All Chapters of ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห: Chapter 371 - Chapter 380

หลินชือหย่าพยักหน้ากล่าวว่า “วางใจเถอะค่ะ ฉันจัดการคนเดียวได้ ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก”หลินชือหย่ากล่าวจบก็ไปส่งฉู่เฉินถึงหน้าประตูแล้วค่อยหันตัวกลับมาเวลานี้หลินฟางเจิ้งยังมีความน่าเกรงขามเหมือนเมื่อกี้ที่ไหนกัน?เมื่ออยู่ต่อหน้าหลินชือหย่า เขาถึงขนาดไม่กล้าหายใจแรงด้วยซ้ำเมื่อครู่นี้เขาได้ยินชัดเจนมากว่ายาที่ฉู่เฉินมอบให้หลินชือหย่านี้จำเป็นต้องกินเดือนละครั้ง ต่อให้แย่งยาเม็ดนี้จากในมือของหลินชือหย่าก็ไม่มีประโยชน์ ชีวิตน้อย ๆ อยู่ในกำมือของหลินชือหย่า เขาไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะต่อต้านเลยสักนิดเดียว “หลินฟางเจิ้ง กลับไปที่บริษัทกับหนูเดี๋ยวนี้!”หลินชือหย่ากลับไปเปลี่ยนชุดที่ห้องของตัวเองก่อน จากนั้นถึงค่อยเดินกลับไปที่ห้องรับแขกอีกครั้งแล้วออกคำสั่งอย่างเย็นชา“งั้น...นี่จะทำยังไงดี?”หลินฟางเจิ้งชี้ไปยังศพบนพื้นที่ยังคงมีไอร้อนลอยออกมา เอ่ยถามด้วยสีหน้าย่ำแย่“อาก็หาทางจัดการเองสิ!” หลินชือหย่าทิ้งคำพูดไว้อย่างเย็นชาแล้วก้าวเท้าเดินออกไป หลินฟางเจิ้งถอนหายใจหนัก ๆ ล้วงโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความไปหาลูกน้องของตัวเอง จากนั้นก็ตามหลินชือหย่าออกไปจากคฤหาสน์ตระกูลหลินด้วย

ซุนเซี่ยวเหรินกล่าวจบก็หยิบขวดแก้วออกมาจากในกล่องยาทันที จากนั้นก็เทน้ำยาด้านในใส่ถ้วยใบเล็กแล้วยื่นให้หลิ่วหรูเยียนพร้อมกล่าวว่า “คุณหนูหลิ่ว ดื่มมันแล้ว อาการของคุณก็จะคงที่ได้ในไม่ช้า”หลิ่วหรูเยียนรีบรับถ้วยยาแล้วดื่มรวดเดียวจนหมด เวลาผ่านไปไม่นาน หลิ่นหรูเยียนพลันรู้สึกได้ความง่วงงุนถาโถมเข้ามา ก่อนจะเคลิ้มหลับไปเมื่อเห็นฉากนี้ หลิ่วชิงเหอก็เอ่ยอย่างไม่เข้าใจว่า “หมอเทวดาซุน นี่คุณทำอะไรคะ?” “นี่เป็นผลข้างเคียงของน้ำยาแก้พิษ นอนหลับสักตื่นก็ไม่เป็นไรแล้วครับ แต่ผมยังคงย้ำคำพูดประโยคนั้น นี่เป็นการรักษาที่ปลายเหตุ”ซุนเซี่ยวเหรินกล่าวจบก็สะพายกล่องยาขึ้นมาแล้วหันตัวเดินจากไป “หมอเทวดาซุน!” หลิ่วชิงเหอรีบตามออกไป จนกระทั่งมาถึงหน้าประตู ซุนเซี่ยวเหรินถึงค่อยชะงักฝีเท้า เบนสายตาเล็กน้อยมองมาทางหลิ่วชิงเหอแล้วพูดว่า “ประธานหลิ่ว ความจริงคุณน่าจะรู้ว่าใครสามารถรักษาอาการป่วยของคุณหนูหลิ่วได้”“ไม่อย่างนั้น เธอคงไม่รอดมาจนถึงตอนนี้” “ถ้าเกิดผมเดาไม่ผิด คนผู้นั้นน่าจะเป็นคุณฉู่สินะ?” เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หลิ่วชิงเหอทำหน้าอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะเม้มริมฝีปาก ไม่เอ่ยปากพูดอะไรเ

ขาขาวเนียนงดงามถูกห่อหุ้มอยู่ในถุงน่องสีดำ และยังเผยให้เห็นความขาวดุจหิมะนี่แม่งเอ๊ยอยากยั่วกันสุด ๆ ไปเลยใช่ไหม?เมื่อเห็นฉู่เฉินจ้องมองถุงน่องของตัวเอง กวนเหล่ยก็เม้มปากหัวเราะพลางกล่าวว่า “ประธานฉู่ วันนี้ฉันแต่งตัวดูดีไหมคะ?” “ดู...ดูดีสิ แต่ว่าครั้งหน้าไม่ต้องแต่งตัวเยอะขนาดนี้แล้วนะ”ฉู่เฉินกลืนน้ำลายทีละอึก ก่อนจะผลักประตูเดินเข้าไปในห้องทำงานทันทีที่เข้าไปในห้อง กลิ่นควันหลังสงครามใหญ่ก็โชยเข้ามาในจมูก ฉู่เฉินรีบหันหน้าไปพูดกับกวนเหล่ยว่า “ขอยืมใช้น้ำหอมของคุณหน่อย” กวนเหล่ยพยักหน้าติดต่อกันพลางพูดว่า “ได้ค่ะ” ไม่นานฉู่เฉินก็ใช้น้ำหอมไปเกือบครึ่งขวด อากาศทั่วทั้งห้องทำงานเปลี่ยนเป็นสดชื่นขึ้นไม่น้อยเช่นกันหลังจากที่กวาดตามองโซฟากับโต๊ะทำงานที่แทบจะไม่มีร่องรอยว่าผ่านสงครามใหญ่ใด ๆ ฉู่เฉินถึงค่อยกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความสบายใจ“ประธานฉู่ เมื่อวานฉันเสียเวลาไปสองชั่วโมงกว่าถึงจะทำความสะอาดห้องทำงานเสร็จนะคะ เหนื่อยจนปวดเอวปวดหลังแล้ว ถ้าคุณไม่เชื่อก็ดูสิคะ ตรงนี้บวมอยู่นิดหน่อย” กวนเหล่ยพูดพลางถลกมินิสเกิร์ตที่แทบจะคลุมสะโพกอวบอิ่มไม่มิดขึ้นมาทันที เผยสะโพกอ

