บทที่ 0480

พอนางหลินได้ยินก็ขมวดคิ้ว “มาก็มาแล้ว ยังต้องบอกข้าอีกหรือ?”

สําหรับคนของจวนอันกั๋วกง นางมักจะหลีกเลี่ยงอยู่เสมอ

ได้ยินว่าหลายวันก่อนเหออวิ๋นเหยายังไปมาหาสู่กับคนของจวนอันกั๋วกง หลายวันมานี้นางยุ่งอยู่กับเรื่องของอวิ๋นเหยา จึงไม่มีเวลาไปสืบดู

แม่นมหลินกลับก้มศีรษะลงอย่างอึดอัดมาก จากนั้นก็มองไปที่นางหลิน “นายท่านเพิ่งออกไป ฮูหยินใหญ่บอกว่าให้ท่านไปต้อนรับ”

เมื่อนางหลินมาถึงห้องโถงหลัก เผยฉู่เยี่ยนก็รอมาหนึ่งก้านธูปแล้ว

แต่เขาก็ระงับอารมณ์ของตัวเองและดื่มชาทีละถ้วย

นางหลินพยายามมปรับสภาพจิตใจของตนเอง แล้วจึงเดินไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้ม “ไม่ทราบว่าเผยซื่อจื่อมา กลับทําให้ซื่อจื่อรอนานแล้ว”

เผยฉู่เยี่ยนไม่ได้ตอบอะไร แค่ยิ้มเท่านั้น

นางหลินแอบด่าเผยฉู่เยี่ยนในใจ แต่กลับต้องฝืนยิ้มต้อนรับ “ไม่ทราบว่าซื่อจื่อมาจวนเหอของพวกข้ามีธุระอะไรหรือ?”

“จะว่าไป ตระกูลข้ากับตระกูลเหอของพวกเจ้าก็เป็นญาติกัน” เผยฉู่เยี่ยนวางถ้วยน้ำชาลงตรงหน้าเขา จากนั้นก็มองไปที่นางหลินซึ่งอยู่ตรงหน้าเขา แต่สีหน้าของเขาไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา

“ตอนนี้จวนอันกั๋วกงของพวกข้าตกต่ำแล้ว ตระกูลเหอกลับรังเกียจที่จะไปม