉันรู้แล้ว" ซ่งเสี่ยวเชียนด่าในใจว่า คุณรู้กับผีนะซิ เขาสามารถเข้าใจความรู้สึกของเธอที่ถูกคนจ้องมองในโรงพยาบาลทุกวันเหมือนกําลังจะถูกหั่นเป็นชิ้น ๆ ได้ไหม เธอกระทืบเท้าด้วยความโกรธ อยากจะเอื้อมมือไปบีบคอเขาจนตายจริง ๆแต่เดี๋ยวนะประโยคนี้ ฉันรู้แล้ว ความหมายเหมือน