LOGINShare
บทที่ 0485
Related chapters
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0486
ทางด้านเหออวิ๋นเหย่า มีคนของเผยฉู่เยี่ยนรออยู่นอกเมืองมานานแล้วหลายวันก่อน ในที่สุดนางโจวก็คิดได้แล้ว อาศัยตัวเองคนเดียว ต้องการให้เหออวิ๋นเหยาชดใช้ด้วยชีวิต ไม่ใช่เรื่องยากแต่นางไม่เพียงแต่ต้องการให้นางชดใช้ด้วยชีวิตของหลินอินเท่านั้น สิ่งที่นางคิดคือต้องการให้เหออวิ๋นเหย่าได้ลิ้มรสสิ่งที่หลินอินเคยประสบมาดังนั้นนางจึงริเริ่มที่จะหาเผยฉู่เยี่ยนในเมื่อเผยซื่อจื่อสามารถเสนอออกมาเพื่อตัดสินใจแทนตนเองได้ เช่นนั้นย่อมสามารถทําในสิ่งที่ตนเองอยากทําได้อย่างแน่นอนเพียงแต่เผยฉู่เยี่ยนไม่ได้แค่ช่วยนางเท่านั้น แต่ยังเสนอเงื่อนไขด้วยจุดประสงค์ของตระกูลโจวคือการแก้แค้นให้หลินอินจุดประสงค์ของเผยฉู่เยี่ยนคือดึงเหอหย่งลงจากหลังม้าเรื่องนี้ต้องการโอกาส โอกาสนี้ เสนอโดยนางโจวจะดีที่สุดแล้วเพียงแต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเท่านั้นแน่นอนว่านางโจวเห็นด้วยแน่นอนว่านางต้องการแก้แค้นแทนหลินอิน ไม่เพียงแต่แก้แค้นเหออวิ๋นเหยาเท่านั้น แต่ยังต้องแก้แค้นนางหลินที่ตามใจเหออวิ๋นเหยา แม้กระทั่งใต้เท้าหลินที่ไม่สนใจหลินอิน สามีของนางแม้แต่เผยฉู่เยี่ยนยังคิดว่าผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วแต่จะบ้าหรือไม่ไม
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0487
สถานที่ที่หลินจีส่งเหออวิ๋นเหย่าไปก็คือซ่องโสเภณีที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวงกฎระเบียบของต้าฉู่เขียนไว้อย่างชัดเจนและชัดเจนว่าขุนนางไม่ได้รับอนุญาตให้ค้าประเวณีแต่เหล่าขุนนางที่ร่ำรวยเหล่านี้ย่อมรู้ว่าดอกไม้ในบ้านไม่ดีเท่าดอกไม้ป่าไม่ว่าภรรยาที่บ้านจะเพียบพร้อมด้วยคุณธรรมแค่ไหน ต่อให้มีภรรยาและอนุภรรยาอยู่เป็นฝูง ก็อยากจะลองชิมรสชาติของข้างนอกบ้างไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ซ่องลับแห่งนี้ได้ปรากฏตัวขึ้นพอเปิดกิจการ ก็ดึงดูดเหล่าขุนนางนับไม่ถ้วนมา นานวันเข้าก็กลายเป็นความลับที่ขุนนางในเมืองหลวงรู้อยู่แก่ใจและความลับของซ่องลับนี้เข้มงวดมากทุกคนที่เข้ามาต้องแยกมาต่างหาก และต้องสวมหน้ากากเมื่อเข้ามาประการแรก คือจะไม่พบคนรู้จักอย่างแน่นอน ประการที่สองคือ แม้ว่าจะเกิดความผิดพลาดใดๆ ก็ต้องมีหน้ากากปิดบังไว้เพื่อไม่ให้ใครรู้ตัวตนแต่งขุนนางพวกนี้ ส่วนใหญ่มีนิสัยชอบเล่นเล่นท่ามากอีกต่างหากซ้ำยังคร่าชีวิตผู้คนไปหลายชีวิตแต่ท่านแม่เล้าของซ่องนี้ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เอาแต่ตามใจเช่นนี้ หากเป็นเช่นนี้ต่อไป การค้าก็ยิ่งเจริญรุ่งเรืองมากขึ้นแม้จะไม่รู้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังซ่องลับคนนี้คือใ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0488
