บททั้งหมดของ ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห: บทที่ 361 - บทที่ 370

ขณะที่ความคิดแล่นวาบ ถานหลิงแสร้งทำเป็นใจเย็นกลอกตาใส่จางปินแล้วเอ่ยด้วยเสียงเย็นชาว่า “เมื่อคืนคุณไม่อยู่บ้านฉันอยากอีกแล้วก็เลยจัดการเอง มีอะไรน่าตกใจ!” “หลีกไปนะ! ฉันจะดูว่าลูกชายของฉันเป็นยังไงบ้างแล้ว!”ถานหลิงผลักจางปินแล้วรีบเดินไปที่หน้าเตียงผู้ป่วย หัวใจของเธอเต้นระรัวจนมาถึงคอแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าข้ออ้างนี้จะหลอกจางปินได้หรือเปล่า จางปินได้ยินคำกล่าวก็ไม่ได้คิดมาก ถึงอย่างไรถานหลิงก็อยู่ในวัยสามสิบสี่สิบ อารมณ์คึกคักมีความต้องการที่ไม่ธรรมดา ใช้ของเล่นไฟฟ้าเป็นบางครั้งบางคราวก็เข้าใจได้ จางปินที่ไม่สมหวังก็อารมณ์เสียมาก เขานั่งลงบนโซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง สองตาจ้องเขม็งไปที่สะโพกงอนของถานหลิง เหมือนกับมีไฟกำลังลุกโชนอยู่ในใจ .....ฉู่เฉินเพิ่งออกจากโรงพยาบาลก็ได้รับสายจากหลินซือหย่า “คุณฉู่ ตอนนี้คุณว่างไหมคะ?” เสียงของหลินชือหย่าดูขัดเขินนิดหน่อย เมื่อคิดถึงฉากที่เกิดขึ้นในบ้านตระกูลเจียงเมื่อคืน ตอนนี้ดวงหน้าของเธอยังคงร้อนผ่าวเล็กน้อยแม้เธอจะเข้าใจดีว่าฉู่เฉินทำแบบนั้นต่อหน้าเจียงรั่วเหยียนก็เพื่อรักษาโรคทางใจของเธอ แต่มันทำให้หลินชือหย่ารู้สึกกระดากใจมากอยู

“สวัสดีครับ” เสียงของฉู่เฉินเย็นชา ทักทายหลินเจิ้งฟางอย่างไร้อารมณ์แล้วก็นั่งลงตรงมุมโซฟา“ชือหย่า แจ้งคนใช้ให้รีบยกอาหารมาเถอะ ได้เวลาแล้ว”หลินฟางเจิ้งรีบสั่งหลินชือหย่าเพื่อหลีกเลี่ยงความอึดอัด ไม่นานนัก โต๊ะอาหารก็จัดเสร็จเรียบร้อย คนรับใช้หลายคนเข็นรถเข็นอาหารที่ทำจากเงิน ก่อนจะวางจานอาหารต่าง ๆ ไว้บนโต๊ะกลม“คุณฉู่ คุณนั่งรอสักครู่ก่อนนะครับ ผมจะไปหยิบไวน์ดี ๆ จากในห้องเก็บไวน์ นี่เป็นครั้งแรกที่คุณมาทานอาหารที่บ้าน ไม่ว่ายังไงก็ต้องดื่มสักแก้ว” หลินฟางเจิ้งกล่าวจบก็ไม่รอให้ฉู่เฉินตอบกลับ รีบเดินออกไปนอกประตูขณะที่เดินผ่านข้างกายหลินชือหย่า เขาจงใจถลึงตาใส่เธอทีหนึ่งแล้วค่อยเดินออกไปอย่างรวดเร็ว หลินชือหย่ามองแผ่นหลังของหลินฟางเจิ้งที่เดินไปทางห้องเก็บไวน์ จากนั้นถึงค่อยรีบเดินมาใกล้ฉู่เฉินแล้วพูดเสียงเบาว่า “ฉู่เฉิน อีกเดี๋ยวถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ไม่ต้องสนใจฉันเด็ดขาด เข้าใจไหม?” “ถ้าเกิดฉันเจอเรื่องไม่คาดคิดอะไร จำไว้ว่าล้างแค้นให้ฉันด้วยนะคะ!”หลินชือหย่าพูดพลางเบนหน้าเล็กหน้า มองไปทางหลินฟางเจิ้งฉู่เฉินขมวดคิ้ว เอานิ้วชี้ไปทางด้านบนแล้วยิ้มให้หลินชือหย่าด

