เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 582
บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 583
จิ่งโม่เยี่ยรู้ว่าเฟิ่งชูอิ่งไม่ชอบเขา และจากเหตุการณ์เมื่อครั้งก่อนอาจจะทำให้นางเกลียดเขามากขึ้น แต่ก็ทำให้ในใจของเขามีความหวังเกิดขึ้นนางไม่ชอบเขา ไม่ให้อภัยเขา เขาก็จะไม่ไปรบกวนนาง แค่ได้มองนางจากระยะไกลก็เพียงพอแล้วส่วนเรื่องในอนาคต…เรื่องในอนาคต ค่อยว่ากันทีหลังขณะนี้เขายังมีเรื่องต้องทำอยู่ปู๋เยี่ยโหวเอนหลังอยู่บนเตียงไม้สลักขนาดใหญ่ ขาไขว้กันไปมา ดูท่าทางสบายสุดๆในมือของเขายังถือขนมชนิดหนึ่งอยู่ ขนมนี้อร่อยถูกใจเขามาก เขาถึงกับหลับตาเคลิบเคลิ้มขณะที่ลิ้มรสมันในสภาพแบบนี้ เขาไม่มีความรู้สึกเหมือนกำลังติดคุกเลย ดูเหมือนเขาออกไปพักผ่อนเพื่อสนุกกับชีวิตเสียมากกว่าสิ่งที่ทำให้ปู๋เยี่ยโหวเสียดายคือ ขณะนี้ไม่มีใครมาคอยรับใช้เขา ห้องขังก็ดูมืดและอับชื้น ทำให้บรรยากาศดูแย่กว่าที่คิดแต่ถ้าเขาสามารถหลุดพ้นเคราะห์กรรมไปได้ เขาคิดว่าเขาจะยอมอดทนต่อไปอีกสักพักเขายืดตัวบิดขี้เกียจและรู้สึกง่วง จึงตัดสินใจที่จะงีบหลับก่อนเขาเพิ่งจะยืดเส้นยืดสาย ก็รู้สึกได้ว่ามีคนเข้ามาตอนแรกเขาคิดว่าเป็นยามที่มาผลัดเปลี่ยนเวร จึงไม่ได้ใส่ใจ และไม่แม้แต่จะมองไปที่ประตูกรงขังจนกระทั่งคนท
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 584
แต่ถึงอย่างนั้น ผู้ต้องขังในคุกใกล้เคียงก็ยังมีคนโผล่หัวออกมาชมการทะเลาะวิวาทชีวิตในคุกนั้นน่าเบื่อมาก พวกเขาชอบดูเรื่องวุ่นวายและตะโกนเสียงดังว่า “เอาอีก ตีกันให้ตายไปเลย!”ฉินจื๋อเจี้ยนให้ทหารที่อยู่ข้างๆ ตีพวกที่มาดูเรื่องวุ่นวายด้วยเอาเถอะ ในเมื่อมันเป็นอย่างนี้แล้ว ก็ให้ทุกคนโดนตีไปพร้อมๆ กันเลยแล้วกันจิ่งโม่เยี่ยและปู๋เยี่ยโหวไม่ใช้กระบวนท่าอะไร แต่เมื่อสู้กันกลับเป็นการต่อยหนักหน่วงตรงไปตรงมาจิ่งโม่เยี่ยพูดขณะต่อยว่า “ทำไมถึงปิดบังข้า?”ปู๋เยี่ยโหวตอบว่า “ทำไมข้าจะต้องปิดบังเจ้า เจ้ามิใช่รู้แก่ใจหรือ?”“เจ้าทำตัวเองแท้ๆ นางไม่ชอบเจ้าเลย ไม่อยากพบหน้าเจ้า”“แล้วเจ้าก็ไม่รู้จักอายเสียบ้าง ยังคงตามติดนางไม่ยอมปล่อย”“นางเกือบจะตายเพราะเจ้ามาแล้ว ทำไมไม่ปล่อยนางเสียทีล่ะ?”จิ่งโม่เยี่ยไม่ตอบ แต่ยังคงต่อยปู๋เยี่ยโหวอย่างรุนแรงมากขึ้นปู๋เยี่ยโหวสบถคำหยาบ เขารู้สึกว่าวันนี้จิ่งโม่เยี่ยบ้าไปแล้ว!เขาเจ็บปวดจนร้องเสียงดัง “ข้าไม่พูดแล้ว ข้าไม่พูดแล้ว! อย่าตีข้าอีกเลย!”“ข้าปิดบังเจ้าก็จริง แต่ถ้าไม่ใช่เพราะข้า นางคงตายไปนานแล้ว!”รองหัวหน้าศาลต้าหลี่ได้ยินเสียงดังจึงรี
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 585