นางรีบปีนลงจากเตียงแต่ขาสองข้างก็ลอยเล็กน้อยเพราะความกลัว นางหลินล้มตัวลงนอนตรงใต้เตียงสาวใช้ที่รับใช้ข้างกายนางรีบก้าวเข้าไปรับนางไว้ แต่ก็ถูกเท้าของตัวเองสะดุดล้มนายบ่าวสองคนล้มลงบนพื้น สถานการณ์ดูน่าขันอยู่บ้างสาวใช้คนนั้นลุกขึ้นแล้วคลานไปข้างๆ นางหลิน คิดจะประคองนางขึ้นมานางหลินอาศัยแรงของสาวใช้คนนั้น แต่เพราะร่างกายไร้เรี่ยวแรง กลับไม่ได้ลุกขึ้น จึงล้มเลิกการกระทํา แล้วเงยหน้าขึ้นถามว่า “นายท่านกลับมาแล้วหรือ?”“เรียนฮูหยิน ยังครับ”คําพูดนี้ของสาวใช้ทําให้นางหลินหมดความมั่นใจทันทีในขณะที่นางหลินไม่รู้จะทําอย่างไรดี เสนาบดีเหอก้าวเท้ายาวๆ เข้ามา ยังไม่ทันถึงเสียงก็ดังมาก่อน “เป็นอย่างไรบ้าง?”กลับเห็นนางหลินเอนกายพิงขอบเตียงเลอะเทอะมากในใจอดไม่ได้ที่จะรู้สึกรังเกียจอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้แสดงออกมา เพียงแค่นั่งลงบนเตียงนุ่มด้านข้าง มองนางหลินที่อยู่ตรงหน้า ถามอีกครั้ง “อวิ๋นเหยาส่งไปแล้วหรือ?”นางหลินเพิ่งได้สติ กระโจนเข้าหาเสนาบดีเหออย่างบ้าคลั่ง “นายท่าน นายท่าน ท่านช่วยอวิ๋นเหยาด้วย เร็วหน่อย...”เมื่อพูดถึงตรงนี้ นางหลินก็ดูเหมือนจะสําลักน้ำลายของตัวเองและไ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0489
นางหลินยิ่งร้อนใจ เข้าไปใกล้หลินเหอเฉิง เอ่ยเสียงเบาว่า “พี่ชาย ข้ามีเรื่องจะพูด”หลินเหอเฉิงหยุดเดินแล้วมองไปที่นางหลินที่อยู่ข้างๆ เขาถึงสังเกตเห็นว่าใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า แม้กระทั่งไม่ได้ทาแป้งเพื่อปกปิดความเหนื่อยล้าของตัวเองจึงเคร่งขรึมขึ้นมา พานางไปที่ห้องหนังสืออย่างเงียบๆ จากนั้นก็เอ่ยปากถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”นางหลินคุกเข่าให้หลินเหอเฉิงโดยตรง “พี่ชาย วันนี้ข้าส่งอวิ๋นเหยาออกจากเมือง ระหว่างทางกลับพบอาซ้อ อาซ้อจึงลักพาตัวอวิ๋นเหยาไป”พูดจบก็เริ่มโขกหัวกับพื้น “พี่ชาย ท่านช่วยอวิ๋นเหยาหน่อย ถ้าอาซ้อขายอวิ๋นเหยาไปยังสถานที่แบบนั้นจริงๆ ข้าก็จะไม่อยู่แล้วเช่นกัน”หลินเหอเฉิงตบโต๊ะตรงหน้าตัวเองอย่างแรง “นังสารเลว!”หลายวันมานี้เขาไม่ได้เห็นนางโจวจริงๆ แต่เขาดื่มด่ำกับความสุขในการเลื่อนตําแหน่ง ไม่สนใจแม้แต่น้อยว่านางกําลังยุ่งอยู่กับอะไรดูเหมือนว่านางกําลังวางแผนเรื่องนี้อย่างเงียบๆหลินเหอฉางถอนหายใจเฮือกใหญ่ พยายามทําให้ตัวเองสงบลง เดินไปตรงหน้านางหลินแล้วประคองนางขึ้นมา “เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะต้องหานางเจอแน่นอน”พูดจบ เขาก็จ้องมองไปทางเรือนตระกูลโจวอย่าง
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0490
