All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 591 - Chapter 600

นางเอ่ยถาม “ท่านพ่อ หลังจากท่านตาย ร่างวิญญาณก็ถูกขังไว้ในวังหลวง แล้วท่านแม่ล่ะ? นางไปเกิดใหม่แล้วหรือ?”เหมยตงยวนส่ายหน้า “ข้าไม่รู้หรอก ตอนที่มารดาของเจ้าเสียชีวิต ข้าถูกเรื่องของสำนักลี้ลับรั้งเอาไว้อยู่ ก็เลยไปไม่ทันเวลา”“หลังจากข้าไปถึงที่นั่น ร่างวิญญาณของมารดาเจ้าก็ไม่อยู่แล้ว ข้าทดลองอัญเชิญวิญญาณนางมาหา แต่กลับหาตัวนางไม่พบเลย”“ข้าได้ยินว่าหลังจากสตรีศักดิ์สิทธิ์ของแคว้นซีฉู่ตายไปแล้ว วิญญาณของพวกนางจะกลับไปสู่อารามศักดิ์สิทธิ์ เพื่อปกปักษ์รักษาแคว้นซีฉู่”“เอาไว้หลังจากขาของเจ้าหายดีแล้ว ข้าจะลองไปตามหาที่แคว้นซีฉู่ดู”“เพียงแต่เวลาผ่านมานานมากแล้ว ข้าก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่าจะหานางพบหรือไม่”เฟิ่งชูอิ่งจึงกล่าวว่า “หลังจากขาของข้าหายดีแล้ว ข้าจะไปช่วยท่านพ่อตามหาท่านแม่ด้วย”เหมยตงยวนพยักหน้า ตอนแรกเขาอยากถามนางเรื่องที่นางถูกส่งไปเกิดยังโลกอีกใบหนึ่ง เพียงแต่นางกับเขาสนทนากันมานานมากแล้ว นางจึงเริ่มจะง่วงงุนขึ้นมาเขาจึงเก็บคำถามพวกนั้นเอาไว้ก่อน กล่าวเพียงว่า “เจ้าพักผ่อนเถอะ”เฟิ่งชูอิ่งรู้สึกไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเนื่องจากพิษไข้ นางตอบเสียงแผ่วเ

ปู๋เยี่ยโหวไม่ได้ใส่ใจรองหัวหน้าศาลต้าหลี่มากนัก เขาเพียงแค่คิดว่าคุกใหญ่ของศาลต้าหลี่เป็นสถานที่หลบภัยที่ดีอีกอย่างสำหรับเขาแล้ว ศาลต้าหลี่ก็เป็นสถานที่ที่เขาอยากจะมาเมื่อไหร่ก็มา อยากจะไปเมื่อไหร่ก็ไปจริงๆ นั่นแหละแต่แน่นอนว่าเขาจะไม่บอกเรื่องนี้กับเฟิ่งชูอิ่งปู๋เยี่ยโหวพูดด้วยน้ำเสียงน่าสงสารว่า “ชูชู พวกเขาทำร้ายข้าจนเจ็บมากเลย ทำถุงเงินปลอบใจให้ข้าหน่อยหน่อยสิ!”เฟิ่งชูอิ่งหยิบบ๊วยโยนเข้าปากแล้วตอบว่า “ได้สิ”ดวงตาของปู๋เยี่ยโหวเป็นประกาย เขารู้สึกว่าวันนี้นางน่าจะใจดีกว่าในยามปกติ แต่แล้วเขาก็ได้ยินนางพูดว่า “ถ้าท่านพ่อข้ายอมอนุญาต ข้าก็จะทำให้”เหมยตงยวนมองมาที่ปู๋เยี่ยโหว ปู๋เยี่ยโหวจึงรีบพูดว่า “ไม่ต้องแล้ว!”เหมยตงยวนโยนขี้ผึ้งกระปุกหนึ่งให้เขา “ทาเอาเอง”ปู๋เยี่ยโหวหัวเราะอย่างมีความสุข “ข้ารู้ว่าท่านลุงเหมยเอ็นดูข้าที่สุดแล้ว!”บางครั้งเหมยตงยวนก็คิดว่านิสัยของปู๋เยี่ยโหวนั้นยอดเยี่ยมมาก ไม่มีความละอาย ไม่มีความเกรงใจ นิสัยร่าเริงสดใส จนทำให้คนเกลียดไม่ลงปู๋เยี่ยโหวก็พบว่าทัศนคติของเหมยตงยวนที่มีต่อเขานั้นดีขึ้นกว่าก่อนหน้านี้มาก อย่างน้อยก็ไม่มาทุบตีเขาอีกแล้

