บททั้งหมดของ เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน: บทที่ 491 - บทที่ 500

ระหว่างนั้นหานซีเยว่และมารดาของนางก็อยู่เป็นเพื่อนที่ห้องโถงด้านหน้าตลอดเวลา ถึงอย่างไรองค์รัชทายาทก็เคยบอกว่ามาเพื่อพบหานซีเยว่ จะออกจากงานเลี้ยงก่อนเวลาก็ไม่ได้ฮูหยินหานพบว่าหลังจากที่องค์รัชทายาทเสด็จมา ฝีเท้าของหานซีเยว่ก็เบาลงมากตามไปด้วยจึงอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อนาง "ลูกสาวของข้าโตแล้ว มีเรื่องในใจแล้ว ดูท่าอยากแต่งงานกับใครสักคนแล้วสินะ"หานซีเยว่ผลักท่านแม่ของตัวเองอย่างเขินอายเล็กน้อย แล้วพูดอย่างงอนงอนว่า “ท่านแม่!”ฮูหยินหานไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่มองไปที่หานซีเยว่ ดวงตาเต็มไปด้วยความปลื้มใจการได้สามีอย่างองค์รัชทายาทก็ถือว่าเป็นความสุขของซีเยว่แล้วหลังจากองค์หญิงรองออกเรือนไปไม่กี่วัน ในวังก็เกิดเรื่องใหญ่เรื่องหนึ่งขึ้น สนมซูผินเสียชีวิตเมื่อข่าวไปถึงตําหนักชิงอวิ๋น ซ่งชิงเหยียนก็ตกตะลึงอยู่กับที่ หากถามว่าใครคือคนที่เกลียดสนมซูผินมากที่สุด ตอนนี้คนที่สามารถหาเจอได้ในวังหลังก็มีเพียงซ่งชิงเหยียนคนเดียวเท่านั้นอย่างไรเสียสนมซูผินก็มีส่วนร่วมในการวางแผนฆ่าซ่งชิงหย่าแต่ตนเองยังไม่ทันได้ลงมือ สนมซูผินก็เสียชีวิตไปแล้วและโชคดีที่ได้เลือกสองวันหลังจากเองค์หญิงรอง

“เจ้าดูแลวังหลังทั้งหกก็ลําบากมากพอแล้ว อย่าเอาเรื่องพวกนี้มาพัวพันกับตัวเองอีกเลย” ฮ่องเต้ต้าฉู่ดูแม้จะปลอบโยนฮองเฮาอยู่ แต่ก็ดูเหมือนจะปลอบโยนตัวเองไปด้วยจากนั้นก็หันตัวกลับไปนั่งที่เดิม “ประกาศกับคนภายนอกว่าสนมซูผินเสียชีวิตด้วยอาการป่วยกะทันหัน ซิงเสวี่ยเพิ่งแต่งงาน เรื่องอื่นก็ไม่ต้องพูดแล้ว”“เพคะ” เสิ่นหนิงค้อมกายให้ฮ่องเต้ต้าฉู่ แล้วพูดคุยกับเขาเล็กน้อย ถึงออกจากตำหนักหลงเซิงหลังจากออกจากตำหนักหลงเซิง เสิ่นหนิงก็ถอนหายใจยาวอวิ๋นหลานจึงรีบสาวเท้าเดินขึ้นไป “เมื่อครู่พระมเหสีทําให้บ่าวตกใจแทบตาย คําพูดแบบนี้วันหลังอย่าพูดเหลวไหลอีกนะเพคะ”อวิ๋นหลานยังคงทําท่าทางหวาดกลัวไม่หาย “หากฝ่าบาททรงคิดจริงจังขึ้นมส พระสนมมิต้องทนทุกข์ทรมานแล้วหรือเพคะ?”นางรู้สึกสงสารฮองเฮาอยู่บ้าง แต่ที่สําคัญกว่านั้นก็คือ หากฮองเฮาล้มลง นางจะรักษาอำนาจในตอนนี้ได้อย่างไรกัน?เสิ่นหนิงแค่พยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรมากถึงอย่างไร ทุกอย่างก็อยู่ภายใต้การควบคุมของนาง การทําให้ฮ่องเต้ต้าฉู่ประกาศเรื่องที่สนมซูผินเสียชีวิตด้วยโรคภัยไข้เจ็บถึงจะเป็นจุดประสงค์ของนางต่างหากตอนนี้ก็บรรลุเท่านป้าหมายแล้ว อย่

ตอนนี้แม้แต่ทํางานเขาก็ทําได้แค่ซ่อนตัวอยู่ในกรมเท่านั้น เพราะที่บ้านไม่มีของเหล่านี้เลยอีกทั้งอนุคนนั้น เขายิ่งหลบได้ก็หลบ ไม่กล้าเข้าใกล้แม้แต่ครึ่งส่วนอย่างไรก็เป็นไส้ศึกคนหนึ่ง ใครจะรู้ว่าวันหน้าฝ่าบาทกับองค์รัชทายาทจะชักสีหน้าใส่กัน ถอนรากถอนโคนตระกูลหรงทั้งหมดหรือไม่แม้แต่เรือนในก็เงียบลงไปมากมิฉะนั้น เรื่องที่เหออวิ๋นเหยาพยายามลักพาตัวหรงเหวินเมี่ยว เขาคงจะกราบทูลฝ่าบาทไปแล้วแต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่า ในเมื่อไม่ได้ทําร้าย ก็อย่าไปสร้างความวุ่นวายให้ตัวเองเลยฮ่องเต้ต้าฉู่ไม่ได้เอ่ยปาก ใต้เท้าหรงทําได้เพียงกุมหมัดคารวะอีกครั้ง “กระหม่อมจะฟังการจัดการของฝ่าบาทและองค์รัชทายาททุกอย่าง”และในแคว้นเยว่เฟิงในเวลานี้ ความมุ่งมั่นของเฮ่อเหลียนเหิงซินช่างสิ้นหวังจริงๆก่อนหน้านี้เฮ่อเหลียนเหรินซินอาศัยการโจมตีติ้งกั๋วโหวเพื่อควบคุมอํานาจทางทหารของกองทัพชายแดน ตอนนี้กลับกําไว้ในมือแน่น ไม่ยอมส่งมอบออกมาแน่นอนว่าเฮ่อเหลียนเหิงซินโกรธเฮ่อปาขุย “ท่านลุงบอกว่าใช้เฮ่อเหลียนเหรินซินไม่ใช่หรือ?ตอนนี้พวกเราถูกเขาใช้ประโยชน์แล้ว”พอคิดถึงตรงนี้เฮ่อเหลียนเหิงก็ยิ่งโมโห โยนฎีกาตรงหน้าตัวเ

