“เจ้าดูแลวังหลังทั้งหกก็ลําบากมากพอแล้ว อย่าเอาเรื่องพวกนี้มาพัวพันกับตัวเองอีกเลย” ฮ่องเต้ต้าฉู่ดูแม้จะปลอบโยนฮองเฮาอยู่ แต่ก็ดูเหมือนจะปลอบโยนตัวเองไปด้วยจากนั้นก็หันตัวกลับไปนั่งที่เดิม “ประกาศกับคนภายนอกว่าสนมซูผินเสียชีวิตด้วยอาการป่วยกะทันหัน ซิงเสวี่ยเพิ่งแต่งงาน เรื่องอื่นก็ไม่ต้องพูดแล้ว”“เพคะ” เสิ่นหนิงค้อมกายให้ฮ่องเต้ต้าฉู่ แล้วพูดคุยกับเขาเล็กน้อย ถึงออกจากตำหนักหลงเซิงหลังจากออกจากตำหนักหลงเซิง เสิ่นหนิงก็ถอนหายใจยาวอวิ๋นหลานจึงรีบสาวเท้าเดินขึ้นไป “เมื่อครู่พระมเหสีทําให้บ่าวตกใจแทบตาย คําพูดแบบนี้วันหลังอย่าพูดเหลวไหลอีกนะเพคะ”อวิ๋นหลานยังคงทําท่าทางหวาดกลัวไม่หาย “หากฝ่าบาททรงคิดจริงจังขึ้นมส พระสนมมิต้องทนทุกข์ทรมานแล้วหรือเพคะ?”นางรู้สึกสงสารฮองเฮาอยู่บ้าง แต่ที่สําคัญกว่านั้นก็คือ หากฮองเฮาล้มลง นางจะรักษาอำนาจในตอนนี้ได้อย่างไรกัน?เสิ่นหนิงแค่พยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรมากถึงอย่างไร ทุกอย่างก็อยู่ภายใต้การควบคุมของนาง การทําให้ฮ่องเต้ต้าฉู่ประกาศเรื่องที่สนมซูผินเสียชีวิตด้วยโรคภัยไข้เจ็บถึงจะเป็นจุดประสงค์ของนางต่างหากตอนนี้ก็บรรลุเท่านป้าหมายแล้ว อย่
เมื่อได้รับอนุญาตจากลู่ซิงหว่าน ซ่งชิงเหยียนก็อุ้มนางขึ้นมาจูบอีกครั้ง แล้วจึงก้าวยาวๆ ออกจากตําหนักชิงอวิ๋นไปยังตําหนักเหยียนหัวไม่รู้เพราะเหตุใด นางถึงรีบร้อนอยากจะจุดธูปให้พี่สาวซ่งชิงหย่านคุกเข่าลงบนเบาะและมองไปที่ป้ายบูชาของซ่งชิงหย่า น้ำตาของนางไม่สามารถหยุดไหลได้เมื่อซ่งชิงหย่าเสียชีวิตนั้น นางยังไม่ได้เสียใจขนาดนี้เลย“พี่หญิง ท่านสบายดีหรือไม่?”“พวกเราทุกคนดีมาก ตอนนี้จิ่นเหยาก็ได้รับความสําคัญจากฝ่าบาทแล้ว เมื่อก่อนรู้สึกว่าเขาไม่เหมาะกับนิสัยขององค์รัชทายาทที่สุด ตอนนี้ดูแล้วก็ดีมาก”ซ่งชิงเหยียนพึมพําอยู่ในตําหนักคนเดียว ไม่ได้ตระหนักว่า ไม่รู้ว่าฮ่องเต้ฉู่ผู้ยิ่งใหญ่มาอยู่ข้างหลังนางตั้งแต่เมื่อไหร่ฮ่องเต้ต้าฉู่เพียงแค่มองนางอย่างเงียบๆ และคิดถึงซ่งชิงหย่าในใจ“ทางฝ่ายท่านพ่อก็ดีมาก ตอนนี้ลาออกจากตําแหน่งแล้ว ได้ยินอาซ้อบอกว่า ทะเลาะกับท่านแม่ที่จวนทั้งวัน เป็นวันเวลาแบบที่เราเคยต้องการจริงๆ แล้วนะ”พูดถึงตรงนี้ ซ่งชิงเหยียนก็เติมกระดาษเงินกระดาษทองลงในอ่างทองแดงตรงหน้า“แต่ลูกหลานในบ้านกลับไม่เอาไหน ลูกชายของพี่ใหญ่จั๋วเกอเอ๋อร์ พี่หญิงยังจําได้ใช่ไหม อายุยี
