บทที่ 576

ชีวิตของจิ่งโม่เยี่ยนั้นเต็มไปด้วยความเด็ดขาด ไม่เคยมีความลังเลเช่นนี้มาก่อน

เขารู้ดีว่าถ้าเขาหานางพบ นางอาจจะไม่ยอมพบเขา แต่เขาก็ไม่สามารถควบคุมความคิดที่จะไปหานางได้

เขาเตือนตัวเอง ว่าหลุมศพที่ว่างเปล่านี้หมายถึงนางยังมีชีวิตอยู่ ไม่ต้องไปหาหรอก แค่รู้ว่านางยังมีชีวิตอยู่ก็พอ

นางไม่เคยชอบเขา ถ้าเขาหานางพบ โดยมีเรื่องราวในอดีตอยู่ เขาก็จะยิ่งเพิ่มความเกลียดชังต่อนางมากขึ้น

เสียงอีกเสียงในใจของเขากลับพูดว่า “ถึงรู้ว่านางยังมีชีวิตอยู่ อย่างน้อยก็ต้องยืนยันให้ได้”

“ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น อย่างน้อยก็ต้องได้เห็นนางที่ยังมีชีวิตอยู่ด้วยตาของเขา”

สองเสียงนี้ต่อสู้กันในใจของเขา

ท้ายที่สุด เสียงที่สองก็ชนะ เขาบอกตัวเองว่า “แค่ยืนยันว่านางยังมีชีวิตอยู่ แค่ได้เห็นนางสักครั้งก็พอ”

จิ่งโม่เยี่ยยืดมือไปกดที่กลางหน้าผาก สูดหายใจลึก ๆ แล้วลุกขึ้นยืนทันที

ฉินจื๋อเจี้ยนมองไปที่เขา เขาจึงเอ่ยเสียงต่ำว่า “ข้าจะออกไปเดินคนเดียว พวกเจ้าห้ามตามมา”

ฉินจื๋อเจี้ยนมีความกังวลจึงกล่าวว่า “แต่…”

จิ่งโม่เยี่ยรำคาญจึงขัดเขา “ไม่มีแต่ ถ้าหากเจอฆาตกร ข้าสามารถรับมือได้เอง”

ฉินจื๋อเจี้ยนรู้ว่าเขามีฝีมือส