บทที่ 0507

“เหอหย่งกับหลินเหอเฉิง เดิมทีก็ลงเรือลำเดียวกันอยู่แล้ว เหอหย่งถูกองค์ชายสามบีบคั้นเพราะบุตรสาวของเขาวางแผนฆ่าหลินอิน จึงจําเป็นต้องเชื่อฟัง”

“ส่วนหลินเหอเฉิง กลับเพื่ออํานาจ”

“ตอนนี้อาศัยอํานาจขององค์ชายสาม เลื่อนตําแหน่งจากรองราชเลขากรมขุนนางเป็นราชเลขากรมขุนนางแล้ว”

“ต่อหน้าองค์ชายสาม หลินเหอเฉิงคนนี้มีอํานาจมากกว่าเหอหย่งอีก”

ซ่งชิงเหยียนจึงหัวเราะหยัน เอ่ยปากว่า “ก็เป็นเรื่องปกติ เหอหย่งทําอย่างจนใจ แต่หลินเหอเฉิงทําเพื่ออํานาจ สําหรับจิ่นเฉินแล้ว หลินเหอเฉิงจึงน่าเชื่อถือกว่า”

“ยังมีอีกคนหนึ่ง” จู๋อิ่งพูดอีกครั้ง “พระสนมยังจําจ้าวไซ่ยวนได้หรือไม่เพคะ?”

[จําได้ จําได้]

ซ่งชิงเหยียนยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ก็ถูกลู่ซิงหว่านชิงตัดหน้าไปก่อน

สาวน้อยคนนี้ ตอนนี้นับวันจะยิ่งซนมากขึ้นทุกที

ซ่งชิงเหยียนพยักหน้าและส่งสัญญาณให้จู๋อิ่งพูดต่อ

“ตั้งแต่เขากลับมาเมืองหลวง ท่านโหวคนก่อนได้แนะนําให้เขาเป็นรองเสนาบดีกรมทหาร ตอนนี้ก็ได้สวามิภักดิ์ต่อองค์ชายสามแล้ว”

นี่เป็นสิ่งที่ซ่งชิงเหยียนคาดไม่ถึงจริงๆ

เป็นธรรมดาที่ลู่ซิงหว่านคาดไม่ถึง

[คนคนนี้สมองไม่ค่อยดีใช่ไหม? ในนิทานเขียนไว้ว่าคนคนนี