บทที่ 593

ปู๋เยี่ยโหวไม่ได้ใส่ใจรองหัวหน้าศาลต้าหลี่มากนัก เขาเพียงแค่คิดว่าคุกใหญ่ของศาลต้าหลี่เป็นสถานที่หลบภัยที่ดี

อีกอย่างสำหรับเขาแล้ว ศาลต้าหลี่ก็เป็นสถานที่ที่เขาอยากจะมาเมื่อไหร่ก็มา อยากจะไปเมื่อไหร่ก็ไปจริงๆ นั่นแหละ

แต่แน่นอนว่าเขาจะไม่บอกเรื่องนี้กับเฟิ่งชูอิ่ง

ปู๋เยี่ยโหวพูดด้วยน้ำเสียงน่าสงสารว่า “ชูชู พวกเขาทำร้ายข้าจนเจ็บมากเลย ทำถุงเงินปลอบใจให้ข้าหน่อยหน่อยสิ!”

เฟิ่งชูอิ่งหยิบบ๊วยโยนเข้าปากแล้วตอบว่า “ได้สิ”

ดวงตาของปู๋เยี่ยโหวเป็นประกาย เขารู้สึกว่าวันนี้นางน่าจะใจดีกว่าในยามปกติ แต่แล้วเขาก็ได้ยินนางพูดว่า “ถ้าท่านพ่อข้ายอมอนุญาต ข้าก็จะทำให้”

เหมยตงยวนมองมาที่ปู๋เยี่ยโหว ปู๋เยี่ยโหวจึงรีบพูดว่า “ไม่ต้องแล้ว!”

เหมยตงยวนโยนขี้ผึ้งกระปุกหนึ่งให้เขา “ทาเอาเอง”

ปู๋เยี่ยโหวหัวเราะอย่างมีความสุข “ข้ารู้ว่าท่านลุงเหมยเอ็นดูข้าที่สุดแล้ว!”

บางครั้งเหมยตงยวนก็คิดว่านิสัยของปู๋เยี่ยโหวนั้นยอดเยี่ยมมาก ไม่มีความละอาย ไม่มีความเกรงใจ นิสัยร่าเริงสดใส จนทำให้คนเกลียดไม่ลง

ปู๋เยี่ยโหวก็พบว่าทัศนคติของเหมยตงยวนที่มีต่อเขานั้นดีขึ้นกว่าก่อนหน้านี้มาก อย่างน้อยก็ไม่มาทุบตีเขาอีกแล้