All Chapters of เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน: Chapter 471 - Chapter 480

คําพูดของเมิ่งเฉวียนเต๋อ ทําให้คนที่เยาะเย้ยพระสนมหลานเฟยเมื่อวานเริ่มกระสับกระส่ายและในเวลานี้ภายในตําหนักชิงอวิ๋น จู่ๆ โจวจีองครักษ์ลับข้างกายเผยฉู่เยี่ยนก็ปรากฏตัวขึ้นเพราะก่อนหน้านี้เขาได้รายงานต่อองค์รัชทายาทและพระสนมพระสนมหวงกุ้ยเฟยแล้ว เผยฉู่เยี่ยนจึงสั่งให้โจวจีอยู่ข้างกายเขาเพื่อเป็นองครักษ์อย่างโจ่งแจ้ง บอกเพียงว่าเขาเป็นคนที่คอยรอรับคําสั่งอยู่ที่จวนอันกั๋วกงมาโดยตลอดการมาครั้งนี้ของโจวจีได้นําข่าวของตระกูลโจวมาด้วยแม้ว่านางโจวจะยอมรับคําขอของหลินเหอเฉิงเพื่อลูกชายของตัวเองแต่เมื่อเห็นหลินเหอเฉิงได้เลื่อนตําแหน่ง ในใจของนางก็ยิ่งโกรธมากขึ้นหลินเหอเฉิงเหยียบย่ำศพลูกสาวตัวเองเพื่อขึ้นตําแหน่ง นางจะไม่ปล่อยให้คนเหล่านี้มีชีวิตที่ดีแน่นอนแต่นางโจวในเวลานี้กลับวางแผนเรื่องใหญ่เพียงลําพัง นางต้องการให้เหออวิ๋นเหยาชดใช้ความผิดแทนลูกสาวของตนเมื่อเผยฉู่เยี่ยนได้ยินข่าวนี้ เขาก็เดินไปหาซ่งชิงเหยียนทันที บอกแค่ว่าเขาจะกลับไปที่จวนอันกั๋งกง เขาไม่ได้พูดอะไรมากในความเป็นจริง เขาไปพบนางโจวแล้วลู่ซิงหว่านมองแผ่นหลังของเผยฉู่เยี่ยนที่เดินไกลออกไปเรื่อยๆ ปากก็เริ่มพึมพําไ

อีกไม่นานก็จะถึงวันอภิเษกสมรสขององค์หญิงรองแล้วสามวันก่อนนางแต่งงาน ครอบครัวสามีของนางต้องเข้าวังเพื่อขอบพระทัยในพระมหากรุณาธิคุณดังนั้นวันนี้ หลินจื่อโจวและมารดาของเขาจึงเข้าวังไปขอบพระทัยด้วยกัน แน่นอนว่าต้องไปที่ตําหนักของไทเฮาก่อนแต่วันนี้กลับบังเอิญว่าในตําหนักไทเฮาครึกครื้นมากฮองเฮา พระสนมหวงกุ้ยเฟย และแม้แต่องค์หญิงใหญ่ก็ยังอยู่ในตําหนักของไทเฮา ดังนั้นแม่ลูกคู่นี้จะได้ไม่ต้องวิ่งไปที่ตําหนักอื่น“ถวายบังคมไทเฮา ถวายบังคมฮองเฮา...” สองแม่ลูกคุกเข่าลง ทักทายทุกคนอย่างเรียบร้อย แล้วจึงนั่งลงบนที่นั่งที่ไทเฮาจัดให้“วันนี้ช่างบังเอิญนัก” เนื่องจากการแต่งงานของลู่ซิงเสวี่ยใกล้เข้ามาแล้ว ไทเฮาก็กระปรี้กระเปร่าขึ้นมาไม่น้อย เวลาพูดก็กระปรี้กระเปร่ามากเช่นกัน “พวกนางหลายคนล้วนอยู่ในตำหนักของข้า ทําให้พวกเจ้าสองแม่ลูกไม่ต้องเดินทางเข้าออกหลายตำหนักแล้ว”“เดิมทีก็สมควรอยู่แล้ว” ฮูหยินหลินเป็นฮูหยินที่ราชครูหลินเลือกให้ลูกชายด้วยตัวเอง เป็นคนที่รู้หลักทํานองคลองธรรมมากที่สุดเมื่อเห็นนางเป็นเช่นนี้ ซ่งชิงเหยียนก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากว่า “ซิงเสวี่ยได้ท่านแม่สามีอย่างท่าน ก็นับเป