“ฉู่เฉิน...ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันร้อนจังเลย”“ขอร้องละ เอาฉันเถอะ ไม่งั้น...อารองของฉันคงไม่ปล่อยฉันไป...เขารู้เรื่องหนอนกู่แล้ว จะต้องฆ่าปิดปากฉันแน่นอน” หลินชือหย่าเอ่ยพลางคงสติเฮือกสุดท้ายไว้ท่ามกลางความเลือนราง แต่ภายในดวงตางดงามคู่นั้นของเธอกลับเต็มไปด้วยความปรารถนาและการเว้าวอน ฉู่เฉินจ้องมองนัยน์ตางามที่มีชีวิตชีวาคู่นั้นของหลินชือหย่า พริบตาเดียวก็เข้าใจความปรารถนาในใจของเธอ“ก็ได้ แต่เธอเชื่อฉันเถอะว่าเธอจะไม่เป็นไร!”ฉู่เฉินกล่าวถึงตรงนี้ก็กอดหลินชือหย่าไว้ในอ้อมแขนทันที เวลานี้ ผิวของเธอร้อนผ่าวไปทั่วทั้งร่าง ราวกับมีเพลิงราคะลุกโชนไปทั่วตัว นอกจากนี้ ยิ่งเวลาผ่านไปนานกลับทำให้พิษราคะในร่างกายหลินชือหย่าเข้าใกล้หัวใจมากขึ้น เมื่อถึงเวลา ถ้ากำจัดพิษไม่ได้ก็จะนำอันตรายแอบแฝงมาให้หลินชือหย่าชั่วชีวิตพอคิดถึงตรงนี้ ฉู่เฉินก็ไม่ลังเลอีกต่อไป เขาพลิกตัวกดหลินชือหย่าลงบนโซฟา ส่วนหลินฟางเจิ้งที่ลอบมองทุกสิ่งทุกอย่างนี้ในป่าห่างไกลก็กลืนน้ำลายหนัก ๆ จ้องเขม็งไปยังหลินชือหย่าที่ท่อนล่างเปลือยเปล่าในภาพ “แม่งเอ๊ย ถ้ารู้แต่แรกว่านังเด็กร่านนี่จะแรดขนาดนี้ ฉันน่าจะนอนกับเธอไป

กรอบ ๆๆ!เสียงกระดูกหักดังขึ้นอย่างเลือนราง หลินฟางเจิ้งใจกระตุก เงยหน้ามองไปทางฉู่เฉินด้วยความหวาดผวาไอ้เด็กเวรนี่ดูท่าทางคงแก่เรียน ทำไมมือถึงมีเรี่ยวแรงเยอะขนาดนี้?“อ๊าก...นะ...นายทำอะไร? แขนฉันจะหักแล้ว ยังไม่รีบปล่อยมืออีก!” เพียงชั่วพริบตาเดียว หลินฟางเจิ้งก็ส่งเสียงร้องโหยหวนราวกับหมูถูกเชือด“นายเป็นคนแรกที่กล้าข่มขู่คนของฉัน!”ฉู่เฉินคว้าข้อมือของหลินฟางเจิ้งไว้ เอ่ยด้วยรอยยิ้มเย็นชา เมื่อเห็นรัศมีเย็นเยียบแล่นวาบในดวงตาของฉู่เฉิน หลินฟางเจิ้งก็หลั่งเหงื่อเย็น ๆ ทันที “ใครก็ได้! ใครก็ได้มาที!”เรื่องมาถึงขั้นนี้ก็ควรเผยไพ่ตายของเขาออกมาแล้ว นอกจากนี้เขาตั้งใจเชิญยอดฝีมือระดับปรมาจารย์จากเมืองหลวงของมณฑลเพื่อวางแผนการในวันนี้ มีปรมาจารย์นั่งรักษาการณ์ เขายังจะกลัวคนตัวเล็ก ๆ อย่างฉู่เฉินอีกเหรอ?ทันทีที่สิ้นเสียงพูดของเขา ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากในห้องชั้นสองจากนั้นก็มีชายวัยกลางคนสวมชุดฝึกวิชาสีขาวพังหน้าต่างลงมา!ในขณะเดียวกัน มีเงาหลายร่างพุ่งออกมาจากภายในสวนดอกไม้หลังบ้าน แยกกันเฝ้าประตูห้องทางด้านหน้าและด้านหลังเอาไว้ฟึบ ๆๆ!พวกเขาหลายคนพากันชักก

สมองของเขาทำงานกำลังอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ต้องคิดหาเหตุผลออกมาสักข้อ ไม่เช่นนั้นเขาไม่สงสัยเลยว่าฉู่เฉินจะเงื้อมมือฟันกระบี่ลงมาตัดศีรษะของเขา! “หลินฟางเจิ้ง อาก็มีวันนี้เหมือนกันนะ!” หลินชือหย่าที่อยู่ทางด้านข้างเห็นหลินฟางเจิ้งคุกเข่าต่อหน้าฉู่เฉิน ไม่กล้าขยับเลยสักนิดเดียว น้ำตาในดวงตาพลันคลอเบ้า เธอหยิบขวดไวน์บนโต๊ะขึ้นมาแล้วฟาดใส่ศีรษะของหลินฟางเจิ้งแรง ๆ เพล้ง!ขวดไวน์แดงถูกฟาดจนแตกเป็นเสี่ยง ๆ เลือดผสมกับไวน์แดงไหลนองพื้นทว่าตั้งแต่ต้นจนจบ หลินฟางเจิ้งไม่กล้าส่งเสียงร้องแม้แต่คำว่าเจ็บ “พ่อแม่ของหนูไม่เคยใจดำกับอา ทำไมอาต้องใช้หนอนกู่ทำร้ายพวกเขาจนตายด้วย!” หลินชือหย่าคว้าคอเสื้อของหลินฟางเจิ้งโดยที่น้ำตานองหน้า ตะโกนถามเสียงดัง“ชือหย่า เธอฟังอานะ อะ...อาไม่ได้ตั้งใจเหมือนกัน อา...”เพียะ!หลินชือหย่าสะบัดมือตบหน้าหลินฟางเจิ้งไปหนึ่งฉาดก่อนจะกัดฟันกล่าวว่า “ไม่ได้ตั้งใจ? งั้นหนอนกู่บนตัวหนู อาจะอธิบายว่ายังไงอีก!”เมื่อเผชิญหน้ากับการซักถามติดต่อกันของหลินชือหย่า หลินฟางเจิ้งก็น้ำท่วมปากฉู่เฉินหรี่ตาเล็กน้อย เอ่ยด้วยเสียงเย็นชาว่า “หลินฟางเจิ้ง คุณเองก็ก่อกรรมทำ