เขาไม่รู้ว่าปู๋เยี่ยโหวโกหกเรื่องนี้ตรงไหนบ้าง แต่เขารู้ว่าสิ่งหนึ่งเป็นความจริงนั่นคือ เฟิ่งชูอิ่งไม่ชอบเขาเขาหรี่ตาลงนั่งเงียบๆ ไม่พูดอะไรปู๋เยี่ยโหวไม่ได้รับคำตอบจากเขา จึงหันไปมองเขาอีกครั้ง เมื่อเห็นผมขาวเต็มหัวของเขาก็ขยับเข้าไปใกล้ปู๋เยี่ยโหวถามเขาว่า “ครั้งนี้เจ้าได้เจอท่านลุงเหมยหรือเปล่า?”จิ่งโม่เยี่ยพยักหน้าเบาๆปู๋เยี่ยโหวจึงเข้าใกล้เขาอีก “ถ้าเจ้ารู้แล้ว ก็ฟังคำแนะนำของข้าสักหน่อย”“ที่ไหนในโลกนี้ไม่มีบุปผางามบ้าง ทำไมต้องหลงรักปักใจแค่ดอกไม้ดอกเดียว?”“เจ้ามีอำนาจ มีรูปร่างหน้าตาเพรียมพร้อม มีฐานะสูงส่ง เจ้าอยากได้สตรีแบบไหนก็ย่อมได้ทั้งนั้น?”“ถึงนางจะดีเลิศเลอ แต่ใจนางไม่อยู่ที่เจ้า ก็อย่าเสียเวลายุ่งวุ่นวายกับนางเลย”“ข้ารู้จักสาวงามมากมาย ทั้งอ่อนหวานและเอาใจใส่เก่ง อุปนิสัยดีเยี่ยม ดีกว่านางเป็นพันเป็นหมื่นเท่า!”“แค่เจ้าพูดมาคำเดียว ข้าก็จะให้พวกนางมาปรนนิบัติเจ้าทั้งหมดเลย”จิ่งโม่เยี่ยไม่ได้สนใจเขา ปู๋เยี่ยโหวยังคงพูดถึงความสุขที่ได้มีสาวงามมาปรนนิบัติรับใช้ ทำให้จิ่งโม่เยี่ยรู้สึกเบื่อหน่ายจิ่งโม่เยี่ยย้อนกลับไปนึกถึงเรื่องราวต่างๆ ตั้งแต่เขาได้ร
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 586
จิ่งโม่เยี่ยไม่สนใจเขาและเดินออกไปอย่างรวดเร็วเขารู้ว่าเฟิ่งชูอิ่งยังมีชีวิตอยู่ ดังนั้นเขาจึงคิดจะมีชีวิตต่อไปในเมืองหลวงไม่ปลอดภัย เขายังมีหลายสิ่งที่ต้องทำวันนี้อารมณ์ของเขาผันผวนมาก ในขณะนี้เขาต้องการเวลาสักคืนเพื่อสงบสติอารมณ์ถึงแม้จะไม่ถึงกับหลบไปร้องไห้ แต่เขาก็ต้องการจัดระเบียบความรู้สึกของตัวเองให้ดีไม่ว่าจะอย่างไร เฟิ่งชูอิ่งก็ยังมีชีวิตอยู่ นั่นถือเป็นเรื่องที่ดีมากสำหรับเขาตามที่ปู๋เยี่ยโหวกล่าว เขาไม่สามารถโลภมากเกินไปได้เขาก็ต้องคิดให้ดีว่าต่อไปนี้เขากับเฟิ่งชูอิ่งจะเป็นอย่างไรเหมยตงยวนหลังจากที่ทำให้จิ่งโม่เยี่ยเจ็บตัว ก็เริ่มคิดว่าจะออกจากเมืองหลวงอย่างไรให้เร็วที่สุดนางมีบาดแผลที่ขา ไม่เหมาะกับการเดินทางไกล แต่ถ้าอยู่ใกล้เมืองหลวงมากเกินไป จิ่งโม่เยี่ยก็ยังจะตามมาอยู่ดีวิธีที่ดีที่สุดคือการนั่งเรือออกไป แต่นางก็เป็นคนที่เมาเรืออย่างหนัก การนั่งเรือจึงต้องเป็นอันยกเลิกไปเขาเคยคิดจะพูดคุยกับนางเกี่ยวกับเรื่องของจิ่งโม่เยี่ย แต่เมื่อกลับไปก็พบว่านางมีไข้สูงอีกครั้งตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่ใช้วิชาต้องห้าม ร่างกายของนางก็อ่อนแอมาก ในช่วงสามเดือนที่ผ่านม
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 587
“เพราะเหตุนี้ ทำให้นางมีนิสัยที่ค่อนข้างจะหยิ่งยโสและเอาแต่ใจ”“ครั้งแรกที่ข้าพบนาง ข้าเผชิญหน้ากับความแห้งแล้งครั้งใหญ่ในแคว้นซีฉู่ นางในฐานะสตรีศักดิ์สิทธิ์ได้ขอฝนให้กับแคว้นซีฉู่”“แม่ของเจ้ามีความสามารถในการทำนายที่ยอดเยี่ยม แต่ความสามารถในการขอฝนกลับไม่ค่อยดีนัก การตั้งอาคมขอฝนของนางล้วนแต่เกิดผิดพลาด”“ตอนนั้นข้าทนมองไม่ไหวจึงช่วยนางปรับอาคมให้ถูกต้อง แล้วก็ขอฝนมาได้ แต่นางกลับคิดว่าข้ากำลังหยามหน้านาง ตั้งแต่นั้นมานางก็หาวิธีมาทำให้ข้าลำบากทุกวัน”“ตอนนั้นข้ายังมีวิญญาณร้ายตัวสุดท้ายที่ยังไม่สามารถปราบได้ นางรบกวนข้าทุกวัน ทำให้ข้าลำบากหลายครั้ง จนต้องไล่ตะเพิดนางไปหลายครั้ง และครั้งหนึ่งข้าเผลอทำให้นางได้รับบาดเจ็บ”เฟิ่งชูอิ่งเบิกตากว้างมองเขา “พ่อทำร้ายแม่หรือ?”