เขาสั่งให้คนขับรถม้าเดินวนรอบเมืองอีกสองสามรอบ แล้วจึงออกจากเมืองไปและหลังจากที่รถม้าของนางหลินจากไป คนที่อยู่ข้างกายฮูหยินของกว่างฉินโหวก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน ที่แท้ก็คือเหออวี่เหยา“ลําบากท่านย่าก่วนแล้ว” เพราะความใกล้ชิดกับฮูหยินกว่างฉินโหว ตอนนี้เหออวี่เหยาจึงเปลี่ยนชื่อเรียกแล้ว “เพียงแต่ไม่รู้ว่าวันหลังหากนางรู้เข้าจะโทษท่านย่าก่วนหรือไม่?”แต่ฮูหยินกว่างฉินโหวกลับทําท่าทางไม่สนใจแม้แต่น้อย ตบมือของเหออวี่เหยาเบาๆ “จะว่าไปแล้ว การทําเช่นนี้ทําให้นางอึดอัดใจ ข้ากลับรู้สึกสบายใจขึ้นไม่น้อย”“ต่อให้สามีของนางจะเก่งแค่ไหน ก็เป็นแค่ราชเลขากรมแรงงานเท่านั้น ข้ายังไม่กลัวนาง”เหออวี่เหยาหันไปมองฮูหยินกว่างฉินโหว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีกแต่ในใจกลับครุ่นคิดว่าเหออวิ๋นเหยาจะมีชีวิตที่น่าสังเวชอย่างไรหลังจากวันนี้รถม้าของตระกูลเหอหยุดที่ตําแหน่งห่างจากนอกเมืองไปสิบลี้นางหลินประคองเหออวิ๋นเหยาที่ถูกห่อไว้อย่างแน่นหนาลงจากรถม้า ส่งสัญญาณให้รถม้าอีกคันที่เตรียมไว้ล่วงหน้าเข้ามารับคนออกไปเหออวิ๋นเหย่ากลับมองนางหลินด้วยใบหน้าที่ร้องไห้ฟูมฟาย “ท่านแม่ ข้าไม่อยากไป”“ไม่ได้!” นาง
คําพูดของนางหลินทําให้นางโจวโกรธขึ้นมาทันทีนางโจวรีบก้าวไปข้างหน้าและยืนอยู่ตรงหน้านางหลิน นางจ้องมองนางหลินอย่างโกรธเคืองเนื่องจากการทรมานในหลายวันมานี้ นางโจวจึงทนทุกข์ทรมานจนหนังหุ้มกระดูกแล้วเป็นเพราะนางที่เป็นแบบนี้ ทําให้หัวใจของนางหลินยิ่งหวาดกลัว นางรู้สึกว่าคนที่อยู่ตรงหน้านางเหมือนปีศาจจากนรกที่มาเอาชีวิตนาง“เหออวิ๋นเหยาของเจ้าอยู่บ้านดีๆ แล้วอินเอ๋อร์ของข้าล่ะ?” เมื่อพูดถึงประโยคสุดท้าย นางโจวถึงกับกัดฟันและมองไปที่นางหลินนางหลินตกใจ นางรู้แล้วหรือ?ในใจพลันตื่นตระหนกขึ้นมา"อาซ้อ อาซ้อพูดอะไรกัน อวิ๋นเหย่ากับอินเอ๋อร์...”ประโยคนี้ของนางหลินยังพูดไม่จบ ก็ถูกนางโจวจับคอเสื้อไว้แล้ว “ข้าจะบอกให้นะ สิ่งที่อินเอ๋อร์ของข้าประสบมา ข้าจะต้องให้เหออวิ๋นเหยาชดใช้เป็นพันเท่าร้อยเท่า”พูดจบก็ปล่อยมือ ผลักนางหลินลงกับพื้นทันใดนั้นนางหลินก็ตกตะลึงแล้วตะโกนเสียงดังว่า “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?! เจ้าจะทําอะไรกับอวิ๋นเหยา?”เสียงของนางหลินดังมาก ดึงดูดสายตาของผู้คนที่ผ่านไปผ่านมา“อาซ้อ ท่านหมายความว่าอย่างไร!” นางหลินปิดปากตนเอง เดินเข้าไปหยิบสาบเสื้อของนางโจวขึ้นมาเช่นกั
