All Chapters of ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห: Chapter 351 - Chapter 360

นอกเหนือจากนี้ การรักษาของฉู่เฉินยังทำให้เสียงของเจียงรั่วเหยียนที่ในตอนแรกฟังดูอ่อนแอไร้กำลัง ตอนนี้เริ่มฟังดูมีเรี่ยวแรงขึ้นมาแล้วเอื๊อก!เธอถึงขั้นเริ่มรู้สึกอิจฉาเจียงรั่วเหยียนขึ้นมาแล้ว รักษาอาการป่วยสบายขนาดนี้เลยเหรอ?แต่ทำไมฉู่เฉินถึงไม่รักษาเธอด้วยวิธีเดียวกันล่ะ?เวลาค่อยๆ ร่วงเลยไป กระทั่งผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ไอน้ำทั้งหมดจางหายไป ฤทธิ์ของยาก็จางลงเรื่อยๆ เช่นกันกระทั่งสุดท้าย รุ่นพี่ที่เจียงรั่วเหยียนเห็นอยู่ตรงหน้า ก็ค่อยๆ กลายเป็นฉู่เฉิน“อ๊ะ!”เจียงรั่วเหยียนตัวสั่นสะท้าน จากนั้นก็รู้สึกราวกับมีไอเย็นยะเยือกทะลักขึ้นมาที่ท้องน้อยมือของฉู่เฉินที่อยู่ในอ่างอาบน้ำหยิบผนึกน้ำแข็งสีขาวน้ำนมก้อนหนึ่งขึ้นมาเมื่อถึงตอนนี้ ฉู่เฉินก็ลุกขึ้นยืนเจียงรั่วเหยียนตกใจรีบยกมือขึ้นมาปิดตา ไม่กล้ามองฉู่เฉินอีกแม้แต่แวบเดียว“เอาเสื้อผ้าของผมมา”ฉู่เฉินสั่งเสียงเบา หลินชือหย่ารีบกอบเสื้อผ้าของฉู่เฉินมาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าอ่างอาบน้ำฉู่เฉินสวมใส่เสื้อผ้า พลางยื่นผนึกน้ำแข็งสีน้ำนมก้อนนั้นไปตรงหน้าเจียงรั่วเหยียน “เมื่อกี้ผมแค่รักษาให้คุณ คุณไม่ต้องคิดมาก”“ขอ

“ว่าไง? ฉู่เฉินโดนพิพากษาแล้วเหรอ?”หลิ่วหรูเยียนถามอย่างร้อนใจถ้าไม่ใช่เพราะโจวต๋าทำงานอยู่ที่กรมตำรวจสาขาซีเฉิง เธอคงไม่อยากสนใจคนที่ทั้งจนและขี้เหร่อย่างเขาหรอกโจวต๋าคนนี้ไล่จีบเธอมาสามปีแล้วแค่คำว่าจนยังไม่สามารถบรรยายเขาได้หมด!นอกจากโทรศัพท์ และคุยกันในไลน์ แม้แต่ดอกไม้ดอกเดียวก็ยังไม่เคยซื้อให้แม้กระทั่งชานมในฤดูใบไม้ผลิก็ยังไม่เคยซื้อให้เธอด้วยซ้ำ แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังเอาแต่พร่ำบอกว่ารักเธอแม่เอ็งเถอะ!หลิ่วหรูเยียนโตมาขนาดนี้ก็เพิ่งพบเจอคนหน้าไม่อายแบบนี้“หรูเยียน ไม่รู้ว่าไอ้ฉู่เฉินนั่นมันไปโชคดีมาจากไหน วันนี้ตอนผมเข้างาน ได้ยินว่าไอ้แซ่ฉู่นั่นถูกปล่อยตัวไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”ได้ยินอย่างนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของหลิ่วหรูเยียนแข็งทื่อไปทันที น้ำเสียงแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาในพริบตา “ฉู่เฉินถูกปล่อยตัวไปแล้ว แล้วนายจะโทรหาฉันอีกทำไม บ้าหรือเปล่า!”พูดจบ เธอวางสายและบล็อกเบอร์ของโจวต๋าทันที!น่าโมโหจริงๆ เธอกำลังนอนหลับฝันดีอยู่แท้ๆ แถมในฝันก็กำลังทำเรื่องอย่างว่ากับราชามังกรอยู่ด้วย กำลังจะถึงฝั่งฝันอยู่แล้ว ดันถูกไอ้ยาจกนี่ทำพังหมดหลิ่วหรูเยียนที่โกรธจัดถ่มน้ำลา

