บทที่ 577

เฟิ่งชูอิ่งขมวดคิ้วเล็กน้อย นับตั้งแต่การบุกเข้ามาของมือสังหารรอบก่อน นางก็ระมัดระวังตัวมากขึ้น

ด้วยนิสัยของปู๋เยี่ยโหวคนนั้น คงมีคนในเมืองหลวงอยากจะฆ่าเขาเยอะเลยล่ะ

เฟิ่งชูอิ่งคิดว่าความรู้สึกก่อนหน้านี้ไม่ว่าจะเป็นการคิดไปเองหรือไม่ นางก็ควรจะระวังเอาไว้ก่อน ดังนั้นจึงหยิบยันต์สองแผ่นออกมาถือไว้

ขาของนางไม่หายดีสักที ในยามปกตินางจึงต้องนั่งรถเข็น หากอยากจะเดินก็ต้องใช้ไม้เท้าค้ำยันช่วย

นางใช้มือคลำๆ และหยิบไม้เท้าออกมาจากข้างเก้าอี้ พยายามลุกขึ้นยืนให้ยิ่งแล้วใช้ไม้เท้าประคองตัวเองเดินไปข้างหน้า

นางเดินไปด้วยตะโกนเรียกไปด้วย “เฉี่ยวหลิง!”

นางในตอนนี้หันไปอีกทางแล้ว จิ่งโม่เยี่ยที่ซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้จึงปรากฏตัวออกมา เขามองเห็นนางใช้ไม้เท้าประคองตัวเองเดินอย่างยากลำบาก ร่างกายก็แข็งทื่อไปทันที

เฟิ่งชูอิ่งถูกเผาตายเพราะเพลิงที่เทียนซือเป็นคนวาง แต่ขาของนางเขาเป็นคนทำให้หักเอง

จิ่งโม่เยี่ยคิดถึงตอนแรกที่รู้ว่านาง ‘ตาย’ เขาเห็นว่าแผลที่ขาของนางเลวร้ายอย่างมาก ยามเห็นนางเดินอย่างทุลักทุเลในยามนี้ เขากลับรู้สึกว่าไม่อาจให้อภัยตัวเองได้

จิ่งโม่เยี่ยคำนวณระยะเวลาในใจคร่าวๆ นางได้รับบาดเจ็บม