Lahat ng Kabanata ng ของรักท่านนายพล: Kabanata 31 - Kabanata 40

ฉันเห็นเด็กสาวคนหนึ่งที่มีส่วนสูงพอๆ กับจื่อซินเดินเข้ามา เธอสวมชุดลายดอกไม้ ผมของเธอรวบเป็นหางม้า และรองเท้าส้นแบนคู่หนึ่ง เธอดูเหมือนสาวน้อยน่ารัก ไร้เดียง แต่ว่าคิ้วและดวงตาของเธอ ดูรอยยิ้มของเธอแต่มีความหมายคลุมเครือ และซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกอึดอัดไปทั้งตัวหลังจากมองเพียงครั้งเดียว ราวกับว่ามีบางอย่างผิดปกติในตัวผู้หญิงคนนั้นเธอกำลังยิ้มและทักทายจื่นซินแบบแก็มต่อแก็ม ทั้งสองดูเหมือนจะรู้จักกันและเข้ากันได้ดีเมื่อคุณปู่ได้ยินชื่อพี่เฉิน เขาก็ลุกขึ้นและเดินไปทักทายเธอ “เจ้าหนู เหนื่อยแย่เลยกว่าจะมาถึงนี่ มา ปู่เทน้ำให้”“มะ ไม่ต้องค่ะ คุณปู่ หนูทำเองได้!” เฉินเฉินเดินไปที่โต๊ะด้วยท่าทีคุ้นเคย จากนั้นหยิบแก้วน้ำขึ้นมารินน้ำให้ตัวเอง 1 แก้ว ดูเหมือนเธอจะคุ้นเคยกับสถานที่นี้ค่อนข้างดีเฉินเฉินดื่มน้ำเสร็จแล้ว วางแก้วน้ำลงแล้วพูดว่า "ฉันกลับมาจากต่างประเทศปุ๊ป คุณปู่ก็เชิญหนูมาเป็นแขกทันที หนูดีใจมากๆเลยค่ะ " หลังจากพูดจบ เฉินเฉิน ถามคุณปู่ด้วยเสียงต่ำ“คุณปู่ เย่จื่อหยาง เขากลับบ้านไหมคะ?”  คุณปู

             "เธอดูอะไรอยู่?" เย่จื่อหยางถาม   ซ่งเสี่ยวเชียนไม่ได้มองเขาด้วยซ้ำ "บอกคุณไม่ได้"ไม่สามารถบอกเขาได้ เย่จื่อหยางก็ไม่ถามอีก และขับรถต่อไปอย่างเงียบ ๆ หลังจากรออยู่พักหนึ่ง ซ่งเสี่ยวเชียนก็ถามขึ้นว่า"คุณบอกว่าเรากลับแบบนี้โดยไม่ได้บอกลา คุณลุงเขาคงไม่พอใจแน่? คุณนิจริงๆเลย พ่อลูกจะทะเลาะกันชั่วข้ามคืนได้ยังไง จริงๆเรื่องของคุณ คุณย่าเล่าทุกอย่างให้ฟังฉันฟังแล้ว ฉันคิดว่าคุณต้องพูดขอโทษคุณลุงเขาก็คงจะสบายใจขึ้นมาก...”  “หุบปาก”ซ่งเสี่ยวเชียนยังพูดไม่จบ เขาก็ขึ้นเสียงใส่ เธอตกใจจนไม่กล้าพูดใดๆอีก“อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก มันเป็นเรื่องของฉัน ไม่ต้องให้เธอมากังวล” จู่ๆ เย่จื่อหยางก็เร่งความเร็วของรถ จู่ๆ หัวใจของซ่งเสี่ยวเชียนก็เต้นแรง เธอรีบจับเข็มขัดนิรภัยให้แน่น บนภูเขาที่ถนนคดเคี้ยว ขับเร็วขนาดนี้หาที่ตายเหรอ!"ขับช้าๆลงหน่อย!" ซ่งเสี่ยวเชียนรู้ว่าเธอพูดผิดไปแล้ว แต่เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเพื่อทำให้เขาเลิกโกรธ ดั

ซ่งเสี่ยวเชียนมองดูเครื่องแต่งกายของเธอ "ใครมันอยู่ที่บ้านจะแต่งตัวเหมือนไปนัดบอด! แน่นอนว่าฉันจะแต่งตัวให้สบายที่สุดเท่าที่จะทำได้! แล้วก็ ฉันจะใส่ยังไงมันก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับคุณ!"  ลุกขึ้นและเตรียมผลักเย่จื่อหยางออกจากประตู แต่เย่จื่อหยางสั่งเธอว่า ต่อจากนี้ไปเธอจะดูแลสุขอนามัยภายในบ้าน อาหารสามมื้อต่อวัน ซักผ้ารีดผ้าและอื่น ๆ ซ่งเสี่ยวเชียนเตะเขาด้วยความโกรธ "ออกไป ! เวลาของฉันมีค่า!”เย่จื่อหยางได้ยินสิ่งที่เธอพูด ก็ปรากฏรอยยิ้มที่น่ากลัวขึ้นที่มุมปากของเขา เขาหันกลับมาอย่างรวดเร็วจ้องไปที่ซ่งเสี่ยวเชียนแบบจะกินเลือดกินเนื้อ จากนั้นบังคับเธอให้ถอยติดกำแพง ใช้มืออันทรงพลังค้ำไม้กำแพงสองข้าง และค่อยๆเข้ามาใกล้ ทำให้ซ่งเสี่ยวเชียนต้องถอยหลังโดยสัญชาตญาณ แต่ทำได้แค่หลังชิดผนังเท่านั้น“เธอกล้าขัดคำสั่งฉัน! ฉันจะอุ้มเธอ โยนเธอลงบนเตียง แล้วก็... กินเธอทีละเล็กทีละน้อย! สอนบทเรียนให้เธอบนเตียง ดูสิว่าเธอจะยังกล้าหรือเปล่า” สายตาของเย่จื่อหยางกำลังคุกคามเธอทำให้เธอตัวหดลง   "ฉันไม่กลัวคุณหรอก! ถ้าคุณใช้กำลัง ฉันจ