ขณะเดียวกันที่จวนแม่ทัพใหญ่ทหารม้าก็คึกคักไปด้วยผู้คนคาดไม่ถึงว่าองค์รัชทายาทจะเสด็จมาเยือนจวนแม่ทัพใหญ่ทหารม้าอย่างกระทันหันเพราะลู่ซิงหว่านพูดไว้ว่าลู่จิ่นเหยาและหานซีเยว่เป็นบุพเพสันนิวาสที่ฟ้ากําหนด ทั้งสองเป็นคนที่เหมาะสมที่สุดเมื่อก่อนซ่งชิงเหยียนมักจะกําชับองค์รัชทายาทว่าความสัมพันธ์จําเป็นต้องรักษาไว้ เนื่องจากฐานะของตระกูลหาน จึงไม่สามารถเข้าวังไปพบองค์รัชทายาทได้บ่อย ๆ ดังนั้นองค์รัชทายาทจึงต้องเป็นฝ่ายเริ่มก่อน เมื่อก่อนมักจะไปจวนตระกูลหานบ่อยๆ แม้ว่าจะไม่ได้พบกับคุณหนูตระกูลหานก็ตามนอกจากนี้ยังสามารถให้คนนอกรู้ว่าองค์รัชทายาททรงห่วงใยคุณหนูตระกูลหานคนนี้หนึ่งคือองค์รัชทายาทไม่ใช่คนประเภทที่ใส่ใจเรื่องราวรักๆ ใคร่ๆ เช่นนี้อยู่แล้ว แต่ช่วงนี้เขายุ่งอยู่กับงานราชการจริงๆ จึงปลีกตัวไม่ได้เดิมทีก็ลืมเรื่องนี้ไปแล้ว แต่วันนี้ในงานอภิเษกขององค์หญิงรอง มีคนพูดถึงงานอภิเษกขององค์รัชทายาทเขาถึงนึกถึงคําเตือนของท่านน้า เมื่อออกจากจวนไท่ฟู่ ตัดสินใจจะไปที่จวนแม่ทัพใหญ่ทหารม้าสักครั้งเมื่อรู้ว่าองค์รัชทายาทเสด็จมาเยี่ยมเยียน ทั้งครอบครัวที่เพิ่งกลับจวนก็ยุ่งอยู่กับการจ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0491
ระหว่างนั้นหานซีเยว่และมารดาของนางก็อยู่เป็นเพื่อนที่ห้องโถงด้านหน้าตลอดเวลา ถึงอย่างไรองค์รัชทายาทก็เคยบอกว่ามาเพื่อพบหานซีเยว่ จะออกจากงานเลี้ยงก่อนเวลาก็ไม่ได้ฮูหยินหานพบว่าหลังจากที่องค์รัชทายาทเสด็จมา ฝีเท้าของหานซีเยว่ก็เบาลงมากตามไปด้วยจึงอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อนาง "ลูกสาวของข้าโตแล้ว มีเรื่องในใจแล้ว ดูท่าอยากแต่งงานกับใครสักคนแล้วสินะ"หานซีเยว่ผลักท่านแม่ของตัวเองอย่างเขินอายเล็กน้อย แล้วพูดอย่างงอนงอนว่า “ท่านแม่!”ฮูหยินหานไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่มองไปที่หานซีเยว่ ดวงตาเต็มไปด้วยความปลื้มใจการได้สามีอย่างองค์รัชทายาทก็ถือว่าเป็นความสุขของซีเยว่แล้วหลังจากองค์หญิงรองออกเรือนไปไม่กี่วัน ในวังก็เกิดเรื่องใหญ่เรื่องหนึ่งขึ้น สนมซูผินเสียชีวิตเมื่อข่าวไปถึงตําหนักชิงอวิ๋น ซ่งชิงเหยียนก็ตกตะลึงอยู่กับที่ หากถามว่าใครคือคนที่เกลียดสนมซูผินมากที่สุด ตอนนี้คนที่สามารถหาเจอได้ในวังหลังก็มีเพียงซ่งชิงเหยียนคนเดียวเท่านั้นอย่างไรเสียสนมซูผินก็มีส่วนร่วมในการวางแผนฆ่าซ่งชิงหย่าแต่ตนเองยังไม่ทันได้ลงมือ สนมซูผินก็เสียชีวิตไปแล้วและโชคดีที่ได้เลือกสองวันหลังจากเองค์หญิงรอง
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0492