“เพียงฝากบ่าวไปบอกองค์หญิงจูลี่ว่าองค์หญิงจูลี่เดินทางไกลลําบากแล้ว จึงเชิญองค์หญิงพักผ่อนที่จวนให้ดี”เฮ่อเหลียเหรินซินรับคําด้วยรอยยิ้ม หลังจากขันทีคนนั้นหันหน้ามา เขาก็ยิ้มเยาะออกมาเฮอเหลียนเหิงคนนี้ เกรงว่าจะไม่ได้รู้สึกว่าจูลี่ลําบาก เพียงแต่ไม่อยากเจอหน้าสองพี่น้องเท่านั้นเองบัดนี้ตนเองสองพี่น้อง กลับกลายเป็นหนามยอกอกเขา ถอนก็ถอนไม่ออก ทิ้งก็ทิ้งไม่ได้เฮ่อเหลียจูลี่กลับมีความสุขอย่างสบายใจและบ่ายวันนี้เฮ่อเหลียนเหิงซินก็ได้รับรายงานจากองครักษ์ลับว่า “ฝ่าบาท ช่วงนี้เฮ่อเหลียนจูลี่พักอยู่ในจวนเสนาบดีตลอดพ่ะย่ะค่ะ”เมื่อเฮ่อเหลียนเหิงซินได้ยินประโยคนี้ พู่กันในมือก็ตกลงบนโต๊ะทันที เขาเงยหน้าขึ้นมององครักษ์ลับตรงหน้าอย่างตื่นตระหนกไม่นึกเลยว่าเฮ่อปาขุยกับเฮ่อเหลียนจูลี่จะคบหาสมาพันกัน มิน่าล่ะเฮ่อปาขุยถึงแนะนําเฮ่อเหลียนเหรินซินขนาดนี้ตัวเองเชื่อใจเขาขนาดนี้ เขากลับกล้าทรยศตัวเองเฮอเหลียนเหิงซินรู้สึกว่าความโกรธพุ่งขึ้นเหนือศีรษะของเขา พลางกำมือแน่นขึ้น เส้นเลือดบนมือก็ปูดโปนโผล่ออกมา และทั้งตัวก็สั่นเทิ้มไปด้วยความโกรธเขาโกรธมากจริงๆ นั่นแหละเขาไม่เคยคิดเลยว่าลุง

“ไม่ว่าท่านจะไปมาหาสู่กับเฮ่อเหลียนจูลี่ด้วยเหตุผลใด และไม่ว่าท่านจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ข้าก็ยินดีที่จะไม่ถือสาเรื่องเหล่านี้” น้ำเสียงของเฮ่อเหลียนเหิงซินเป็นน้ำเสียงอันมีเมตตาอย่างหาได้ยาก “เพียงเพราะข้อเดียวเท่านั้น ตอนนี้ข้ายังถือว่าท่านเป็นลุงของข้า ยินดีที่จะเชื่อท่าน”เฮ่อปาขุยได้ยินคําพูดนี้ของเฮ่อเหลียนเหิงก็รู้สึกซาบซึ้งใจจริงๆโขกหัวขอบคุณครั้งแล้วครั้งเล่าวันนี้เขาเพิ่งตระหนักว่า ต่อให้ตัวเองจะสนับสนุนตําแหน่งเขาขึ้นครองราชย์ก็ตาม แต่ในใจของเฮ่อเหลียนเหิง อย่างไรเสียท้ายที่สุดเขาก็เป็นกษัตริย์ ส่วนตัวเองก็เป็นเพียงขุนนางเท่านั้นกษัตริย์กับขุนนางย่อมมีความแตกต่างกันถ้าฝ่าบาทต้องการชีวิตของตัวเอง มันก็ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือเมื่อเฮ่อเหลียนเหิงซินเห็นว่าการตักเตือนครั้งนี้ได้ผล อารมณ์ก็ดีขึ้นบ้างดีชั่วตอนนี้เฮ่อเหลียนเหรินซินมีอํานาจทางการทหารอยู่ในมือแล้ว ไปคิดเล็กคิดน้อยก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี ต่อไปไม่สู้ถือโอกาสนี้ปลูกฝังคนไว้เนื้อเชื่อใจบ้าง รอโอกาสสุกงอมแล้วค่อยจัดการเฮ่อเหลียนเหรินซินเมื่อเฮ่อปาขุยออกจากวัง เขาก็รู้สึกว่าฝ่าเท้าของเขาว่างเปล่าในใจกลับเกลียดเฮ่