All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 621 - Chapter 630

จิ่งโม่เยี่ยเอียงศีรษะเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ เพียงไม่นานเขาก็เปิดฉากต่อสู้ฟาดฟันกับเหมยตงยวนเฟิ่งชูอิ่งแอบเป็นห่วงอยู่ในใจ แต่นางยังเคลื่อนไหวได้ไม่สะดวก ถึงอยากจะช่วยก็ทำอะไรไม่ได้เหมยตงยวนเคลื่อนไหวได้รวดเร็วมาก แต่จิ่งโม่เยี่ยก็ไม่ได้อ่อนด้อยไปกว่ากัน ทั้งสองคนฟาดฟันกันอย่างว่องไว เพียงไม่นานก็ประมือกันกว่าสิบกระบวนท่าแล้วปู๋เยี่ยโหวที่โดนไล่ทุบตียามนี้กำลังนั่งกองกับพื้น หอบหายใจโกยอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ เขารู้สึกว่าเหมยตงยวนที่เป็นเช่นนี้ช่างน่าสะพรึงกลัวเหลือเกิน!วรยุทธ์ของเหมยตงยวนแอบแข็งแกร่งกว่าจิ่งโม่เยี่ยหนึ่งขั้น เขาเป็นวิญญาณร้าย ความเร็วและพละกำลังจึงมากกว่าเป็นเท่าตัว จิ่งโม่เยี่ยตกเป็นฝ่ายถูกไล่ต้อนอย่างชัดเจนทว่าก่อนหน้านี้ทั้งสองคนเคยปะทะกันมาแล้ว จิ่งโม่เยี่ยจึงพอจะรู้แนวทางการโจมตีของเหมยตงยวนอยู่บ้าง เขาจึงยังพอรับมือกับกระบวนท่าเหล่านั้นไหวทั่วร่างของจิ่งโม่เยี่ยมีไอมังกรคุ้มครองอยู่ ซึ่งเป็นสิ่งที่เหมยตงยวนต้องหวาดกลัวมากที่สุดเมื่อเหมยตงยวนสัมผัสโดนตัวของจิ่งโม่เยี่ยก็จะถูกดีดกระเด็นออกไปทั้งสองฝ่ายต่างมีข้อได้เปรียบของตัวเอง เวลาที่ต่อสู้กันจึงทำใ

แต่ตอนนี้จิ่งโม่เยี่ยก็ยืนอยู่ตรงนี้ด้วย นางจะให้เฉี่ยวหลิงไปขโมยมาก็คงไม่เหมาะสมสักเท่าไหร่นัยน์ตานางหม่นแสงลงเล็กน้อย สูดหายใจลึกๆ แล้วยืนขึ้น เดินเข้ามาหยุดข้างกายจิ่งโม่เยี่ยแล้วเอ่ยว่า “ข้ามีเรื่องอยากขอให้ท่านอ๋องช่วย”จิ่งโม่เยี่ยถาม “เรื่องอะไรล่ะ?”เฟิ่งชูอิ่งตอบ “ก่อนหน้านี้ข้าทำของบางอย่างหล่นหายไว้ที่จวนอ๋อง ของชิ้นนั้นสำคัญกับการรักษาท่านพ่อของข้ามาก ท่านอ๋องช่วยคืนให้ข้าได้ไหม?”จิ่งโม่เยี่ยคิดว่าหลังจากนาง ‘ตาย’ ไปแล้ว จึงเก็บของทั้งหมดของนางเอาไว้เป็นอย่างดีทว่าตอนนี้นางยังมีชีวิตอยู่ ของพวกนั้นไม่นับว่าสำคัญอะไรเขาจึงเอ่ยว่า “หลางซาน เจ้าส่งคนกลับไปที่จวนอ๋อง นำกล่องไม้ที่อยู่ในห้องของข้าออกมา”หลางซานรับคำสั่ง “พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะรีบไปเดี๋ยวนี้”เฟิ่งชูอิ่งคิดว่าหลังจากการได้พบกันอีกครั้ง จิ่งโม่เยี่ยก็ดูจะพูดจาเข้าใจง่ายกว่าแต่ก่อนมากนางจึงเอ่ยว่า “ขอบพระคุณท่านอ๋อง”จิ่งโม่เยี่ยหลุบตาลงต่ำเพื่อซ่อนความรู้สึกในแววตาของเขา เอ่ยด้วยเสียงเรียบเฉย “ไม่ต้องเกรงใจ”ถึงพวกเขาจะเป็นสามีภรรยากัน แต่ตอนนี้กลับห่างเหินยิ่งกว่าคนแปลกหน้าเสียอีกความรู้สึกในใจของเขายังคงหนัก