ฮองเฮาสะบัดแขนเสื้อจากไปทันทีหลังจากกลับถึงตำหนัก นางยิ่งคิดยิ่งไม่พอใจ จึงให้เยว่หรานไปแจ้งอ๋องอี้อย่างเงียบๆ เพื่อกําจัดคนคนนี้ จะได้ไม่ทําลายเรื่องดีๆ ของตัวเองวิธีการของอ๋องอี้นั้นโหดเหี้ยมมากและการเคลื่อนไหวก็รวดเร็วมากเช่นกันคืนนั้น สนมซูผินก็ตายเพราะพิษทันทีที่รู้ข่าว เสิ่นหนิงก็ชิงลงมือก่อน มุ่งหน้าไปยังตำหนักหลงเซิง และคุกเข่าลงตรงนอกตำหนักหลงเซิงทําให้เมิ่งเฉวียนเต๋อตกใจไม่เบา จะประคองก็ไม่ถูก ไม่ประคองก็ไม่ถูกสุดท้ายก็รีบเข้าไปข้างใน รายงานเรื่องนี้กับฮ่องเต้ต้าฉู่ว่า “ฝ่าบาท ฮองเฮากําลังคุกเข่าอยู่ข้างนอกพ่ะย่ะค่ะ”“นางเคลื่อนไหวได้รวดเร็วดีนี่” ฮ่องเต้ต้าฉู่เพิ่งได้รับข่าวการตายของสนมซูผิน ฮองเฮาก็มาแล้ว “ให้นางเข้ามาเถอะ”เนื่องจากก่อนหน้านี้เรื่องที่ตนเองปวดหัวเพราะถูกสนมอวิ๋นผิงวางยา ฮ่องเต้ต้าฉู่จึงรู้สึกไม่พอใจต่อฮองเฮาไปด้วยแม้ว่าจะตรวจสอบไม่ได้ว่าเป็นฝีมือของนาง แต่ก็มักจะสงสัยนางอยู่เสมอต่อมาคนที่ทําให้ฮ่องเต้ต้าฉู่ล้มเลิกความคิดนี้ คือบิดาและพี่ชายของเสิ่นหนิงคิดดูแล้วนางมีบิดาและพี่ชายที่ซื่อตรงเช่นนี้ นางไม่มีทางทําเรื่องเช่นนี้แน่ ในใจจึงเชื
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0493
“เจ้าดูแลวังหลังทั้งหกก็ลําบากมากพอแล้ว อย่าเอาเรื่องพวกนี้มาพัวพันกับตัวเองอีกเลย” ฮ่องเต้ต้าฉู่ดูแม้จะปลอบโยนฮองเฮาอยู่ แต่ก็ดูเหมือนจะปลอบโยนตัวเองไปด้วยจากนั้นก็หันตัวกลับไปนั่งที่เดิม “ประกาศกับคนภายนอกว่าสนมซูผินเสียชีวิตด้วยอาการป่วยกะทันหัน ซิงเสวี่ยเพิ่งแต่งงาน เรื่องอื่นก็ไม่ต้องพูดแล้ว”“เพคะ” เสิ่นหนิงค้อมกายให้ฮ่องเต้ต้าฉู่ แล้วพูดคุยกับเขาเล็กน้อย ถึงออกจากตำหนักหลงเซิงหลังจากออกจากตำหนักหลงเซิง เสิ่นหนิงก็ถอนหายใจยาวอวิ๋นหลานจึงรีบสาวเท้าเดินขึ้นไป “เมื่อครู่พระมเหสีทําให้บ่าวตกใจแทบตาย คําพูดแบบนี้วันหลังอย่าพูดเหลวไหลอีกนะเพคะ”อวิ๋นหลานยังคงทําท่าทางหวาดกลัวไม่หาย “หากฝ่าบาททรงคิดจริงจังขึ้นมส พระสนมมิต้องทนทุกข์ทรมานแล้วหรือเพคะ?”นางรู้สึกสงสารฮองเฮาอยู่บ้าง แต่ที่สําคัญกว่านั้นก็คือ หากฮองเฮาล้มลง นางจะรักษาอำนาจในตอนนี้ได้อย่างไรกัน?เสิ่นหนิงแค่พยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรมากถึงอย่างไร ทุกอย่างก็อยู่ภายใต้การควบคุมของนาง การทําให้ฮ่องเต้ต้าฉู่ประกาศเรื่องที่สนมซูผินเสียชีวิตด้วยโรคภัยไข้เจ็บถึงจะเป็นจุดประสงค์ของนางต่างหากตอนนี้ก็บรรลุเท่านป้าหมายแล้ว อย่
Latest chapter
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0640
พูดถึงตรงนี้องครักษ์เงามังกรก็ถอนหายใจ “เพียงแต่อีกฝ่ายล้วนเป็นนักรบที่ตายแล้ว ไม่ได้เหลือผู้รอดชีวิตไว้”[แม่เจ้าโว้ย ทหารพลีชีพหนึ่งร้อยคน นี่มันฐานะอะไรเนี่ย][ดูเหมือนว่าชีวิตของเสด็จพ่อมีค่ามากจริงๆ สามารถทําให้อีกฝ่ายส่งทหารพลีชีพได้หนึ่งร้อยคน]เรื่องนี้เป็นไปตามที่คาดไว้ ฮ่องเต้ต้าฉู่ย่อมไม่ตําหนิองครักษ์เงามังกร จึงออกคําสั่งให้คนขับรถม้าเดินทางต่อไป ต้องไปถึงสถานที่ปลอดภัยถึงจะดําเนินการต่อได้ภายในรถม้าก็เงียบกริบเช่นกันในที่สุดสนมเยว่กุ้ยเหรินก็ลองเอ่ยปาก “ฝ่า...นายท่าน ฮูหยิน คือว่า...”