All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 601 - Chapter 610

เจ้าอาวาสมองเหมยตงยวนด้วยสายตาตกตะลึงเหมยตงยวนนั้นนอกจากจะอ่อนโยนกับเฟิ่งชูอิ่งเหมือนพ่อที่รักลูกแล้ว ต่อหน้าคนอื่นเขาก็เป็นยอดฝีมือแห่งสำนักลี้ลับที่เย็นชาเยือกแข็งเจ้าอาวาสเห็นท่าทางของเหมยตงยวนแล้วก็รู้สึกหวั่นๆ ในใจเขาจึงพยายามบีบออกจากใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแล้วกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้ข้าสงสัยว่าทำไมอาจารย์ถึงเก่งกาจตั้งแต่อายุยังน้อย ไม่เข้าใจสาเหตุสักนิด”“แต่พอได้เห็นวีรบุรุษท่านนี้แล้ว ข้าก็เข้าใจแจ่มแจ้งแล้วล่ะ เป็นดังที่ว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น ครอบครัวนี้ล้วนแต่เป็นยอดฝีมือทั้งนั้น!”เฟิ่งชูอิ่งเห็นท่าทางของเขาแล้วก็อยากจะหัวเราะ “ท่านอย่ามาพูดจายกยอท่านพ่อข้าเลย เขาไม่หลงกลถ้อยคำพวกนี้หรอก”“ท่านมาที่นี่วันนี้ มีเรื่องอะไรอย่างไรเปล่า?”เจ้าอาวาสตอบอย่างซื่อสัตย์ตรงไปตรงมาว่า “เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ข้าพบว่าวิญญาณร้ายนอกอารามมีจำนวนมากขึ้น พอถามดูจึงรู้ว่ามีวิญญาณร้ายที่เก่งกาจมาที่เมืองหลวง”“วิญญาณร้ายตนนั้นทำให้วิญญาณร้ายในเมืองหลวงทั้งหมดยอมสวามิภักดิ์ต่อมัน ถ้าไม่ยอมก็จะถูกมันทุบตีจนน่วม”“ข้าตรวจสอบดูอีกทีก็พบว่าวิญญาณร้ายในเมืองหลวงทั้งหมดตกอยู่ภายใต้การค

เฉี่ยวหลิงมองเขาด้วยแววตาที่ดูไม่พอใจนัก แต่ก็ยังไปหายาประคบแผลให้เขาอยู่ดีถึงแม้ว่าเจ้าอาวาสจะไม่ค่อยมีหลักการเท่าไหร่ แต่เขาก็เป็นคนดีเฟิ่งชูอิ่งมองดูท่าทางของเจ้าอาวาสแล้วอดขำไม่ได้ “ก่อนหน้านี้เจ้าไม่กำราบวิญญาณร้าย ไม่ยุ่งเรื่องของคนอื่นไม่ใช่หรืออย่างไร? คราวนี้ทำไมถึงได้ยุ่งเกี่ยวด้วยล่ะ?”เจ้าอาวาสตอบว่า “ก่อนหน้านี้ข้าไม่ยุ่งเพราะรู้ว่าวิญญาณร้ายส่วนใหญ่ที่ก่อเรื่อง มักจะไม่ชักนำไปสู่หายนะครั้งใหญ่”“วิญญาณร้ายกลายเป็นวิญญาณร้ายเพราะพวกมันมีความยึดติดในใจ”“พวกมันทำตามความยึดมั่นของตัวเอง หลังจากฆ่าศัตรูของมันได้ ส่วนใหญ่ก็จะสงบลงเอง”“แต่กรณีของท่านพ่อเจ้าครั้งนี้ไม่เหมือนกัน เขาควบคุมวิญญาณร้ายทั่วทั้งเมืองหลวงไว้ได้หมด แล้วยังให้วิญญาณร้ายพวกนั้นทำงานให้เขาอีก”“เรื่องนี้มันต่างออกไปเลย เพราะถ้าพลาดไปนิดเดียว อาจจะนำไปสู่หายนะครั้งใหญ่ได้”พูดจบเขาก็ขยับเข้าไปใกล้เฟิ่งชูอิ่งแล้วถามว่า “เจ้ารู้หรือไม่ว่าท่านพ่อเจ้าเก็บวิญญาณร้ายไว้มากมายขนาดนั้นเพื่ออะไร?”เฟิ่งชูอิ่งขมวดคิ้ว “นั่นคือท่านพ่อของข้า เกี่ยวอะไรกับเจ้า?”เจ้าอาวาสหัวเราะ “ความสัมพันธ์ของพวกเรา ท่านพ่