เหมยตงยวนยิ้มแห้งๆ พร้อมกับลูบจมูกเบาๆ “เป็นการทำร้ายโดยไม่ได้ตั้งใจ และก็เป็นครั้งนั้นที่ความสัมพันธ์ของพวกเรามีการเปลี่ยนแปลง”เฟิ่งชูอิ่งสีหน้าเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ เหมยตงยวนรู้สึกว่ามันน่าเสียดาย “แม่ของเจ้านั้นมีความสามารถในการทำให้คนวุ่นวายจริงๆ ข้าแทบจะรับมือไม่ไหว”เฟิ่งชูอิ่งหัวเราะเบาๆ “ท่านพ่อ ท่าน
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 588
เฟิ่งชูอิ่งเบิกตากว้างมองไปที่เหมยตงยวน ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความไม่เชื่อว่าในโลกนี้จะมีเรื่องบ้า ๆ แบบนี้เกิดขึ้นจริง!ฆ่าภรรยาเพื่อพิสูจน์มรรคา?มันช่างบ้าบอเหลือเกิน!นางอดไม่ได้ที่จะถามว่า “แล้วพ่อทำอย่างไร?”เหมยตงยวนรู้สึกถึงความเยือกเย็นทั่วร่าง เขาพูดด้วยเสียงต่ำว่า “ฆ่าภรรยาเพื่อพิสูจน์มรรคานั้นย่อมเป็นไปไม่ได้”“เพียงแต่ข้ารู้ว่าอาจารย์ของข้าเป็นคนอย่างไร ยิ่งข้าแสดงออกว่าห่วงใยแม่ของเจ้ามากเท่าไร เขายิ่งต้องการฆ่าแม่ของเจ้ามากขึ้นเท่านั้น”“ตอนนั้นข้าใช้วิธีบางอย่างหลอกพวกเขาให้เชื่อว่าข้าไม่มีความรู้สึกต่อแม่ของเจ้า และยินดีที่จะฟังคำสอนของอาจารย์เพื่อสืบทอดตำแหน่งหัวหน้าสำนัก”“ข้ายังบอกอาจารย์ว่าที่ข้าแต่งงานกับนาง ก็เพราะว่านางเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ของแคว้นซีฉู่ และข้างกายของนางมีปีศาจจิ้งจอกที่ฝึกฝนมานานถึงพันปี”“ข้าต้องการจับปีศาจจิ้งจอกตัวนั้นจึงใช้นางมาเป็นเหยื่อ เพื่อหลอกล่อปีศาจจิ้งจอกที่อยู่ข้างกายนางมาที่นี่ ตั้งกับดักเพื่อจับมันไปเพื่อทำการทดสอบ”เฟิ่งชูอิ่งเมื่อได้ยินตรงนี้ใจของนางก็รู้สึกบีบรัด รู้ว่าต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่เหมยตงยวนค่อยๆ หลับตาล
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 589
“นางไม่ยอมให้ข้าเลี้ยงดูเจ้าเลยส่งเจ้าขึ้นขบวนรถเดินทางไปยังเมืองหลวง เพื่อให้สหายเก่าของนางดูแลเจ้าแทน”เขาพูดถึงตรงนี้ น้ำเสียงก็สั่นเครือเล็กน้อยแม่ของเฟิ่งชูอิ่งไม่ยอมให้อภัยเขาจนกระทั่งตาย แม้แต่การส่งลูกสาวไปให้คนอื่นเลี้ยงก็ยังดีกว่าการให้เขาเลี้ยง เรื่องนี้ทำให้เขาได้รับผลกระทบทางจิตใจอย่างมากเฟิ่งชูอิ่งเรียกเขาว่า “ท่านพ่อ…”เหมยตงยวนพูดเบาๆ ว่า “ข้าไม่เป็นไร ข้าติดหนี้แม่ของเจ้ามากมายนัก นางเกลียดข้าก็เป็นเรื่องปกติ”“แค่คิดถึงเรื่องเหล่านี้ก็ทำให้ข้ารู้สึกเศร้าแล้ว”เฟิ่งชูอิ่งอยากจะปลอบเขา แต่เรื่องนี้กลับไม่รู้จะปลอบใจอย่างไรในสถานการณ์นั้น