ซ่งชิงเหยียนเหมือนเพิ่งนึกถึงสนมเยว่กุ้ยเหรินที่ขดตัวอยู่ที่มุมห้อง ดึงนางขึ้นมา “วางใจเถอะ ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว”ในใจก็อดทอดถอนใจไม่ได้ มิน่าเล่าสนมเยว่กุ้ยเหรินถึงอยู่ในวังมาเจ็ดแปดปีก็ไม่มีทายาทสักคน เกรงว่าโอกาสที่ฝ่าบาทจะโปรดปรานนางก็มีน้อยมากในรถม้าคันเดียวมีกันแค่สี่คน ตัวเองยังสามารถลืมนางได้อย่างสนิทใจ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฮ่องเต้ที่มีสนมมากมายส่วนฮ่องเต้ต้าฉู่ก็จัดเสื้อผ้าให้ตนเอง แล้วอุ้มลู่ซิงหว่านเข้ามาในอ้อมกอดของตน หยอกล้อนางว่า “หวานหว่าน ตกใจหรือเปล่า?”ลู่ซิงหว่านเอื
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0639
เพราะว่าตอนนี้อยู่ข้างนอก ทุกคนต่างก็เปลี่ยนคําเรียกขานกัน จึงสามารถปกป้องฝ่าบาทได้อย่างทั่วถึง“ปกป้องนายท่าน!” เว่ยเฉิงดึงกระบี่ออกจากฝักกระบี่ของตัวเอง แล้วพูดกับฮ่องเต้ต้าฉู่ที่อยู่บนรถม้า “นายท่านไม่ต้องเป็นห่วง คนขอวเราข้าล้วนเลือกคนที่มีวรยุทธ์สูงทั้งนั้น ต้องสามารถปกป้องนายท่านและฮูหยินให้ปลอดภัยได้อย่างแน่นอนขอรับ”“ได้” เสียงทุ้มต่ำของฮ่องเต้ต้าฉู่ดังขึ้น ทําให้เว่ยเฉิงรู้สึกสบายใจขึ้นหลายส่วนซ่งชิงเหยียนก็กุมมือของสนมเยว่กุ้ยเหรินในเวลานี้ และพยักหน้าให้นางเพื่อแสดงให้เห็นว่านางสบายใจได้ลู่ซิงหว่านกลับไม่กลัวอย่างที่สนมเยว่กุ้ยเหรินคิดแม้กระทั่งนางยังตบแขนสนมเยว่กุ้ยเหรินเบาๆ ปากก็พึมพําว่า “ไม่กลัว”สนมเยว่กุ้ยเหรินรู้สึกอับอายขายหน้าจริงๆ [ว้าว ทําไมมันน่าตื่นเต้นจัง][เสด็จพ่อและท่านแม่ต้องสู้ๆ นะ! เสด็จพ่อไม่ใช่ฮ่องเต้แห่งแคว้นต้าฉู่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในนิทานหรอกหรือ! โชว์ฝีมือให้หวานหว่านดูหน่อย ให้หวานหว่านดูบ้าง!]ซ่งชิงเหยียนกุมหน้าผากอย่างพูดไม่ออกโชคดีที่เป็นเสียงในใจ ฝ่าบาทจึงไม่ได้ยิน หวานหว่านเอ๋ย เจ้ามีกี่หัวให้ถูกตัดกันล่ะเนี่ย!แม้แต่ฮ่องเต้ต้
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0638
ฮ่องเต้ต้าฉู่และคณะเดินทางลงใต้ต่อ แล้วเลือกที่พักต่อไปก่อนออกเดินทาง อัครมหาเสนาบดีและคนอื่นๆ ได้กําหนดสถานที่ตั้งหลักสําหรับฝ่าบาทตามทางแล้ว ล้วนเป็นอำเภอที่เจริญรุ่งเรืองแต่ฮ่องเต้ต้าฉู่ได้รูปแบบการเดินทางแล้ว ตอนนี้เป็นการเยี่ยมเยือนส่วนตัวแล้วประการที่สองคือสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ในอําเภอไถจินซึ่งจําเป็นต้องป้องกันดังนั้นฮ่องเต้ต้าฉู่จึงปรึกษากับเว่ยเฉิงและซ่งชิงเหยียน เปลี่ยนเส้นทางและเลือกเมืองอื่นๆ เพื่อพักระหว่างทาง เพื่อสํารวจประเพณีท้องถิ่นดูว่าสถานที่อื่นๆ ก็มีพฤติกรรมที่หลอกลวงและปกปิดเช่นเดียวกับอําเภอไถจินหรือไม่ดังที่หวานหว่านกล่าวไว้ อําเภอไถจินที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมนี้ยังเกิดเรื่องเช่นนี้ได้ แล้วอําเภออื่นๆ ล่ะซ่งชิงเหยียนยังไม่ทันได้พูดอะไร ลู่ซิงหว่านก็พูดก่อน[ได้สิ ๆ ! ออกมาเที่ยวเล่นก็ต้องเที่ยวเล่นไปทั่วอยู่แล้ว ถ้าทุกที่ถูกคนจับตามองอยู่ จะมีความหมายอะไรอีกล่ะ][ทําไมไม่ให้ผู้บัญชาการเว่ยเลือกสถานที่เล็กๆ หน่อย พวกเราไปเดินเล่นกัน ยังไงก็ต้องรับรองความปลอดภัยของเสด็จพ่อนะ!][ออกมาห้าวันแล้ว แต่ก็ยังปลอดภัยอยู่ เดิมคิดว่าจะถูกลอบสังหารในวันแรกท