นางจึงร่ำไห้เล่าเรื่องราวความลำบากของตนให้เทียนซือฟังหลังจากการเปลี่ยนแปลงในวังครั้งก่อน ฮ่องเต้เจาหยวนทรงถูกกักขังอยู่ในวังหลวงถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้ ฮ่องเต้เจาหยวนจะทรงมีรับสั่งให้กักบริเวณนางไว้ จนทำให้นางโกรธมากแต่เมื่อได้ยินว่าฮ่องเต้เจาหยวนอาจจะตกอยู่ในอันตราย นางก็เป็นห่วงพระองค์มากและต้องการเข้าวังไปช่วยเหลือทว่านางกลับก้าวออกจากประตูตำหนักเฟิ่งไหลไม่ได้ด้วยซ้ำ เพราะถูกคนของจิ่งโม่เยี่ยขวางไว้ในตอนนั้นพระสนมสวี่แสดงท่าทางเย่อหยิ่งต่อหน้าทหาร แต่ทหารเหล่านั้นได้รับคำสั่งจากจิ่งโม่เยี่ยแล้ว จึงไม่ยอมปล่อยนางออกไปเมื่อนางพยายามฝ่าออกไป ทหารก็ลงมือใช้กำลังกับนางทันทีตอนนั้นพระสนมสวี่เกือบจะโมโหจนตาย หลุดคำผรุสวาทออกไปมากมาย ทหารปล่อยให้นางพูดพล่ามตามใจชอบ แต่ไม่ยอมให้นางออกจากประตูตำหนักเฟิ่งไหลเด็ดขาดด้วยเหตุนี้ พระสนมสวี่จึงโมโหจนแทบคลั่งแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ดังนั้นในวันที่เทียนซือกลับมา พระสนมสวี่จึงรู้สึกว่าตนเองมีที่พึ่งอีกครั้งนางคิดว่าเทียนซือสมัยยังมีชีวิตอยู่ก็เก่งกาจแล้ว พอตายไปกลายเป็นวิญญาณร้ายก็ยิ่งเก่งกาจเข้าไปอีกจึงร้องไห้ฟ้องเทียนซือว่าจิ่งโม่เยี่ย

เหมยตงยวนเอ่ยเสียงเย็นชาว่า “สั่งการออกไป ต่อไปนี้หากพบร่องรอยของเทียนซือให้รีบแจ้งข้าทันที”วิญญาณร้ายตนนั้นรับคำ แล้วรีบไปกระจายข่าวต่อเหมยตงยวนใช้เวลาหลายเดือน นอกจากจะยุ่งกับการจัดการหลินชูเจิ้งและเจ้าอารามแล้ว ยังแวะไปจัดการพวกวิญญาณร้ายในเมืองหลวงด้วยพวกที่ยอมสวามิภักดิ์ก็จะได้อยู่ดีๆ ไป แต่พวกที่ไม่ยอมก็จะโดนจัดการจนไม่เหลือเรี่ยวแรงด้วยวิธีการที่มีทั้งอำนาจและบุญคุณเช่นนี้ ในเวลาสามเดือน เขาก็สามารถควบคุมโลกวิญญาณร้ายในเมืองหลวงได้อย่างสมบูรณ์ไม่ว่าวิญญาณร้ายตนไหนจะมีนิสัยดื้อรั้นแค่ไหน พอมาอยู่ต่อหน้าเหมยตงยวนก็จะเชื่องทันทีสมัยที่เขายังมีชีวิตอยู่ เขาเป็นประมุขของสำนักลี้ลับ จึงรู้ดีว่าจะจัดการกับผีร้ายอย่างไรตอนนี้วิญญาณร้ายในเมืองหลวงทั้งหมดต่างก็เป็นลูกน้องของเขาเหมยตงยวนและพวกวิญญาณร้ายเหล่านี้มีวิธีติดต่อสื่อสารกันเอง เขาจึงสามารถรับรู้ข่าวสารที่ต้องการได้ในเวลาอันสั้นวันนี้ปล่อยให้เทียนซือหนีไปได้ ทำให้เหมยตงยวนรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยวิญญาณร้ายบางตนในเมืองหลวงขี้เกียจและไม่เต็มใจรับใช้เหมยตงยวน จึงหนีออกนอกเมืองไปเมื่อพวกมันออกจากเมืองหลวง เหมยตงยวนก็

เจ้าอาวาสกล่าวว่าตนเองมีความสามารถธรรมดา แต่เมื่อถึงคราวเอาจริงเขาก็นับว่ามีฝีมืออยู่บ้างเหมือนกันหลังจากที่เขาทำลายวิชาอาคมที่ตั้งไว้ที่ประตูแล้ว เขาก็พาเหล่าศิษย์บุกเข้าไปเหมยตงยวนได้ยินเสียงดังจึงรีบวิ่งออกมา เมื่อเขาเห็นเจ้าอาวาส เขาก็รู้สึกหงุดหงิดและลงมือตบเจ้าอาวาสจนกระเด็นออกไปเจ้าอาวาสได้เปิดเนตรทิพย์ไว้ เขาจึงรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นเหมยตงยวน วิญญาณร้ายตนนี้ไม่เหมือนที่เขาคิดไว้อีกฝ่ายเป็นผู้ชายครั้งนี้หลังจากที่เจ้าอาวาสลุกขึ้นมาได้ เขาก็ไม่ได้หนีไปเหมือนครั้งก่อน เขาหยิบไม้เท้าสยบวิญญาณขึ้นมาทุบลงกับพื้นอย่างแรงแล้วเข้าโจมตีเหมยตงยวนเหมยตงยวนมองเพียงแวบเดียวก็รู้ว่าเจ้าอาวาสมีฝีมือแค่เพียงพอไปวัดไปวาได้เท่านั้น เขารู้สึกประหลาดใจที่เจ้าอาวาสมีความสามารถเพียงเท่านี้ แต่กลับกล้าออกมาจับวิญญาณร้ายมันเป็นการฆ่าตัวตายชัดๆ!เหมยตงยวนฝึกมรรคาไร้ใจ อารมณ์เย็นชาและไม่มีความเมตตาปรานีมากนักเขาไม่พูดอะไรมาก กระบี่ในมือก็ถูกชักออกมาแล้วฟันใส่เจ้าอาวาสทันทีเจ้าอาวาสเห็นวิธีการโจมตีของเขาก็รู้ทันทีว่าวิญญาณร้ายตนนี้เก่งกาจมาก เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของวิญญาณร้ายตนนี้อย่างแน่น