LOGINShare
บทที่ 595
Related chapters
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 596
หลังจากที่เทียนซือสุขสมอารมณ์หมายในคืนนี้ เขาก็พูดเสียงเบาว่า “ตอนนี้เขาถูกจิ่งโม่เยี่ยขังอยู่ในวังแล้ว เขาไม่มีเวลามาสนใจเจ้าอีกแล้ว”“ขอเพียงเจ้ายอมอยู่กับข้า ข้าก็จะดูแลเจ้าอย่างดี”ความรู้สึกอับอายอย่างรุนแรงเกิดขึ้นในใจของพระสนมสวี่ นางกัดฟันเอ่ยว่า “เจ้าอย่าให้มันมากเกินไปนะ”เทียนซือมองพระสนมสวี่แล้วพูดว่า “เจ้าให้กำเนิดบุตรชายแก่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนและฮ่องเต้เจาหยวนแล้ว เช่นนั้นก็ให้กำเนิดบุตรชายแก่ข้าด้วยเถิด!”แม้ว่าการมีลูกกับผีจะเป็นเรื่องยาก แต่เทียนซือก็คิดว่าตัวเองเก่งมาก มีโอกาสสูงที่จะทำให้พระสนมสวี่ตั้งครรภ์ได้เขาไม่คิดว่าพระสนมสวี่จะทำอะไรได้ เพราะเขาอยู่กับพระสนมสวี่มานานแล้ว รู้ว่าพระสนมสวี่เป็นคนอย่างไรนางอาศัยเพียงความสวยงามและความรักจากผู้ชายเท่านั้นเมื่อผู้ชายข้างกายนางไม่รักนางอีกแล้ว นางก็กลายเป็นเพียงแจกันประดับใบหนึ่งดูสวยงาม แต่ไร้ประโยชน์พระสนมสวี่ตกใจจนแทบตายเมื่อได้ยินคำพูดของเขา ร้องไห้ฟูมฟายว่า “ข้าไม่ยอมให้กำเนิดบุตรชายแก่เจ้าหรอก!”เทียนซือหัวเราะเยาะเย้ยว่า “เรื่องนี้เจ้าห้ามไม่ได้หรอก”หลังจากพูดจบ เขาก็กระโจนเข้าใส่พระสนมสวี่พระสน
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 597
เหมยตงยวนเอ่ยเสียงเย็นชาว่า “สั่งการออกไป ต่อไปนี้หากพบร่องรอยของเทียนซือให้รีบแจ้งข้าทันที”วิญญาณร้ายตนนั้นรับคำ แล้วรีบไปกระจายข่าวต่อเหมยตงยวนใช้เวลาหลายเดือน นอกจากจะยุ่งกับการจัดการหลินชูเจิ้งและเจ้าอารามแล้ว ยังแวะไปจัดการพวกวิญญาณร้ายในเมืองหลวงด้วยพวกที่ยอมสวามิภักดิ์ก็จะได้อยู่ดีๆ ไป แต่พวกที่ไม่ยอมก็จะโดนจัดการจนไม่เหลือเรี่ยวแรงด้วยวิธีการที่มีทั้งอำนาจและบุญคุณเช่นนี้ ในเวลาสามเดือน เขาก็สามารถควบคุมโลกวิญญาณร้ายในเมืองหลวงได้อย่างสมบูรณ์ไม่ว่าวิญญาณร้ายตนไหนจะมีนิสัยดื้อรั้นแค่ไหน พอมาอยู่ต่อหน้าเหมยตงยวนก็จะเชื่องทันทีสมัยที่เขายังมีชีวิตอยู่ เขาเป็นประมุขของสำนักลี้ลับ จึงรู้ดีว่าจะจัดการกับผีร้ายอย่างไรตอนนี้วิญญาณร้ายในเมืองหลวงทั้งหมดต่างก็เป็นลูกน้องของเขาเหมยตงยวนและพวกวิญญาณร้ายเหล่านี้มีวิธีติดต่อสื่อสารกันเอง เขาจึงสามารถรับรู้ข่าวสารที่ต้องการได้ในเวลาอันสั้นวันนี้ปล่อยให้เทียนซือหนีไปได้ ทำให้เหมยตงยวนรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยวิญญาณร้ายบางตนในเมืองหลวงขี้เกียจและไม่เต็มใจรับใช้เหมยตงยวน จึงหนีออกนอกเมืองไปเมื่อพวกมันออกจากเมืองหลวง เหมยตงยวนก็
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 598
