บทที่ 589

“นางไม่ยอมให้ข้าเลี้ยงดูเจ้าเลยส่งเจ้าขึ้นขบวนรถเดินทางไปยังเมืองหลวง เพื่อให้สหายเก่าของนางดูแลเจ้าแทน”

เขาพูดถึงตรงนี้ น้ำเสียงก็สั่นเครือเล็กน้อย

แม่ของเฟิ่งชูอิ่งไม่ยอมให้อภัยเขาจนกระทั่งตาย แม้แต่การส่งลูกสาวไปให้คนอื่นเลี้ยงก็ยังดีกว่าการให้เขาเลี้ยง เรื่องนี้ทำให้เขาได้รับผลกระทบทางจิตใจอย่างมาก

เฟิ่งชูอิ่งเรียกเขาว่า “ท่านพ่อ…”

เหมยตงยวนพูดเบาๆ ว่า “ข้าไม่เป็นไร ข้าติดหนี้แม่ของเจ้ามากมายนัก นางเกลียดข้าก็เป็นเรื่องปกติ”

“แค่คิดถึงเรื่องเหล่านี้ก็ทำให้ข้ารู้สึกเศร้าแล้ว”

เฟิ่งชูอิ่งอยากจะปลอบเขา แต่เรื่องนี้กลับไม่รู้จะปลอบใจอย่างไร

ในสถานการณ์นั้น จากมุมมองของเหมยตงยวนมันคือการอดทน แต่จากมุมมองของแม่เฟิ่งชูอิ่งมันคือความเจ็บปวดอย่างสุดซึ้ง

ไม่ว่าสถานการณ์จะเกิดจากความปรารถนาของเขาหรือไม่ เขาก็ยังทำร้ายนางอยู่ดี

เฟิ่งชูอิ่งลองเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในสถานการณ์ของแม่นางในตอนนั้น ก็สามารถเข้าใจการตัดสินใจของท่านแม่ได้ดี

เรื่องเหล่านี้ตอนนี้พูดออกมาจากปากเหมยตงยวนแค่ไม่กี่ประโยค แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้นคงจะเป็นหายนะอันยิ่งใหญ่

นางนึกถึงสิ่งที่ได้จากหลินชูเจิ้ง ถามว่