บททั้งหมดของ ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: บทที่ 581 - บทที่ 590

“ไปให้พ้น!” เหมยตงยวนพูดแทรกอย่างดุดัน “ถ้าเจ้ามีนางอยู่ในใจจริงๆ แม้จะอารมณ์ร้อนแค่ไหนก็ต้องสามารถควบคุมอารมณ์ในขณะนั้นได้”“ถ้ารักใครสักคนจริงๆ เจ้าจะไม่มีวันทำให้นางได้รับความทุกข์แม้แต่น้อย ยิ่งไม่สามารถขังนางไว้ในโรงเก็บฟืนแล้วสั่งห้ามไม่ให้นางออกมา”“ถ้านางเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา คงตายไปนานแล้ว!”“เพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ นางถึงกับใช้วิชาต้องห้าม ทำให้ขานางไม่หายดีสักที ต้องทนทุกข์ทรมานมากมาย!”“ความเจ็บปวดที่นางต้องทนรับ ไม่ว่าเจ้าจะเสียใจสักแค่ไหนหรือพูดอะไรออกมา ก็ไม่สามารถลบล้างได้หรอกนะ?”“ถ้าข้าสามารถฆ่าเจ้าได้ หากข้าฆ่าเจ้าได้จริงๆ ข้าคงฆ่าเจ้าไปนานแล้ว!”จิ่งโม่เยี่ยดวงตาร้อนผ่าว ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมนางถึงบาดเจ็บอยู่นานแต่ไม่หายดีสักทีเพราะนางใช้วิชาต้องห้ามนี่เอง ทำให้อาการบาดเจ็บที่ขาไม่หายสักทีเขาหมอบหน้าลงพูดว่า “ท่านพ่อตาพูดถูก ความเจ็บปวดที่ข้าทำให้นางนั้นต้องทนรับนั้น ไม่สามารถลบล้างได้ด้วยคำพูดไม่กี่คำ”“ข้าก็ไม่คิดจะลบล้างด้วยวิธีการแบบนี้ ข้าแค่ขอโอกาสจากท่านพ่อตา ให้ข้าได้ดูแลนางอย่างดี…”“ไปให้พ้น!” เหมยตงยวนพูดแทรกอีกครั้ง “เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึง

จิ่งโม่เยี่ยรู้ว่าเฟิ่งชูอิ่งไม่ชอบเขา และจากเหตุการณ์เมื่อครั้งก่อนอาจจะทำให้นางเกลียดเขามากขึ้น แต่ก็ทำให้ในใจของเขามีความหวังเกิดขึ้นนางไม่ชอบเขา ไม่ให้อภัยเขา เขาก็จะไม่ไปรบกวนนาง แค่ได้มองนางจากระยะไกลก็เพียงพอแล้วส่วนเรื่องในอนาคต…เรื่องในอนาคต ค่อยว่ากันทีหลังขณะนี้เขายังมีเรื่องต้องทำอยู่ปู๋เยี่ยโหวเอนหลังอยู่บนเตียงไม้สลักขนาดใหญ่ ขาไขว้กันไปมา ดูท่าทางสบายสุดๆในมือของเขายังถือขนมชนิดหนึ่งอยู่ ขนมนี้อร่อยถูกใจเขามาก เขาถึงกับหลับตาเคลิบเคลิ้มขณะที่ลิ้มรสมันในสภาพแบบนี้ เขาไม่มีความรู้สึกเหมือนกำลังติดคุกเลย ดูเหมือนเขาออกไปพักผ่อนเพื่อสนุกกับชีวิตเสียมากกว่าสิ่งที่ทำให้ปู๋เยี่ยโหวเสียดายคือ ขณะนี้ไม่มีใครมาคอยรับใช้เขา ห้องขังก็ดูมืดและอับชื้น ทำให้บรรยากาศดูแย่กว่าที่คิดแต่ถ้าเขาสามารถหลุดพ้นเคราะห์กรรมไปได้ เขาคิดว่าเขาจะยอมอดทนต่อไปอีกสักพักเขายืดตัวบิดขี้เกียจและรู้สึกง่วง จึงตัดสินใจที่จะงีบหลับก่อนเขาเพิ่งจะยืดเส้นยืดสาย ก็รู้สึกได้ว่ามีคนเข้ามาตอนแรกเขาคิดว่าเป็นยามที่มาผลัดเปลี่ยนเวร จึงไม่ได้ใส่ใจ และไม่แม้แต่จะมองไปที่ประตูกรงขังจนกระทั่งคนท