ประธานฉู่อายุน้อยขนาดนี้ ไม่มีความต้องการแม้แต่น้อยเลยเหรอ?ตามบทในละคร เขาควรจะกอดเธอจากข้างหลัง เพื่อเอารัดเอาเปรียบเธออย่างเต็มที่ไม่ใช่เหรอ?กวนเหล่ยขมวดคิ้ว จ้องแผ่นหลังผึ่งผายของฉู่เฉินอย่างสงสัย เธอใช้นิ้วดุนแว่นกรอบดำ หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ จึงค่อยหมุนตัวเดินเข้าไปในลิฟต์กระทั่งประตูลิฟต์ปิดลง ฉู่เฉินถึงหันมายิ้มมุมปากน้อยๆพี่ไม่ได้แอ้มง่ายๆ ขนาดนั้นหรอกนะน้องคนที่รอให้พี่แอ้มมีอีกเยอะ ไปต่อคิวรอเอาก็แล้วกัน!จากนั้นฉู่เฉินก็ผลักประตูเดินเข้าไปในห้องทำงานของประธานห้องทำงานทั้งใหญ่และสว่าง ตรงกลางมีโต๊ะยาวสามเมตรวางอยู่หนึ่งตัว ไม่ว่าจะด้านบนหรือล่าง ล้วนมีพื้นที่กว้างขวางมากพอ และเพื่อป้องกันอุบัติเหตุ แม้แต่ที่วางปากกาก็ถูกถอดออกไปด้วยบนโต๊ะทำงานมีแต่หน้าที่เป็นกระจกใสลื่น ไม่ว่าจะนอนหรือนั่งก็สบายหมดทุกท่าโซฟาที่อยู่ข้างๆ จะนั่งหรือเอนหลังก็ได้ทั้งนั้น เหมาะแก่การเรียนรู้ท่าใหม่ๆ พอดีอืม!ฉู่เฉินพยักหน้าอย่างพึงพอใจ ดูท่ากู้รั่วเสวี่ยใส่ใจไม่น้อยเลยจริงๆในเวลานี้เอง เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ฉู่เฉินยื่นมือไปยกหูโทรศัพท์ประจำโต๊ะ “ว่าไงครับ?”ปลายสาย

เมื่อถึงวัยของถานหลิง ยามเผชิญสถานการณ์อย่างนี้เธอไม่ได้กลัวอะไรแต่แรกอยู่แล้ว เธอกังวลก็แต่ว่าจะถูกจ้าวเจวียนเห็นเข้าอย่างเดียวอย่างไรเสียในฐานะภรรยาของจางปิน เธอมักปรากฏตัวในงานเลี้ยงต่างๆ และเป็นแขกรับเชิญประจำของข่าวช่วงเช้าและข่าวช่วงเย็นของเจียงจงคนเจียงจงที่รู้จักจางปินอาจมีไม่มาก แต่ถานหลิงกลับเป็นบุคคลสาธารณะอย่างแท้จริงถ้าเกิดจ้าวเจวียนจำเธอได้ งั้นเธอก็ต้องถูกอีกฝ่ายกำจุดอ่อน และข่มขู่ไปอย่างไม่มีวันจบสิ้นน่ะสิ?แต่ยิ่งแตกตื่น ก็ยิ่งผิดพลาดได้ง่ายถานหลิงตั้งใจจะขยับไปที่มุมโต๊ะหนึ่งก้าว แต่พอโต๊ะแกว่ง เธอไม่ระวังเพียงพริบตา หัวก็ไปโขกเข้าที่มุมโต๊ะปึง!“โอ๊ย!”ถานหลิงหลุดร้องออกไปโดยสัญชาตญาณ ทำเอาจ้าวเจวียนที่อยู่ในภวังค์ลืมตัวสะดุ้งตกใจ ร่างกายสะดุดกึก หมายจะลุกขึ้นท่ามกลางความลนลานฉู่เฉินขมวดคิ้วมองถานหลิงที่ซ่อนตัวอยู่ใต้โต๊ะแวบหนึ่ง ซ่อนน่ะซ่อนไม่มิดอยู่แล้ว เขาจึงตัดสินใจดึงถานหลิงขึ้นมาจากใต้โต๊ะพอได้ยินว่ามีเสียงฝีเท้าของบุคคลที่สามอยู่ในห้องนี้ด้วย จ้าวเจวียนแตกตื่นไปทันที!เธอทำกับฉู่เฉินในห้องสอบสวนได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะให้คนแปลกหน้ามานั่งดูด

พรืด!จ้าวเจวียนที่อยู่ข้างๆ อดหัวเราะไม่ได้ ก่อนจะหันไปพูดกับถานหลิงว่า “มีอะไรน่าโมโหกันล่ะคะ เมื่อวานในห้องสอบสวน ฉันก็เป็นเหมือนกัน”“พวกเราก็อายุปูนนี้แล้ว จะแสร้งทำตัวใสซื่อไปทำไม มีผู้ชายรูปร่างกำยำสมส่วนอยู่ข้างตัวสักคน ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร เมื่อกี้คุณก็ฟินมากไม่ใช่เหรอ?”ถานหลิงหมดคำจะพูด นี่มันคนละเรื่องกันแล้วไหม?ภายใต้ความจนใจ เธอทำได้เพียงยินยอมอย่างจำใจยังไงจางไห่หยางก็ยังนอนอยู่ในโรงพยาบาล จนตอนนี้ก็ยังไม่ได้สติ ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย เพื่อลูกชาย ยังไงเธอก็ต้องทน“ได้ ฉันรับปากคุณทุกอย่าง แต่คุณต้องรีบไปช่วยลูกชายของฉันให้เร็วที่สุด ขาของเขาเริ่มติดเชื้อแล้ว แผลบวมจนน่ากลัว แม้แต่หมอเองก็หมดหนทาง”ถานหลิงใส่เสื้อผ้า พร้อมกับพูดอย่างกังวลกระโปรงตัวนั้นถูกฉู่เฉินกระชากจนขาด เห็นได้ชัดว่าใส่ไม่ได้แล้วโชคดีที่ท้ายรถเธอมีเสื้อผ้าไว้เปลี่ยนใส่หลายตัว ใส่กระโปรงที่ขาดเป็นรูตัวนี้ลงไปจนถึงข้างล่างคงไม่มีปัญหาอะไร“ตกลง!”ฉู่เฉินยิ้มตาหยีจ้าวเจวียนที่อยู่ข้างๆ ได้ยินอย่างนั้นก็ไม่ยอม รีบพลิกตัวขึ้นไปนั่งบนตัวฉู่เฉิน ก่อนจะเขย่าทรวงอกอันเอิบอิ่ม ทำปากจู๋แล้วพูด