All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 571 - Chapter 580

หลังจากเขาเอ่ยจบ ก็บอกเล่าลักษณะของคนแคว้นซีฉู่ที่เขาฆ่าตายไปโดยที่แตกต่างจากความจริงทั้งหมด แล้วยังแนบเนียนเสียจนคนจับผิดไม่ได้เรื่องที่เขาถูกคนลอบสังหารมักจะเกิดขึ้นในเมืองหลวงอยู่ตลอดเวลา ก่อนหน้านี้เขาก็เคยแจ้งเรื่องไปที่ศาลต้าหลี่เหมือนกัน เพื่อขอให้พวกเขาช่วยสืบหาตอนนี้เขาบอกว่าถูกคนแคว้นซีฉู่ลอบฆ่า ทว่ากลับเป็นฝ่ายถูกเขาฆ่าเสียเอง อย่างไรเสียคนแคว้นซีฉู่ก็ตายไปหมดแล้ว ไม่มีใครลุกมาพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองได้ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ปู๋เยี่ยโหวสามารถใช้วิธีการดังกล่าวหลุดพ้นจากความผิดได้รองหัวหน้าศาลต้าหลี่สีหน้าย่ำแย่เล็กน้อย เอ่ยว่า “เรื่องนี้ศาลต้าหลี่จะสืบหาให้ถึงที่สุด”ปู๋เยี่ยโหวเอียงศีรษะแล้วเอ่ยว่า “ถ้าอย่างนั้นท่านก็หาให้ชัดเจนเถอะ หากว่าสืบหาไม่ได้ว่าใครอยู่เบื้องหลัง เรื่องนี้ข้าไม่ยอมจบง่ายๆ แน่!”ฮ่องเต้เจาหยวนมีขุมอำนาจเป็นของตนเองอยู่ในเมืองหลวง ขุนนางจำนวนไม่น้อยภักดีต่อเขาตอนนี้จิ่งโม่เยี่ยกุมอำนาจเบ็ดเสร็จได้เพียงกรมคลังและกรมกลาโหม คนกรมราชทัณฑ์ครึ่งหนึ่งพักดีต่อเขา แต่ศาลต้าหลี่ยังอยู่ในมือของฮ่องเต้เจาหยวนด้วยเหตุนี้เอง ศาลต้าหลี่ถึงพยายามจะยัดเยียดค

เขาจ้องมองหลุมศพตรงหน้าแน่นิ่ง “ในเมื่อเป็นอย่างนั้น เซียวฉี่หรงเจ้าสารเลวคนนั้นจะมาขุดหลุมศพของนางทำไมล่ะ?”เซียวฉี่หรงคือชื่อของปู๋เยี่ยโหววันนี้ตอนที่เขาทราบข่าวจากสายสืบ บอกว่าหลังจากปู๋เยี่ยโหวฆ่าคนจากแคว้นซีฉู่แล้วก็มาขุดเปิดหลุมศพแห่งหนึ่ง จากนั้นก็นำศพของผู้หญิงคนหนึ่งมาฝังเอาไว้พอเขาได้ยินตำแหน่งที่แน่ชัดของหลุมศพ ก็พบว่ามันคือบริเวณเดียวกันกับหลุมศพของเฟิ่งชูอิ่ง ดังนั้นเขาถึงได้หน้าเปลี่ยนสีฉับพลันทว่าตอนที่เขาทราบข่าวก็ยังไม่แน่ใจมากนัก ดังนั้นเขาจึงไม่คิดจะหาเรื่องบีบคั้นปู๋เยี่ยโหวหลังจากปู๋เยี่ยโหวเปิดเผยว่าคนที่มาจากแคว้นซีฉู่เกี่ยวข้องกับเฟิ่งชูอิ่ง เขาก็สัมผัสได้ว่าคำพูดของปู๋เยี่ยโหวหกส่วนน่าจะเป็นความจริงอีกอย่างเขาก็รู้สึกปู๋เยี่ยโหวเป็นอย่างดี จึงตรวจพบความประหม่าของปู๋เยี่ยโหวอย่างชัดเจนเพราะว่าท่าทางประหม่าของปู๋เยี่ยโหวนั่นแหละ ทำให้เขาคิดว่าปู๋เยี่ยโหวอาจจะขุดหลุมศพของเฟิ่งชูอิ่งจริงๆและเพราะเขาตระหนักได้ถึงเรื่องนี้ ดังนั้นจึงละทิ้งหน้าที่ภาระงานทั้งหมดแล้วมุ่งหน้ามาตรวจสอบว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่พอเขามาถึงก็พบความผิดปกติทันทีความจริงแล้วหากไม่กี่วัน