ก็ไม่แปลกที่เขาจะสงสัยอย่างนั้น เพราะจากประสบการณ์ทำงานหลายปีของเขา วิญญาณร้ายส่วนใหญ่ผู้หญิงจะเก่งกว่าผู้ชายเพราะผู้หญิงเวลาตายมักจะมีความแค้นมากกว่า ง่ายต่อการหลงผิดจิ่งโม่เยี่ยถามว่า “เจ้าไม่สนใจเรื่องรับมือกับวิญญาณร้ายมิใช่หรือ”เจ้าอาวาสตอบว่า “ข้าไม่สนใจเรื่องนี้ แต่วิญญาณร้ายตนนี้ไม่เหมือนวิญญาณร้ายทั่วไป”“วิญญาณร้ายตนนี้ไม่เพียงแต่เก่งมาก แต่ยังฉลาดอีกด้วย มันได้ควบคุมและปกครองวิญญาณร้ายทั่วเมืองหลวงไปหมดแล้ว”“ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ เกรงว่าจะกลายเป็นภัยของเมืองหลวงแห่งนี้ได้!”เพราะวิชาทางพุทธศาสนาของเขาไม่เก่งกาจนัก จึงทำตัวเป็นกลางมาตลอดเขาไม่สนใจเรื่องจับวิญญาณร้าย แต่ถ้าเขาพบว่าวิญญาณร้ายจะก่อความเดือดร้อนให้มนุษย์ เขาก็จะช่วยเหลืออย่างเต็มที่จิ่งโม่เยี่ยได้ยินคำพูดของเจ้าอาวาสแล้ว ก็รู้ว่าเรื่องนี้เป็นการกระทำของเหมยตงยวนอย่างแน่นอนเขาไม่ค่อยรู้จักเหมยตงยวนเท่าไหร่ เขารู้ว่าเหมยตงยวนตอนมีชีวิตอยู่ฝึกวิชามรรคาไร้ใจ นิสัยเย็นชา กระทำเรื่องต่างๆ อย่างยุติธรรม เจาะจงการกระทำไม่เพ่งเล็งตัวบุคคลครั้งที่แล้วเหมยตงยวนชกต่อยเขา เขาก็พบว่าเหมยตงยวนที่ตายไปแล้วมีพลังอำน
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 599
เจ้าอาวาสกล่าวว่าตนเองมีความสามารถธรรมดา แต่เมื่อถึงคราวเอาจริงเขาก็นับว่ามีฝีมืออยู่บ้างเหมือนกันหลังจากที่เขาทำลายวิชาอาคมที่ตั้งไว้ที่ประตูแล้ว เขาก็พาเหล่าศิษย์บุกเข้าไปเหมยตงยวนได้ยินเสียงดังจึงรีบวิ่งออกมา เมื่อเขาเห็นเจ้าอาวาส เขาก็รู้สึกหงุดหงิดและลงมือตบเจ้าอาวาสจนกระเด็นออกไปเจ้าอาวาสได้เปิดเนตรทิพย์ไว้ เขาจึงรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นเหมยตงยวน วิญญาณร้ายตนนี้ไม่เหมือนที่เขาคิดไว้อีกฝ่ายเป็นผู้ชายครั้งนี้หลังจากที่เจ้าอาวาสลุกขึ้นมาได้ เขาก็ไม่ได้หนีไปเหมือนครั้งก่อน เขาหยิบไม้เท้าสยบวิญญาณขึ้นมาทุบลงกับพื้นอย่างแรงแล้วเข้าโจมตีเหมยตงยวนเหมยตงยวนมองเพียงแวบเดียวก็รู้ว่าเจ้าอาวาสมีฝีมือแค่เพียงพอไปวัดไปวาได้เท่านั้น เขารู้สึกประหลาดใจที่เจ้าอาวาสมีความสามารถเพียงเท่านี้ แต่กลับกล้าออกมาจับวิญญาณร้ายมันเป็นการฆ่าตัวตายชัดๆ!เหมยตงยวนฝึกมรรคาไร้ใจ อารมณ์เย็นชาและไม่มีความเมตตาปรานีมากนักเขาไม่พูดอะไรมาก กระบี่ในมือก็ถูกชักออกมาแล้วฟันใส่เจ้าอาวาสทันทีเจ้าอาวาสเห็นวิธีการโจมตีของเขาก็รู้ทันทีว่าวิญญาณร้ายตนนี้เก่งกาจมาก เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของวิญญาณร้ายตนนี้อย่างแน่น
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 600