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0637
“ตอนนี้เกรงว่าพระมเหสีคงหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้มีโอกาสส่งองค์หญิงหกออกจากตําหนักจิ่นซิ่ว” สนมหลานพูดอย่างมีความหมายลึกซึ้งพระสนมหลานเฟยพูดได้ไม่ผิด เดิมทีเสิ่นหนิงก็ไม่ยอมรับองค์หญิงหกอยู่แล้ว แต่เรื่องนี้ฮ่องเต้เป็นคนออกปากเอง นางจึงปฏิเสธไม่ได้ไม่สู้ครั้งนี้วางแผนซ้อนแผน ส่งองค์หญิงหกออกไปก็แล้วกันพระสนมหลานเฟยพาจิ่นซินไปที่ตําหนักหรงเล่อแม้แต่ไทเฮาที่อาศัยอยู่ในวังหลังมานานขนาดนี้ เมื่อเห็นบาดแผลบนใบหน้าของจิ่นซิน ก็อดไม่ได้ที่จะอกสั่นขวัญแขวน“จิ่นซิน” ไทเฮาจับมือจิ่นซินปลอบ “พระสนมของเจ้าไม่อยู่ มีเรื่องอะไรเจ้าก็บอกแม่นมซูได้เลย ข้าจะตัดสินใจแทนเจ้าเอง”จิ่นซินกลับมีสมองอย่างหาได้ยาก เพียงแค่ส่ายหน้าเบาๆ “บ่าวไม่เป็นอะไรเพคะ ไทเฮาเพคะ จิ่นซินเป็นเพียงบ่าวคนหนึ่งเท่านั้น หากผู้เป็นนายอารมณ์ไม่ดี จะตีจะด่าสักหน่อยก็สมควรแล้วเพคะ”แม้ว่าไทเฮารู้ว่าคําพูดของจิ่นซินเป็นคําพูดที่สุภาพ แต่เมื่อมองเข้าไปในดวงตาของนาง บวกกับบาดแผลบนใบหน้าของนาง ก็เห็นถึงความอดทนและความคับข้องใจอย่างชัดเจนจึงหันไปมองพระสนมหลานเฟย “ในเมื่อชิงเหยียนไม่อยู่ ช่วงนี้ให้จิ่นซินอยู่ในวังของเจ้าเถอะ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0636
เมื่อได้ยินจิ่นซินกล้าที่จะเถียงตนเอง องค์หญิงหกก็โกรธทันที“เจ้าคุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!” องค์หญิงหกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟจิ่นซินย่อมคุกเข่าลงอย่างเรียบร้อย แต่ร่างกายยังคงตั้งตรงตอนนี้นางจึงอยู่ในระดับเดียวกันกับองค์หญิงหกองค์หญิงหกรีบก้าวเท้าไปข้างหน้าและตบหน้าจิ่นซินหนึ่งฉาด “เจ้าบ่าวรับใช้บังอาจนัก แม้แต่นายของเจ้ายังไม่กล้าพูดกับข้าเช่นนี้ เจ้ากล้าเถียงข้าหรือ?”พูดถึงตรงนี้ ราวกับไม่คลายความโกรธ หันไปมองอิงหงที่อยู่ข้างๆ อีกครั้ง “ตบปากนางให้ข้าที!”อิงหงกลับขดตัวไม่กล้าก้าวไปข้างหน้าถึงอย่างไรจิ่นซินก็เป็นคนข้างกายของพระสนมหวงกุ้ยเฟย แม้ว่านายของนางจะเป็นองค์หญิงหก แต่ว่า...เมื่อเห็นอิงหงไม่ขยับตัว องค์หญิงหกก็ยื่นขาออกไปเตะที่ขาของนาง “เจ้าไม่เข้าใจที่ข้าพูดหรือ?”อิงหงกัดฟัน ในที่สุดก็เดินมาตรงหน้าจิ่นซินแล้วเริ่มลงมือเมื่อเห็นใบหน้าของจิ่นซินแดงและบวมขึ้นในที่สุด องค์หญิงหกจึงเอ่ยปากให้อิงหงหยุดมือ แต่ยังคงไม่คลายความโกรธ “เจ้าคุกเข่าตรงนี้ให้ข้าสองชั่วยาม หากคุกเข่าไม่ถึงสองชั่วยาม ข้าจะตบเจ้าอีก!”พูดจบก็พาอิงหงเดินไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมามองในเวลานี้อวิ๋นหลานที่