ตอนนี้แม้แต่ทํางานเขาก็ทําได้แค่ซ่อนตัวอยู่ในกรมเท่านั้น เพราะที่บ้านไม่มีของเหล่านี้เลยอีกทั้งอนุคนนั้น เขายิ่งหลบได้ก็หลบ ไม่กล้าเข้าใกล้แม้แต่ครึ่งส่วนอย่างไรก็เป็นไส้ศึกคนหนึ่ง ใครจะรู้ว่าวันหน้าฝ่าบาทกับองค์รัชทายาทจะชักสีหน้าใส่กัน ถอนรากถอนโคนตระกูลหรงทั้งหมดหรือไม่แม้แต่เรือนในก็เงียบลงไปมากมิฉะนั้น เรื่องที่เหออวิ๋นเหยาพยายามลักพาตัวหรงเหวินเมี่ยว เขาคงจะกราบทูลฝ่าบาทไปแล้วแต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่า ในเมื่อไม่ได้ทําร้าย ก็อย่าไปสร้างความวุ่นวายให้ตัวเองเลยฮ่องเต้ต้าฉู่ไม่ได้เอ่ยปาก ใต้เท้าหรงทําได้เพียงกุมหมัดคารวะอีกครั้ง “กระหม่อมจะฟังการจัดการของฝ่าบาทและองค์รัชทายาททุกอย่าง”และในแคว้นเยว่เฟิงในเวลานี้ ความมุ่งมั่นของเฮ่อเหลียนเหิงซินช่างสิ้นหวังจริงๆก่อนหน้านี้เฮ่อเหลียนเหรินซินอาศัยการโจมตีติ้งกั๋วโหวเพื่อควบคุมอํานาจทางทหารของกองทัพชายแดน ตอนนี้กลับกําไว้ในมือแน่น ไม่ยอมส่งมอบออกมาแน่นอนว่าเฮ่อเหลียนเหิงซินโกรธเฮ่อปาขุย “ท่านลุงบอกว่าใช้เฮ่อเหลียนเหรินซินไม่ใช่หรือ?ตอนนี้พวกเราถูกเขาใช้ประโยชน์แล้ว”พอคิดถึงตรงนี้เฮ่อเหลียนเหิงก็ยิ่งโมโห โยนฎีกาตรงหน้าตัวเ
เมื่อเห็นเสด็จพี่ไม่ได้หมายความเช่นนี้เฮ่อเหลียนจูลี่จึงมองไปที่อ๋องเหรินอย่างงุนงง“จูลี่ เจ้าทํามากพอแล้ว” คําพูดของอ๋องเหรินถึงกับสะอึกสะอื้นเล็กน้อย ครั้งนี้เขาจริงใจจริงๆแม้ว่าตนเองและน้องสาวต่างก็เป็นลูกของเสด็จแม่ แต่ก็เข้ากันไม่ได้มากที่สุดเมื่อก่อนก็ทะเลาะกันเพราะเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ต่อหน้าเสด็จแม่ และทุกครั้งก็ทะเลาะกันไม่หยุดสําหรับน้องสาวคนนี้ เขาก็ดูถูกมาตลอดแต่ในทํานองเดียวกันเฮ่อเหลียนจูลี่ก็ไม่ชอบพี่ชายคนนี้เช่นกันในสายตาของนาง เสด็จพี่เป็นองค์รัชทายาทที่ไร้ความสามารถที่ถูกเสด็จแม่ตามใจจนเสียนิสัยแต่ตั้งแต่ที่เสด็จพ่อและเสด็จแม่ประสบเรื่องเช่นนั้น สองพี่น้องกลับกลมกลืนกันอย่างอธิบายไม่ได้เมื่อเฮ่อเหลียนจูลี่ได้ยินเฮ่อเหลียนเหรินซินพูดแบบนี้ ก็อดสะอึกสะอื้นไม่ได้ที่แท้เสด็จพี่ทรงทราบถึงความยากลําบากของพระองค์เอง รู้ว่าการเดินทางครั้งนี้ของพระองค์ก็ไม่ง่ายเช่นกันเมื่อเห็นนางเป็นเช่นนี้เฮ่อเหลียนเหรินซินก็ดึงนางเข้ามากอดแล้วตบหลังนางเบาๆอธิบายว่า “เฮ่อเหลียนเหิงซินเป็นคนขี้สงสัยมาก ตอนนี้ข้ากุมอํานาจทางการทหารอยู่ในมือ แต่กลับได้รับการแนะนําจากเฮ่อปาขุย