“ต่อให้เป็นหกต่อสี่ ผมก็รับได้”นี่เป็นขีดจำกัดล่างของหลิวฉางเจียงแล้ว ถึงอย่างไรในมือของเขาก็กุมทรัพยากรช่องทางของมณฑลซานไว้ไม่น้อย คิดว่าตัวเองมีต้นทุนต่อกรกับฉู่เฉินได้!ฉู่เฉินเล่นซ่อนหากับเท้าเล็ก ๆ ของปี้เวยใต้โต๊ะพลางเอ่ยอย่างไม่แสดงอารมณ์ว่า “ประธานหลิว ขอโทษมาก ๆ ครับ ไม่มีใครสามารถตั้งกฎให้ผมได้” สิ้นเสียงพูด ฉู่เฉินก็หน้าเปลี่ยนสีติดต่อกันหลายครั้งเท้าเล็ก ๆ ที่เดิมทีมีเพียงข้างเดียวใต้โต๊ะได้เปลี่ยนเป็นสองข้างแล้ว ไม่เพียงเท่านั้น เธอยังฉวยโอกาสตอนรินชา โน้มตัวมาข้างหน้าอย่างจงใจเมื่อมองจากมุมของฉู่เฉิน ปรากฏภาพที่ชวนให้หวั่นไหวแม้แต่ฉู่เฉินก็ต้านทานสถานการณ์นี้ไม่ไหวนิดหน่อยเช่นกัน เขาหายใจหนักขึ้นเล็กน้อยอย่างควบคุมไว้ไม่อยู่กู้รั่วเสวี่ยที่อยู่ทางด้านข้างเห็นฉู่เฉินมีสีหน้าไม่สู้ดี อีกทั้งหายใจแรงขึ้นเล็กน้อย เธอก็รีบยื่นมือไปแตะหน้าผากของฉู่เฉินแล้วพูดว่า “ฉู่เฉิน พี่เป็นอะไร คงไม่ได้ไม่สบายหรอกใช่ไหม?” “มะ...ไม่เป็นไร แค่คอแห้งนิดหน่อย เดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้ว”ฉู่เฉินฝืนยิ้มให้กู้รั่วเสวี่ยหลิวฉางเจียงที่อยู่ทางด้านข้างเห็นฉู่เฉินไม่ยอมถอยให้เลย สีหน้า

“สวี่เจี๋ย ฉันบอกนายชัดเจนแล้วไงว่าถ้าไม่มีธุระอะไร อย่ามาที่บริษัทของฉัน ฉันกำลังทำงานอยู่นะ เข้าใจหรือเปล่า!” สวี่เจี๋ยคิดไม่ถึงว่าจู่ ๆ กวนเหล่ยจะระเบิดอารมณ์ใส่เขาอย่างรุนแรง เขาตกตะลึงก่อน จากนั้นถึงค่อยอธิบายว่า “เหลยเหล่ย ฉันเป็นห่วงว่ารสชาติอาหารดิลิเวอรีจะไม่ถูกปากเธอ ก็เลยตั้งใจใช้เวลาพักเที่ยงวิ่งกลับบ้านไปทำซี่โครงเปรี้ยวหวานที่เธอชอบกินที่สุดมาให้เธอ”สวี่เจี๋ยกล่าวพลางหยิบกล่องข้าวออกมาเหมือนมอบของขวัญล้ำค่า แล้วเปิดฝาออกอย่างระมัดระวังแต่เขายังไม่ทันยื่นให้กวนเหล่ย จู่ ๆ ดวงหน้าสวยของกวนเหล่ยก็เย็นชาขึ้นมา เธอสะบัดมือปัดกล่องข้าวในมือของเขาจนคว่ำลงพื้น! “สวี่เจี๋ย! ฉันขอเตือนนายไว้เลยนะ ถ้านายมาที่บริษัทฉันอีกไม่ว่าจะมีธุระหรือไม่ก็ตาม พวกเราสองคนเลิกกัน!” “อีกอย่าง ไม่มีใครเห็นค่าซี่โครงหมูเปรี้ยวหวานห่วย ๆ ของนายหรอก! ไปให้พ้น!” กวนเหล่ยก้าวข้ามกล่องข้าวบนพื้น ขี้เกียจแม้แต่จะสนใจแฟนหนุ่มไร้ค่าคนนั้นของเธอหลังจากปิดประตูห้องทำงานดังปัง กวนเหล่ยเปลี่ยนเป็นชุดเดรสเซ็กซี่เมื่อเช้านี้อย่างคล่องแคล่ว แถมยังตั้งใจเติมเครื่องสำอางให้ตัวเอง ชื่นชมรูปร่างอวบอิ่มของ