ชีวิตของจิ่งโม่เยี่ยนั้นเต็มไปด้วยความเด็ดขาด ไม่เคยมีความลังเลเช่นนี้มาก่อนเขารู้ดีว่าถ้าเขาหานางพบ นางอาจจะไม่ยอมพบเขา แต่เขาก็ไม่สามารถควบคุมความคิดที่จะไปหานางได้เขาเตือนตัวเอง ว่าหลุมศพที่ว่างเปล่านี้หมายถึงนางยังมีชีวิตอยู่ ไม่ต้องไปหาหรอก แค่รู้ว่านางยังมีชีวิตอยู่ก็พอนางไม่เคยชอบเขา ถ้าเขาหานางพบ โดยมีเรื่องราวในอดีตอยู่ เขาก็จะยิ่งเพิ่มความเกลียดชังต่อนางมากขึ้นเสียงอีกเสียงในใจของเขากลับพูดว่า “ถึงรู้ว่านางยังมีชีวิตอยู่ อย่างน้อยก็ต้องยืนยันให้ได้”“ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น อย่างน้อยก็ต้องได้เห็นนางที่ยังมีชีวิตอยู่ด้วยตาของเขา”สองเสียงนี้ต่อสู้กันในใจของเขาท้ายที่สุด เสียงที่สองก็ชนะ เขาบอกตัวเองว่า “แค่ยืนยันว่านางยังมีชีวิตอยู่ แค่ได้เห็นนางสักครั้งก็พอ”จิ่งโม่เยี่ยยืดมือไปกดที่กลางหน้าผาก สูดหายใจลึก ๆ แล้วลุกขึ้นยืนทันทีฉินจื๋อเจี้ยนมองไปที่เขา เขาจึงเอ่ยเสียงต่ำว่า “ข้าจะออกไปเดินคนเดียว พวกเจ้าห้ามตามมา”ฉินจื๋อเจี้ยนมีความกังวลจึงกล่าวว่า “แต่…”จิ่งโม่เยี่ยรำคาญจึงขัดเขา “ไม่มีแต่ ถ้าหากเจอฆาตกร ข้าสามารถรับมือได้เอง”ฉินจื๋อเจี้ยนรู้ว่าเขามีฝีมือส

เฟิ่งชูอิ่งในครั้งนี้ที่ล้มลงได้ปรับท่าทางของตัวเองเพื่อหลีกเลี่ยงการบาดเจ็บที่ขา แต่แขนกลับมีรอยถลอกรอยถลอกเล็กน้อยแค่นี้ นางจึงไม่ได้ใส่ใจมากนักนางยิ้มและพูดว่า “ข้าเรียกนางหลายครั้ง นางไม่ตอบ ข้าก็หิวน้ำมากเลยคิดจะไปตักน้ำเอง”“ใครจะรู้ว่าตอนนี้ข้าจะไร้ประโยชน์ขนาดนี้ แค่จะตักน้ำดื่มยังทำให้ตัวเองบาดเจ็บได้”เฉี่ยวหลิงตบหัวตัวเองและพูดว่า “เมื่อครู่นี้ข้าอยู่ในครัวเลยไม่ได้ยิน ถ้าครั้งหน้าข้าไม่มาทันเวลา ท่านก็ช่วยรอข้าหน่อยนะ”“ท่านไม่ใช่คนไร้ประโยชน์สักหน่อย เพียงแค่บาดเจ็บเท่านั้น รอให้ท่านหายดี ท่านจะเป็นสตรีที่เก่งกาจที่สุดในโลกเหมือนเดิม”เฟิ่งชูอิ่งถอนหายใจ “ข้าก็ไม่สามารถพึ่งพาเจ้าได้ทุกเรื่อง อีกอย่าง การขยับตัวบ้างก็เป็นเรื่องดีต่อร่างกาย”“ถ้าข้านอนอยู่เฉยๆ ทุกวัน รอให้ขาหายดี ข้ากลัวว่าตัวเองจะพิการของจริงน่ะสิ”เฉี่ยวหลิงปลอบใจนาง “ท่านอย่าเพิ่งกังวล อาการบาดเจ็บของท่านมีความพิเศษนิดหน่อย แต่ตอนนี้ก็กำลังค่อยๆ ดีขึ้น”เฟิ่งชูอิ่งถอนหายใจอีกครั้ง “เจ้าพูดถูก แต่ทุกวันนี้ข้าก็ทำแค่ได้นอนหรือนั่ง มันน่าเบื่อจริงมากๆ”“ข้าอ่านหนังสือที่พ่อหามาให้เกือบหมดแล้ว ถ้า

ดังนั้น ณ จุดนี้ เขาก็มีแต่ต้องยอมรับการโดนทุบตี ไม่มีทางที่จะตอบโต้ได้เลยเพราะเมื่อเข้าใกล้แล้ว จิ่งโม่เยี่ยก็จำเหมยตงยวนได้ในที่สุด “ท่านคือเจ้าสำนักลี้ลับเหมยตงยวนใช่ไหม?”เหมยตงยวนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ท่านอ๋องทรงความจำดีจริง ๆ ถึงสามารถจำข้าได้”เมื่อจิ่งโม่เยี่ยจำเหมยตงยวนได้เขาก็รู้สึกตกใจอย่างมาก และทันใดนั้นก็คิดถึงคำพูดที่เฟิ่งชูอิ่งเคยพูดกับเขาหลินชูเจิ้งบอกเฟิ่งชูอิ่งว่าเหมยตงยวนคือพ่อของนางเหมยตงยวนมีความสามารถขนาดนี้ เฟิ่งชูอิ่งได้รับบาดเจ็บและตอนนี้อ่อนแอมาก ไม่สามารถควบคุมเหมยตงยวนได้ดังนั้นจึงเป็นไปได้ว่าเหมยตงยวนยินดีที่จะอยู่เคียงข้างเฟิ่งชูอิ่งและสิ่งที่ทำให้เหมยตงยวนซึ่งเป็นวิญญาณที่น่ากลัวอยู่เคียงข้างเฟิ่งชูอิ่งได้ ก็มีแต่ความเต็มใจอย่างแท้จริงความเต็มใจเช่นนี้ก็เป็นเพราะความสัมพันธ์ทางสายเลือดในสถานการณ์เช่นนี้ สิ่งที่พวกเขาคิดว่าเป็นไปไม่ได้ที่สุด กลับกลายเป็นความจริงจิ่งโม่เยี่ยปกป้องใบหน้าของเขาและพูดว่า “ท่านคือพ่อของชูอิ่งใช่ไหม?”เหมยตงยวนไม่รู้สึกแปลกใจที่จิ่งโม่เยี่ยเดาออกถึงความสัมพันธ์ของเขากับเฟิ่งชูอิ่งแววตาของเขาเย็นชา “ถูกต้อง