เฟิ่งชูอิ่งเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วก็งงเล็กน้อยนางไม่เข้าใจนักว่าเจ้าอาวาสกับเหมยตงยวนทะเลาะกันได้อย่างไรนางอดทึ่งไม่ได้จริงๆ ด้วยฝีมือระดับเจ้าอาวาส ยังกล้าต่อกรกับเหมยตงยวนอีก นี่มันเป็นการหาเรื่องตายชัดๆ เลยนางจึงตะโกนเสียงดังว่า “ท่านพ่อ คนของเราเอง โปรดเมตตายั้งมือด้วย!”ตอนแรกเหมยตงยวนตั้งใจจะแค่สั่งสอนเจ้าอาวาสเล็กน้อย เพื่อไม่ให้เขากล้ามาหาเรื่องที่จวนตากอากาศแห่งนี้อีกแต่เมื่อเจ้าอาวาสใช้ยันต์ปัญจอสนีออกมา เขาก็เปลี่ยนใจ ของวิเศษที่มีพลังอำนาจขนาดนี้ ไม่ควรปล่อยไว้ดังนั้นการโจมตีครั้งหลังจึงลงมืออย่างจริงจัง เขาตั้งใจจะฆ่าเจ้าอาวาสเสียให้ตายแต่เนื่องจากเฟิ่งชูอิ่งอยู่ตรงหน้า เขาจึงกลัวว่านางจะตกใจกลัว เลยเปลี่ยนใจจะโยนเจ้าอาวาสออกไปแทนแต่จุดที่เขาจะโยนเจ้าอาวาสไปนั้นเป็นภูเขาจำลอง ถ้าศีรษะเจ้าอาวาสไปกระแทกภูเขาจำลอง ถึงไม่ตายก็คงบาดเจ็บสาหัสเหมยตงยวนได้ยินคำพูดของเฟิ่งชูอิ่ง จึงขยับตัวด้วยความเร็วสูงแล้วคว้าเจ้าอาวาสกลับมาตอนที่คว้าตัวได้ หน้าผากของเจ้าอาวาสเกือบจะชนภูเขาจำลองอยู่แล้ว ถ้าช้ากว่านี้อีกนิด เจ้าอาวาสถึงไม่ตายก็ต้องหัวแตกเลือดอาบเจ้าอาวาสที่รอ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 601
เจ้าอาวาสมองเหมยตงยวนด้วยสายตาตกตะลึงเหมยตงยวนนั้นนอกจากจะอ่อนโยนกับเฟิ่งชูอิ่งเหมือนพ่อที่รักลูกแล้ว ต่อหน้าคนอื่นเขาก็เป็นยอดฝีมือแห่งสำนักลี้ลับที่เย็นชาเยือกแข็งเจ้าอาวาสเห็นท่าทางของเหมยตงยวนแล้วก็รู้สึกหวั่นๆ ในใจเขาจึงพยายามบีบออกจากใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแล้วกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้ข้าสงสัยว่าทำไมอาจารย์ถึงเก่งกาจตั้งแต่อายุยังน้อย ไม่เข้าใจสาเหตุสักนิด”“แต่พอได้เห็นวีรบุรุษท่านนี้แล้ว ข้าก็เข้าใจแจ่มแจ้งแล้วล่ะ เป็นดังที่ว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น ครอบครัวนี้ล้วนแต่เป็นยอดฝีมือทั้งนั้น!”เฟิ่งชูอิ่งเห็นท่าทางของเขาแล้วก็อยากจะหัวเราะ “ท่านอย่ามาพูดจายกยอท่านพ่อข้าเลย เขาไม่หลงกลถ้อยคำพวกนี้หรอก”“ท่านมาที่นี่วันนี้ มีเรื่องอะไรอย่างไรเปล่า?”เจ้าอาวาสตอบอย่างซื่อสัตย์ตรงไปตรงมาว่า “เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ข้าพบว่าวิญญาณร้ายนอกอารามมีจำนวนมากขึ้น พอถามดูจึงรู้ว่ามีวิญญาณร้ายที่เก่งกาจมาที่เมืองหลวง”“วิญญาณร้ายตนนั้นทำให้วิญญาณร้ายในเมืองหลวงทั้งหมดยอมสวามิภักดิ์ต่อมัน ถ้าไม่ยอมก็จะถูกมันทุบตีจนน่วม”“ข้าตรวจสอบดูอีกทีก็พบว่าวิญญาณร้ายในเมืองหลวงทั้งหมดตกอยู่ภายใต้การค
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 602
สาเหตุหลักก็เพราะตอนนี้ชีวิตของเขายังอยู่ในกำมือของเหมยตงยวน ไม่เคารพก็ไม่ได้ตอนนี้เขารู้แล้วว่า เหมยตงยวนยังไม่ลดทอนความคิดที่จะฆ่าเขาลงไปเลยตอนนี้เป็นเพราะเฟิ่งชูอิ่งไม่ยอมให้เหมยตงยวนลงมือ เขาจึงอดทนไม่ลงมือเขากลัวว่าถ้าเขาแยกจากเฟิ่งชูอิ่งเมื่อไหร่ เหมยตงยวนจะฟันเขาตายคาที่เจ้าอาวาสก็ถือว่าเคยเห็นผู้คนมาเยอะแยะหลากหลาย แต่ก็ไม่เคยเห็นวิญญาณร้ายที่มีพลังอำมหิตอย่างเหมยตงยวนมาก่อน แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นเสียสติเหมยตงยวนคนนี้ ทั่วทั้งตัวเขาเปล่งประกายคำว่าอันตรายออกมาอย่างชัดเจน เป็นคนที่จัดการยากมากในเวลานี้ เขาจึงต้องขอโทษก่อนเพื่อรักษาชีวิตไว้ก่อนแต่เหมยตงยวนไม่ได้สนใจเขา กลับถามเฟิ่งชูอิ่งว่า “ยันต์ปัญจอสนีพวกนั้นเป็นเจ้าที่เขียนขึ้นมา?”