บทที่ 575

ฉินจื๋อเจี้ยนตกตะลึงและเอ่ยถามว่า “ทำไมข้างในถึงไม่มีร่างของพระชายาล่ะ?”

จิ่งโม่เยี่ยตอบเสียงทุ้ม “เพราะว่านางยังมีชีวิตอยู่ เซียวฉี่หรงรู้ว่านางอยู่ที่ไหน”

ฉินจื๋อเจี้ยนสบถว่า “เขาบ้าไปแล้วหรือ? ทำไมถึงทำเรื่องแบบนี้ได้!”

“เขารู้ทั้งรู้ว่าท่านอ๋องรักปักใจต่อพระชายามากแค่ไหน หลังจากพระชายาทรงจากไป ท่านอ๋องต้องเจ็บปวดมากแค่ไหน ทำไมเขาถึงยังปกปิดท่านอ๋องอีก!”

“ไม่ได้การแล้ว ข้าต้องไปเชือดเขาทิ้ง!”

เขาหมุนตัวเตรียมจะจากไป จิ่งโม่เยี่ยยังคงยืนมองโลงศพแล้วเอ่ยว่า “เรื่องนี้น่าจะเป็นความต้องการของชูอิ่ง”

เขาพูดถึงตรงนี้ก็หัวเราะเบาๆ “ในใจของนางไม่เคยมีข้าอยู่เลย นางคิดจะหนีห่างจากข้าตลอด”

“หากเรื่องคราวนี้หากมิใช่เพราะความสามารถพิเศษบางอย่างของนาง เกรงว่านางจะตายไปแล้ว”

เขาหันมองฉินจื๋อเจี้ยน “ข้าเกือบทำร้ายนางจนตาย ยังจะมีหน้าไปโทษนางได้อย่างไร?”

ฉินจื๋อเจี้ยนเห็นท่าทางโศกเศร้าในแววตาของเขา ทว่าหลังจากความโศกเศร้าอย่างถึงที่สุดเหล่านั้นสลายไปแล้ว กลับแฝงไว้ด้วยความดีใจอย่างบ้าคลั่ง

เขาได้ยินจิ่งโม่เยี่ยเอ่ยว่า “ก่อนหน้านี้ข้าเคยคิดว่าหากนางมีชีวิตอยู่ก็คงดี ข้าไม่มีความปรารถนาอื่นแล้ว”

“แต่