All Chapters of เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน: Chapter 501 - Chapter 510

เหออวิ๋นเหยาเดาได้ไม่ผิด เหอหย่งไม่ได้เห็นหน้าแม่เล้าด้วยซ้ำ ก็ถูกลูกสมุนที่อยู่ข้างๆ ขวางทางไว้“พวกเจ้ากล้าดียังไง!” เหอหย่งแสดงอํานาจบาตรใหญ่ของตัวเองออกมา “พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร?”ลูกสมุนผู้นั้นกลับไม่ยอมใช้วิธีนี้ “ใต้เท้าไม่จําเป็นต้องแสดงอํานาจบาตรใหญ่ที่นี่หรอกขอรับ วันนี้ต่อให้องค์ชายในวังมา ข้าน้อยก็ใช้วิธีนี้เช่นกัน”พูดพลางชี้นิ้วไปรอบๆ “ไต้เท้าไปสืบดูเองสิขอรับ มาที่นี่ ใครบ้างที่ไม่ใช่คนใหญ่คนโต”ได้ยินถึงตรงนี้เหอหย่งก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “จริงสินะ คนที่มาที่นี่ ใครบ้างไม่ใช่คนใหญ่คนโต”นอกจากนี้ เหอหย่งเองก็ไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ตัวตนของเขาจึงหยุดพูด น้ำเสียงลดต่ำลง “ขอให้เจ้าช่วยบอกท่านแม่เจ้าด้วย ข้าถูกใจแม่นางผู้นั้นจริงๆ อยากจะไถ่ตัวให้นาง”ลูกสมุนผู้นั้นยังคงไม่ยอมปล่อย “นายท่านไม่ต้องคิดแล้ว ที่นี่เราไม่เคยทำเช่นนี้มาก่อน”เหอหย่งพยายามเกลี้ยกล่อมลูกสมุนผู้นั้นอยู่ครึ่งวัน พูดดีๆ ก็แล้ว แต่กลับไม่เห็นแม่เล้าผู้นั้นสักทีได้แต่กลับไปอย่างคับแค้นใจแต่ไม่นานหลังจากนั้น แม่เล้าก็ได้รับจดหมายจากเจ้านายของเขา บอกให้เขาขายหญิงสาวผู้นั้นให้กับเหอหย่ง

พูดจบ เหอหย่งก็เดินตรงไปข้างหน้า ไม่สนใจหลินเหอเฉิงอีกหลินเหอเฉิงมองเหอหย่งที่บ้าคลั่งตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรไปชั่วขณะข่าวการกลับมาของเหออวิ๋นเหยาแพร่กระจายไปยังหูของซ่งชิงเหยียนโดยเผยฉู่เยี่ยนเมื่อเผยฉู่เยี่ยนมาถึง ซ่งชิงเหยียนและคนอื่นๆ ก็กลับมาจากตำหนักฮองเฮาด้วยความโกรธแน่นอนว่าคนที่โกรธมีเพียงจิ่นซินคนเดียวเท่านั้นซ่งชิงเหยียนปลอบโยนนางต่อหน้าเขา “เด็กคนนี้นับวันจะยิ่งไม่มีกฏระเบียบมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว สิ่งที่ฮองเฮาพูดก็ไม่ผิด นางเป็นฮองเฮาอยู่แล้ว ฟังนางก็ไม่ผิด”จิ่นซินกลับยังคงทําท่าทางโกรธ “พระสนมเพคะ นี่เป็นการแต่งงานขององค์รัชทายาท มีสิทธิ์อะไรให้นางตัดสินใจเพคะ?”“พระสนมต่างหากที่เป็นน้าแท้ๆ ขององค์รัชทายาท เรื่องนี้ต้องถามพระสนมก่อนสิเพคะ”จิ่นอวี้จึงเข้าใจ ที่แท้ก็เพื่อการแต่งงานขององค์รัชทายาทนี่เองแต่เมื่อเห็นท่าทางของจิ่นซินแล้ว กลับก้าวเข้าไปตําหนินางว่า “ตอนนี้เจ้ายิ่งไม่มีระเบียบมากขึ้นแล้ว อยู่ข้างนอกทําเช่นนี้ก็ช่างเถอะ ยังจะให้พระสนมปลอบเจ้าอีกหรือไง?”“หรือว่าเจ้ากลายเป็นเจ้านายของวังแห่งนี้แล้ว? ตําหนักชิงอวิ๋นของเราไม่สามารถร

หลังจากฟังลู่ซิงหว่านพูดเองเออเอง ซ่งชิงเหยียนก็มองไปที่เผยฉู่เยี่ยนด้วยรอยยิ้ม “ดูเจ้าตอนนี้สิ ดูมีชีวิตชีวามากขึ้นนะ”เผยฉู่เยี่ยนได้ยินคําพูดของพระสนม สายตาของเขาพลันชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มออกมา “ทําให้พระสนมเป็นกังวลแล้วพ่ะย่ะค่ะ”หลังจากพูดคุยเรื่องเกี่ยวกับตระกูลเหออีกเล็กน้อย เผยฉู่เยี่ยนก็อําลาและมุ่งหน้าไปยังตําหนักซิงหยางขององค์รัชทายาทเรื่องนี้สําคัญมาก ต้องแจ้งให้องค์รัชทายาททราบก่อนจะดีกว่ายังไงก็ตามเผยฉู่เยี่ยนเป็นคนวางแผนเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ดังนั้นเขาเข้าใจรายละเอียดเรื่องนี้ดีส่วนอันไหนควรพูด อันไหนไม่ควรพูด เขาย่อมรู้ดีอยู่แล้วซ่งชิงเหยียนมองแผ่นหลังของเผยฉู่เยี่ยนที่เดินจากไป แต่ยังคงรักษาท่าทางเดิมไว้นางรู้ว่าเผยฉู่เยี่ยนปิดบังเรื่องเกี่ยวกับเหออวิ๋นเหยาไว้มากมาย และนางก็รู้อยู่แก่ใจว่าคนที่ส่งเหออวิ๋นเหยามาที่ซ่องลับแห่งนี้ต้องเป็นเผยฉู่เยี่ยนแน่นอนแต่นางไม่ได้ถามอะไรมากตอนนี้เด็กๆ โตขึ้นและมีความคิดของตัวเองแล้ว นางไม่ควรเข้าไปยุ่งมากเกินไปในขณะที่ซ่งชิงเหยียนกําลังเหม่อลอย จิ่นอวี้ก็เคาะประตูเข้ามา พูดเสียงเบาว่า “พระสนม จู๋อิ่งมาแล้วเพคะ”ซ