หลังจากนั้นไม่นาน ซ่งชิงเหยียนก็ได้สติและมองไปที่เผยฉู่เยี่ยน “นี่เป็นฝีมือของอดีตอันกั๋วกงหรือ?”แม้ว่าจะเป็นประโยคคําถาม แต่น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความมั่นใจเผยฉู่เยี่ยนก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองไปที่ซ่งชิงเหยียน หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดว่า “สิ่งที่ท่านปู่พูดนั้นเบามากแล้ว”ใช่ ในฎีกาของอดีตอันกั๋วกง แค่บอกว่าเหอหย่งปล่อยให้อนุภรรยาวางยาพิษนายหญิงเท่านั้น ส่วนเรื่องก่อนหน้านี้ ไม่ได้พูดถึงเลยซ่งชิงเหยียนคิดว่าเผยฉู่เยี่ยนกําลังเศร้าแต่เผยฉู่เยี่ยนกลับพูดอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “แต่ก็นี่แหละ”เผยฉู่เยี่ยนพูดพลางเก็บฎีกาที่ซ่งชิงเหยียนส่งกลับมา “หากวันไหนฝ่าบาทไม่โปรดเหอหย่งอีก ก็เพียงพอที่จะดึงเขาลงจากตําแหน่งราชเลขากรมแรงงานแล้ว”ซ่งชิงเหยียนมองเผยฉู่เยี่ยนอย่างประหลาดใจเป็นอย่างที่หวานหว่านว่าไว้จริงๆ เขาเป็นขุนนางที่มีอํานาจในราชสํานักในภายภาคหน้า ตอนนี้อายุเพียงเก้าขวบเท่านั้น คาดไม่ถึงว่าจะมีรัศมีเช่นนี้แล้ว[ว้าว เผยซื่อจื่อนี่ก็เกินไป][หยิ่งขนาดนี้เลยเหรอ? โชคดีที่ตอนนี้เขาก็อยู่ข้างเดียวกับพี่ชายองค์รัชทายาท หากเขาล้มไปทางองค์ชายสาม พี่ชาย

แม้ว่านางจะมอบหมายงานทั้งหมดให้กับตัวเองแล้วแต่สุดท้ายแล้วนางก็ต้องวิ่งเต้นเพื่อเรื่องนี้มานานขนาดนี้ ต้องให้นางวางใจถึงจะดีที่สําคัญกว่านั้นก็คือ ตามที่พระสนมหวงกุ้ยเฟยได้กล่าวไว้ ตอนนี้ตนเองถือว่าเป็นที่พึ่งของญาติผู้พี่แล้ว ตนเองต้องไปเดินเล่นบ่อยๆ ถึงจะได้หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เผยฉู่เยี่ยนก็หันหลังและออกจากวังไปหลังจากเผยฉู่เยี่ยนจากไป ตําหนักชิงอวิ๋นก็ต้อนรับแขกหายากสองคน“ถวายพระพรพระสนมหวงกุ้ยเฟยเพคะ” คนที่มาคือสนมสนมเล่อกุ้ยเหรินและสนมเยว่กุ้ยเหรินเมื่อพวกนางมาถึง ซ่งชิงเหยียนกําลังวิ่งอยู่ในเรือนกับลู่ซิงหว่าน มองดูเด็กที่มีชีวิตชีวาตรงหน้า ซ่งชิงเหยียนรู้สึกผ่อนคลายมาก“องค์หญิงหย่งอันวิ่งได้แล้วหรือ?” สนมเล่อกุ้ยเหรินวิ่งไปข้างหน้าสองสามก้าวด้วยความประหลาดใจ ซ่งชิงเหยียนเห็นแล้วหัวใจแทบจะบีบรัด"เจ้าระวังหน่อย ตอนนี้ร่างกายก็ห้าเดือนแล้ว ต้องระวังหน่อยถึงจะดี”สนมเล่อกุ้ยเหรินจึงหยุดเดิน ยิ้มอย่างอายๆ “หม่อมฉันลืมไปแล้วเพคะ”ลู่ซิงหว่านจึงหยุดเดินและเดินไปหาซ่งชิงเหยียน[การบํารุงรักษาของสนมเล่อกุ้ยเหรินนั้นดีจริงๆ ตั้งครรภ์มาเกือบห้าเดือนแล้ว ยังผอมขนาดนี

พอนางหลินได้ยินก็ขมวดคิ้ว “มาก็มาแล้ว ยังต้องบอกข้าอีกหรือ?”สําหรับคนของจวนอันกั๋วกง นางมักจะหลีกเลี่ยงอยู่เสมอได้ยินว่าหลายวันก่อนเหออวิ๋นเหยายังไปมาหาสู่กับคนของจวนอันกั๋วกง หลายวันมานี้นางยุ่งอยู่กับเรื่องของอวิ๋นเหยา จึงไม่มีเวลาไปสืบดูแม่นมหลินกลับก้มศีรษะลงอย่างอึดอัดมาก จากนั้นก็มองไปที่นางหลิน “นายท่านเพิ่งออกไป ฮูหยินใหญ่บอกว่าให้ท่านไปต้อนรับ”เมื่อนางหลินมาถึงห้องโถงหลัก เผยฉู่เยี่ยนก็รอมาหนึ่งก้านธูปแล้วแต่เขาก็ระงับอารมณ์ของตัวเองและดื่มชาทีละถ้วยนางหลินพยายามมปรับสภาพจิตใจของตนเอง แล้วจึงเดินไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้ม “ไม่ทราบว่าเผยซื่อจื่อมา กลับทําให้ซื่อจื่อรอนานแล้ว”เผยฉู่เยี่ยนไม่ได้ตอบอะไร แค่ยิ้มเท่านั้นนางหลินแอบด่าเผยฉู่เยี่ยนในใจ แต่กลับต้องฝืนยิ้มต้อนรับ “ไม่ทราบว่าซื่อจื่อมาจวนเหอของพวกข้ามีธุระอะไรหรือ?”“จะว่าไป ตระกูลข้ากับตระกูลเหอของพวกเจ้าก็เป็นญาติกัน” เผยฉู่เยี่ยนวางถ้วยน้ำชาลงตรงหน้าเขา จากนั้นก็มองไปที่นางหลินซึ่งอยู่ตรงหน้าเขา แต่สีหน้าของเขาไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา“ตอนนี้จวนอันกั๋วกงของพวกข้าตกต่ำแล้ว ตระกูลเหอกลับรังเกียจที่จะไปม