“ฉันขอโทษจริงๆ เราไม่สามารถย้ายออกไปได้ โรงแรมที่เดิมทีเราจองไว้ถูกยกเลิกแล้ว ถ้าเราจองอีกครั้งตอนนี้ ฉันเกรงว่าพวกเราจะไม่มีห้อง ดังนั้นสองสามเดือนต่อจากนี้คงต้องพักบ้านนายแล้วล่ะ”ที่จริงเจียงจิ่งเฟิงตั้งใจพูดแบบนี้ เพราะเขารู้สึกว่าชายที่อยู่ตรงหน้าเขาดูเข้มงวดเกินไป และเขาต้องการพูดอะไรบางอย่างเพื่อกระตุ้นเขา กล่าวอีกนัยหนึ่ง เขาแค่ตั้งการจะแกล้งเขานั้นเองเดิมทีเย่จื่อหยางก็ไม่ชอบเจียงจิ่งเฟิงอยู่แล้ว แล้ว บวกกับที่ซ่งเสี่ยวเชียนยกย่องเขามากในฐานะสามีที่สมบูรณ์แบบ ความโกรธที่ระเบิดออกมาจากหัวใจของเขาทันที และเขาก็รีบวิ่งไปข้างหน้าเพื่อเหวี่ยงหมัดไปที่เจียงจิ่งเฟิง  แต่เจียงจิ่งเฟิงก็ไม่ใช่คนธรรมดา เขาตอบสนองอย่างรวดเร็วและหลบหมัดของเย่จื่อหยาง แต่เย่จื่อหยางก็ทำการโจมตีครั้งที่สองอย่างรวดเร็ว แต่เจียงจิ่งเฟิงก็หลบมันได้อีกครั้งทั้งคู่เป็นทหารพิเศษและท่าทางการต่อสู้ของพวกเขาก็เหมือนกับการดวลกันระหว่างปรมาจารย์ในละครโทรทัศน์ศิลปะการต่อสู้ ต่อมาเจียงจิ่งเฟิงเลือกที่จะไม่ป้องกันและเริ่มโจมตี ทั้งสองคนต่อสู้กันอย่างดุเดือดมากขึ้นเรื่อย ๆ ของตกแตกเป็นชิ้นๆ เดิมทีห้องสะอาดสะอ้าน แต่ต

ทันใดนั้น พยาบาลประจำการก็รีบไปหาซ่งเสี่ยวเชียน "หมอซ่ง คุณเย่มาที่นี่เพื่อพบคุณ! คุณอยากจะไปดูตอนนี้เลยไหม?"ซ่งเสี่ยวเชียนถือสมุดบันทึกไว้ในมือ ใบหน้าของเธอแข็งค้าง ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีแพร่กระจายไปทั่วร่างกายของเธอ ทำไมเขาถึงมาโรงพยาบาลเพื่อตามหาเธอ? เขาควรอยู่ในกองทัพไม่ใช่เหรอ? “เอ่อ ยังไม่ไปพบเขา...ฉันยังต้องไปเช็คผู้ป่วยกับผู้อำนวยการ”"ไม่จำเป็นหรอก ในเมื่อผู้พันเย่มาพบคุณด้วยตนเอง คงต้องมีบางอย่างที่สำคัญ คุณรีบไปดูเถอะ" ก็... ใครในโรงพยาบาลนี้ไม่รู้ว่าเย่จื่อหยางเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงทั้งยังรวยเหรอ? จะกล้าละเลยเขาได้อย่างไร? รับผลักให้รีบไปซ่งเสี่ยวเชียนถูกนางพยาบาลพาตัวไปด้วยความลำบากใจ เมื่อเธอมาถึงห้องรับแรก เย่จื่อหยางก็นั่งอยู่บนโซฟาดูทีวีด้วยสีหน้าสบายๆ ซ่งเสี่ยวเชียนเริ่มโกรธทันที "นี่มันเวลาทำงาน คุณมาหาฉันมีธุระอะไร ?”เย่จื่อหยางหันกลับมาแล้วยิ้มให้เธอ ยิ้มหล่อเชียว ทำให้พยาบาลที่อยู่ข้างหลังถึงกับม้วนตัว “ฉันมีเรื่องที่จะคุยเป็นการส่วนตัวกับเธอ’เย่จื่อหยางพูดเพียงครึ่งประโยค แต่นางพยาบาลก็พยักหน้าโดยบอกว่าเธอเข้าใจ พวกคุณค่อยๆคุยพูด และแม้กระทั่งปิดประตูให้พวกเข