บทที่ 594

เหมยตงยวนเห็นสภาพหน้าตาเขียวช้ำของเขาจึงพูดเสียงเย็นชาว่า “งามหน้าเหลือเกิน!”

ปู๋เยี่ยโหวไม่เคยเกรงกลัวอะไร เขาตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “หน้าตาสำคัญอะไรเล่าเมื่อเทียบกับชีวิต”

ทั้งสองจ้องหน้ากันเขม็ง

เหมยตงยวนไม่สนใจเขาแล้วหันไปจัดการยาสมุนไพร

บาดแผลของเฟิ่งชูอิ่งเกิดจากจิ่งโม่เยี่ย ตามตรรกะทั่วไปแล้วหากทำร้ายคนอื่นก็ต้องเอ่ยขอโทษเป็นอย่างน้อย เหมยตงยวนจึงไม่รู้สึกติดค้างในการเก็บสมุนไพรเหล่านี้

สมุนไพรเหล่านี้ล้วนเป็นของบรรณาการหายากที่ถูกถวายมา คุณภาพสูงมาก มีหลายชนิดที่เฟิ่งชูอิ่งจำเป็นต้องใช้

เหมยตงยวนคัดเลือกสมุนไพรที่ใช้ได้ จัดเรียงแล้วนำบางส่วนไปต้มยาบำรุงร่างกายให้เฟิ่งชูอิ่ง

เฟิ่งชูอิ่งคิดว่าร่างกายของนางดีขึ้นแล้ว ไม่จำเป็นต้องกินยาอีกแล้ว พอเห็นยาที่ต้มเสร็จใหม่ๆ ก็หน้าเสีย

นางถามเหมยตงยวนว่า “ท่านพ่อ ข้าไม่ต้องดื่มยานี้ได้ไหม?”

เหมยตงยวนยังไม่ได้ตอบ ปู๋เยี่ยโหวก็พูดขึ้นมาว่า “ไม่ได้!”

เฟิ่งชูอิ่งมองเขา เขาจึงกล่าวอย่างจริงจังว่า “นี่คือยาที่ข้าหามาด้วยความยากลำบาก ถ้าเจ้าไม่ดื่มก็เท่ากับเหยียบย่ำความจริงใจของข้า”

เฟิ่งชูอิ่งตั้งใจจะกัดฟันดื่ม แต่พอได้ยินประโยคนี้ก็ไ