เสี่ยวหลิงถอนหายใจเบาๆ แล้วกล่าวว่า “คุณหนูเข้าใจก็ดีแล้ว”เฟิ่งชูอิ่งยิ้มบางๆ ให้กับสายลมที่พัดผ่านทั่วบริเวณจวนตากอากาศหลังจากที่เจ้าอาวาสเดินออกมาจากจวนตากอากาศแล้ว เมื่อเลี้ยวโค้งก็เห็นจิ่งโม่เยี่ยยืนอยู่ตรงนั้นดวงตาของเขาเป็นประกายเล็กน้อยเมื่อเห็นจิ่งโม่เยี่ยเมื่อวานนี้เขาเจอจิ่งโม่เยี่ยที่นี่โดยไม่ได้คิดอะไรมาก คิดว่าจิ่งโม่เยี่ยคงมาหาปู๋เยี่ยโหวแต่ในวันนี้หลังจากที่เขาเจอเฟิ่งชูอิ่งในจวนตากอากาศ เขาก็รู้แล้วว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้วก็เป็นอย่างที่คิด จิ่งโม่เยี่ยถามตรงๆ ว่า “เจอชูอิ่งหรือไม่?”แม้ว่าจะเป็นคำถาม แต่ก็ฟังดูมั่นใจมากเขาเคยต่อสู้กับเหมยตงยวนมาก่อน รู้ว่าเหมยตงยวนเป็นคนอำมหิตและโหดเหี้ยมเสียงดังโวยวายที่เจ้าอาวาสทำให้เกิดขึ้นในจวนตากอากาศ ถ้าหากเจ้าอาวาสไม่ได้เจอเฟิ่งชูอิ่ง ด้วยวิธีการจัดการเรื่องต่างๆ ของเหมยตงยวน เขาคงจะฆ่าเจ้าอาวาสไปแล้วดวงตาของเจ้าอาวาสกรอกไปมา แล้วหัวเราะเบาๆ ว่า “ท่านอ๋องพูดเล่นแล้ว”“อาจารย์เสียชีวิตไปนานแล้ว ถ้าข้าเจอท่านนั่นหมายความว่าข้าก็ตายไปแล้ว”“และข้าก็ยังมีชีวิตอยู่ ดังนั้นจึงไม่ได้เจอท่าน”จิ่งโม่เยี่ยมองเขา