จากมุมมองของเหมยตงยวนมันคือการอดทน แต่จากมุมมองของแม่เฟิ่งชูอิ่งมันคือความเจ็บปวดอย่างสุดซึ้งไม่ว่าสถานการณ์จะเกิดจากความปรารถนาของเขาหรือไม่ เขาก็ยังทำร้ายนางอยู่ดีเฟิ่งชูอิ่งลองเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในสถานการณ์ของแม่นางในตอนนั้น ก็สามารถเข้าใจการตัดสินใจของท่านแม่ได้ดีเรื่องเหล่านี้ตอนนี้พูดออกมาจากปากเหมยตงยวนแค่ไม่กี่ประโยค แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้นคงจะเป็นหายนะอันยิ่งใหญ่นางนึกถึงสิ่งที่ได้จากหลินชูเจิ้ง ถามว่
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 590
นางอุทานออกมาว่า “ท่านพ่อ ท่านเจ๋งสุดยอดไปเลย!”เหมยตงยวนถอนหายใจเบาๆ “ข้าไม่ได้เก่งกาจอย่างที่เจ้าคิดหรอก”“ตอนนั้นข้าใช้วิชาต้องห้าม ก็ต้องจ่ายราคาที่สมน้ำสมเนื้อด้วยเหมือนกัน”“ตอนนั้นฮ่องเต้เจาหยวนกำลังชิงอำนาจ ต้องการฆ่าฮ่องเต้พระองค์ก่อน ข้าจึงใช้วิชาต้องห้ามทำให้พลังของข้าลดลงอย่างมาก และในเวลาสั้นๆ ก็ไม่สามารถทำนายได้อีก”“ฮ่องเต้เจาหยวนและเทียนซือร่วมมือกันวางกับดัก ทำลายสำนักลี้ลับ ฆ่าข้าและจับวิญญาณของข้าไปขังไว้ในพระราชวัง”เฟิ่งชูอิ่งฟังแล้วรู้สึกว่าเรื่องราวนี้ไม่ง่ายดายอย่างที่คิดตอนนั้นน่าจะอันตรายมาก สถานการณ์การต่อสู้ก็น่ากลัวมากนางเกิดความคิดหนึ่งขึ้นมาจึงถามว่า “ท่านพ่อ วิชาต้องห้ามที่ท่านใช้คือการแลกเปลี่ยนชีวิตใช่ไหม?”เหมยตงยวนมองไปที่นางด้วยความประหลาดใจ “เจ้าเดาออกแล้วหรือ?”เขาไม่ได้บอกนางเพราะไม่อยากให้นางคิดมาก แต่ไม่คิดว่านางจะฉลาดขนาดนี้ ถึงขั้นเดาออกได้ง่ายๆเฟิ่งชูอิ่งถอนหายใจ “ท่านพ่อก็อย่าดูถูกข้านักสิ ไม่ว่าจะอย่างไร ข้าก็เรียนวิชาสำนักลี้ลับได้ดีอยู่นะ”“เมื่อไม่นานมานี้ ข้าก็เพิ่งใช้วิชาต้องห้าม และเข้าใจมันได้ลึกซึ้งกว่าคนทั่วไป”วิชา
บทล่าสุด
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 997
เฟิ่งชูอิ่งพูดต่อว่า “แต่ตอนนี้ข้าไม่เหลือทั้งบิดามารดาแล้ว เจ้าห้ามรังแกข้าเชียวนะ!”จิ่งโม่เยี่ยยกมือสาบานต่อฟ้าทันที “หากข้าทำไม่ดีกับเจ้าในภายภาคหน้า ขอให้สวรรค์ลงทัณฑ์ส่งฟ้ามาผ่าให้ตาย!”เฟิ่งชูอิ่งหัวเราะ “เรื่องฟ้าผ่าไม่ต้องถึงมือสวรรค์หรอก ข้าก็ทำได้”จิ่งโม่เยี่ย “......”เขาเกือบลืมไปแล้วว่านางวาดยันต์ได้เก่งมาก ตราบใดที่นางต้องการ ใช้ฟ้าผ่าเขาก็ไม่ใช่เรื่องยากเฟิ่งชูอิ่งเห็นท่าทางของเขาก็แอบหัวเราะเบาๆ เอื้อมมือไปกอดแล้วซุกศีรษะพิงอกเขา กล่าวว่า “ข้าเชื่อใจท่าน”“ตอนนี้เราทั้งสองล้วนไม่มีพ่อแม่แล้ว ชีวิตที่เหลืออยู่ก็มีเพียงกันและกัน”“ต่อไปข้าจะดูแลเจ้าอย่างเต็มที่ จะไม่ระแวงเจ้าอีก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าจะเชื่อใจเจ้า”หัวใจที่ตึงเครียดของจิ่งโม่เยี่ยก็ผ่อนคลายลงในทันทีเขากอดนางตอบ “กาลเวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าการตัดสินใจของเจ้าถูกต้อง”เขาโน้มตัวลงจูบหน้าผากนางเบาๆ เอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า “ข้าจะทุ่มเททุกอย่างเพื่อรักเจ้า”เมื่อเฟิ่งชูอิ่งได้ยินคำพูดนี้ หัวใจก็สั่นไหว นางช้อนตามองขึ้นไปที่เขา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนนางรู้ว่าคำพูดของเขาในตอนนี้ล้วนมาจ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 996
ก่อนหน้านี้เขาไม่รู้ฐานะของจิ้งจอกสือซานเหนียง แต่ตอนนี้เขาพอจะเข้าใจได้หลังจากได้ยินบทสนทนาระหว่างจิ้งจอกสือซานเหนียงและเฟิ่งชูอิ่งจิ้งจอกสือซานเหนียงเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของเขาก็หัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันหลังเดินจากไปเฟิ่งชูอิ่งถามว่า “เจ้าจะไปไหน? ข้ายังมีเรื่องอยากจะถามเจ้าอีกมาก”จิ้งจอกสือซานเหนียงตอบว่า “ข้าจะไปหาที่ขับไล่พลังชั่วร้ายออกจากร่างกาย พอขับไล่เสร็จแล้วข้าจะกลับมาหาเจ้า”ตลอดหลายปีที่ผ่านมา นางฝึกฝนวิชาสายชั่วร้ายมากมาย ทำให้พลังชั่วร้ายในร่างกายมีมากเกินไป หากอยู่ใกล้ใครนานๆ จะมีผลกระทบต่อคนรอบข้างเฟิ่งชูอิ่งจึงเตือนนางว่า “เจ้าอย่าผิดคำพูดล่ะ ข้าจะรอเจ้ากลับมา!”จิ้งจอกสือซานเหนียงโบกมือแล้วบอกว่า “วางใจเถอะ ข้าจะกลับมาแน่นอน”หลังจากนางเดินออกไปไกลแล้ว เฟิ่งชูอิ่งก็ถอนหายใจยาวๆ และเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากแยกทางกันให้จิ่งโม่เยี่ยฟังหลังจากที่จิ่งโม่เยี่ยได้ยินเรื่องของเหมยตงยวน เขาก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “เพราะรักถลำลึกจึงไม่ยืนยาว เรื่องระหว่างท่านพ่อกับท่านแม่ช่างน่าเศร้า”เฟิ่งชูอิ่งกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “ดังนั้นการสื่อสารจึงสำคัญ ต่อไปไม่ว่าจะมี
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 995
สิ้นเสียงของนาง สายฟ้าก็ฟาดลงมาอีกครั้ง ทำให้พลังที่พุ่งพล่านของเขาสลายไปจิ่งสือเยี่ยน “!!!!!!!!”หลังจากถูกอสนีบาตฟาดใส่อย่างต่อเนื่องห้าครั้ง ร่างวิญญาณของเขาก็จางลงอย่างมากแต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังไม่ตายเฟิ่งชูอิ่งถึงกับตกใจ ชีวิตของจิ่งสือเยี่ยนช่างแข็งแกร่งเสียจริง!นางอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาจะกลายเป็นเทียนซือคนที่สอง และจะกลายเป็นภัยพิบัติในอนาคตนางกำลังจะม้วนแขนเสื้อขึ้นเพื่อเสกยันต์ใส่จิ่งสือเยี่ยนอีกครั้ง แต่กลับมีเงาร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาแล้วกลืนเขาเข้าไปทั้งตัวเฟิ่งชูอิ่ง “!!!!!!”จิ้งจอกสือซานเหนียงเรอออกมาคำโตแล้วบอกว่า “เขาเป็นอาหารที่ข้าหมายตาไว้แต่แรก”“การปล่อยให้อาหารหลุดมือไป เป็นเรื่องที่ไม่อาจให้อภัยได้”เฟิ่งชูอิ่ง “......”นางเคยจินตนาการถึงความตายของจิ่งสือเยี่ยนไว้หลายแบบ แต่ไม่มีฉากจบแบบนี้อยู่เลยนางได้คงบอกได้แค่ว่าจิ้งจอกสือซานเหนียงเจ๋งสุดยอด!ขณะเดียวกันนั้นจิ่งโม่เยี่ยก็เดินเข้ามา เขาจ้องมองจิ้งจอกสือซานเหนียงด้วยความระแวดระวัง มือจับกระบี่เอาไว้ เตรียมพร้อมที่จะฟันจิ้งจอกสือซานเหนียงได้ทุกเมื่อเฟิ่งชูอิ่งบีบมือเขาเบาๆ ให้เขาผ่อนคลายจิ้งจอก