ทางด้านเหออวิ๋นเหย่า มีคนของเผยฉู่เยี่ยนรออยู่นอกเมืองมานานแล้วหลายวันก่อน ในที่สุดนางโจวก็คิดได้แล้ว อาศัยตัวเองคนเดียว ต้องการให้เหออวิ๋นเหยาชดใช้ด้วยชีวิต ไม่ใช่เรื่องยากแต่นางไม่เพียงแต่ต้องการให้นางชดใช้ด้วยชีวิตของหลินอินเท่านั้น สิ่งที่นางคิดคือต้องการให้เหออวิ๋นเหย่าได้ลิ้มรสสิ่งที่หลินอินเคยประสบมาดังนั้นนางจึงริเริ่มที่จะหาเผยฉู่เยี่ยนในเมื่อเผยซื่อจื่อสามารถเสนอออกมาเพื่อตัดสินใจแทนตนเองได้ เช่นนั้นย่อมสามารถทําในสิ่งที่ตนเองอยากทําได้อย่างแน่นอนเพียงแต่เผยฉู่เยี่ยนไม่ได้แค่ช่วยนางเท่านั้น แต่ยังเสนอเงื่อนไขด้วยจุดประสงค์ของตระกูลโจวคือการแก้แค้นให้หลินอินจุดประสงค์ของเผยฉู่เยี่ยนคือดึงเหอหย่งลงจากหลังม้าเรื่องนี้ต้องการโอกาส โอกาสนี้ เสนอโดยนางโจวจะดีที่สุดแล้วเพียงแต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเท่านั้นแน่นอนว่านางโจวเห็นด้วยแน่นอนว่านางต้องการแก้แค้นแทนหลินอิน ไม่เพียงแต่แก้แค้นเหออวิ๋นเหยาเท่านั้น แต่ยังต้องแก้แค้นนางหลินที่ตามใจเหออวิ๋นเหยา แม้กระทั่งใต้เท้าหลินที่ไม่สนใจหลินอิน สามีของนางแม้แต่เผยฉู่เยี่ยนยังคิดว่าผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วแต่จะบ้าหรือไม่ไม
สถานที่ที่หลินจีส่งเหออวิ๋นเหย่าไปก็คือซ่องโสเภณีที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวงกฎระเบียบของต้าฉู่เขียนไว้อย่างชัดเจนและชัดเจนว่าขุนนางไม่ได้รับอนุญาตให้ค้าประเวณีแต่เหล่าขุนนางที่ร่ำรวยเหล่านี้ย่อมรู้ว่าดอกไม้ในบ้านไม่ดีเท่าดอกไม้ป่าไม่ว่าภรรยาที่บ้านจะเพียบพร้อมด้วยคุณธรรมแค่ไหน ต่อให้มีภรรยาและอนุภรรยาอยู่เป็นฝูง ก็อยากจะลองชิมรสชาติของข้างนอกบ้างไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ซ่องลับแห่งนี้ได้ปรากฏตัวขึ้นพอเปิดกิจการ ก็ดึงดูดเหล่าขุนนางนับไม่ถ้วนมา นานวันเข้าก็กลายเป็นความลับที่ขุนนางในเมืองหลวงรู้อยู่แก่ใจและความลับของซ่องลับนี้เข้มงวดมากทุกคนที่เข้ามาต้องแยกมาต่างหาก และต้องสวมหน้ากากเมื่อเข้ามาประการแรก คือจะไม่พบคนรู้จักอย่างแน่นอน ประการที่สองคือ แม้ว่าจะเกิดความผิดพลาดใดๆ ก็ต้องมีหน้ากากปิดบังไว้เพื่อไม่ให้ใครรู้ตัวตนแต่งขุนนางพวกนี้ ส่วนใหญ่มีนิสัยชอบเล่นเล่นท่ามากอีกต่างหากซ้ำยังคร่าชีวิตผู้คนไปหลายชีวิตแต่ท่านแม่เล้าของซ่องนี้ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เอาแต่ตามใจเช่นนี้ หากเป็นเช่นนี้ต่อไป การค้าก็ยิ่งเจริญรุ่งเรืองมากขึ้นแม้จะไม่รู้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังซ่องลับคนนี้คือใ