“ในวันอภิเษกสมรส ข้าได้สูญเสียเสด็จย่าผู้ที่ทรงรักและเอ็นดูข้าที่สุดไป”เขาพูดจบก็หันไปมองเจ้าอาวาส “และเกือบจะสูญเสียสตรีผู้เป็นที่รักที่สุดของข้าไปด้วย”“บัดนี้ข้าเหลือเพียงสิ่งที่เรียกว่าอำนาจเท่านั้น ไม่มีอะไรอื่นอีกแล้ว”“และอำนาจวาสนานี้ก็มิใช่สิ่งที่ข้าปรารถนา แต่เดิมข้าแย่งชิงมาเพื่อนาง”เจ้าอาวาสได้ยินคำพูดของเขาก็ตกตะลึงเล็กน้อย หันไปมองจิ่งโม่เยี่ย เขามองเห็นความเศร้าโศกที่ลึกซึ้งและความเปราะบางเล็กๆ ในดวงตาของจิ่งโม่เยี่ยเจ้าอาวาสรู้จักจิ่งโม่เยี่ยมานาน แม้แต่ในสมัยที่จิ่งโม่เยี่ยถูกสาปแช่ง ถูกทรมานจนแทบตาย เขาก็ไม่เคยเห็นความอ่อนแอในดวงตาของจิ่งโม่เยี่ยมาก่อนในใจของเขา จิ่งโม่เยี่ยเป็นคนเย็นชาไร้ความปรานี ไม่ว่าอะไรก็ไม่อาจโค่นล้มเขาได้แต่จิ่งโม่เยี่ยในเวลานี้กลับทำให้เจ้าอาวาสรู้สึกว่า จิ่งโม่เยี่ยเปราะบางราวกับจะแตกสลายได้ทุกเมื่อดังนั้นเจ้าอาวาสจึงใจอ่อน ยอมตกลงทันทีเมื่อเขาตอบตกลง จิ่งโม่เยี่ยก็วิเคราะห์ให้เขาฟังว่าจะแฝงตัวเข้าไปในจวนตากอากาศได้อย่างไร หรือแม้กระทั่งหาข้ออ้างให้เขาเรียบร้อยตอนแรกเจ้าอาวาสตกลงด้วยความรู้สึกสงสารแต่ระหว่างทางกลับอาราม เ

ฉินจื๋อเจี้ยนกระซิบเบาๆว่า “ท่านอ๋องทรงคิดเช่นนี้ ช่างน่ายินดีเหลือเกิน”จิ่งโม่เยี่ยถอนหายใจเบาๆ “ข้าเพียงหวังว่านางจะปลอดภัย”“ถึงแม้นางจะไม่ยอมพบข้า ก็ไม่เป็นไร”“ขอแค่นางปลอดภัยดีก็เพียงพอแล้ว”ฉินจื๋อเจี้ยนรู้สึกเจ็บปวดใจและรู้สึกหมดหนทางเมื่อได้ยินคำพูดของเขาเรื่องนี้โดยพื้นฐานแล้วเป็นความผิดของจิ่งโม่เยี่ยที่มีต่อเฟิ่งชูอิ่งตอนนี้เฟิ่งชูอิ่งยังมีชีวิตอยู่ สำหรับจิ่งโม่เยี่ยแล้วนับเป็นเรื่องน่ายินดีอย่างยิ่งเรื่องนี้จิ่งโม่เยี่ยบอกว่าไม่ต้องเตรียมการอะไร แต่ฉินจื๋อเจี้ยนคิดว่าเขาควรจัดการบางอย่างไว้ก่อน เพื่อป้องกันความวุ่นวายในภายหลังขณะที่ฉินจื๋อเจี้ยนไปทำงาน จิ่งโม่เยี่ยก็เคาะโต๊ะเบาๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความลึกซึ้งและเด็ดเดี่ยวจิ่งสือเยี่ยนก็ได้ยินเรื่องป้ายวิญญาณเปื้อนเลือดของบรรพบุรุษเช่นกัน เขาจึงไปหาจิ่งสือเฟิงที่จวนอ๋องเฉินเมื่อเขาไปถึง จิ่งสือเฟิงกำลังนั่งพักผ่อนอยู่บนเก้าอี้ มีหญิงสาวรูปร่างสวยงามกำลังนวดไหล่ให้เขาอยู่ผู้ดูแลเข้ามาแจ้งว่า “ท่านอ๋อง อ๋องจิ้นทรงเสด็จมาแล้ว”จิ่งสือเฟิงลืมตาขึ้นเล็กน้อย “โอ้ น้องห้ามาด้วยหรือ ช่างเป็นแขกที่หายากจริงๆ!”จิ่ง