หลังจากพ่อลูกได้พบหน้ากัน เฟิ่งชูอิ่งก็เคลื่อนไหวไม่สะดวก แล้วก็ล้มป่วยอยู่บ่อยๆ ช่วงนี้แม้ว่านางจะเรียนวิชาศาสตร์ลี้ลับกับเหมยตงยวน แต่ก็ไม่ได้เขียนยันต์เลยดังนั้นเหมยตงยวนถึงแม้จะรู้ว่านางมีความสามารถด้านศาสตร์ลี้ลับ แต่ก็ไม่รู้ว่านางมีความสามารถด้านยันต์สูงขนาดนี้เขาพยักหน้าเบาๆ “อืม ดีมาก”เฟิ่งชูอิ่งหัวเราะ “ก่อนหน้านี้ข้าถูกคน
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 603
เฉี่ยวหลิงมองเขาด้วยแววตาที่ดูไม่พอใจนัก แต่ก็ยังไปหายาประคบแผลให้เขาอยู่ดีถึงแม้ว่าเจ้าอาวาสจะไม่ค่อยมีหลักการเท่าไหร่ แต่เขาก็เป็นคนดีเฟิ่งชูอิ่งมองดูท่าทางของเจ้าอาวาสแล้วอดขำไม่ได้ “ก่อนหน้านี้เจ้าไม่กำราบวิญญาณร้าย ไม่ยุ่งเรื่องของคนอื่นไม่ใช่หรืออย่างไร? คราวนี้ทำไมถึงได้ยุ่งเกี่ยวด้วยล่ะ?”เจ้าอาวาสตอบว่า “ก่อนหน้านี้ข้าไม่ยุ่งเพราะรู้ว่าวิญญาณร้ายส่วนใหญ่ที่ก่อเรื่อง มักจะไม่ชักนำไปสู่หายนะครั้งใหญ่”“วิญญาณร้ายกลายเป็นวิญญาณร้ายเพราะพวกมันมีความยึดติดในใจ”“พวกมันทำตามความยึดมั่นของตัวเอง หลังจากฆ่าศัตรูของมันได้ ส่วนใหญ่ก็จะสงบลงเอง”“แต่กรณีของท่านพ่อเจ้าครั้งนี้ไม่เหมือนกัน เขาควบคุมวิญญาณร้ายทั่วทั้งเมืองหลวงไว้ได้หมด แล้วยังให้วิญญาณร้ายพวกนั้นทำงานให้เขาอีก”“เรื่องนี้มันต่างออกไปเลย เพราะถ้าพลาดไปนิดเดียว อาจจะนำไปสู่หายนะครั้งใหญ่ได้”พูดจบเขาก็ขยับเข้าไปใกล้เฟิ่งชูอิ่งแล้วถามว่า “เจ้ารู้หรือไม่ว่าท่านพ่อเจ้าเก็บวิญญาณร้ายไว้มากมายขนาดนั้นเพื่ออะไร?”เฟิ่งชูอิ่งขมวดคิ้ว “นั่นคือท่านพ่อของข้า เกี่ยวอะไรกับเจ้า?”เจ้าอาวาสหัวเราะ “ความสัมพันธ์ของพวกเรา ท่านพ่
Latest chapter
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 997
เฟิ่งชูอิ่งพูดต่อว่า “แต่ตอนนี้ข้าไม่เหลือทั้งบิดามารดาแล้ว เจ้าห้ามรังแกข้าเชียวนะ!”จิ่งโม่เยี่ยยกมือสาบานต่อฟ้าทันที “หากข้าทำไม่ดีกับเจ้าในภายภาคหน้า ขอให้สวรรค์ลงทัณฑ์ส่งฟ้ามาผ่าให้ตาย!”เฟิ่งชูอิ่งหัวเราะ “เรื่องฟ้าผ่าไม่ต้องถึงมือสวรรค์หรอก ข้าก็ทำได้”จิ่งโม่เยี่ย “......”เขาเกือบลืมไปแล้วว่านางวาดยันต์ได้เก่งมาก ตราบใดที่นางต้องการ ใช้ฟ้าผ่าเขาก็ไม่ใช่เรื่องยากเฟิ่งชูอิ่งเห็นท่าทางของเขาก็แอบหัวเราะเบาๆ เอื้อมมือไปกอดแล้วซุกศีรษะพิงอกเขา กล่าวว่า “ข้าเชื่อใจท่าน”“ตอนนี้เราทั้งสองล้วนไม่มีพ่อแม่แล้ว ชีวิตที่เหลืออยู่ก็มีเพียงกันและกัน”“ต่อไปข้าจะดูแลเจ้าอย่างเต็มที่ จะไม่ระแวงเจ้าอีก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าจะเชื่อใจเจ้า”หัวใจที่ตึงเครียดของจิ่งโม่เยี่ยก็ผ่อนคลายลงในทันทีเขากอดนางตอบ “กาลเวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าการตัดสินใจของเจ้าถูกต้อง”เขาโน้มตัวลงจูบหน้าผากนางเบาๆ เอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า “ข้าจะทุ่มเททุกอย่างเพื่อรักเจ้า”เมื่อเฟิ่งชูอิ่งได้ยินคำพูดนี้ หัวใจก็สั่นไหว นางช้อนตามองขึ้นไปที่เขา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนนางรู้ว่าคำพูดของเขาในตอนนี้ล้วนมาจ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 996
ก่อนหน้านี้เขาไม่รู้ฐานะของจิ้งจอกสือซานเหนียง แต่ตอนนี้เขาพอจะเข้าใจได้หลังจากได้ยินบทสนทนาระหว่างจิ้งจอกสือซานเหนียงและเฟิ่งชูอิ่งจิ้งจอกสือซานเหนียงเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของเขาก็หัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันหลังเดินจากไปเฟิ่งชูอิ่งถามว่า “เจ้าจะไปไหน? ข้ายังมีเรื่องอยากจะถามเจ้าอีกมาก”จิ้งจอกสือซานเหนียงตอบว่า “ข้าจะไปหาที่ขับไล่พลังชั่วร้ายออกจากร่างกาย พอขับไล่เสร็จแล้วข้าจะกลับมาหาเจ้า”ตลอดหลายปีที่ผ่านมา นางฝึกฝนวิชาสายชั่วร้ายมากมาย ทำให้พลังชั่วร้ายในร่างกายมีมากเกินไป หากอยู่ใกล้ใครนานๆ จะมีผลกระทบต่อคนรอบข้างเฟิ่งชูอิ่งจึงเตือนนางว่า “เจ้าอย่าผิดคำพูดล่ะ ข้าจะรอเจ้ากลับมา!”จิ้งจอกสือซานเหนียงโบกมือแล้วบอกว่า “วางใจเถอะ ข้าจะกลับมาแน่นอน”หลังจากนางเดินออกไปไกลแล้ว เฟิ่งชูอิ่งก็ถอนหายใจยาวๆ และเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากแยกทางกันให้จิ่งโม่เยี่ยฟังหลังจากที่จิ่งโม่เยี่ยได้ยินเรื่องของเหมยตงยวน เขาก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “เพราะรักถลำลึกจึงไม่ยืนยาว เรื่องระหว่างท่านพ่อกับท่านแม่ช่างน่าเศร้า”เฟิ่งชูอิ่งกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “ดังนั้นการสื่อสารจึงสำคัญ ต่อไปไม่ว่าจะมี
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 995
สิ้นเสียงของนาง สายฟ้าก็ฟาดลงมาอีกครั้ง ทำให้พลังที่พุ่งพล่านของเขาสลายไปจิ่งสือเยี่ยน “!!!!!!!!”หลังจากถูกอสนีบาตฟาดใส่อย่างต่อเนื่องห้าครั้ง ร่างวิญญาณของเขาก็จางลงอย่างมากแต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังไม่ตายเฟิ่งชูอิ่งถึงกับตกใจ ชีวิตของจิ่งสือเยี่ยนช่างแข็งแกร่งเสียจริง!นางอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาจะกลายเป็นเทียนซือคนที่สอง และจะกลายเป็นภัยพิบัติในอนาคตนางกำลังจะม้วนแขนเสื้อขึ้นเพื่อเสกยันต์ใส่จิ่งสือเยี่ยนอีกครั้ง แต่กลับมีเงาร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาแล้วกลืนเขาเข้าไปทั้งตัวเฟิ่งชูอิ่ง “!!!!!!”จิ้งจอกสือซานเหนียงเรอออกมาคำโตแล้วบอกว่า “เขาเป็นอาหารที่ข้าหมายตาไว้แต่แรก”“การปล่อยให้อาหารหลุดมือไป เป็นเรื่องที่ไม่อาจให้อภัยได้”เฟิ่งชูอิ่ง “......”