นางรีบปีนลงจากเตียงแต่ขาสองข้างก็ลอยเล็กน้อยเพราะความกลัว นางหลินล้มตัวลงนอนตรงใต้เตียงสาวใช้ที่รับใช้ข้างกายนางรีบก้าวเข้าไปรับนางไว้ แต่ก็ถูกเท้าของตัวเองสะดุดล้มนายบ่าวสองคนล้มลงบนพื้น สถานการณ์ดูน่าขันอยู่บ้างสาวใช้คนนั้นลุกขึ้นแล้วคลานไปข้างๆ นางหลิน คิดจะประคองนางขึ้นมานางหลินอาศัยแรงของสาวใช้คนนั้น แต่เพราะร่างกายไร้เรี่ยวแรง กลับไม่ได้ลุกขึ้น จึงล้มเลิกการกระทํา แล้วเงยหน้าขึ้นถามว่า “นายท่านกลับมาแล้วหรือ?”“เรียนฮูหยิน ยังครับ”คําพูดนี้ของสาวใช้ทําให้นางหลินหมดความมั่นใจทันทีในขณะที่นางหลินไม่รู้จะทําอย่างไรดี เสนาบดีเหอก้าวเท้ายาวๆ เข้ามา ยังไม่ทันถึงเสียงก็ดังมาก่อน “เป็นอย่างไรบ้าง?”กลับเห็นนางหลินเอนกายพิงขอบเตียงเลอะเทอะมากในใจอดไม่ได้ที่จะรู้สึกรังเกียจอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้แสดงออกมา เพียงแค่นั่งลงบนเตียงนุ่มด้านข้าง มองนางหลินที่อยู่ตรงหน้า ถามอีกครั้ง “อวิ๋นเหยาส่งไปแล้วหรือ?”นางหลินเพิ่งได้สติ กระโจนเข้าหาเสนาบดีเหออย่างบ้าคลั่ง “นายท่าน นายท่าน ท่านช่วยอวิ๋นเหยาด้วย เร็วหน่อย...”เมื่อพูดถึงตรงนี้ นางหลินก็ดูเหมือนจะสําลักน้ำลายของตัวเองและไ
นางหลินยิ่งร้อนใจ เข้าไปใกล้หลินเหอเฉิง เอ่ยเสียงเบาว่า “พี่ชาย ข้ามีเรื่องจะพูด”หลินเหอเฉิงหยุดเดินแล้วมองไปที่นางหลินที่อยู่ข้างๆ เขาถึงสังเกตเห็นว่าใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า แม้กระทั่งไม่ได้ทาแป้งเพื่อปกปิดความเหนื่อยล้าของตัวเองจึงเคร่งขรึมขึ้นมา พานางไปที่ห้องหนังสืออย่างเงียบๆ จากนั้นก็เอ่ยปากถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”นางหลินคุกเข่าให้หลินเหอเฉิงโดยตรง “พี่ชาย วันนี้ข้าส่งอวิ๋นเหยาออกจากเมือง ระหว่างทางกลับพบอาซ้อ อาซ้อจึงลักพาตัวอวิ๋นเหยาไป”พูดจบก็เริ่มโขกหัวกับพื้น “พี่ชาย ท่านช่วยอวิ๋นเหยาหน่อย ถ้าอาซ้อขายอวิ๋นเหยาไปยังสถานที่แบบนั้นจริงๆ ข้าก็จะไม่อยู่แล้วเช่นกัน”หลินเหอเฉิงตบโต๊ะตรงหน้าตัวเองอย่างแรง “นังสารเลว!”หลายวันมานี้เขาไม่ได้เห็นนางโจวจริงๆ แต่เขาดื่มด่ำกับความสุขในการเลื่อนตําแหน่ง ไม่สนใจแม้แต่น้อยว่านางกําลังยุ่งอยู่กับอะไรดูเหมือนว่านางกําลังวางแผนเรื่องนี้อย่างเงียบๆหลินเหอฉางถอนหายใจเฮือกใหญ่ พยายามทําให้ตัวเองสงบลง เดินไปตรงหน้านางหลินแล้วประคองนางขึ้นมา “เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะต้องหานางเจอแน่นอน”พูดจบ เขาก็จ้องมองไปทางเรือนตระกูลโจวอย่าง