เฟิ่งชูอิ่งได้ยินเขาพูดแบบนั้นก็ไม่รู้จะตอบกลับอย่างไรดีคำพูดถัดมาของเขายิ่งทำให้นางไม่รู้จะพูดอะไรหนักยิ่งกว่าเดิม “ข้ากับจิ่งโม่เยี่ยเป็นบุรุษที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง”“สิ่งที่เขามอบให้เจ้าได้ ข้าก็สามารถมอบให้เจ้าได้เช่นกัน สิ่งที่เขาไม่สามารถมอบให้เจ้าได้ แต่ข้ามอบให้เจ้าได้”เฟิ่งชูอิ่งเงียบไปสักพักแล้วเอ่ยว่า “จิ่งโม่เยี่ยนั่งอยู่ข้างนอกนั่น เจ้าทำแบบนี้ไม่กลัวถูกเขาต่อยเอาหรือไง?”ปู๋เยี่ยโหวยิ้มบางๆ “ตั้งแต่ข้ารู้ตัวว่าชอบเจ้า ก็เตรียมใจจะแตกหักกับเขาเรียบร้อยแล้วล่ะ”“เขาคิดจะทุบตีข้า แต่ใช่ว่าข้าจะเป็นฝ่ายแพ้เสียเมื่อไหร่”เขาพูดประโยคนี้ด้วยท่าทางมั่นอกมั่นใจเฟิ่งชูอิ่งสูดหายใจลึกๆ แล้วหยิบไม้ขนไก่ออกมาฟาดเขา “เจ้าช่างใจกล้าเหลือเกินนะ เดี๋ยวนี้กล้าหยอกล้อข้าเล่นแล้วหรือ!”ปู๋เยี่ยโหว “……”เขาเดาการตอบสนองของนางเอาไว้เล็กน้อย แต่คิดไม่ถึงเลยว่านางจะตอบสนองเช่นนี้เขากระโดดหลบไปข้างๆ “เรื่องที่ข้าพูดออกไป เจ้าเก็บไปคิดดีๆ ล่ะ! ข้าคิดว่าตัวเองเป็นคนที่ไม่เลวเลยนะ!”ตอนที่เฟิ่งชูอิ่งหยิบไม้ขนไก่ขึ้นมาเตรียมเขวี้ยงใส่เขา เขาก็เผ่นหนีออกไปแล้วพอเขาออกมาข้างนอกก็เจอจิ่งโม่เยี

“ก่อนหน้านี้ข้ายอมเพื่อความอยู่รอด เรื่องหลายอย่างข้าจึงยอมอดทน ยอมถอยให้”“แต่ตอนนี้ข้าตายไปครั้งหนึ่งแล้ว ก็เลยไม่อยากทนต่อไปอีก”“วันนี้ข้าจะขอบอกกับท่านอ๋องตรงๆ เลยก็แล้วกัน ถึงพวกเราจะเคยกราบไหว้ฟ้าดินมาแล้ว แต่ไม่นับว่าเป็นสามีภรรยาอย่างแน่นอน”“หากท่านอ๋องยังคิดจะบีบบังคับข้าเหมือนเมื่อก่อน ไล่ต้อนให้ข้าทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ ถ้างั้นก็คงต้องแตกหักชนิดสู้กันให้ตายไปข้างหนึ่ง”จิ่งโม่เยี่ยได้ฟังที่นางพูดก็ไม่ค่อยแปลกใจนัก เพราะเขาคาดเดาเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้วแต่ถึงจะเป็นแบบนั้น เขาก็ยังเจ็บปวดมากอยู่ดีเขาถามนาง “เจ้าอยากหย่ากับข้าหรือ?”เฟิ่งชูอิ่งพยักหน้า “หากท่านอ๋องคิดว่าการหย่าร้างทำให้เสียศักดิ์ศรีของบุรุษ ท่านเขียนหนังสือหย่าให้ข้าแทนก็ได้”นัยน์ตาของจิ่งโม่เยี่ยสั่นไหวเล็กน้อย ผ่านไปพักใหญ่เขาจึงเอ่ยว่า “ถ้าเจ้าอยากแยกทาง งั้นพวกเราก็หย่าขาดกันเถอะ”เฟิ่งชูอิ่งเตรียมใจฟังการปฏิเสธจากเขาเอาไว้แล้ว แต่นางกลับคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะยอมตกลงอย่างง่ายดายการที่เขาตอบตกลงง่ายขนาดนี้ ทำให้นางรู้สึกหวาดระแวงอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว อดคิดไม่ได้ว่ามันเป็นแผนร้ายบางอย่างนางมองเขาด้วยท่าทางระแว

“ถ้าเจ้าอยากได้ชีวิตของข้า ก็มาเอาไปได้ตลอดเวลาเลย”เดิมทีเฟิ่งชูอิ่งยังอยากจะบอกเขาว่า ครั้งนี้ต่อให้เขาจะเอายันต์ทั้งหมดของนางไป แต่หากนางคิดจะฆ่าเขาก็สามารถลงมือได้ตลอดเวลาแต่นางคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะแสดงท่าทางเช่นนี้ให้นางเห็นนางบอกว่าอยากหย่าขาด เขาก็ยอมตกลงหย่าขาดกับนางนางบอกว่าอยากฆ่าเขา เขาก็ยืนเฉยๆ ปล่อยให้นางลงมือได้ตามใจชอบนางเตรียมใจมาต่อสู้ห้ำหั่นกับเขาแล้วแท้ๆ แต่กลับไม่ได้เตรียมใจว่าเขาจะยอมอยู่เฉยๆ ให้นางลงมือเช่นนี้นัยน์ตาของนางเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวยิ้มๆ ว่า “ข้าไม่ใช่ท่านอ๋อง ไม่มีทางใจร้ายใจดำสังหารคนบริสุทธิ์ได้ลงคอหรอก”“วันนี้ท่านช่วยเหลือท่านพ่อของข้าไว้ ข้ารู้สึกซาบซึ้งใจมากจริงๆ หากท่านไม่บีบคั้นข้า ข้าก็ไม่คิดจะฆ่าท่านหรอก”นางกลางถึงตรงนี้ก็ถอยห่างอีกหนึ่งก้าว “ข้ากับท่านอ๋องไม่มีบุญคุณความแค้นต่อกันอีกแล้ว นับจากนี้ไปจะไม่เกี่ยวข้องกันอีก พวกเราก็ใช้ชีวิตของตัวเองให้ดีเถอะ”ทั้งสองคนอยู่ห่างกันเพียงสองก้าว แต่ระยะห่างเท่านี้ในสายตาของจิ่งโม่เยี่ย มันกลับห่างไกลราวกับเส้นแบ่งที่ไม่อาจข้ามผ่านไปได้ระยะห่างนี้ก็คือตัวแทนความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งคู