นางเคยจินตนาการถึงความตายของจิ่งสือเยี่ยนไว้หลายแบบ แต่ไม่มีฉากจบแบบนี้อยู่เลยนางได้คงบอกได้แค่ว่าจิ้งจอกสือซานเหนียงเจ๋งสุดยอด!ขณะเดียวกันนั้นจิ่งโม่เยี่ยก็เดินเข้ามา เขาจ้องมองจิ้งจอกสือซานเหนียงด้วยความระแวดระวัง มือจับกระบี่เอาไว้ เตรียมพร้อมที่จะฟันจิ้งจอกสือซานเหนียงได้ทุกเมื่อเฟิ่งชูอิ่งบีบมือเขาเบาๆ ให้เขาผ่อนคลายจิ้งจอก
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 994
แต่ทว่าคันธนูของจิ่งสือเยี่ยนเพิ่งจะยกขึ้นมา ก็มีลูกธนูที่เร็วกว่าพุ่งทะลุหัวใจของเขาในทันทีจิ่งสือเยี่ยนมองลูกธนูที่ปักอยู่บนอกด้วยความไม่อยากเชื่อ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองและเห็นดวงตาที่เย็นชาของจิ่งโม่เยี่ยเมื่อครู่นี้พวกเขาทั้งสองยังมีระยะห่างต่อกันอยู่แท้ๆ และตำแหน่งที่เขาหลบอยู่ก็เป็นมุมอับที่จิ่งโม่เยี่ยยิงมาไม่ถึงทว่าเพียงแค่อึดใจเดียว จิ่งโม่เยี่ยก็ปรับตำแหน่งได้อย่างรวดเร็วและยิงธนูทะลุหัวใจเขาได้ในนัดเดียวในตอนนี้จิ่งสือเยี่ยนกับจิ่งโม่เยี่ยไม่ได้อยู่ห่างกันมากนัก แต่ถ้าพูดคุยกันตามปกติก็คงไม่ได้ยินทว่าในเวลาเช่นนี้ จิ่งสือเยี่ยนกลับได้ยินเสียงของจิ่งโม่เยี่ย “คนที่กล้าทำร้ายชูอิ่งต้องตาย!”ก่อนหน้านี้จิ่งสือเยี่ยนคิดแค่ว่าจิ่งโม่เยี่ยดีต่อเฟิ่งชูอิ่งมาก ทว่าตอนนี้เขาเพิ่งได้รู้ซึ้งเรื่องบางอย่างเฟิ่งชูอิ่งไม่ใช่แค่จุดอ่อนของจิ่งโม่เยี่ย แต่เป็นทั้งชีวิตของเขาแต่มาเข้าใจเอาป่านนี้ก็สายไปแล้วในตอนนี้เฟิ่งชูอิ่งยังคงนอนคว่ำอยู่บนพื้นหิมะ นางได้ยินเสียงวัตถุแหวกอากาศจึงหันไปมอง และเห็นภาพของจิ่งสือเยี่ยนล้มลงกับพื้นในเวลานี้ เฟิ่งชูอิ่งก็เข้าใจใด้ทันทีว่าในโลกน
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 993
ในเมื่อเขาไม่ได้ราชบัลลังก์และเฟิ่งชูอิ่งมาครอบครอง ราชบัลลังก์เขาอาจจะทำลายไม่ได้ แต่เฟิ่งชูอิ่งแค่คนเดียวเขาทำลายได้แน่นอนองครักษ์สองคนของเขารีบเปลี่ยนมาง้างคันธนูเล็งไปที่เฟิ่งชูอิ่ง ทว่าลูกธนูยังไม่ทันได้ยิงออกไป ก็ถูกบางสิ่งบางอย่างปัดออกไปอีกครั้งในตอนนี้จิ่งสือเยี่ยนก็พลันเข้าใจบางอย่างขึ้นมาทันทีตลอดทางที่ผ่านมา วิญญาณร้ายของเฟิ่งชูอิ่งถึงจะมาแล้ว แต่ก็ไม่ได้ลงมือ นั่นก็น่าจะมีเหตุผลที่ลงมือไม่ได้วิญญาณร้ายโจมตีองครักษ์ของเขา แต่กลับไม่โจมตีเขา นั่นก็หมายความว่าวิญญาณร้ายเหล่านั้นโจมตีเขาไม่ได้เขานึกถึงข่าวลือที่เคยได้ยินมาว่า พลังมังกรของผู้เป็นฮ่องเต้เป็นสิ่งที่ปราบภูตผีปีศาจได้วิญญาณร้ายไม่โจมตีเขา นั่นแสดงว่าวิญญาณร้ายทำอะไรเขาไม่ได้ แปลว่าเขามีพลังมังกรอยู่ในตัว?ความคิดนี้ทำให้จิตใจเขาฮึกเหิมขึ้นมาทันที เขารีบหยิบธนูของตัวเองขึ้นมา อดทนต่อความเจ็บปวดจากบาดแผลแล้วยิงธนูไปที่หลังของเฟิ่งชูอิ่งเฉี่ยวหลิงเห็นภาพนี้ก็ตกใจ รีบยื่นมือออกไปเพื่อจะรับลูกธนูนั้นทว่าลูกธนูนั้นเปื้อนเลือดของจิ่งสือเยี่ยน เลือดนั้นเป็นอันตรายต่อวิญญาณร้ายอย่างมาก มือของนางแค่เพียงสัมผ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 992