ขณะเดียวกันที่จวนแม่ทัพใหญ่ทหารม้าก็คึกคักไปด้วยผู้คนคาดไม่ถึงว่าองค์รัชทายาทจะเสด็จมาเยือนจวนแม่ทัพใหญ่ทหารม้าอย่างกระทันหันเพราะลู่ซิงหว่านพูดไว้ว่าลู่จิ่นเหยาและหานซีเยว่เป็นบุพเพสันนิวาสที่ฟ้ากําหนด ทั้งสองเป็นคนที่เหมาะสมที่สุดเมื่อก่อนซ่งชิงเหยียนมักจะกําชับองค์รัชทายาทว่าความสัมพันธ์จําเป็นต้องรักษาไว้ เนื่องจากฐานะของตระกูลหาน จึงไม่สามารถเข้าวังไปพบองค์รัชทายาทได้บ่อย ๆ ดังนั้นองค์รัชทายาทจึงต้องเป็นฝ่ายเริ่มก่อน เมื่อก่อนมักจะไปจวนตระกูลหานบ่อยๆ แม้ว่าจะไม่ได้พบกับคุณหนูตระกูลหานก็ตามนอกจากนี้ยังสามารถให้คนนอกรู้ว่าองค์รัชทายาททรงห่วงใยคุณหนูตระกูลหานคนนี้หนึ่งคือองค์รัชทายาทไม่ใช่คนประเภทที่ใส่ใจเรื่องราวรักๆ ใคร่ๆ เช่นนี้อยู่แล้ว แต่ช่วงนี้เขายุ่งอยู่กับงานราชการจริงๆ จึงปลีกตัวไม่ได้เดิมทีก็ลืมเรื่องนี้ไปแล้ว แต่วันนี้ในงานอภิเษกขององค์หญิงรอง มีคนพูดถึงงานอภิเษกขององค์รัชทายาทเขาถึงนึกถึงคําเตือนของท่านน้า เมื่อออกจากจวนไท่ฟู่ ตัดสินใจจะไปที่จวนแม่ทัพใหญ่ทหารม้าสักครั้งเมื่อรู้ว่าองค์รัชทายาทเสด็จมาเยี่ยมเยียน ทั้งครอบครัวที่เพิ่งกลับจวนก็ยุ่งอยู่กับการจ
ระหว่างนั้นหานซีเยว่และมารดาของนางก็อยู่เป็นเพื่อนที่ห้องโถงด้านหน้าตลอดเวลา ถึงอย่างไรองค์รัชทายาทก็เคยบอกว่ามาเพื่อพบหานซีเยว่ จะออกจากงานเลี้ยงก่อนเวลาก็ไม่ได้ฮูหยินหานพบว่าหลังจากที่องค์รัชทายาทเสด็จมา ฝีเท้าของหานซีเยว่ก็เบาลงมากตามไปด้วยจึงอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อนาง "ลูกสาวของข้าโตแล้ว มีเรื่องในใจแล้ว ดูท่าอยากแต่งงานกับใครสักคนแล้วสินะ"หานซีเยว่ผลักท่านแม่ของตัวเองอย่างเขินอายเล็กน้อย แล้วพูดอย่างงอนงอนว่า “ท่านแม่!”ฮูหยินหานไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่มองไปที่หานซีเยว่ ดวงตาเต็มไปด้วยความปลื้มใจการได้สามีอย่างองค์รัชทายาทก็ถือว่าเป็นความสุขของซีเยว่แล้วหลังจากองค์หญิงรองออกเรือนไปไม่กี่วัน ในวังก็เกิดเรื่องใหญ่เรื่องหนึ่งขึ้น สนมซูผินเสียชีวิตเมื่อข่าวไปถึงตําหนักชิงอวิ๋น ซ่งชิงเหยียนก็ตกตะลึงอยู่กับที่ หากถามว่าใครคือคนที่เกลียดสนมซูผินมากที่สุด ตอนนี้คนที่สามารถหาเจอได้ในวังหลังก็มีเพียงซ่งชิงเหยียนคนเดียวเท่านั้นอย่างไรเสียสนมซูผินก็มีส่วนร่วมในการวางแผนฆ่าซ่งชิงหย่าแต่ตนเองยังไม่ทันได้ลงมือ สนมซูผินก็เสียชีวิตไปแล้วและโชคดีที่ได้เลือกสองวันหลังจากเองค์หญิงรอง