ในเมื่อจ้าวไซ่ยวนตัดสินใจเช่นนี้แล้ว วันหลังเมื่อตนเองเผชิญหน้ากับเขาอีก ก็ไม่จําเป็นต้องใจอ่อนแล้ว“พระสนม ยังมีอีกเรื่องหนึ่งเพคะ” ครั้งนี้คนที่เอ่ยปากคือเหมยอิ่งลู่ซิงหว่านยิ่งตื่นเต้นเข้าไปใหญ่อยู่กับท่านแม่มานานขนาดนี้ ลู่ซิงหว่านก็ได้รู้ว่าปกติเหมยอิ่งจะควบคุมสถานการณ์โดยรวมเท่านั้นและตราบใดที่เหมยอิ่งมาถึงตรงหน้าท่านแม่ของนาง มันจะต้องมีข่าวสําคัญอย่างแน่นอนซ่งชิงเหยียนก็มองใบหน้าของเหมยอิ่งอย่างใจจดใจจ่อ“หลายวันมานี้ตอนที่ตรวจสอบตำหนักฮองเฮา ไม่พบว่าพวกนางไปมาหาสู่กับคนนอกแต่อย่างใด”“แต่ข้าน้อยกลับพบเรื่องหนึ่ง ฮองเฮา เกรงว่ากําลังใช้แกงเลี่ยงบุตรอยู่”แกงเลี่ยงบุตรเหรอ ซ่งชิงเหยียนตกตะลึงจริงๆเดิมนึกว่าเสิ่นหนิงวางแผนทีละขั้นทีละตอนเช่นนี้ เพื่อยึดอํานาจแต่ขั้นตอนแรกในการยึดอํานาจ ก็ควรมีทายาทของตัวเองไม่ใช่หรือ? มีทายาทแล้วถึงจะสู้กับองค์รัชทายาทได้แต่ทําไมนางถึงดื่มแกงเลี่ยงบุตร?นางไม่ต้องการลูกของตัวเอง แล้วนางวางแผนอะไรไว้สมองของซ่งชิงเหยียนสับสนวุ่นวายไปหมดจากนั้นเงยหน้าขึ้นมองเหมยอิ่ง พยายามหาคําตอบจากนาง แต่เหมยอิ่งกลับยักไหล่ “คุณหนู หลายวันมา

บางครั้งนางกลับรู้สึกว่า เด็กสาวเหล่านี้ก่อเรื่องวุ่นวายในวัง ก็ครึกครื้นมากเช่นกันขอเพียงไม่แตะเส้นตายของตัวเอง จะกําเริบเสิบสานหรือใช้อํานาจบาตรใหญ่สักหน่อย นางก็ไม่ค่อยสนใจสนมเหยาผินเพิ่งเห็นว่าคนที่อยู่ตรงข้ามคือซ่งชิงเหยียน นึกถึงฝ่ามือที่ถูกตบที่ตําหนักจิ่นซิ่วก่อนหน้านี้ ก็ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อรีบสั่งขันทีน้อยที่ยกเกี้ยวว่า “เร็ว เร็ว รีบวางข้าลงเดี๋ยวนี้”พูดจบก็เดินไปทําความเคารพต่อหน้าซ่งชิงเหยียนอย่างรีบร้อน “หม่อมฉันสายตาไม่ดี มองไม่ออกว่าเป็นพระสนมหวงกุ้ยเฟย ขอพระสนมโปรดอภัยด้วยเพคะ”ซ่งชิงเหยียนเห็นนางรู้ความขนาดนี้ ก็ไม่ลําบากใจ แค่ยิ้ม “ลุกขึ้นเถอะ”จากนั้นเอนกายไปด้านข้าง “ในเมื่อสนมเหยาผินนั่งเกี้ยวอยู่ ก็ไปก่อนเถอะ ข้าจะหลีกทางให้เจ้าก็แล้วกัน”พูดถึงตรงนี้ก็จูงมือของฉยงหัวเดินไปทางด้านข้าง เพื่อหลีกเลี่ยงเกี้ยวของสนมเหยาผินแต่การกระทําของซ่งชิงเหยียนนี้ กลับทําให้ความกล้าหาญของสนมเหยาผินหายไปครึ่งหนึ่ง รีบคุกเข่าลง “พระสนมโปรดอภัย หม่อมฉันไม่กล้า”ซ่งชิงเหยียนเพิ่งตระหนักว่าสนมเหยาผินเข้าใจผิดแล้วมองจิ่นอวี้ที่อุ้มหวานหว่านอยู่ด้านข้าง มองสนมเหยาผินนายบ่