“เพียงฝากบ่าวไปบอกองค์หญิงจูลี่ว่าองค์หญิงจูลี่เดินทางไกลลําบากแล้ว จึงเชิญองค์หญิงพักผ่อนที่จวนให้ดี”เฮ่อเหลียเหรินซินรับคําด้วยรอยยิ้ม หลังจากขันทีคนนั้นหันหน้ามา เขาก็ยิ้มเยาะออกมาเฮอเหลียนเหิงคนนี้ เกรงว่าจะไม่ได้รู้สึกว่าจูลี่ลําบาก เพียงแต่ไม่อยากเจอหน้าสองพี่น้องเท่านั้นเองบัดนี้ตนเองสองพี่น้อง กลับกลายเป็นหนามยอกอกเขา ถอนก็ถอนไม่ออก ทิ้งก็ทิ้งไม่ได้เฮ่อเหลียจูลี่กลับมีความสุขอย่างสบายใจและบ่ายวันนี้เฮ่อเหลียนเหิงซินก็ได้รับรายงานจากองครักษ์ลับว่า “ฝ่าบาท ช่วงนี้เฮ่อเหลียนจูลี่พักอยู่ในจวนเสนาบดีตลอดพ่ะย่ะค่ะ”เมื่อเฮ่อเหลียนเหิงซินได้ยินประโยคนี้ พู่กันในมือก็ตกลงบนโต๊ะทันที เขาเงยหน้าขึ้นมององครักษ์ลับตรงหน้าอย่างตื่นตระหนกไม่นึกเลยว่าเฮ่อปาขุยกับเฮ่อเหลียนจูลี่จะคบหาสมาพันกัน มิน่าล่ะเฮ่อปาขุยถึงแนะนําเฮ่อเหลียนเหรินซินขนาดนี้ตัวเองเชื่อใจเขาขนาดนี้ เขากลับกล้าทรยศตัวเองเฮอเหลียนเหิงซินรู้สึกว่าความโกรธพุ่งขึ้นเหนือศีรษะของเขา พลางกำมือแน่นขึ้น เส้นเลือดบนมือก็ปูดโปนโผล่ออกมา และทั้งตัวก็สั่นเทิ้มไปด้วยความโกรธเขาโกรธมากจริงๆ นั่นแหละเขาไม่เคยคิดเลยว่าลุง
ไม่ใช่ว่าเฮ่อเหลียนเหิงไม่เข้าใจความหมายของขันทีผู้นั้น แต่ใบหน้ายังคงดําคล้ำเหมือนเมื่อครู่ “แค่บอกว่าข้ามีเรื่องสําคัญ จะดึกแค่ไหนก็จะรอเขา”ขันทีเข้าใจความหมายของฝ่าบาทแล้ว จึงรีบรับคําและรีบมุ่งหน้าไปยังจวนเสนาบดีแต่วันนี้มันบังเอิญจริงๆ ที่เฮ่อปากุยดื่มเหล้าไปนิดหน่อยหลังจากดื่มเหล้าแล้ว กลับรู้สึกไม่เคารพต่อเฮ่อเหลียนเหิงมากขึ้น โบกมือให้ขันทีผู้นั้น “เจ้าแค่ไปบอกฝ่าบาทว่า วันนี้ข้าดื่มมากเกินไป ไม่เหมาะที่จะเข้าเฝ้า คิดว่าหลานชายของข้าคนนี้ก็คงไม่สนใจหรอก”คราวนี้คนที่ร่วมดื่มกับเฮ่อปาขุยกลับบีบหัวใจขึ้นมาทุกคนรู้ว่าเฮ่อปาขุยเป็นคนไร้ระเบียบและไม่เห็นฝ่าบาทอยู่ในสายตา ตอนนี้ดูเหมือนว่าข่าวลือข้างนอกจะเป็นความจริงบ้างแล้วคราวนี้กลับทําให้ขันทีผู้นั้นลําบากใจแล้ว ได้แต่กุมหมัดคารวะเฮ่อปาขุยอย่างนอบน้อมอีกครั้ง “ฝ่าบาทตรัสว่า ไม่ว่าจะดึกดื่นแค่ไหน ก็จะรอท่านเสนาบดีเข้าวังให้ได้นะขอรับ”ในที่สุดก็เป็นกุนซือของเฮ่อปาขุยที่เดินมาถึงข้างกายเฮ่อปาขุย พูดเสียงเบาว่า “ท่านเสนาบดี ฝ่าบาททรงเรียกท่านในเวลาเช่นนี้ จะต้องมีเรื่องสําคัญแน่นอนนอขอรับ”“ไม่ว่าอย่างไร ไต้เท้าก็ควรไป