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0635
พูดจบก็ยิ้มให้เสิ่นผิงอีก “การสอบระดับกลางปีหน้า ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่เมืองหลวง”ฮ่องเต้ต้าฉู่ไม่ใช่คนชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นจริงๆ แต่คนนี้ ในเมื่อหวานหว่านบอกว่าเขาเป็นคนมีความสามารถ เมื่อพบแล้ว ก็ไม่อาจไม่ยุ่งได้พูดจบก็เดินก้าวยาวๆ ออกไปเสิ่นผิงเพิ่งได้สติหลังจากฮ่องเต้ต้าฉู่จากไปแล้ว “ขอบพระทัยฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้ต้าฉู่ได้ทําเรื่องใหญ่อีกครั้ง ในใจย่อมมีความสุขมากคนทั้งกลุ่มจึงเก็บสัมภาระอีกครั้งและเดินทางต่อฮ่องเต้ต้าฉู่เดินเที่ยวชมวิวตลอดทาง มีความสุขมากแต่หลังจากที่เขาจากไป ในวังก็มีคนก่อความวุ่นวายขึ้นคนแรกที่ก่อความวุ่นวายขึ้นก็คือองค์หญิงหกที่ตอนนี้อาศัยอยู่ในวังจิ่นซิ่วจิ่นซินอยู่ในตําหนักชิงอวิ๋นเพียงลําพัง ที่จริงแล้วก็ไม่มีอะไรให้ทํา ทั้งวันจึงไม่มีอะไรทําดังนั้นวันนี้ ตําหนักชิงอวิ๋นกลับมีคนที่จิ่นซินคาดไม่ถึงคนหนึ่งมา อวิ๋นหลานเมื่อเห็นอวิ๋นหลานมา จิ่นซินก็รีบเข้าไปต้อนรับ “พี่หญิงอวิ๋นหลานมาได้อย่างไรกัน?”จะว่าไปตําหนักจิ่นซิ่วกับตําหนักชิงอวิ๋นก็ไม่ได้มีความขัดแย้งต่อหน้าอะไรกันแต่จิ่นซินและจินอวี้ในตําหนักชิงอวิ๋นต่างก็รู้ว่าเมื่อฮองเฮายังเป็นพ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0634
เขาเป็นฮ่องเต้และเข้าใจวิธีการใช้คนเป็นอย่างดีคนอย่างเสิ่นผิงเป็นดาบที่แหลมคม ต้องให้ผู้ถือดาบควบคุมให้ดีเรื่องต่อไปนั้นง่ายมากฮ่องเต้ต้าฉู่สั่งให้เว่ยเฉิงออกหน้าเพื่อปลอบขวัญราษฎรทั้งหมด ส่วนตัวเขาเองก็พาเสิ่นผิงกลับไปที่จวนนายอำเภออีกครั้งครั้งนี้ เพื่อความปลอดภัย ฮ่องเต้ต้าฉู่จึงตั้งใจพาลู่ซิงหว่านมาอยู่ข้างกายถึงอย่างไรเขาก็มีความคิดแบบนี้มานานแล้ว อยากจะพาลู่ซิงหว่านไปประชุมเช้าด้วยแต่เมื่อนึกถึงคนแก่คร่ำครึกลุ่มนั้น เพื่อลดความยุ่งยากให้กับลู่ซิงหว่านและซ่งชิงเหยียนสองแม่ลูก ในที่สุดเขาก็ยกเลิกความคิดนี้แต่ตอนนี้อยู่ข้างนอกมันไม่เหมือนกันแล้ว สิ่งที่ควรใช้ก็ต้องใช้ให้ดีเมื่อเห็นฮ่องเต้ต้าฉู่กําลังอุ้มเด็กคนหนึ่ง เสิ่นผิงก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่ถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นฮ่องเต้ เขาเป็นแค่ข้าน้อยธรรมดาคนหนึ่ง จะกล้าเอ่ยปากได้อย่างไรจนกระทั่งทั้งสองนั่งลง ฮ่องเต้ต้าฉู่จึงเอ่ยปากถามว่า “คุณชายเสิ่นแม้จะสวมเสื้อผ้าธรรมดา แต่ดูแล้วก็สง่างาม ไม่รู้ว่าพ่อเจ้าเป็นใครกัน”เสิ่นผิงกลับส่ายหน้า “ทูลฝ่าบาท ข้าน้อยไม่รู้ว่าท่านพ่อเป็นใคร ข้าน้อยอาศัยอยู่กับท่านแม่ที่อําเภอไถจิ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0633