หิมะยังคงโปรยปรายลงมา โลกนี้เงียบสงัด มีเพียงเสียงฝีเท้ากระทบกับพื้นหิมะดังฟุ่บฟั่บช่วงใกล้รุ่งสาง ชวีเหลียงอวี่ก็มาปรากฏตัวและเอ่ยขึ้นทันทีว่า "ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการรออยู่ข้างนอกแล้ว"เมื่อได้ยินดังนั้น เฟิ่งชูอิ่งก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยนางหันไปบอกกับจิ่งสือเยี่ยนว่า "เมื่อครู่ข้าลองคิดดูดีๆ แล้ว รู้สึกว่าที่เจ้าพูดก็มีเหตุผลอยู่บ้าง การมีชีวิตอยู่ก็ไม่เลว"จิ่งสือเยี่ยน “......”หลังจากผ่านมาทั้งคืน นางกลับปลงตกในเรื่องเช่นนี้ได้ ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจอยู่เล็กน้อยแต่การที่นางคิดได้ในตอนนี้ก็เป็นเรื่องดีเขาจึงพูดว่า "หลายสิ่งหลายอย่างทำได้ตอนมีชีวิตอยู่เท่านั้น ตายไปแล้วทำไม่ได้""ตราบใดที่เจ้าพาข้าออกจากค่ายกลแห่งนี้ ข้าจะไม่สร้างความลำบากให้เจ้าอีก”เฟิ่งชูอิ่งพยักหน้า "ก็ได้ งั้นตอนนี้ข้าจะพาเจ้าไปทำลายค่ายกล"พูดจบนางก็ควบม้านำหน้าไป จิ่งสือเยี่ยนรีบนำทหารตามไปทันทีเพียงแต่พวกเขาเดินวนเวียนอยู่ที่นี่ทั้งคืน ทั้งเหนื่อยทั้งหิว พลังจึงลดลงไปมากเฟิ่งชูอิ่งมียันต์ป้องกันความหนาวติดตัวอยู่จึงไม่รู้สึกหนาว ก่อนหน้านี้ก็นอนหลับมาตลอดทาง ทำให้รักษาพลังงานไว้ได้มากที่สุ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 991
เขาไม่เคยเจอใครดื้อด้านเท่านางมาก่อน!เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อระงับโทสะ เพราะตอนนี้เขาไม่สามารถตบตีหรือด่าทอนางได้ทั้งนั้นเขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เจ้าอยากไปเจียงหนานไม่ใช่หรือ? พอออกจากที่นี่ได้ ข้าจะไม่ขัดขวางเจ้า เจ้าก็จะได้ไปชมวิวทิวทัศน์เจียงหนานที่เจ้าอยากเห็น”“เจียงหนานในฤดูหนาวที่มีหิมะปกคลุมทั้งงดงามและน่าหลงใหล ถ้าเจ้ายังไม่เคยเห็น ต้องไปดูด้วยตาตัวเองให้ได้เลย”เฟิ่งชูอิ่งยังคงนอนอยู่บนพื้นไม่ยอมลุกขึ้น “ไม่ไป อากาศหนาวเกินไป เดินทางเหนื่อยเกินไป”จิ่งสือเยี่ยน “…...”ตั้งแต่วินาทีที่เขาติดกับอยู่ที่นี่ สถานะระหว่างเขากับเฟิ่งชูอิ่งก็สลับกันโดยสิ้นเชิงเพราะเขามีความทะเยอทะยาน อยากใช้ชีวิตอย่างสุขสบายยิ่งเฟิ่งชูอิ่งแสดงออกว่าอยากตายมากเท่าไหร่ จิ่งสือเยี่ยนก็ยิ่งไม่ยอมให้นางตายมากขึ้นเท่านั้นดังนั้นตอนนี้นางจึงควบคุมเขาได้อย่างเบ็ดเสร็จการที่นางแสดงท่าทีไม่ยอมทำตามไม่ว่าเขาจะใช้ไม้แข็งหรือไม้อ่อนเช่นนี้ ทำให้เขาแทบเป็นบ้าจิ่งสือเยี่ยนไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าการจับตัวประกันจะน่าอึดอัดขนาดนี้เฟิ่งชูอิ่งนอนเอกเขนกอยู่ตรงนั้นอย่างสบายใจ เหตุผลก็ง่ายๆ นางใช้