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 994
แต่ทว่าคันธนูของจิ่งสือเยี่ยนเพิ่งจะยกขึ้นมา ก็มีลูกธนูที่เร็วกว่าพุ่งทะลุหัวใจของเขาในทันทีจิ่งสือเยี่ยนมองลูกธนูที่ปักอยู่บนอกด้วยความไม่อยากเชื่อ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองและเห็นดวงตาที่เย็นชาของจิ่งโม่เยี่ยเมื่อครู่นี้พวกเขาทั้งสองยังมีระยะห่างต่อกันอยู่แท้ๆ และตำแหน่งที่เขาหลบอยู่ก็เป็นมุมอับที่จิ่งโม่เยี่ยยิงมาไม่ถึงทว่าเพียงแค่อึดใจเดียว จิ่งโม่เยี่ยก็ปรับตำแหน่งได้อย่างรวดเร็วและยิงธนูทะลุหัวใจเขาได้ในนัดเดียวในตอนนี้จิ่งสือเยี่ยนกับจิ่งโม่เยี่ยไม่ได้อยู่ห่างกันมากนัก แต่ถ้าพูดคุยกันตามปกติก็คงไม่ได้ยินทว่าในเวลาเช่นนี้ จิ่งสือเยี่ยนกลับได้ยินเสียงของจิ่งโม่เยี่ย “คนที่กล้าทำร้ายชูอิ่งต้องตาย!”ก่อนหน้านี้จิ่งสือเยี่ยนคิดแค่ว่าจิ่งโม่เยี่ยดีต่อเฟิ่งชูอิ่งมาก ทว่าตอนนี้เขาเพิ่งได้รู้ซึ้งเรื่องบางอย่างเฟิ่งชูอิ่งไม่ใช่แค่จุดอ่อนของจิ่งโม่เยี่ย แต่เป็นทั้งชีวิตของเขาแต่มาเข้าใจเอาป่านนี้ก็สายไปแล้วในตอนนี้เฟิ่งชูอิ่งยังคงนอนคว่ำอยู่บนพื้นหิมะ นางได้ยินเสียงวัตถุแหวกอากาศจึงหันไปมอง และเห็นภาพของจิ่งสือเยี่ยนล้มลงกับพื้นในเวลานี้ เฟิ่งชูอิ่งก็เข้าใจใด้ทันทีว่าในโลกน
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 993
ในเมื่อเขาไม่ได้ราชบัลลังก์และเฟิ่งชูอิ่งมาครอบครอง ราชบัลลังก์เขาอาจจะทำลายไม่ได้ แต่เฟิ่งชูอิ่งแค่คนเดียวเขาทำลายได้แน่นอนองครักษ์สองคนของเขารีบเปลี่ยนมาง้างคันธนูเล็งไปที่เฟิ่งชูอิ่ง ทว่าลูกธนูยังไม่ทันได้ยิงออกไป ก็ถูกบางสิ่งบางอย่างปัดออกไปอีกครั้งในตอนนี้จิ่งสือเยี่ยนก็พลันเข้าใจบางอย่างขึ้นมาทันทีตลอดทางที่ผ่านมา วิญญาณร้ายของเฟิ่งชูอิ่งถึงจะมาแล้ว แต่ก็ไม่ได้ลงมือ นั่นก็น่าจะมีเหตุผลที่ลงมือไม่ได้วิญญาณร้ายโจมตีองครักษ์ของเขา แต่กลับไม่โจมตีเขา นั่นก็หมายความว่าวิญญาณร้ายเหล่านั้นโจมตีเขาไม่ได้เขานึกถึงข่าวลือที่เคยได้ยินมาว่า พลังมังกรของผู้เป็นฮ่องเต้เป็นสิ่งที่ปราบภูตผีปีศาจได้วิญญาณร้ายไม่โจมตีเขา นั่นแสดงว่าวิญญาณร้ายทำอะไรเขาไม่ได้ แปลว่าเขามีพลังมังกรอยู่ในตัว?ความคิดนี้ทำให้จิตใจเขาฮึกเหิมขึ้นมาทันที เขารีบหยิบธนูของตัวเองขึ้นมา อดทนต่อความเจ็บปวดจากบาดแผลแล้วยิงธนูไปที่หลังของเฟิ่งชูอิ่งเฉี่ยวหลิงเห็นภาพนี้ก็ตกใจ รีบยื่นมือออกไปเพื่อจะรับลูกธนูนั้นทว่าลูกธนูนั้นเปื้อนเลือดของจิ่งสือเยี่ยน เลือดนั้นเป็นอันตรายต่อวิญญาณร้ายอย่างมาก มือของนางแค่เพียงสัมผ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 992