“ไม่ว่าท่านจะไปมาหาสู่กับเฮ่อเหลียนจูลี่ด้วยเหตุผลใด และไม่ว่าท่านจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ข้าก็ยินดีที่จะไม่ถือสาเรื่องเหล่านี้” น้ำเสียงของเฮ่อเหลียนเหิงซินเป็นน้ำเสียงอันมีเมตตาอย่างหาได้ยาก “เพียงเพราะข้อเดียวเท่านั้น ตอนนี้ข้ายังถือว่าท่านเป็นลุงของข้า ยินดีที่จะเชื่อท่าน”เฮ่อปาขุยได้ยินคําพูดนี้ของเฮ่อเหลียนเหิงก็รู้สึกซาบซึ้งใจจริงๆโขกหัวขอบคุณครั้งแล้วครั้งเล่าวันนี้เขาเพิ่งตระหนักว่า ต่อให้ตัวเองจะสนับสนุนตําแหน่งเขาขึ้นครองราชย์ก็ตาม แต่ในใจของเฮ่อเหลียนเหิง อย่างไรเสียท้ายที่สุดเขาก็เป็นกษัตริย์ ส่วนตัวเองก็เป็นเพียงขุนนางเท่านั้นกษัตริย์กับขุนนางย่อมมีความแตกต่างกันถ้าฝ่าบาทต้องการชีวิตของตัวเอง มันก็ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือเมื่อเฮ่อเหลียนเหิงซินเห็นว่าการตักเตือนครั้งนี้ได้ผล อารมณ์ก็ดีขึ้นบ้างดีชั่วตอนนี้เฮ่อเหลียนเหรินซินมีอํานาจทางการทหารอยู่ในมือแล้ว ไปคิดเล็กคิดน้อยก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี ต่อไปไม่สู้ถือโอกาสนี้ปลูกฝังคนไว้เนื้อเชื่อใจบ้าง รอโอกาสสุกงอมแล้วค่อยจัดการเฮ่อเหลียนเหรินซินเมื่อเฮ่อปาขุยออกจากวัง เขาก็รู้สึกว่าฝ่าเท้าของเขาว่างเปล่าในใจกลับเกลียดเฮ่
และมองมุมเสื้อของคนที่อยู่ตรงหัวมุมนั้นหายไปจู่ๆ ใต้เท้าหรงก็ถอนหายใจยาวออกมา มือของเหวินโจวดึงแขนของตัวเองออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน แล้วหันหลังเดินไปยังห้องหนังสือกลับเป็นหรงเหวินโจวที่ยังอยู่ที่เดิมอึ้งไปชั่วขณะท่านพ่อ นี่ อยู่ๆ ก็สร่างเมาแล้วหรือหรงเหวินโจวอยากจะตามขึ้นไป แต่เมื่อเห็นสีหน้ารีบร้อนของบิดาก็ได้แต่ถอนหายใจ หันหน้ามุ่งไปทางเรือนของมารดาเขาสงสัยว่าท่านพ่อถูกอนุคนนั้นทําให้ตกใจหรือเปล่า สมองไม่ค่อยดีเลยและช่วงนี้ก็ไม่ได้เห็นเขาพูดถึงเรื่องงานที่บ้านเขาจึงตัดสินใจไปถามท่านแม่อนุเจิงมือไม้ไวมาก คืนนั้นจดหมายก็ถูกส่งออกจากจวนตระกูลหรงไปยังแคว้นเยว่เฟิงแล้วใต้เท้าหรงส่งคนไปเฝ้าอยู่ที่มุมมืดตลอด จนกระทั่งเห็นคนที่ส่งจดหมายคนนั้นออกจากเมืองหลวงไปแล้ว จึงกลับมารายงานเขาไม่พูดอะไร แต่ในใจกลับทอดถอนใจ หวังว่าการส่งจดหมายครั้งนี้จะเร็วขึ้นหน่อย จะได้ไปถึงเมืองหลวงของเยว่เฟิงอย่างปลอดภัยในเร็ววันทางจวนตระกูลหรงนั้นกําลังยุ่งอยู่กับการจัดการเรื่องของเจิงอนุราชเลขากรมแรงงานและราชเลขากรมขุนนางสองคนกลับยุ่งอยู่กับการดื่มเหล้าตอนนี้ในเมืองหลวงมีบางพวกที่ไม่มีที่ยื