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 990
เฟิ่งชูอิ่งยิ้มแล้วถามว่า “ทางที่ข้าชี้นำ เจ้ากล้าเดินตามหรือ?”เมื่อมาถึงตอนนี้แล้ว นางก็คร้านจะเสแสร้งต่อไปสีหน้าของจิ่งสือเยี่ยนแข็งค้างไปครู่หนึ่ง นางพูดอย่างเฉื่อยชาว่า “เพราะพวกเจ้าติดอยู่ที่นี่ คงรู้สึกหนาวเหน็บและหวาดกลัว”“เจ้าบาดเจ็บ ในสภาพอากาศหนาวเย็นเช่นนี้ แผลของเจ้าจะยิ่งทรุดหนัก”“เจ้ารีบร้อนมารวบรวมกำลังพลของกองกำลังอวี๋ซาน เจ้าคงไม่ได้พกอาหารมาด้วยมากนัก ดังนั้นตอนนี้พวกเจ้าคงหิวมากแล้ว”“ในสถานการณ์เช่นนี้ แค่ข้ากักขังพวกเจ้าไว้ที่นี่ ต่อให้ไม่หนาวตาย พวกเจ้าก็คงอดตายอยู่ดี”ขณะนี้หิมะขาวโพลนโปรยปรายไปทั่ว อากาศหนาวเหน็บ สภาพอากาศเช่นนี้คงจะดำเนินต่อไปเป็นเวลาอย่างน้อยครึ่งเดือนเป็นอย่างที่เฟิ่งชูอิ่งบอก พวกเขาเดินทางมาที่นี่โดยไม่ได้พกเสบียงอาหารแห้งหรืออะไรทำนองนั้นมาด้วยเลยด้วยเหตุนี้ตอนที่พวกเขาเดินวนจนครบรอบที่สาม เสบียงอาหารก็หมดลงตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้ว หลังจากตกกลางคืน อากาศจะยิ่งหนาวเย็นลง พวกเขาจะยิ่งลำบากมากขึ้นจิ่งสือเยี่ยนชักกระบี่ยาวออกมา “เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าข้าสามารถบั่นคอเจ้าด้วยกระบี่เล่มนี้ได้!”เฟิ่งชูอิ่งยิ้มหวานแล้วเอ่ยว่า “เอาเลย ฆ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 989
เขาคลี่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ได้”หลังจากฆ่าจิ่งโม่เยี่ยแล้ว จะปล่อยนางไปหรือไม่ เรื่องนี้เขาจะเป็นคนตัดสินใจนางเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขารู้สึกชอบจริงๆ และนางก็เป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เขารู้จักกับความล้มเหลวเขารู้ว่านางมีวิธีการบางอย่างที่คนทั่วไปไม่มี ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าประมาท เขาจะป้อนยาที่ทำให้กล้ามเนื้ออ่อนแรงให้นางกินทุกวันเฟิ่งชูอิ่งรู้ทันความคิดของเขา และยอมให้ความร่วมมือแต่โดยดีขณะที่ในใจของนางกำลังครุ่นคิด ครั้งที่แล้วโดนไปขนาดนั้นยังรอดมาได้ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องหาโอกาสฆ่าเขาให้ตายสนิทแบบไม่มีสิทธิ์ฟื้นขึ้นมาอีกนางพลันนึกถึงเรื่องที่เหมยตงยวนวิญญาณแหลกสลายหลังจากรู้ข่าวการตายของเฟิ่งชิงหลิง จิตใจนางจึงหม่นหมองตามไปด้วยนางรู้ว่าเหมยตงยวนรักเฟิ่งชิงหลิงอย่างสุดซึ้ง แต่ไม่คิดว่านั่นจะเป็นรากฐานที่ทำให้เขามีชีวิตอยู่ในโลกใบนี้เพราะนางเห็นความรักของพวกเขา นางจึงยิ่งรู้ชัดว่าตัวเองมีความรู้สึกแบบไหนต่อจิ่งโม่เยี่ยในเมื่อรักแล้ว ก็ต้องรักให้สุดหัวใจอย่าได้ทำเรื่องที่ทำให้ตัวเองเสียใจและทำให้ฝ่ายตรงข้ามเข้าใจผิดอีกจิ่งสือเยี่ยนไม่ได้ไปตามล่าจิ่งโม่เยี่ยโดยตรง เขาวางแผนท