[นี่เป็นขบวนเสด็จของฝ่าบาท พวกเจ้ายังกล้าขัดขวางอีกหรือ?]ส่วนฮ่องเต้ต้าฉู่ก็เปิดม่านรถออกอย่างเงียบๆ และมองออกไปด้านนอกตอนนี้ที่หน้ารถของพวกเขา มีชาวบ้านกลุ่มหนึ่งกําลังคุกเข่าอยู่ เป็นธรรมดาที่มีชาวบ้านทยอยกันเดินมาทางนี้ลู่ซิงหว่านตาไว มองปราดเดียวก็เห็นคนที่คุกเข่าอยู่ด้านหน้าสุด เป็นชายที่คุยกับพวกเขาเมื่อวาน“เสด็จพ่อ พี่ชาย” ลู่ซิงหว่านชี้นิ้วไปยังคนที่คุกเข่าอยู่ด้านหน้าสุดฮ่องเต้ต้าฉู่หันมองลู่ซิงหว่านอย่างสงสัย แล้วมองไปข้างหน้าคาดไม่ถึงว่าจะเป็นเขาคิดไปคิดมา ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็ลุกขึ้นและออกจากรถม้าไป“ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นๆ ปี” ทุกคนคุกเข่าลงและตะโกนถวายบังคมชายที่อยู่ด้านหน้าสุดกลับเอ่ยปากก่อน “ข้าน้อยเสิ่นผิง ถวายบังคมฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”พูดจบ เสิ่นผิงก็เงยหน้าขึ้น มองตรงไปที่ฮ่องเต้ต้าฉู่ “ก่อนหน้านี้ที่ฝ่าบาททรงมอบเงินเหล่านั้นให้ข้าน้อย ข้าน้อยก็รู้สึกว่าฝ่าบาทต้องเป็นผู้มีบุญญาธิการแน่นอน นึกไม่ถึงว่าจะเป็นฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน”พูดถึงตรงนี้ เสิ่นผิงก็โขกหัวลงไปอีกครั้ง “ฝ่าบาททรงเมตตากรุณายิ่งนัก เป็นความโชคดีของราษฎรในใต้หล้าเหลือเกินพ่ะย่
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0632
ฮ่องเต้ต้าฉู่จัดการเรื่องนี้เสร็จ ก็เสียเวลาไปบ้าง ได้แต่พักค้างคืนหนึ่งคืนก่อนแล้วค่อยออกเดินทางอีกครั้งในวันถัดไปเท่านั้นค่ำคืนนี้ พวกฮ่องเต้ต้าฉู่กลับไม่ได้ไปพักที่โรงเตี๊ยมหรือเรือนรับรองใดๆ อีก แต่พักอยู่ในที่ว่าการอําเภอโดยตรงตอนนี้ไม่มีงานราชการที่ต้องจัดการ หลังจากรับประทานอาหารเย็นแล้ว ก็รู้สึกเบื่อมาก“เว่ยเฉิง” ฮ่องเต้ต้าฉู่ชะโงกหน้าไปถาม “ทิวทัศน์ยามค่ำคืนของอําเภอเทียนจินนี้เป็นอย่างไร?”พูดถึงตรงนี้ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็ยืนขึ้น “ไม่สู้เรียกหวงกุ้ยเฟยมาดีกว่า ให้ออกไปเดินเล่นด้วยกัน”บังเอิญจริงๆ ซ่งชิงเหยียนและพรรคพวกก็กําลังเดินมาทางนี้เช่นกัน“นายท่าน” เยวี่ยกุ้ยเหรินเดิมทีก็มีนิสัยร่าเริงอยู่แล้ว เมื่อก่อนอยู่ต่อหน้าฝ่าบาทและพระสนมหวงกุ้ยเฟยยังไม่กล้าปล่อยมากนัก หลายวันมานี้คุ้นเคยกันแล้ว ย่อมมีชีวิตชีวามากขึ้น “พระ...ฮูหยินเรียกข้าออกไปเดินเล่นด้วยกัน นายท่านจะไปด้วยหรือไม่เจ้าคะ?”เมื่อได้ยินสนมเยว่กุ้ยเหรินเรียกซ่งชิงเหยียนแบบนี้ ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็อึ้งไปชั่วขณะเขาจับตาซ่งชิงหย่านอย่างว่างเปล่า ราวกับว่าเขาสามารถเห็นใบหน้าของซ่งชิงหย่าผ่านใบหน้าของนางเมื่อฮ่องเต