หิมะยังคงโปรยปรายลงมา โลกนี้เงียบสงัด มีเพียงเสียงฝีเท้ากระทบกับพื้นหิมะดังฟุ่บฟั่บช่วงใกล้รุ่งสาง ชวีเหลียงอวี่ก็มาปรากฏตัวและเอ่ยขึ้นทันทีว่า "ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการรออยู่ข้างนอกแล้ว"เมื่อได้ยินดังนั้น เฟิ่งชูอิ่งก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยนางหันไปบอกกับจิ่งสือเยี่ยนว่า "เมื่อครู่ข้าลองคิดดูดีๆ แล้ว รู้สึกว่าที่เจ้าพูดก็มีเหตุผลอยู่บ้าง การมีชีวิตอยู่ก็ไม่เลว"จิ่งสือเยี่ยน “......”หลังจากผ่านมาทั้งคืน นางกลับปลงตกในเรื่องเช่นนี้ได้ ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจอยู่เล็กน้อยแต่การที่นางคิดได้ในตอนนี้ก็เป็นเรื่องดีเขาจึงพูดว่า "หลายสิ่งหลายอย่างทำได้ตอนมีชีวิตอยู่เท่านั้น ตายไปแล้วทำไม่ได้""ตราบใดที่เจ้าพาข้าออกจากค่ายกลแห่งนี้ ข้าจะไม่สร้างความลำบากให้เจ้าอีก”เฟิ่งชูอิ่งพยักหน้า "ก็ได้ งั้นตอนนี้ข้าจะพาเจ้าไปทำลายค่ายกล"พูดจบนางก็ควบม้านำหน้าไป จิ่งสือเยี่ยนรีบนำทหารตามไปทันทีเพียงแต่พวกเขาเดินวนเวียนอยู่ที่นี่ทั้งคืน ทั้งเหนื่อยทั้งหิว พลังจึงลดลงไปมากเฟิ่งชูอิ่งมียันต์ป้องกันความหนาวติดตัวอยู่จึงไม่รู้สึกหนาว ก่อนหน้านี้ก็นอนหลับมาตลอดทาง ทำให้รักษาพลังงานไว้ได้มากที่สุ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 991
เขาไม่เคยเจอใครดื้อด้านเท่านางมาก่อน!เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อระงับโทสะ เพราะตอนนี้เขาไม่สามารถตบตีหรือด่าทอนางได้ทั้งนั้นเขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เจ้าอยากไปเจียงหนานไม่ใช่หรือ? พอออกจากที่นี่ได้ ข้าจะไม่ขัดขวางเจ้า เจ้าก็จะได้ไปชมวิวทิวทัศน์เจียงหนานที่เจ้าอยากเห็น”“เจียงหนานในฤดูหนาวที่มีหิมะปกคลุมทั้งงดงามและน่าหลงใหล ถ้าเจ้ายังไม่เคยเห็น ต้องไปดูด้วยตาตัวเองให้ได้เลย”เฟิ่งชูอิ่งยังคงนอนอยู่บนพื้นไม่ยอมลุกขึ้น “ไม่ไป อากาศหนาวเกินไป เดินทางเหนื่อยเกินไป”จิ่งสือเยี่ยน “…...”ตั้งแต่วินาทีที่เขาติดกับอยู่ที่นี่ สถานะระหว่างเขากับเฟิ่งชูอิ่งก็สลับกันโดยสิ้นเชิงเพราะเขามีความทะเยอทะยาน อยากใช้ชีวิตอย่างสุขสบายยิ่งเฟิ่งชูอิ่งแสดงออกว่าอยากตายมากเท่าไหร่ จิ่งสือเยี่ยนก็ยิ่งไม่ยอมให้นางตายมากขึ้นเท่านั้นดังนั้นตอนนี้นางจึงควบคุมเขาได้อย่างเบ็ดเสร็จการที่นางแสดงท่าทีไม่ยอมทำตามไม่ว่าเขาจะใช้ไม้แข็งหรือไม้อ่อนเช่นนี้ ทำให้เขาแทบเป็นบ้าจิ่งสือเยี่ยนไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าการจับตัวประกันจะน่าอึดอัดขนาดนี้เฟิ่งชูอิ่งนอนเอกเขนกอยู่ตรงนั้นอย่างสบายใจ เหตุผลก็ง่ายๆ นางใช้
