บทที่ 0479

แต่ทันใดนั้นก็ตระหนักว่าแม่นางฉยงหัวคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา เขาส่งเม็ดทองหนึ่งกํามือให้ฉยงหัวด้วยตนเอง “น้ำใจเล็กน้อยเหล่านี้ สามารถซื้อยาให้แม่นางฉยงหัวได้”

“ไม่ต้องแล้ว ขอบคุณสนมกุ้ยเหริน” ฉยงหัวกลับปฏิเสธแล้ว “ข้าอาศัยอยู่ในตําหนักของพระสนม ทุกอย่างได้รับการดูแลจากพระสนม ไม่จําเป็นต้องใช้เงิน”

สนมเล่อกุ้ยเหรินจึงรับอย่างเก้อเขิน “เป็นข้าเองที่บุ่มบ่าม”

หลังจากเผยฉู่เยี่ยนออกจากตําหนักชิงอวิ๋น เขาก็มุ่งหน้าไปยังจวนลตระกูลเหอทันที

วันนี้เหอหย่งไม่รู้ว่าทําไม รู้สึกสดชื่นเป็นพิเศษ

อาจเป็นเพราะการเลื่อนตําแหน่งของหลินเหอเฉิง ทําให้เขารู้สึกว่าตัวเองมีหน้ามีตามากขึ้น และอาจจะเป็นเพราะหลายวันมานี้เขาได้เชิดหน้าชูตาอย่างหาได้ยาก เสนาบดีเหอจึงมีสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

แต่นางหลินกลับไม่เหมือนเดิมแล้ว ตอนนี้นางกําลังอยู่ในเรือนของเหออวิ๋นเหยา กอดเหออวิ๋นเหยาที่ร้องไห้จนหัวใจแตกสลายเพื่อปลอบโยน

“ท่านแม่ ทําไมท่านพ่อถึงใจร้ายขนาดนี้ ส่งข้ากลับบ้านเกิด แล้วข้าจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?”

เมื่อก่อนเหออวิ๋นเหยาอาศัยว่าพ่อของตัวเองเป็นราชเลขากรมแรงงาน ตอนที่กลับบ้านเกิดก็หยิ่งผยองกับลูกพี่ลูกน้องในบ้