เขาไม่รู้ว่าปู๋เยี่ยโหวโกหกเรื่องนี้ตรงไหนบ้าง แต่เขารู้ว่าสิ่งหนึ่งเป็นความจริงนั่นคือ เฟิ่งชูอิ่งไม่ชอบเขาเขาหรี่ตาลงนั่งเงียบๆ ไม่พูดอะไรปู๋เยี่ยโหวไม่ได้รับคำตอบจากเขา จึงหันไปมองเขาอีกครั้ง เมื่อเห็นผมขาวเต็มหัวของเขาก็ขยับเข้าไปใกล้ปู๋เยี่ยโหวถามเขาว่า “ครั้งนี้เจ้าได้เจอท่านลุงเหมยหรือเปล่า?”จิ่งโม่เยี่ยพยักหน้าเบาๆปู๋เยี่ยโหวจึงเข้าใกล้เขาอีก “ถ้าเจ้ารู้แล้ว ก็ฟังคำแนะนำของข้าสักหน่อย”“ที่ไหนในโลกนี้ไม่มีบุปผางามบ้าง ทำไมต้องหลงรักปักใจแค่ดอกไม้ดอกเดียว?”“เจ้ามีอำนาจ มีรูปร่างหน้าตาเพรียมพร้อม มีฐานะสูงส่ง เจ้าอยากได้สตรีแบบไหนก็ย่อมได้ทั้งนั้น?”“ถึงนางจะดีเลิศเลอ แต่ใจนางไม่อยู่ที่เจ้า ก็อย่าเสียเวลายุ่งวุ่นวายกับนางเลย”“ข้ารู้จักสาวงามมากมาย ทั้งอ่อนหวานและเอาใจใส่เก่ง อุปนิสัยดีเยี่ยม ดีกว่านางเป็นพันเป็นหมื่นเท่า!”“แค่เจ้าพูดมาคำเดียว ข้าก็จะให้พวกนางมาปรนนิบัติเจ้าทั้งหมดเลย”จิ่งโม่เยี่ยไม่ได้สนใจเขา ปู๋เยี่ยโหวยังคงพูดถึงความสุขที่ได้มีสาวงามมาปรนนิบัติรับใช้ ทำให้จิ่งโม่เยี่ยรู้สึกเบื่อหน่ายจิ่งโม่เยี่ยย้อนกลับไปนึกถึงเรื่องราวต่างๆ ตั้งแต่เขาได้ร

“เพราะเหตุนี้ ทำให้นางมีนิสัยที่ค่อนข้างจะหยิ่งยโสและเอาแต่ใจ”“ครั้งแรกที่ข้าพบนาง ข้าเผชิญหน้ากับความแห้งแล้งครั้งใหญ่ในแคว้นซีฉู่ นางในฐานะสตรีศักดิ์สิทธิ์ได้ขอฝนให้กับแคว้นซีฉู่”“แม่ของเจ้ามีความสามารถในการทำนายที่ยอดเยี่ยม แต่ความสามารถในการขอฝนกลับไม่ค่อยดีนัก การตั้งอาคมขอฝนของนางล้วนแต่เกิดผิดพลาด”“ตอนนั้นข้าทนมองไม่ไหวจึงช่วยนางปรับอาคมให้ถูกต้อง แล้วก็ขอฝนมาได้ แต่นางกลับคิดว่าข้ากำลังหยามหน้านาง ตั้งแต่นั้นมานางก็หาวิธีมาทำให้ข้าลำบากทุกวัน”“ตอนนั้นข้ายังมีวิญญาณร้ายตัวสุดท้ายที่ยังไม่สามารถปราบได้ นางรบกวนข้าทุกวัน ทำให้ข้าลำบากหลายครั้ง จนต้องไล่ตะเพิดนางไปหลายครั้ง และครั้งหนึ่งข้าเผลอทำให้นางได้รับบาดเจ็บ”เฟิ่งชูอิ่งเบิกตากว้างมองเขา “พ่อทำร้ายแม่หรือ?”เหมยตงยวนยิ้มแห้งๆ พร้อมกับลูบจมูกเบาๆ “เป็นการทำร้ายโดยไม่ได้ตั้งใจ และก็เป็นครั้งนั้นที่ความสัมพันธ์ของพวกเรามีการเปลี่ยนแปลง”เฟิ่งชูอิ่งสีหน้าเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ เหมยตงยวนรู้สึกว่ามันน่าเสียดาย “แม่ของเจ้านั้นมีความสามารถในการทำให้คนวุ่นวายจริงๆ ข้าแทบจะรับมือไม่ไหว”เฟิ่งชูอิ่งหัวเราะเบาๆ “ท่านพ่อ ท่าน

“นางไม่ยอมให้ข้าเลี้ยงดูเจ้าเลยส่งเจ้าขึ้นขบวนรถเดินทางไปยังเมืองหลวง เพื่อให้สหายเก่าของนางดูแลเจ้าแทน”เขาพูดถึงตรงนี้ น้ำเสียงก็สั่นเครือเล็กน้อยแม่ของเฟิ่งชูอิ่งไม่ยอมให้อภัยเขาจนกระทั่งตาย แม้แต่การส่งลูกสาวไปให้คนอื่นเลี้ยงก็ยังดีกว่าการให้เขาเลี้ยง เรื่องนี้ทำให้เขาได้รับผลกระทบทางจิตใจอย่างมากเฟิ่งชูอิ่งเรียกเขาว่า “ท่านพ่อ…”เหมยตงยวนพูดเบาๆ ว่า “ข้าไม่เป็นไร ข้าติดหนี้แม่ของเจ้ามากมายนัก นางเกลียดข้าก็เป็นเรื่องปกติ”“แค่คิดถึงเรื่องเหล่านี้ก็ทำให้ข้ารู้สึกเศร้าแล้ว”เฟิ่งชูอิ่งอยากจะปลอบเขา แต่เรื่องนี้กลับไม่รู้จะปลอบใจอย่างไรในสถานการณ์นั้น จากมุมมองของเหมยตงยวนมันคือการอดทน แต่จากมุมมองของแม่เฟิ่งชูอิ่งมันคือความเจ็บปวดอย่างสุดซึ้งไม่ว่าสถานการณ์จะเกิดจากความปรารถนาของเขาหรือไม่ เขาก็ยังทำร้ายนางอยู่ดีเฟิ่งชูอิ่งลองเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในสถานการณ์ของแม่นางในตอนนั้น ก็สามารถเข้าใจการตัดสินใจของท่านแม่ได้ดีเรื่องเหล่านี้ตอนนี้พูดออกมาจากปากเหมยตงยวนแค่ไม่กี่ประโยค แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้นคงจะเป็นหายนะอันยิ่งใหญ่นางนึกถึงสิ่งที่ได้จากหลินชูเจิ้ง ถามว่