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 990
เฟิ่งชูอิ่งยิ้มแล้วถามว่า “ทางที่ข้าชี้นำ เจ้ากล้าเดินตามหรือ?”เมื่อมาถึงตอนนี้แล้ว นางก็คร้านจะเสแสร้งต่อไปสีหน้าของจิ่งสือเยี่ยนแข็งค้างไปครู่หนึ่ง นางพูดอย่างเฉื่อยชาว่า “เพราะพวกเจ้าติดอยู่ที่นี่ คงรู้สึกหนาวเหน็บและหวาดกลัว”“เจ้าบาดเจ็บ ในสภาพอากาศหนาวเย็นเช่นนี้ แผลของเจ้าจะยิ่งทรุดหนัก”“เจ้ารีบร้อนมารวบรวมกำลังพลของกองกำลังอวี๋ซาน เจ้าคงไม่ได้พกอาหารมาด้วยมากนัก ดังนั้นตอนนี้พวกเจ้าคงหิวมากแล้ว”“ในสถานการณ์เช่นนี้ แค่ข้ากักขังพวกเจ้าไว้ที่นี่ ต่อให้ไม่หนาวตาย พวกเจ้าก็คงอดตายอยู่ดี”ขณะนี้หิมะขาวโพลนโปรยปรายไปทั่ว อากาศหนาวเหน็บ สภาพอากาศเช่นนี้คงจะดำเนินต่อไปเป็นเวลาอย่างน้อยครึ่งเดือนเป็นอย่างที่เฟิ่งชูอิ่งบอก พวกเขาเดินทางมาที่นี่โดยไม่ได้พกเสบียงอาหารแห้งหรืออะไรทำนองนั้นมาด้วยเลยด้วยเหตุนี้ตอนที่พวกเขาเดินวนจนครบรอบที่สาม เสบียงอาหารก็หมดลงตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้ว หลังจากตกกลางคืน อากาศจะยิ่งหนาวเย็นลง พวกเขาจะยิ่งลำบากมากขึ้นจิ่งสือเยี่ยนชักกระบี่ยาวออกมา “เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าข้าสามารถบั่นคอเจ้าด้วยกระบี่เล่มนี้ได้!”เฟิ่งชูอิ่งยิ้มหวานแล้วเอ่ยว่า “เอาเลย ฆ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 989
เขาคลี่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ได้”หลังจากฆ่าจิ่งโม่เยี่ยแล้ว จะปล่อยนางไปหรือไม่ เรื่องนี้เขาจะเป็นคนตัดสินใจนางเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขารู้สึกชอบจริงๆ และนางก็เป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เขารู้จักกับความล้มเหลวเขารู้ว่านางมีวิธีการบางอย่างที่คนทั่วไปไม่มี ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าประมาท เขาจะป้อนยาที่ทำให้กล้ามเนื้ออ่อนแรงให้นางกินทุกวันเฟิ่งชูอิ่งรู้ทันความคิดของเขา และยอมให้ความร่วมมือแต่โดยดีขณะที่ในใจของนางกำลังครุ่นคิด ครั้งที่แล้วโดนไปขนาดนั้นยังรอดมาได้ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องหาโอกาสฆ่าเขาให้ตายสนิทแบบไม่มีสิทธิ์ฟื้นขึ้นมาอีกนางพลันนึกถึงเรื่องที่เหมยตงยวนวิญญาณแหลกสลายหลังจากรู้ข่าวการตายของเฟิ่งชิงหลิง จิตใจนางจึงหม่นหมองตามไปด้วยนางรู้ว่าเหมยตงยวนรักเฟิ่งชิงหลิงอย่างสุดซึ้ง แต่ไม่คิดว่านั่นจะเป็นรากฐานที่ทำให้เขามีชีวิตอยู่ในโลกใบนี้เพราะนางเห็นความรักของพวกเขา นางจึงยิ่งรู้ชัดว่าตัวเองมีความรู้สึกแบบไหนต่อจิ่งโม่เยี่ยในเมื่อรักแล้ว ก็ต้องรักให้สุดหัวใจอย่าได้ทำเรื่องที่ทำให้ตัวเองเสียใจและทำให้ฝ่ายตรงข้ามเข้าใจผิดอีกจิ่งสือเยี่ยนไม่ได้ไปตามล่าจิ่งโม่เยี่ยโดยตรง เขาวางแผนท
